Επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι στη ζωή μας που να μην άπτεται της πολιτικής κι απ’ αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου (παρά δύο, σαράντα χρόνια πιά, ήμουν νιά και γέρασα, άντε να τα κατοστήσουνε) κι επειδή τυχαίνει να μένω σ’ ενα σχολικό συγκρότημα δίπλα και να είμαι ωτακούστρια όλων όσων τεκταίνονται στην αυλή του συγκροτήματος φευ, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια πρωτόλεια προσπάθεια να γυμνώσω πολιτικά την επέτειο. Προσπάθεια όμοια μ’ αυτή του τετραγωνισμού του κύκλου κι άλλων απέλπιδων ανθρώπινων αναζητήσεων αυτού του είδούς. Ομολογώ ότι διατελώ εν θερμώ.
Τι ακριβώς γιορτάζουμε; Ποιός λέει το πώς; Αν υπάρχουν δάσκαλοι ανάμεσά μας θα ήθελα ν’ ακούσω την άποψή τους για τα παρακάτω. Στο ίδιο σχολικό συγκρότημα η αισθητική και πολιτική ευαισθησία κυμαίνεται, όπως θα περιγράψω σαν διπλανή, σαν γειτόνισσα.
Καθημερινά βιώνω στις προσευχές έναρξης με τα ίδια άφθαρτα παραγγέλματα "στοιχηθείτε, ατενώς, προσοχή” την εποχή που ήμουν μαθήτρια επι χούντας. Νιώθω πως ζω κάθε πρωΐ στις οκτώ τις συνθήκες στρατοπέδου που έζησε η γενιά μου, όταν έρχονταν οι καθηγητές με το μέτρο να μετρήσουν το μήκος της γαλανόλευκης ποδιάς μας, αν φοράμε καθαρούς λευκούς γιακάδες αν η κόμμωσή μας είναι η πρέπουσα με την γαλανόλευκη κορδέλα να μην επιτρέπει ούτε μια τρίχα ατίθαση να εκτραπεί. Που οι δικές μου ήταν όχι μόνο ατίθασες αλλά και μυριάδες σ’ ένα μικρό κεφαλάκι και άλλα καταναγκαστικά που έπνιγαν την εφηβική διάθεση για διαφορετικότητα και την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού στην είσοδό μας στον κόσμο των ενήλικων. Ευτυχώς τα παιδιά δεν καταναγκάζονται ενδυματολογικά. Καταναγκάζονται ιδεολογικά. Στο συγκρότημα αυτό το Πολυτεχνείο γιορτάζεται μεγαλόπρεπα. Δυό μέρες τώρα ηχούν τα άσματά του. Τριζοβολάνε τα διπλά τζάμια απ’τη φωνή του Παπαδόπουλου, τριζοβολάνε τα διπλά τζάμια απ’ τη σπαραχτική φωνή του Παπαχρήστου και τον ήχο απ’ τις ερπύστριες του γνωστού τανκ. Τα παιδιά απαγγέλουν με φωνή επαναστατική και στεντόρια. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε σκετς για την κατάσταση της Κύπρου δεκαετία του 60 να είμαι ντυμένη στα μαύρα και να υποδύομαι την σκλαβωμένη Αμμόχωστο. Μετά μέσα στη χούντα, στα εγκαίνια του νέου σχολικού συγκροτήματος που είχε χτιστεί στη θέση των φυλακών Καλλιθέας (όπου κλείνει μια φυλακή ν’ ανοίγει ένα σχολείο-φοβερός συμβολισμός για την εποχή), η χορωδία μας (μια πολύ καλή ήταν) έκοψε απ’ το ρεπερτόριό της (δηλαδή αυτολογοκρίθηκε για χάρη του Πατακού που θα’ρχόταν) το “ω ελευθερία” πάνω σε μουσική του Μπετόβεν. Και μέσα σ’ αυτό το παλαντζάρισμα απ’ το 60 ως το χτές και το σήμερα αναρωτιέμαι. Τι γιορτάζουμε ακριβώς; Δεν θα επαρκούσε μια σωστή ιστορική αναφορά στα γεγονότα χωρίς παράτες; Το σχολειό αυτό τις έχει εύκολες. Στο τέλος της περασμένης σχολικής περιόδου επι μέρες μαθητές, γονείς και δάσκαλοι (:) γλεντοκόπησαν υπό τους ήχους τραγουδιών της Πάτυ έως και του αείμνηστου Χρηστάκη του “από κανάρα σε κανάρα θα πετάω, θα μείνω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόϊδο στο κλουβί...|”.
Τι είδους πολιτισμικά όντα θα τελειώσουν αυτό το σχολείο; Πάντως οι δάσκαλοί τους ακούστηκαν ένα πρωϊνό να τους λένε με φωνή στρατοπεδάρχη “και τώρα θα σας πούμε κάτι ευχάριστο. Αύριο δεν έχετε μάθημα (ιαχές χαράς από κάτω), γιατί έχουμε τα δικά μας”, εννοώντας ότι θα απεργούσαν την επομένη. Μήπως ο δάσκαλος αυτός που ξεστόμισε αυτή τη χαρμόσυνη ανακοίνωση, δεν αντιμετώπισε τους απο κάτω σαν την αγέλη, που δεν της άξιζε να μάθει το λόγο που δεν θα είχε μάθημα; Άφησε την αγέλη να βυθιστεί στις ιαχές χαράς για την ελεύθερη μέρα. Το παιδί της αγέλης αυτής τι ελπίδες έχει να ανακάμψει απ’ το λούμπεν ρόλο με τα ευρείας γκάμας πρότυπα που του παραδίδουν προοδευτικοί και μη καλοθελητές του εκπαιδευτικού περιβάλλοντός του;
Ελπίζω τα παιδιά αυτά να φωτίζονται μόνα τους. Το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς;
Μας πήρε πολύ χρόνο, κι ακόμα και τώρα βαθιά ενήλικες αγωνιζόμαστε να πετάξουμε τον αμίαντο απ’ τις αισθήσεις μας. Άλλοι κουράστηκαν και τα παράτησαν. Δε βαριέσαι. Άλλοι θα σαλεύουν στους τάφους τους στοιχειωμένοι κι ανικανοποίητοι που δεν κατάφεραν πολλά, αφού ακόμα ζουν και βασιλεύουν όλα αυτά για των οποίων το θάνατο νομίζουμε οτι γιορτάζουμε χτες και σήμερα.
Κατά τ’ άλλα Χρόνια μας πολλά και καλά τη σημερινή.
Αγαπητή wheelofortune καλησπέρα.
Θα συμφωνήσω,(αν και δεν θέλω) δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Οι λόγοι είναι αρκετοί,τους είπες ήδη και θα τους επαναλάβω κι εγώ.
Ομολογώ ότι διατελώ εν θερμώ / πράξεις θανάτου και νομίζουμε ότι γιορτάζουμε χτες και σήμερα.
Θα προσθέσω μόνο πως έτσι είναι οι σκιές μας,δεν γίνεται διαφορετικά.Η διαδρομή είναι γραμμένη.Αδικούμε τους νέους γιατί ήρθε η σειρά μας γι'αυτό τον ρόλο.
Το λέμε κάθε ώρα και με κάθε τρόπο:δεν είμαι πια τόσο νέος για να τα ξέρω όλα.
Το μόνο που μας μένει είναι η γεύση της αγάπης για το οτιδήποτε νομίζουμε ωραίο και γι'αυτό έχουμε γιορτή.
Εορταστικός Λόγος.
Μη μ’ αφήσετε ποτέ να σας πω πώς να κάνετε αυτά που έκανα εγώ.
Μη μ’ αφήσετε ποτέ να σας πω πόσο ωραία ήταν όσα έκανα εγώ.
Μη μ’ αφήσετε ποτέ να σας πω πόσο αντριωμένη υπήρξα.
Μη μ’ αφήσετε ποτέ να σας πω πως έχετε κάτι να μάθετε από μένα.
Ένας είναι ο δρόμος.
Σκαμένος απ’ τα βαδίσματα όλων μας.
Πάνω κάτω. Πάνω κάτω.
Γυμνώστε τις πατούσες μπας και νιώσουμε τα πατήματα ο ένας τ’ αλλονού.
Κρατάω τους θυμούς μου σαν χυμούς αιώνιας ζωής.
Τον θυμό μου για μένα πρώτο κύριο κι άσβεστο.
Τους άλλους θυμούς τους αλλάζω με λίγη συμπόνια καμμιά φορά
κι όταν η έκκρηξη καταλαγιάζει συμβαίνει το σιχαμερό
να έχω συμφιλιωθεί.
Ελπίζω να μη με συμπονέσει κάποιος.
Κι αν αυτό συμβεί ας γίνει σιωπηλά παρακαλώ.
Ας μην το μάθω. Ας γίνει μυστικά.
Αυτό θα με προφυλάξει απ’ το θάνατο.
σας εύχομαι καλή εορτή· να ζήσετε, να αυξάνεσθε, να πάτε κάτω από το αστέρι ποδηλάτ/ισσ/ων
με αγάπη
Έτσι, θέλει κότσια, εύκολη η οδός η άγουσα εις την απώλειαν.......
Εγώ πάντως μετά από αυτά που είδα να γίνονται χθες, προτείνω να ανοίγει το Τριώδιο στις 17 Νοέμβρη...
Και λίγα λες για τόσο κιτς και τόσα παιχνίδια με τα σύμβολα και τα τοιαύτα. Αυτό δε με τη σημαία μου κάνει σαν το ποιός θα μπει στον Άγιο Τάφο για το Άγιο Φως, τον καυγά μεταξύ Ελλήνων κι Αρμενίων παπάδων. Δεν το τραβάω για πλάκα πιστέψτε με!
από χθες διαβάζω και ξαναδιαβάζω. και προσπαθώ να καταλάβω. σκέφτομαι, μα τι λέει; γιατί θέλει να επαναπροσδιορίσει τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Θεωρούσα αυτονόητο το τι γιορτάζουμε και γιατί γιορτάζουμε. Δεν πειράζει λέω, ας προσπαθήσω να το σκεφτώ. Αφήνω λοιπών τις σκέψεις μου να περιπλανηθούν και να βρουν απάντηση. Και όμως καταλήγω πάντα στο αρχικό σημείο λέγοντας: μα τι λέει, αφού όλοι ξέρουμε τι γιορτάζουμε και γιατί. Μήπως όχι; Και μετά σκέφτομαι και με πιάνει τρόμος. Οι λέξεις δημοκρατία, ελευθερία, όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν. Έτσι δεν είναι; Πρέπει να εξηγούμε τα αυτονόητα; Και διαπιστώνω ότι τελικά μάλλον τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τα αυτονόητα τα κεκτημένα μάλλον πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Οι λέξεις αλλάζουν έννοια και περιεχόμενο σύμφωνα με την εποχή; Δεν ξέρω. Θα περάσει χρόνος και θα απαντήσει η Ιστορία. Ίσως.
Ίσως δεν έγινα πολύ σαφής. Δεν είχα και δεν έχω ΕΓΩ μόνη μου να επαναπροσδιορίσω τίποτα. Με πικραίνει όμως μια υπόθεση που ήταν τόσο σημαντική να υποτάσσεται σε κώδικες “εθνικής γιορτής” όπως την κάνουν για όλες τις επετείους. Η αναφορά μου σε γιορτές άλλων περιόδων με άλλα καθεστώτα (δεκαετία 60 κι 70) δεν είναι τυχαία. Μιλώ για ανατροπή στο ήθος και στην ουσία της ζωής των παιδιών. Δεν θα ήθελα να καταντήσει το Πολυτεχνείο μια ακόμα αιτία για διακοπές. Δεν μ’ αρέσει να βάζουν τα παιδιά να βιώνουν το Πολυτεχνείο μέσα από κασέτες, όπως εγώ βίωσα το ΟΧΙ του 40 μέσα από τη φωνή του εκφωνητή του ΕΙΡ που ανακοίνωνε ότι βρισκόμασταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία. Τα βρίσκω κιτς και ιδεολογική καταπίεση. Αντίθετα θα ζητούσα απ’ τα παιδιά να σκεφτούν κριτικά. Να ψάξουν ίσως και να διαβάσουν, να δημιουργήσουν πάνω σ’ αυτή τη μνήμη κάτι νέο με τις δικές τους δυνάμεις. Έζησα όλες τις φάσεις. Δεν μου χρειάζεται να μου πει κάποιος τη διαφορά ή τη μη διαφορά. Δεν συγκρίνονται οι περίοδοι. Διαφορετικές. Θεωρώ πιο σκληρή αυτή εδώ. Τότε αγωνιζόμασταν και είχαμε ελπίδα. Τώρα ξέρουμε ότι το διεθνές σκηνικό έχει ασφυχτικά εγκλωβιστεί στις δαγκάνες ενός πολύ καλά στημένου οικονομικού κογκλάβιου. Δυο πόλεμοι δεν το κατάφεραν. Το κατάφερε η μισερή ειρήνη. Προσωπικά δεν βλέπω κανένα λόγο να γιορτάζω. Πένθος έχω. Όσοι νιώθουν ότι πρέπει να πανηγυρίζουν, χρόνια τους πολλά.
ίσως η λέξη επαναπροσδιορισμός ήταν λάθος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι λέξεις έχουν χάσει την έννοιά τους. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε έναν κόσμο που δεν χρειάστηκε να αγωνιστώ για δημοκρατία. Ήταν πάντα δεδομένη και αυτονόητη. Ξαφνικά μέσα σε λίγο καιρό η ιστορία παίρνει τέτοια τροπή που τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αφού λοιπών των εννοιών > > τους ρουφήξαμε το μεδούλι, μένει τώρα το τσόφλι. Αντίστοιχο συμβαίνει με τη > του Πολυτεχνείου. Έχει γίνει αυτοματισμός. Υπάρχει η συνταγή έτοιμη για τον τρόπο που θα διεκπεραιωθεί η >. Η πραγματική ουσία χάνεται. Κατά την άποψή μου δεν φταίει τόσο ο τρόπος με τον οποίο εορτάζεται > αλλά περισσότερο η χρονική περίοδος. Δηλαδή η σημερινή εποχή όπου έχουμε διανύσει μια μακρά περίοδο καταναλωτισμού και κορεσμού, όπου λίγες σκέψεις αφιερώσαμε στις έννοιες δημοκρατία, ελευθερία, παιδεία .
Αγαπητή wheelofortune μπορεί πάλι να μη σ΄έπιασα, αλλά εμένα το πρώτο σου post αυτές τις σκέψεις μου έφερε στο μυαλό.
Μπορεί να είμαι και εκτός θέματος.
Πάντα φιλικά
Μια χαρά εντός θέματος.
Τα παιδια κατα την γνωμη μου δεν ειναι χαζα. Ετσι ειμασταν και εμεις. Πολυ πιο εξυπνα και σκεπτικα αποτι νομιζανε οι μεγαλυτεροι.
Ακουνε για επετειους, για αγωνες, για γιορτες στο ονομα της δημοκρατιας και απλα τα βαζουν καπου στην ακρη, να υπαρχουν. Δεν ασχολουνται και δινουν βαση και χαρα στην μια ακομη ελευθερη μερα για βολτες, γιατι οταν εισαι χορτασμενος δεν ψαχνεις για φαι.
Οταν ομως ερθει η στιγμη που θα πεινασεις, θα ψαξεις για αυτα που θυμασαι οτι ειχες βαλει σε μια ακρη, καπου καποτε.
Τωρα τα μεγαλα ιστορικα γεγονοτα, παραμενουν μεγαλα λογω του αποτελεσματος που φεραν. Το ρεζουμε που λεμε. Το ρεζουμε του πολυτεχνειου ας πουμε, ειναι οτι καποιοι ανθρωποι δωσαν την ζωη τους για να ζησουν ελευθεροι. Δεν ειναι τυχαιο οτι η ελληνικη ιστορια κατακλυζετε απο τετοια ιστορικα γεγονοτα με το ιδιο ρεζουμε.
Τωρα τι εγινε κατα την διαρκεια των γεγονοτων, ποιος τα ειχε με ποιον, πως και γιατι, μπορουν να διαψευθουν οσες φορες θελουν με μοναδικο σκοπο να καταριφθει ο στοχος, που ειναι το ρεζουμε της ιστοριας. Αυτο που νοιωθει ακομη και ο ανιστορητος και το μικρο παιδι.