Το τελευταίο Brevet - ένα μυθυστόρημα που γράφεται αυτές τις μέρες

10 σχόλια / 0 νέα/ο
Τελευταία δημοσίευση
Petaliaris
Εικόνα Petaliaris
Απών/απούσα

Καλημέρα, ένας φίλος μετά από μια μεγάλη κουβέντα που είχαμε περί ποδηλάτων, βιβλίων κλπ ξεκίνησε να γράφει ένα ποδηλατικό μυθιστόρημα στο οποίο θα λάβω κι εγώ μέρος τόσο από άποψη σχεδιασμού της πλοκής αλλά και συγγραφικά...

Θα γράφω εδώ ενημερώσεις όπως θα ετοιμάζεται κάθε κεφάλαιο. Στόχος είναι να μπει όλο εδώ σιγά σιγά. Μέχρι στιγμής έχουν γραφτεί τα πρώτα κεφάλαια και θα ανεβάζω εδώ σιγά σιγά τις συνέχειες!

Το τελευταίο Brevet

Πρόλογος

Βγαίνει από το ιατρείο. Το ρεύμα που σχηματίζεται μεταξύ του ανοικτού παράθυρου του ιατρείου και ενός ανοικτού παράθυρου στο κλιμακοστάσιο κουνά βίαια τη πόρτα που κλείνει με μεγάλη ταχύτητα κάνοντας θόρυβο που αντηχεί σε όλη τη σκάλα. Έπειτα άπνοια. Και υγρασία. Είναι τέλη Σεπτέμβρη και ακόμη έχει ζεστές μέρες.
Κατεβαίνει αργά αργά με βαριά βήματα τα σκαλιά. Σκέπτεται όλα αυτά που του είπε ο γιατρός. Τα χέρια του τρεμοπαίζουν όταν ξανακοιτά το φάκελο με τις εξετάσεις που έχει στα χέρια του. Ξεροκαταπίνει. Αυτό ήταν λοιπόν; Τόσο σύντομα θα τελειώσουν όλα;
Βγαίνει έξω στο δρόμο και κοντοστέκεται. Το δυνατό φως του απογευματινού ήλιου πέφτει στα μάτια και τον τυφλώνει προσωρινά. Βάζει το χέρι του στα μάτια του να προφυλαχτεί. Βγάζει τα γυαλιά από το σακίδιο του και τα φορά. Γύρω του παρατηρεί σα χαμένος τον κόσμο που περπατά κεφάτος. Ζευγαράκια που κρατιούνται από το χέρι, άλλοι που πηγαίνουν στις δουλειές τους, παιδάκια που τρέχουν με μια μπάλα στη μασχάλη σχεδιάζοντας το σύστημα που θα παίξουν στο μπάσκετ. Νιώθει εντελώς άδειος. Εντελώς κενός. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν όλοι. Δυστηχώς.
Κάνει μερικά βήματα να περάσει απέναντι να πάρει το αμάξι του και να φύγει για το σπίτι του. Μια φωνή τον κάνει να στρέψει τελευταία στιγμή το κεφάλι αλλά η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Ένας ποδηλάτης με κράνος σταγόνα και κίτρινα ποδηλατικά γυαλιά φορώντας στο σώμα του αυτό τον αστειό ρουχισμό των ποδηλατών, τα κολλητά κολάν που μαρτυρούν ακριβώς πόσο άτσαλη ήταν η ζωής σου από γαστρονομικής απόψεως, πέφτει πάνω του με φόρα!
Η σύγκρουση είναι βίαια. Σε δευτερόλεπτα ο ήρωας μας, ο άτυχος Νίκος, Νίκος ας πούμε ότι είναι το όνομα του, βρίσκεται στον αέρα. Οι εξετάσεις γίνονται ένα μάτσο χαρτοπετσέτες και πετούν στον αέρα καθώς παρασύρονται από το πορτοκαλί Colnago C94 του ποδηλάτη. Ο ποδηλάτης πέφτει στο δρόμο κάνοντας τούμπες και βλαστημώντας. Ο Νίκος από τη σύγκρουση πέφτει λίγο πιο εκεί κάνοντας τη συλλογή με τα τραύματα από απροσεξία που συλλέγει χρόνια τώρα ακόμη μεγαλύτερη. Σηκώνεται πάνω ενώ η κοιλιά του τον πονάει, η μπλούζα του έχει σχιστεί και ο αγκώνας του γεμίζει αίματα από το πέσιμο σε μια μικρολακούβα του δρόμου που του σκίζει το δέρμα. Ο ποδηλάτης τρέχει προς το ποδήλατο και το ελέγχει με υστερία να δει τι έπαθε από τη πτώση.
-Είσαι τρελλός; φωνάζει προς το μέρος του Νίκου, και έπειτα δοκιμάζει να κυλίσει τους τροχούς και παρατηρεί εξονυχτιστικά τη κατάσταση του πλαισίου. Παναγίτσα μου, κάνε να μην έπαθε κατι, να μη γρατσουνίστηκε, μουρμουρίζει όλο αγωνία.

Όλα του φαίνονται κανονικά όμως και στήνει το ποδήλατο όρθιο στην άκρη του δρόμου στο πεζοδρόμιο. Ο Νίκος μαζεύει τις εξετάσεις από το πάτωμα αγκομαχώντας από τη σύγκρουση.
-Συγνώμη φίλε, ήμουν αφηρημένος, λέει στον ποδηλάτη.
-Αν πέρναγα με το φορτηγό της δουλειάς τώρα θα ήσουν στα θυμαράκια το ξέρεις; φωνάζει εκείνος.

Ο Νίκος με σκυμμένο το κεφάλι ανασηκώνει τους ώμους.
-Τι τώρα, τι σε λίγους μήνες μήνες, δεν έχει μεγάλη διαφορά, λέει με ξεψυχισμένη φωνή.

Ο ποδηλάτης ακούγοντας το τελευταίο, γουρλώνει τα μάτια, κοιτάζει το μάτσο με τα χαρτιά που κρατά ο Νίκος, τις ακτινογραφίες δηλαδή, τις μαγνητικές και τα υπόλοιπα κουρελιασμένα χαρτιά.

-Λυπάμαι που το ακούω, δε ξέρω τι να πώ. Πάντως τώρα έφταιγα εγώ νομίζω. Έτρεχα πολύ μέσα στη πόλη και το ποδήλατο δεν ακούγεται όπως τα αμάξια και τα αυτοκίνητα.
Ο Νίκος κοιτάζει τον ποδηλάτη. Στο βλέμμα του αναγνωρίζει αυτό που δεν αντέχει να βλέπει στους ανθρώπους. Τη λύπηση και τον οίκτο. Όχι, δεν έφταιγε ο ποδηλάτης. Το λάθος ήταν δικό του. Ήταν αφηρημένος και χαμένος στις σκέψεις του.

-Δεν συστήθηκα, συγνώμη. Νίκος.
-Μιχάλης
-Που πήγαινες αν επιτρέπεται και σου έκοψα το δρόμο, ρωτά ο Νίκος;
-Πήγαινα στη παραλιακή για προπόνηση. Ευτυχώς το ποδήλατο φαίνεται να μην έπαθε κάτι. Και να πάθαινε δε πειράζει δηλαδή, περιμένω ένα καινούργιο να έρθει σε λίγες μέρες, συμπληρώνει βιαστικά. Ξέρεις τώρα, σίδερα είναι, χαλάνε κι επισκευάζονται, δικαιολογείται κοιτάζοντας και πάλι το μάτσο με τις εξετάσεις στο χέρι του Νίκου. Εσύ εντάξει είσαι;

-Εγώ... άστα. ... μόλις πήρα κάτι απαντήσεις από εξετάσεις και τώρα πρέπει να σκεφτώ.
-Τι να σκεφτείς;
-Πως θα περάσω τους τελευταίους μου μήνες, λέει κουνώντας το κεφάλι.

Ο Μιχάλης δαγκώνει τα χείλια του κι ένα επιφώνημα βγαίνει από μέσα τους. Στέκει να τον κοιτάζει αποσβολωμένος. Ξαφνικά τινάζεται, μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο, ανασηκώνει τα φρύδια, και υψώνει το δείκτη του χεριού του σα να έχει μια απίστευτη ιδέα.

Ξεκαβαλικεύει από το ποδήλατο και στέκεται δίπλα στον Γιάννη που τον κοιτά απορημένος. Μετρά το ύψος του ώμου του δίπλα στον Γιάννη και έπειτα κοιτάζει τη γενικότερη διάπλαση του.

-Φίλε, δεν ξέρω πως θα σου φανεί αλλά έχω μια απίστευτη πρόταση για το τι να κάνεις.
-Τι λες να κάνω?
-Να κάνεις κάτι απίστευτο.
-Τι;
-Ξέρεις ποδήλατο;
-Έκανα μικρός.
-Τέλεια, αυτό το ποδήλατο εδώ σου αρέσει; Πως σου φαίνεται;

Ο Νίκος κοιτάζει το ποδήλατο χωρίς να καταλαβαίνει. Του φαίνεται πως είναι απλά ένα ποδήλατο. Παλιό ποδήλατο για την ακρίβεια. Με αυτό το γυριστό τιμόνι σα κριάρι.

-Ξέρω γω, καλό φαίνεται. Κι εγώ κούρσα είχα μικρός, τη χάρηκα λίγους μήνες μέχρι που την κλέψανε και έμεινα χωρίς ποδήλατο και πάλι.
-Ωραία... χωρίς να ξέρω πολλά για το τι έχεις κι αν μπορείς να κάνεις ποδήλατο, τι θα έλεγες να έκανες κάτι εξωπραγματικό;
-Όπως τι δηλαδή;
-Τι θα έλεγες να κάναμε μαζί τα 1000 χιλιόμετρα του μεγάλου Brevet Λονδίνο-Εδιμβούργο-Λονδίνο ???

Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
5
Μέση αξιολόγηση: 5 (4 ψήφοι)
tkant
Εικόνα tkant
Απών/απούσα

...συνεχίστε

Royal Oak
Εικόνα Royal Oak
Απών/απούσα

Ετοιμάζω μπαγκάζια κι έρχομαι παρέα...

Να πω ίσως κάτι, που είναι και εντελώς άμεση, αυθόρμητη αντίδραση σ’ ό,τι διάβασα, πιθανά και λανθασμένη να τη θέτω τώρα, έτσι στην έναρξη της επικοινωνίας μιας προσπάθειας που θα κρατήσει αρκετά απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι.

Κάπως λιγότερο δημοσιογραφικό ή doc ύφος ίσως, καθώς θα προχωράει η πλοκή;

Αλλά πάλι αυτό είναι δική μου, εντελώς υποκειμενική πρώτη αίσθηση...καλό ταξίδι για καλό όλων μας εύχομαι.

Roul
Εικόνα Roul
Απών/απούσα

diopan
Εικόνα diopan
Απών/απούσα

Εμένα πάλι παρόλο που είναι «απλά» γραμμένο με συνεπήρε αμέσως και μου δημιούργησε δυνατές εικόνες και προπαντός λαχταράω γι τη συνέχεια.

olympics
Εικόνα olympics
Απών/απούσα

Φίλε πολύ καλή αρχή. Συνεχίστε το σύντομα γιατί είναι κρίμα να μείνουμε μόνο στη συγκίνηση. Περιμένω και τα ευχάριστα.
Καλή συνέχεια.

Petaliaris
Εικόνα Petaliaris
Απών/απούσα

Η συνέχεια για όσους περιμένατε....

Πηγή κειμένου... : http://lastbrevet.blogspot.gr/2014/05/1.html

Επίσης να πώ ότι ο συγ-γραφέας γράφει μαζί με μια κοπέλα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αυτό τον καιρό. Βοηθήστε τη προσπάθεια του πατώντας ένα Like εδώ στη σελίδα που παρουσιάζονται οι χαρακτήρες του βιβλίου...
Merci !

Κεφάλαιο 1 - Αυπνίες και συγκυρίες

Είναι βράδυ και στριφογυρίζει στο κρεβάτι του. Ο αγκώνας του τον ενοχλεί κάθε φορά που τον ακουμπά κάπου άθελα του.

Το πέσιμο το απόγευμα από τη σύγκρουση με τον ποδηλάτη του πρόσφερε ένα ακόμη παράσημο αδεξιότητας κι απροσεξίας.Τελικά πέρασε μια ώρα στο νοσοκομείο περιμένοντας στωικά να κάνει δυο ράμματα και να του τυλίξουν με ένα επίδεσμο το χέρι.

Δεν είναι όμως αυτό ο λόγος, δεν έχουν καμιά αξία δυο ράμματα μπροστά σε αυτό που έμαθε σήμερα και επιβεβαιώθηκαν οι φοβίες του τόσο καιρό για τους συνεχόμενους πονοκέφαλους.Έχει μια διασπορά μικρών όγκων σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου. Οι περισσότεροι δεν είναι εγχειρήσιμοι. Ο γιατρός είπε ότι νυστέρι δε μπαίνει εκεί μέσα για τόση δουλειά, κανένας δε θα τον αναλάβει.Το μόνο που θα μπορούσε ήταν να ξεκινήσει ένα σχήμα συνδυαστικής θεραπείας με ακτίνες και χημικά.

Δεν τα αντέχει όλα αυτά. Ούτε και τις παρενέργειες που έχουν. Συγγενείς του που έχουν φύγει, περάσαν έτσι μέσα σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα, με γιατρούς και νοσηλείες τους τελευταίους μήνες ή χρόνια τους. Με ένα συνεχόμενο άγχος θα γλιτώσω δε θα γλιτώσω. Τελικά κανείς δεν γλύτωσε. Απλά έπαιρνε μια πίστωση χρόνου. Χρόνο όμως που τον πέρναγε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με έναν ορό ή χρόνο που τον πέρναγε κλεισμένος στο σπίτι μακριά από κόσμο από φόβο μη κολλήσει μια απλή γρίπη και καταρρεύσει το ήδη εξουθενωμένο ανοσοποιητικό του σύστημα.Εδώ μια ώρα στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου και τον έπιασε η καρδιά του από ότι άκουγε εκεί μέσα για ασθενείς και περιστατικά.

Όχι, δεν είναι ο τύπος που θα κλειστεί και θα παλέψει την κατάσταση στο νοσοκομείο. Προτιμά να ζήσει λιγότερο καιρό αλλά εκτός όλων αυτών. Στον έξω κόσμο με τους ζωντανούς σα ζωντανός. Για όσο κρατήσει. Έξι οχτώ δέκα μήνες.

Η απόπειρα να κοιμηθεί από τις 11 στέφεται με αποτυχία κι έτσι ο Νίκος σηκώνεται και αποφασίζει να βγει μια βόλτα. Για μια άντε δυο το πολύ ώρες. Να περπατήσει λίγο ως το Γκάζι, να δει λίγο από τη ζωντάνια της περιοχής πριν επιστρέψει να κοιμηθεί.

Μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Πετράλωνα σε ένα ήσυχο δρομάκι. Πριν περάσει πολύ ώρα περπατά στην Αποστόλου Παύλου και δεξιά του αντικρίζει τη φωτισμένη Ακρόπολη. Από τότε που πεζοδρομήθηκε αυτή η οδός όλη η περιοχή αναβαθμίστηκε. Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για την μετατροπή της οδού σε πεζόδρομο, απλοί οδηγοί επαγγελματίες αυτοκινητιστές αλλά και απλοί πολίτες που χρησιμοποιούσαν ως πέρασμα τον δρόμο. Πλέον οι καφετέριες και τα μαγαζιά που ξεφύτρωσαν κατά μήκος σφύζουν από ζωή, νέους ανθρώπους, τουρίστες και θαμώνες αυτής της όμορφης γωνιάς της Αθήνας. Πλέον όλοι αναγνωρίζουν την αναβάθμιση της περιοχής λόγω των πεζοδρομήσεων και της μετατροπής τους σε χώρους συνάθροισης ανθρώπων και όχι αυτοκινήτων.

Φτάνει στον ηλεκτρικό και συνεχίζει επί της Ερμού. Σύντομα φτάνει στην Πειραιώς όταν τον μπλε φάρο που αναβοσβήνει μιας μοτοσυκλέτας της ομάδας Ζ ακολουθεί πλήθος από ποδήλατα. Τα κουδουνάκια, τα χαχανητά και οι συνομιλίες του κεφάτου πλήθους στα ποδήλατα του τραβά τη προσοχή του στο δρόμο. Εκατοντάδες ποδήλατα μπροστά του με λαμπάκια που αναβοσβήνουν λευκά και κόκκινα κατεβαίνουν την Πειραιώς.

Περνά την άνοδο της Πειραιώς και μένει εκεί στην νησίδα χωρίς να μπορεί να περάσει απέναντι. Οι ποδηλάτες απλά δε σταματούν. Όσο φτάνει το μάτι του χαμηλά στη Πειραιώς αλλά και αντίθετα προς τη διασταύρωση με την Ιερά Οδό οι ποδηλάτες συνεχίζουν να κατεβαίνουν αμέτρητοι. Δε μπορεί καν να εκτιμήσει πόσοι είναι. Δεν είναι ένα μικρό γκρουπάκι. Πρέπει να είναι, ε βέβαια, πρέπει να είναι αυτοί οι Freeday ποδηλάτες που κάνουν κατάληψη των δρόμων κάθε παρασκευή, συλλογίζεται όταν θυμάται τι μέρα είναι.

Ο Νίκος μένει να τους κοιτάζει και να τους θαυμάζει για το κουράγιο τους να βολτάρουν τόσο αργά καθώς και για τα χαμόγελα τους και το κέφι που έχουν. Τόσα άτομα, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους. Δεν είναι μια μερίδα αγοριών, κοριτσιών, αθλητών. Ανάμεικτοι σε γκρουπ, μερικοί προσηλωμένοι στο δρόμο και προσεκτικοί, άλλοι περισσότερο κοινωνικοί και ανέμελοι χωρίς να κρατούν το τιμόνι. Κάποιοι τον χαιρετούν καθώς περνούν μισό μέτρα δίπλα του από τη νησίδα που βρίσκεται και περιμένει. Δε λείπουν και οι χιουμορίστες που πετάνε διάφορα αστειάκια του στυλ "κουράγιο, άλλοι χίλιοι είναι" και μετά ξεσπούν σε δυνατά γέλια καθώς χάνονται στη Πειραιώς με τα ποδήλατα τους. Ανάμεσα τους βλέπει και περίεργα ποδήλατα συνήθως να τα καβαλούν περίεργοι αναβάτες. Μέχρι και σκύλο είδε σε ένα καλαθάκι κάποιας κυρίας. Μήπως φταίει η προχωρημένη ώρα, αναρωτιέται και ανοιγοκλείνει τα μάτια του αρκετές φορές. Όχι, είναι πράγματι ένα μικρό κανίς στο καλαθάκι του ποδηλάτου μιας κεφάτης κουτσουρεμένης μελαχρινής κυρίας.

Είναι η δεύτερη φορά στην ίδια μέρα που σταματά τη διαδρομή του όχι ένα αυτή τη φορά αλλά χιλιάδες ποδήλατα με τους αναβάτες τους. Ίσως είναι απλά τυχαίο, σκέφτεται και περιμένει να περάσουν και οι τελευταίοι. Βέβαια μετά από τα ποδήλατα μόνο να καταφέρει να περάσει απέναντι δε καταφέρνει καθώς ακολουθεί μια ατελείωτη ουρά από αυτοκίνητα. Αγανακτισμένοι οδηγοί από τη καθυστέρηση που υπέστησαν από το ποτάμι των ποδηλατών έχουν κολλήσει ο ένας με τον άλλο και μαρσάρουν ενώ στολισμοί αλλήλων με αγίους και δαίμονες διακοσμούν την βραδινή αυτή ώρα.

Δε μπορεί να περιμένει τα αυτοκίνητα ούτε να τρώει το καυσαέριο τους. Αρκετά είδε. Αρκετά περίμενε. Επιστροφή στο σπίτι.

Σύντομα κλείνει την εξώπορτα κρατώντας μια σακούλα με μερικά καλαμάκια χοιρινά και μια μπύρα. Πεινάει, όλη μέρα δεν είχε όρεξη να φάει κάτι. Η μπύρα θα βοηθήσει έπειτα να κοιμηθεί χωρίς περαιτέρω σκέψεις. Κάθεται στο σαλόνι του και πιάνει το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Πατάει το κουμπί της τηλεόρασης, περιμένει να ξεκινήσει αλλά μόλις εμφανίζεται η εικόνα αμέσως ακούγεται ένας ήχος, βλέπει κάτι να σπινθηρίζει πίσω από το πλαίσιο της οθόνης και έπειτα μαύρο. Η μυρωδιά των καμμένων πυκνωτών και το συννεφάκι του καπνού δε του αφήνουν περιθώριο για το τι έπαθε η τηλεόραση. Απλά χάλασε. Ώρα της ήταν άλλωστε. Δέκα χρόνια την έχει.

Ο Νίκος ανοίγει τα παράθυρα να ξεμυρίσει το σαλόνι από την οθόνη που κάηκε και ξεκινά να τρώει το βραδινό του. Το σπίτι του φαίνεται πραγματικά άδειο χωρίς τηλεόραση. Εντελώς άδειο. Ραδιόφωνο δεν έχει ξεχωριστό. Μόνο μέσω της τηλεόρασης που έχει ενσωματωμένο δέκτη άκουγε. Ανεβοκατεβάζει νευρικά το πόδι του. Τρώει και το βλέμμα του πέφτει σε κάποια φωτογραφικά άλμπουμ που έχει στη βιβλιοθήκη του. Είναι από τα λίγα αντικείμενα που δε θέλουν ρεύμα στο σπίτι του. Πιάνει ένα από τα πιο παλιά άλμπουμ που είχε χρόνια να ανοίξει. Βλέπει διάφορες φωτογραφίες από την εφηβική του ηλικία καθώς και οικογενειακές φωτογραφίες από γιορτές και εκδρομές. Καθώς περιστρέφει το άλμπουμ μια φωτογραφία πέφτει από μια θήκη. Η φωτογραφία ήταν δεύτερη στην ίδια θήκη μαζί με κάποια άλλη και είχε καιρό να τη δει. Στη φωτογραφία βλέπει τον εαυτό του. Πρέπει να είναι στο λύκειο. Βέβαια είναι μαθητής λυκείου. Τότε είχε αγοράσει με όλες του τις οικονομίες το ποδήλατο του. Ένα μπλε πορτοκαλί Commodore Sm600. Έτσι τουλάχιστον έγραφε το αυτοκόλλητο πάνω στο ποδήλατο. Το ποδήλατο του, είχε πολλά χρόνια να δει τη φωτογραφία και το είχε ξεχάσει πως μοιάζει.

Νιώθει νοσταλγία καθώς κοιτάζει τον εαυτό του στη φωτογραφία 12 χρόνια νεότερο χωρίς το σωσίβιο γύρω από τη μέση του καθώς και μια πικρία για την κλοπή του ποδηλάτου. Το είχε μόλις τρείς μήνες. Στη μνήμη του ανατρέχετε η θύμηση για το πως το έχασε. Κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια του. Είχε πάει σε ένα φίλο να πάρει 2 δισκέτες για ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, το άφησε λυτό μέσα από την εξώπορτα της πολυκατοικίας στο κλιμακοστάσιο. Δυο παιδιά, επίσης ένοικοι της πολυκατοικίας που κατέβηκαν εκείνη την ώρα θέλησαν να του κάνουν πλάκα και το βγάλαν έξω δίπλα στη μεταλλική εξώπορτα του δρόμου. Τελικά η πλάκα είχε άδοξο τέλος καθώς ένας περαστικός άνοιξε τη πόρτα, το τράβηξε έξω και χωρίς δεύτερη σκέψη το καβάλησε και έφυγε. Έτσι τουλάχιστον είπε ο κηπουρός που περιποιόταν εκείνη τη στιγμή τη μικρή αυλή.

Έπειτα από λίγο η μπύρα φάνηκε να έχει αποτέλεσμα καθώς τα βήματα του προς το κρεβάτι δεν ήταν και τόσο σταθερά. Ακουμπά στο μαξιλάρι, ξεφυσσά και κάνει στο μυαλό του την ανασκόπηση της μέρας. Οι φόβοι του στο γιατρό επιβεβαιώθηκαν. Έχει κάτι που δεν αντιμετωπίζεται. Μόνο μπορεί να το μετριάσει ίσως για κάποιους μήνες αλλά με μπόλικες παρενέργειες. Έπειτα τράκαρε με έναν ποδηλάτη βγαίνοντας αφηρημένος από το ιατρείο, τώρα το βράδυ πέτυχε και είδε όλο το freeday να περνά από μπροστά του. Τέλος αυτό με τη χαμένη φωτογραφία του πάλαι ποτέ μικρού Νίκου να ποζάρει περήφανος πάνω στη σέλα της κούρσας του.

Τρεις φορές ποδήλατα μπροστά του...

Έπειτα κι εκείνη η πρόταση εκείνου του ποδηλάτη. Καλά, πρέπει να ήταν πολύ βλαμμένος εκείνος ο τύπος, σκέφτεται. Άκου εκεί 1000 χιλιόμετρα με ποδήλατο... 1000? είναι δυνατόν αναλογίζεται? Είναι???

Κάπου εκεί με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκε...Μια περίεργη μέρα όλο δυσάρεστα νέα αλλά και αναπάντεχες συγκυρίες τελείωσε για εκείνον....

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Kikaksotiko
Εικόνα Kikaksotiko
Απών/απούσα

...... Που μπορούμε να βρούμε την συνέχεια;;; 

johnheret
Εικόνα johnheret
Απών/απούσα

https://apogeiwsh.blogspot.com/2017/03/george-is-rea...

 

Γιώργος, πολυγραφότατος και δραστήριος!

Kikaksotiko
Εικόνα Kikaksotiko
Απών/απούσα

Είναι εκείνος που έγραψε το τελευταίο brevet; Σε ευχαριστώ πολύ