Μπορεί η Ακρόπολη να είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του αθηναϊκού
τοπίου,ο Λυκαβητός να είναι ο ψηλότερος λόφος του κέντρου,με δυνατότητα τσαμπέ θέασης συναυλιών,τις καλοκαιρινές νύχτες, και ο Αρδηττός να έχει το Στάδιο,αλλά ο δικός μου αγαπημένος λόφος ,στην πόλη,είναι ο Φιλοπάππου.
Ασύγκριτη θέα προς την Ακρόπολη και τη θάλασσα,το μοναδικό αναρριχητικό πεδίο(-καφενείο) του κέντρου,πολλά μονοπάτια και δρομάκια,γιά περιπάτους,τρέξιμο και ποδήλατο.Θησαυρός,γιά τους,κάπως πιό ψαγμένους,τουρίστες,πραγματική όαση γιά τους κατοίκους του πολύβουου κέντρου,ιδανικό μέρος γιά ρομαντικές καταστάσεις ή πικ νικ και αγαπημένο σημείο των Αθηναίων,γιά το πέταγμα του αετού,την Καθαρά Δευτέρα(επίσημη μέρα «σκουπιδοποίησης» του λόφου).Αγαπημένο μέρος και γιά τις βόλτες των περιοίκων,παρέα με τους τετράποδους φίλους τους...
Πάντα στο λόφο υπήρχε αυτό το ρίσκο:τα σκυλιά,αδέσποτα ή-συνηθέστερα- με το «αφεντικό» τους,μπορούσαν να ερεθιστούν στη θέα κάποιου που έτρεχε ή να «τρελαθούν» από τους περιστρεφόμενους τροχούς του ποδηλάτου και να επιτεθούν...Τα περιστατικά αυτά,ωστόσο,ήταν μεμονωμένα και σχετικά σπάνια.
Τελευταία δεν επισκέπτομαι το λόφο τόσο συχνά,όσο στο παρελθόν.Παρατήρησα,όμως,ότι όλες σχεδόν τις φορές που το τόλμησα,έπεσα θύμα επίθεσης από σκυλιά(η μία,μάλιστα,μου θύμισε,σε αγριότητα, περιστατικά με τσοπανόσκυλα στην Πίνδο).
«Είναι επειδή τα φοβάσαι»,άρχισαν να με περιπαίζουν οι φίλοι,«το νιώθουν και σου ορμάνε». «Ρε,λες να είμαι τόσο φλώρος;»,αναρωτήθηκα;Επειγόντως «έρευνα αγοράς»,σε περιπατητές-δρομείς-αναρριχητές-ποδηλάτες του λόφου:
«Μου την έχουνε πέσει δυο-τρεις φορές άσχημα,αλλά την έχω βγάλει καθαρή», «Με έχουν δαγκώσει τρεις(!!!) φορές.Την τελευταία έριχνα γροθιές στο κεφάλι του σκύλου,γιά να μου ελευθερώσει το πόδι,και το αφεντικό του,μόνο που δε με χτύπησε...», «Είναι το μόνο πράγμα που φοβάμαι,όταν πηγαίνω,με τα παιδιά μου,βόλτα στο λόφο.»...
Μπορεί το πρόβλημα με τα συμπαθή αδέσποτα να είναι σύνθετο(με πηγή,πάντα,την ανθρώπινη ανευθυνότητα) αλλά γιά τα συνοδευόμενα σκυλιά δεν υπάρχει καμία-μα καμία- δικαιολογία.Ασυνείδητα αφεντικά,που ενώ γνωρίζουν ότι ο σκύλος τους είναι επιθετικός,τον αφήνουν να περιφέρεται ελεύθερος,σε δημόσιο χώρο.Αν,δε,τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς,που δε χρησιμοποιούν αλυσίδα ή λουρί,για να τον βολτάρουν,κινδυνεύεις να χαραχτηριστείς κομπλεξικός.Είναι οι ίδιοι,όμως,που διαμόρφωσαν-σε μεγάλο βαθμό-τη συμπεριφορά του σκύλου τους.Είναι οι ίδιοι,που ποτέ δε θα σκύψουν να μαζέψουν τις ακαθαρσίες του και έχουν μετατρέψει το λόφο(και όχι μόνο) σε ένα απέραντο «ναρκοπέδιο»...
Και τώρα τι;Κομμένο το τρέξιμο και το ποδηλατάκι στου Φιλοπάππου;Πραγματικά πολύ επικίνδυνο,δε λέει…Και ποτέ γιά περίπατο ή αναρρίχηση δίχως ραβδί.
Έχουμε πόλεμο,στο λόφο...
Ναι, τουλαχιστον τα σκυλια να μην κανουν στα μονοπατια και στους δρομους, την αναγκη τους, εκει που περναει ολος ο κοσμος. Φιλοζωος, μετα σου λεει ο αλλος. Πιο σπαστικο ειναι όταν τα κανουν πανω στην ασφαλτο και στα πεζοδρομια. Και ενα αλλο ειναι οτι οι Φιλοζωοι πρεπει να κατανοήσουν πως δεν ειναι παντου επιθυμητα τα σκυλια και στους παντες. Οχι, πως οι αλλοι μισουν τα ζωα, σε καμια περιπτωση. Τελος παντων!
Προσωπικα, εαν με κηνυγανε, ειτε τρεχω με το ποδηλατο εαν ειμαι στην κατηφορα και με περνει, ειτε σταματαω επιτοπου και αντιεπιτιθομαι (με χτυπημα του ποδιου προς το εδαφος, ή με το να ερθω κατα πανω του). Συνηθως, με το δευτερο τρομαζουν και φευγουν. Τι συνηθως, δεν μου εχει τυχει να αποτυχει αυτη η μεθοδος.
Οι γνωστες εδω, θα στα πουν καλυτερα και τι ισχυει γενικοτερα!
Παντως, μην σταματησεις τις ωραιες βολτες σου. Αστους να γαβγιζουν;)
..είναι ένα θέμα.Καλά να είναι αδέσποτα,αν όμως έχουν αφεντικό εκεί κοντά και τα έχει λυμένα αλλάζει...Αν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει παραπάνω...ας βοηθήσει..από όσα ξέρω μπορείς να διώξεις ποινικά κάποιον που έχει ελεύθερο το σκύλο του και εφόσων δεχτείς επίθεση..Μην τους αφήνετε έτσι,ξέρουν αλλά κάνουν την πάπια...
Τώρα για το σκυλοπέσιμο βρήκα τη λύση...
Και μάλιστα από φίλη κτηνίατρο...αν σε τσακώσει σκυλί και δεν σ'αφήνει,(π.χ. από το πόδι)έχε πρόχειρο λίγο οινόπνευμα και ρίχτου στα μάτια...
Σε αφήνει ακαριαία,ενώ σε δευτερόλεπτα το οινόπνευμα εξατμίζεται και ο αγριόσκυλος έρχεται στα ίσα του.
Προσοχή...μην το δοκιμάσετε στο σπίτι...
γιατί επειδή μένω δίπλα σχεδόν έχω σχηματίσει την άποψη ότι πλέον η περιοχή δεν είναι για "ανθρώπους" αλλά για σκύλους και εννοώ τα δίποδα που βρωμίζουν με την παρουσία τους, τις βάρβαρες συνήθειές τους και τις ιαχές τους τον άλλοτε χώρο πολιτισμού. Τώρα πλέον ισχύει περίτρανα το ρητό:"Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει - σκύλος που τραγουδάει δαγκώνει!"
...σπρεί πιπεριού φαντάζομαι πως κάνει δουλειά.
Και αν σου την πέσει και το αφεντικό του σκύλου ρίχνεις και εκεί αλύπητα, μετά μπορείς να πείς ότι κινδύνευες και το αφεντικό δεν έδωσε σημασία αλλά και ότι σου επιτέθηκε επειδή αμύνθηκες, την αλήθεια δηλαδή.
Εχεις όλο το δίκαιο με το μέρος σου.
Μην κολώνετε, γύρω μας είναι γεμάτο μαλάκες που εμποδίζουν όσουν θέλουν να εκφραστούν χωρίς να ενοχλούν τους γύρω τους.