Κάτι ωραίο που είδα.

Χιούμορ; Δεν άκουσα κάτι τέτοιο. Αντίθετα μάλλον θα χτίσουν και τα δικά τους σπίτια έτσι. Έπειτα όποιος καταπιάνεται με τέτοιου είδους δραστηριότητες έχει ψυχή μέσα του, δεν το κάνει καταναγκαστικά. Πολλές φορές ο κόπος είναι μέρος της χαράς της ολοκλήρωσης ενός έργου. Αυτό μπορώ να στο βεβαιώσω εκ πείρας. Έργα που γίνονται σε στάδια με προϋπόθεση να δίνεται ο κατάλληλος χρόνος για τη σωστή διεκπεραίωσή τους είναι κατά κανόνα επίπονα, γιατί παρεμβαίνουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να δυσκολέψουν την εκτέλεσή τους. Αλλά το τέλος πάντα είναι τεράστια ανταμοιβή.

Αγαπητέ, δείχνω την πρέπουσα κατανόηση, όπως φαίνεται εξ άλλου απ’ τη σιωπή μου, όσον αφορά την τεστοστερόνη. Ομολογώ δεν μου βγαίνει να πω κάτι. Με ξεπερνάει. Ούτε καν να θυμώσω. Άλλωστε keep up with your τεστοστερόνη, ειδικά τώρα το καλοκαίρι έχει πολλά να σας προσφέρει μια κι ο χειμώνας μας θα είναι κάπως περίεργος και δεν ξέρει κανείς...αν θα’χουμε χρόνο να παίζουμε με τις τεστοστερόνες ή με τέτοιου είδους ζητηματάκια...

Τα υπόλοιπα δεν νιώθω καμμιά ανάγκη να τα υπερασπιστώ. Υπερασπίζονται από μόνα τους. Εμένα αυτό που είδα με συγκίνησε. Το μοιράστηκα μαζί σας. That’s all.

Κι έπειτα και το ποδήλατο τι είναι κι αυτό; Κουραστικό, βρώμικο, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, ιδρώνει και το τελευταίο εκατοστό του σώματος. Νερό μιλάμε. Αηδία! Άσ’ τα να πάνε. Φτυάρια, πετάλια, λίθινη εποχή περίπου...

Κι εγώ η πανηλίθια χτες πήγα σε διαγνωστικό κέντρο πρωΐ-πρωΐ άφαγη, άπιωτη, ξενηστικωμένη, άκουσον άκουσον, με το σπαστό. Και το έβαλα μέσα και στην αιμοληψία προς κατάπληξη του σεκιουριτά στην είσοδο και των διαφόρων συντελεστών του μαγαζιού. Μαζοχισμός δηλαδή. Ειδικά η επιστροφή με καναδυό μ@#@#@ς που θέλησαν να με στριμώξουν στην Βασιλίσσης Σοφίας ήταν μην πω. Κόντεψα Κυψέλη-Χίλτον ν’αφήσω την τελευταία μου πνοή απ’ τη ζέστη και την υγρασία. Το πρωΐ δε παρά τρίχα να πέσω πάνω στον κυνηγημένο αλλοδαπό που γυμνός έπεσε ξερός στα χαλαρά λιβάδια της Ακαδημίας και Βουκουρεστίου ερχόμενος μάλλον απ’ την έρημη Ομόνοια όλη αυτή την ανηφόρα τρέχοντας (αυτό το είδε ο άντρας μου και το φωτογράφισε ένας δικηγόρος της περιοχής), πέντε λεπτά πάνω κάτω τό’χασα το σόου.

Μαζοχισμός. Στη wikipedia στο λήμμα μαζοχισμός περιγράφεται αυτή ακριβώς η κατάσταση. Ποδηλασία στον καλοκαιρινό ήλιο, νηστικός και διψασμένος, σε μια πόλη που έχει απωλέσει κάθε χαρά πια, αφού κι αν εσύ προσπαθείς να τη δεις οπουδήποτε γεμάτος αισιοδοξία, νά’σου το άθλιο πετιέται ολόρθο και σου κόβει τη φόρα. Ωλτερνατιβελυ δε μαζοχισμός εστί η ανοικοδόμηση αχυρένιων σπιτιών με χώμα άχυρα αξίνες και φτυάρια...

Πφφφ, διαστροφικά, σιχαμένα πράγματα...

tkant wrote:

....πιθανόν βέβαια να μην τα εξέθεσα σωστά εγώ ο ίδιος.
Το κεντρικό νόημα του συλλογισμού μου ήταν ότι αν έπαιρνες οποιαδήποτε ομάδα εθελοντών και την έβαζες να χτίσει ένα σπίτι, είτε αυτό ήταν από μπετά και τούβλα με μηχανήματα, είτε από πηλό με χειρωνακτική εργασία, στο τέλος θα ήταν όλοι εξαντλημένοι, απογοητευμένοι και δεν θα ήθελαν να επαναλάβουν το εγχείρημα με τίποτε για τον απλούστατο λόγο ότι είναι βαριά και κουραστική δουλειά για οποιονδήποτε.

Δεκτή η επεξήγηση και φυσικά κατανοητή και μερσί για τον κόπο να την κάνεις. Παρντόν δε γιατί δεν κατανόησα το νόημα εξ αρχής. Δύσκολο πράγμα στις μέρες μας η κατανόηση. Με μπέρδεψε κοματάκι η εικόνα, ομολογώ. Όχι από ταμπού, όσο από σημειολογική άποψη. Δικό μου κουσούρι δηλαδή. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή και να μην εμπλακούμε σε μια διαδικασία επεξηγήσεων και κόντρα επεξηγήσεων. Η στεγνή αλήθεια είναι ότι όσο με αφορά, μερικούς κώδικες δεν έχω μπορέσει ακόμα να τους ξεπεράσω. Πού θα πάει όμως; Γηράσκω αεί διδασκόμενη.