TOM MPETI OLE SURUM

Τι κρίμα, πολλά δεν θυμάμαι από εκείνο το ταξίδι. Φωτογραφίζουμε, για να κρατήσουμε ό,τι ξεφεύγει από τη μνήμη, το μεγάλο σουρωτήρι. Άνοιξη του 1990. Mombasa, Nairobi, Maasai Mara. Δεν θα επιχειρήσω κανενός είδους χρονικό. Τυχαία θα ανασύρω τις εικόνες, όπως έρχονται.
Η Αφρική έχει έναν ορίζοντα που δεν έχω συναντήσει αλλού. Απέραντος. Δεν χωράει σε λέξεις. Εκεί γνώρισα την καμηλοπάρδαλη. Το περπάτημά της ένας ψηλόλιγνος κυματισμός. Είδα τη λέαινα να λιάζεται κάτω από τις ακακίες. Κανένα τουφέκι δεν απειλεί πια τον σύντροφο και τα παιδιά της. Φωτογραφίσαμε τους μπαμπουίνους να ζευγαρώνουν στη μέση του δρόμου. Μουσκέψαμε στη λάσπη τα παπούτσια μας, για να πλησιάσουμε τους ιπποπόταμους . Μακάρια παχύδερμα στον υγρό τους βιότοπο.
Keekorok Lodge. Το κατάλυμα στην περιοχή των Maasai. Θυμάμαι ότι ντρεπόμουν λίγο, που θα βλέπαμε αυτήν την περήφανη φυλή πολεμιστών σαν αξιοθέατο. Εχω φωτογραφίσει μια νέα γυναίκα να ξεπροβάλλει το πανέμορφο κεφάλι της από την είσοδο της καλύβας της, φτιαγμένης από λάσπη και άχυρα. Η αόριστη αίσθηση ντροπής με ακολουθούσε και μετά το δείπνο, όταν μπήκαμε ν ακούσουμε μια παρουσίαση σχετικά με τη ζωή και τα έθιμα των Maasai. Η αίθουσα γεμάτη Ευρωπαίουςκαι Αμερικανούς τουρίστες, μάτια γεμάτα περιέργεια παρακολουθούσαν τον ομιλητή. Ο νεαρός Κενυάτης, με κατακόκκινο κοντό χιτώνα και πλήρη εξάρτιση πολεμιστή, φορούσε στο στήθος ένα εντυπωσιακό περιδέραιο από πολύχρωμες χάντρες. Κρατώντας το μακρύ του ακόντιο, μας χάρισε ένα ολόλευκο χαμόγελο και μας συστήθηκε. Tom Surum.
Η φυλή του ζει αποκλειστικά από τις αγελάδες. Λαός κτηνοτρόφων. Πολύ γάλα και λίγο κρέας. Από μικρά παιδιά βόσκουν τις κοκκαλιάρικες αγελάδες, παίζοντας τα πρωτόγονα παιχνίδια τους. ‘’Αλίμονο στο αγόρι που θα χάσει μιαν αγελάδα’’, μας είπε ο Tom. ‘’Καλύτερα να μην γυρίσει το βράδυ στο σπίτι’’. Ένας πατέρας που παντρεύει την κόρη του δίνει αγελάδες για προίκα. Οι έφηβοι της φυλής στα δεκαπέντε κάνουν περιτομή και περνούν στις τελετές ενηλικίωσης. Κάθε αγόρι πρέπει να σκοτώσει ένα λιοντάρι, για να γίνει άντρας .
Εχω τέσσερις φωτογραφίες με τον Tom. Σε μία ολόσωμη φαίνονται τα κεντήματα στους ώμους και στα γυμνά πόδια του. Όχι σαν κι αυτά που κάνουν στην Ευρώπη. Πρωτόγονα τατουάζ, αρχετυπικά. Τα κεφάλια μας ακουμπάνε, χαμογελάμε. Το εβένινο χέρι του αγκαλιάζει τον άσπρο λαιμό μου σε σφιχτή λαβή. Ποιος ξέρει τι να σκεφτόμαστε και οι δυο…
Ένα βράδυ μιλήσαμε στον κήπο. Πίσω από τη φωτογραφία είχα σημειώσει ‘’in the garden, late after dinner’’. Υπήρχε μια έλξη μεταξύ μας, μια συμπάθεια. Κρατήσαμε αλληλογραφία για καιρό. Τι να έγιναν άραγε αυτά τα γράμματα… Υπήρχε κάτι ερωτικό μεταξύ μας.

Αυτές τις μέρες τον σκεφτόμουν. Έβαλα στο Google τ όνομά του. Ένα σωρό πληροφορίες, φωτογραφίες. Με τη φορεσιά του πολεμιστή, με κοστούμι και κοντά μαλλιά! Βρήκα κι ένα φιλμάκι με τίτλο ‘’The Wandering Warrior’’. Ποιος ήταν τελικά ο Tom;
Στα δεκαεννιά του, διαβάζω στο βιογραφικό, γνώρισε κάποιους Αμερικανούς τουρίστες και αποφάσισε να μάθει γράμματα. Να δει τον κόσμο πέρα από το χωριό του. Έμαθε Αγγλικά, πήρε χριστιανικό όνομα και βρέθηκε στην Αμερική για σπουδές. Συνέχισε να δίνει διαλέξεις για τη ζωή της φυλής του με την πολεμική του περιβολή. Παντρεύτηκε μιαν Αμερικανίδα και απέκτησαν ένα αγόρι. Γύριζε πάντα στην Κένυα, για να βλέπει τους δικούς του.
Όταν τον γνώρισα ήταν εικοσιπέντε χρονών. Στα δεκαπέντε είχε σκοτώσει το πρώτο του λιοντάρι. Στα τριάντα τρία σκοτώθηκε σε τροχαίο, από διερχόμενο λεωφορείο, στην πατρίδα του. Ήταν 4 Σεπτεμβρίου 1998.