ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΝ

Βενζίνη και συντήρηση, διόδια και τέλη
πίκρες που έχει η ζωή, μέλισσα δίχως μέλι

Καλά να πάθετε οδηγοί που πήζετε στους δρόμους
ήρθε η στιγμή να πάρετε τ’ αμάξια σας στους ώμους
μα είναι βαρύ το έρημο, πώς θα το κουβαλήσεις
μετά δε θα ‘χεις δύναμη ούτε για να γ……….
και η σύζυγος στο σπίτι σου σε περιμένει η δόλια
«που είσαι βρε αντρούλη μου και σού ‘φτιαξα φασόλια;»
-Γυναίκα άστο καλύτερα, θα φάω κάτι απ’ έξω
με τόση κίνηση άγνωστο το πότε θα ξεμπλέξω
«Μα κάθε μέρα αυτό μου λες, δε βρίσκεις άλλη λύση;
να τρως εδώ σαν άνθρωπος αυτό που έχω ψήσει»
-Καλά καλά ας κλείσουμε, θα δούμε τι θα κάνω
γιατί εδώ δε σώζομαι ούτε μ’ αεροπλάνο.
Αργότερα σαν έφτασες κατάκοπος στο σπίτι
είδες δυό πιάτα άπλυτα μέσα στο νεροχύτη
-Κατάλαβα κατάλαβα…
…και το δικό μου έφαγες για να μην πάει χαμένο;
«Αγάπη δεν κατάλαβες είχαμε καλεσμένο»
-Μπα! Μπα! Και ποιον προσκάλεσες μέσα στο μεσημέρι
να φάει φασόλια λαδερά με μπόλικο πιπέρι;
«Αγάπη μου με συγχωρείς αν σε δυσαρεστήσω
δεν τον γνωρίζεις φατσικά, πρέπει να στον γνωρίσω»
-Κι’ εσύ πότε τον γνώρισες; Πόσο καλά τον ξέρεις
και πήρες την απόφαση στο σπίτι να τον φέρεις;
«Τον βλέπω καθημερινά με το ποδήλατό του
καμαρωτό καμαρωτό για τον προορισμό του».
Δεν έχει αυτοκίνητο, ούτε δίπλωμα έχει
και η δουλειά του από δώ χιλιόμετρα απέχει.
Παρ’ όλα αυτά κάθε πρωί ξυπνάει τελευταίος
και φτάνει στο γραφείο του πρώτος, κολλαριστός κι’ ωραίος.
Ενώ εσύ πρωί πρωί, τ’ αμάξι πας να πάρεις
κι ύστερα ιδρώνεις ψάχνοντας μια θέση να παρκάρεις.
Εγώ το πήρα απόφαση ποδήλατο να πάρω
μα στην Αθήνα είναι σαν να παίζω με το Χάρο.
«Και από πότε έμαθες ποδήλατο να κάνεις
μου φαίνεται δεν πας καλά, και από κάπου χάνεις»
Μου έμαθε ο γείτονας και άσε τις κακίες
με το ποδήλατο θα ζω καινούριες εμπειρίες.
Άσε τις ζήλιες και άκουγε, είναι για το καλό σου
και πάψε ν’ ασχολείσαι πια με τ’ αυτοκίνητό σου».
Θα πάω μια εκδρομή με φίλους ποδηλάτες
δε θέλω πια αυτοκίνητα και κυριλέ γραβάτες.

bin podilanden 12/11/07