Γεια χαρά,
σήμερα έκανα ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι και το απόλαυσα εντελώς. Μου έδινε πολλήν ενέργεια, πράγμα το οποίο πρώτα είχα παρατηρήσει στα νιάτα μου, δλδ. όταν ήμουν νέα κι όμορφη (τώρα απέμεινε το «και»). Λοιπόν, τότε ζούσαμε στο «πεδείο κοτσύφιων» το οποίο λέγεται και «Κόσοβο».
Είχε τεράστεια ζέστη έξω, πέραν των 40 βαθμών Κελσίου, κι έψαξα να βρώ τρόφημα. Οι γονείς με
τις αδελφές εξαντλημένοι μέσα στο σαλόνι, εμένα όμως με τράβαγε να βγω και να κάνω κάτι χρήσιμο. Μέσω Αυγούστου δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε εκτός από ψωμί και πράσινο πιπέρι, και τα παιδιά στο δρόμο με φωνάγανε «ΤΟΥΡΊΣΤΡΙΑΑ!». Κατάλαβα ότι ο ήλιος μου έδινε την ενέργεια που
είχα ανάγκη για να γυρεύω και στα πιο μακρυνά μαγαζιά μηως υπάρχει κάτι που να φέρω σπίτι για
να χαρούν οι άλλοι. Κάθε μέρα περπατούσα αρκετά χιλιόμετρα, έμαθα τη γλώσσα ανάγκαια με το κίνητρο να βρω κάτι να φάμε.
Από τότε ο Ήλιος μου είναι το μεγαλύτερο δώρο του ουρανού: οι ακτίνες με ζεσταίνουν, η καρδιά
μου γεμίζει χαρά. Μια μέρα είχε γάλα! Ενθουσιασμένα ψώνισα οχτώ λίτρα τα οποία κοβάλησα σπίτι τρέχοντα: «Μαμά, κοίτα, ψώνισα ΓΆΛΑ! Τι λες;!»
Η μητέρα άνοιξε την πλαστική που έσταζε κι έχυσε το γάλα σε κούπα. Είχε χρώμα ροζ κι επιδειχνόταν εντελώς άπαχο, άρα ξινό. Δεν περιγράφω το ωραίο ξυνόγαλα, εννοώ κάτι εντελώ άχρηστο.
Ήλιε μου, ζέστασέ με, σκεφτόμουν. Δεν με απατάς, αφού δίνεις τη δύναμή σου καθημερινά!
Αργότερα, όταν ο πατέρας δούλευε «μετανάστης» στην παιδιατρική του νοσοκομείο, ρώτησε τους συνάδελφους για ποιόν λόγο το γάλα δεν περιέχει πάχος. «Κοίταξε Γερμανό», του απάντησαν, «στο χωριό Ντραγκάς στο γαλακτοκομείο, βγάλουν όλο το πάχος και το δίνουνε στο Κόμμα του Τίτου.» Τι γελάγαμε...
Τέσπα, με ευχαρίστηση απολαμβάνω τον ήλιο. Να φέρει ηγεία και χαρά και σε σας 