1ον οι θερμίδες δεν είναι μονάδα βάρους .Τίποτα δε "ζυγίζει" θερμίδες .
2ον η πυκνότητα του λιπώδους ιστού είναι μικρότερη(είναι πιο αραιό)και όχι μεγαλύτερη όπως γράφεις από το μυικό ιστό και για αυτό το παραπανίσιο λίπος δίνει παραπανίσιο όγκο.Ένας γυμνασμένος 90 κιλών καταλαμβάνει λιγότερο όγκο από ένα λαπά 90 κιλών .Τώρα το ότι φαίνεται πιο θηριώδης και εντυπωσιακός είναι άλλο θέμα .
Δες εδώ αν θες http://blog.fitness-town.org/2009/01/body-composition.html
1ον οι θερμίδες δεν είναι μονάδα βάρους .Τίποτα δε "ζυγίζει" θερμίδες .
2ον η πυκνότητα του λιπώδους ιστού είναι μικρότερη(είναι πιο αραιό)και όχι μεγαλύτερη όπως γράφεις από το μυικό ιστό και για αυτό το παραπανίσιο λίπος δίνει παραπανίσιο όγκο.Ένας γυμνασμένος 90 κιλών καταλαμβάνει λιγότερο όγκο από ένα λαπά 90 κιλών .Τώρα το ότι φαίνεται πιο θηριώδης και εντυπωσιακός είναι άλλο θέμα .
Δες εδώ αν θες http://blog.fitness-town.org/2009/01/body-composition.html[/quote]
Για να καταλάβεις την διαφορά μεταξύ 100 γυμνασμένων κιλών και 100 αγύμναστων απλά.. τράκαρε πάνω τους.. Στην πρώτη περίπτωση θα είναι σαν να τρακάρεις σε τοίχο και στην δεύτερη σαν να τρακάρεις σε τραμπολίνο.. χα χα χα ..
Και μιας και την βρήκα την φωτό σας παραθέτω το πριν και το μετά.. ( χα χα χα χα έχει πολύ γέλιο)
με τρελή χρήση steroid και με εγχείριση στην καρδιά... τι περίμενες??
Εύχομαι να δείχνουμε καλύτερα στα 63 μας και πιστεύω η ποδηλασία που έχουμε σαν "κουσούρι" θα βοηθήσει σε αυτό..
einzel@ Με την μονάδα μέτρησης βάρους έκανα λάθος αλλά: όταν έχεις λίπος το μοναδικό σημείο που φουσκώνει είναι η μπάκα και γενικά η μέση (και ο ποπός στις γυναίκες), όλα τα άλλα σημεία "μαζεύουνε" ασχολούμαι χρόνια με γυμναστική με βάρη απο το 90.. ένας άνθρωπος με 90 μυικά κιλά και 180 ύψος είναι πιό ογκώδης (εκτός απο την κοιλιά) σε σχέση με τον λαπά στα ίδια κιλά και ύψος.
Το παράδειγμα με τον Άρνολντ δείχνει τι έχει να πάθει αυτός που "πουσάρει" το σωματάκι του νέος. Το ποδήλατο, ως καθαρά αεροβική άσκηση, έχει αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα: δεν σακατεύει το κορμάκι σου γιατί δεν στρεσάρει την καρδιά (συστολική πίεση) ούτε το μυικό σύστημα, και επίσης έχει "ελαστικότητα" στο στρες δηλ. μπορείς να πας τόσο σιγά που να στρεσάρεσαι ελάχιστα, κάτι π.χ. που είναι πιο δύσκολο ακόμα και στο τρέξιμο που κι αυτό είναι αεροβικό.
Το "ελάχιστα" στην άσκηση είναι καθαρά υποκειμενικό - και ευτυχώς! Ο ρυθμός (αθλητικό έργο) είναι υπόθεση του καθενός. Μπορώ εγώ να πηγαίνω πιο σιγά από σένα και να γυμνάζομαι θαυμάσια, όπως εσύ πιο σιγά από έναν άλλον και επίσης να γυμνάζεσαι θαυμάσια.
Εκτός αν κάποιος γυμνάζεται για να πετύχει ρεκόρ... εκεί έχει άλλη λογική: η λογική του γραμμάτιου με ημερομηνία λήξης. ;-Ρ
Η διαφωνία μου δεν έχει να κάνει με το ρυθμό του καθενός αλλά με το αν μπορείς να κάνεις αεροβική άσκηση, ποδηλατώντας, με "ελάχιστο στρες". Όταν πρέπει να πιάσεις ένα 70% στην καρδιακή σου λειτουργία, για να πεις ότι δουλεύεις αερόβια, και να το κρατήσεις για κανα 40άλεπτο, τότε δεν υπάρχει "ελάχιστο στρες". Φυσικά μπορείς να κάνεις 10 πεταλίες και να ρολάρεις με ελάχιστο στρες αλλά αεροβική άσκηση δεν κάνεις.
Το βασικό πρόβλημα στο τρέξιμο είναι ότι ελάχιστοι έχουν τα σωστά παπούτσια που χρειάζονται γι' αυτό και τσακίζουν τα γόνατά τους. Από εκεί και μετά είναι σίγουρα πιο ζόρικο καθώς δουλεύουν χέρια, πόδια, κοιλιά, μέση αλλά πάλι, αν πας για ελάχιστο στρες τότε περπατάς, δεν τρέχεις.
Γενικά ασκήσεις δεν κάνουμε για να μην πονάμε ή να μην ζοριστούμε. Άσκηση με ελάχιστο στρες είναι ελάχιστη άσκηση.
Και όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Άσκηση που σε κάνει να πονάς δεν είναι καλή άσκηση. Η άσκηση πρέπει να φέρνει σταδιακά τους μυς σε καλή κατάσταση και αυτό επιτυγχάνεται με σταδιακή αύξηση της καταπόνησης σε αυτούς.
Στο γυμναστήριο θυμάμαι το πρώτο πρόγραμμα που έδιναν στους νέους και αγύμναστους ήταν το εξής. Δέκα επαναλήψεις με 5 κιλά ( όσο δηλαδή είναι το μίνιμουμ που σου δίνει το κάθε μηχάνημα ) σε κάθε μηχάνημα και μετά διατάσεις και έξω από την πόρτα. Συνολικός χρόνος εκγύμνασης για πρώτη φορά ένα δεκάλεπτο, τέταρτο μαζί με την προθέρμανση.
Και μετά σταδιακή αύξηση των επαναλήψεων και του βάρους με σταδιακή αύξηση του χρόνου εκγύμνασης.
Ο Άρνολντ έχει γίνει έτσι γιατί επί χρόνια έπαιρνε στεροειδή για να αυξάνει τον όγκο του. Αυτά λειτουργούν σαν αυξητική ορμόνη, δίνουν όγκο αλλά μόνο για όσο διάστημα υπάρχει και η ανάλογη γυμναστική. Μόλις την έκοψε αυτήν, πήρε την όψη ενός ανθρώπου που παίρνει στεροειδή χωρίς να γυμνάζεται. Έγινε δηλαδή σαν χλαπάτσα κατευθείαν και όπου υπήρχαν μυς έμεινε ένα νερο μπλούμ πλαδαρό πράγμα.. ( δείτε και αυτούς που λόγο ασθένειας έκαναν κάποιες θεραπείες με κορτιζονούχα κτλ.. Πρίζονται και γίνονται σαν μπαλόνια.. )
Παρένθεση εδώ. Το 99 % των επαγγελματιών αθλητών "παίρνει" από όλα.. Στεροειδή, αναβολικά, διουρητικά ( για να αδειάζει νερό και να έρχεται στα κιλά της κατηγορίας του).. ότι να ' ναι τέλος πάντων. Οι περισσότεροι έχουν τεράστιες παρενέργειες μόλις εγκαταλείψουν τον επαγγελματικό αθλητισμό ( οτιδήποτε άθλημα και να είναι αυτό) ειδικότερα εκείνοι που έχουν πλακωθεί στις ορμόνες για να αυξάνουν την απόδοση τους.
Το θέαμα που βλέπουμε στα στάδια και στους αγώνες είναι αποτέλεσμα χημείας και μάλιστα "κακής" χημείας γιατί κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τι θα συμβεί μετά. Έχει να κάνει με τον οργανισμό και το κοκτέιλ.
Όσο για τις επιδόσεις είναι στάνταρ fake αφού οι νορμάλ άνθρωποι που δεν ποτίζονται με διάφορα, δεν υπάρχει περίπτωση να τις επιτύχουν.
Ένας λόγος που σταμάτησα να βλέπω αθλητικές διοργανώσεις είναι γιατί είδα από κοντά τι γίνεται στις προπονήσεις ( μάλιστα για αυτούς που κάνουν πρωταθλητισμό υπάρχει και ένα ειδικό έντυπο- δήλωση όπου υπογράφουν ότι εν γνώση τους παίρνουν ότι παίρνουν και δεν θα ζητήσουν τα ρέστα όταν θα αρχίσουν να παρουσιάζονται οι παρενέργειες που μπορεί να παρουσιαστούν πριν μετά και ανάμεσα... )
Διάβασα με ενδιαφέρον την μακριά -και παλαιά από το 09- συζήτηση.
Και θα ήθελα να απαντήσω, μια και πολλά στερεότυπα για τους μη νορμοβαρείς ανθρώπους, βλέπω να υπάρχουν, και θεωρούσα την ποδηλατική κοινότητα πιο "εναλλακτική" και "ανοιχτόμυαλη", ωστόσο είδα κάποιους χαρακτηρισμούς και κάποιους τόνους γραφής που σχεδόν μου πέταξαν τα μάτια έξω.
Πράγμα που επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη βαρύτητα των κοινωνικών διακρίσεων, ιδίως στην Ελλαδίτσα.
Ποδήλατο είχα πάντα, από πιτσιρίκι. Θυμάμαι όταν ήμουν γύρω στα 10, και έμενα στην Κεφαλονιά, μου αγοράσανε οι δικοί μου μία κούρσα. Στο νησί τότε (το 90) δεν υπήρχε άλλη κούρσα, και αν και μου ήταν μεγάλη για το σώμα μου, (σκελετός ενηλίκου) την πάλευα με περηφάνια.
Από πάντα ήμουν ένα γεμάτο παιδάκι και τώρα είμαι μία υπέρβαρη γυναίκα, ωστόσο αυτό δεν με σταμάτησε ποτέ με το ποδήλατο.
Και στο γυμναστήριο όσες φορές γράφτηκα, ποδήλατο κατέληξα να κάνω, οπότε το θεώρησα περιττό να πληρώνω εγγραφές γυμναστηρίου και να αφήνω το ποδήλατό μου δεμμένο σε κάγκελα την ίδια ώρα.
Εχω να πω, πως μπορεί να μην διακρίνομαι στην ταχύτητα, αλλά σίγουρα έχω μεγάλη δύναμη στα πόδια (πράγμα που ωφείλεται στη συνεχή "άσκηση με βάρη" που κάνει ούτως ή άλλως ένας υπέρβαρος άνθρωπος) και αντοχή.
Μπορεί να ιδρώνω παραπάνω, πράγμα που δεν είναι ελκυστικό, αλλά δεν κατεβαίνω από το ποδήλατο εύκολα.
Και αγύμναστη να είμαι θα την παλέψω. Οταν πριν από μια 10ετία αγόρασα το mountain μου, είχαν περάσει χρόνια που δεν είχα ποδήλατο, αλλα εππιρεασμένη από ποδηλάτες που έκανα τότε παρέα το πήρα. Την πρώτη μου μέρα πήγα από το Σύνταγμα στη Φιλαδέλφεια και πάλι πίσω, πράγμα που μπορεί να φαίνεται λίγο σε πολλούς από εσάς που κάνουν 20 και 40 χλμ τη μέρα, αλλά τη θεωρώ αξιόλογη απόσταση για αγύμναστο άνθρωπο.
Οκ, πονούσανε οι μύες μου μετά, αλλά όχι τόσο όσο ο πισινός μου.
Νομίζω πως το ποδήλατο είναι ένα άθλημα και ένας τρόπος ζωής για όλους, πράγμα που το βλέπω σε καθημερινή βάση στην Αγγλία, γιαγιάδες και άνθρωποι όλων τον μεγεθών επιλέγουν αυτό το μέσο για τις μετακινήσεις τους.
Σημειοτέον, μπορεί να μην μπορώ να περπατήσω μεγάλες αποστάσεις ή για πολή ώρα, αλλά σίγουρα μπορώ να ποδηλατήσω.
Νομίζω πως τέτοιου είδους στερεότυπα δεν έχουν χώρο εδώ, και πιστεύω πως το κατα πόσον κάποιος που έχει μεγάλα ποσοστά "ξυγκιού" όπως εύγλωτα αναφέρθηκε από χρήστη, μπορεί να ποδηλατίσει ή όχι, έγκειται στην αντίληψη και την κρίση του ίδιου του ανθρώπου που φέρει το extra βάρος, και όχι των υπολοίπων.
Θυμάμαι σε κάποια βόλτα, μία φίλη είχε έρθει με το ποδήλατό της, μπροστά είχε σχάρα και μέσα κουλουριασμένη μια "αλυσίδα - κλειδαριά" μηχανής. Δεν σχολιάζω κάτι άλλο σ΄αυτό.... (μιλάμε για βόλτα Σταθμός Λαρίσης - Αγ Θεόδωροί και πίσω...!!!!!).
Τρία χρόνια μετά, η φίλη σου έχει (αυτο)αναγορευτεί σε γκουρού της ποδηλασίας. Και άπαξ εβδομαδιαίως οδηγεί το ποίμνιό της με καμάρι και ύφος...
Δεν κατάφερα να διαβάσω όλες τις απαντήσεις και δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί το παρακάτω.
Μπορείς να έχεις τα πάντα πάνω στο ποδήλατο και αυτό να μην είναι βαρύ αρκεί να υπάρχει σωστή κατανομή του βάρους πάνω του.
Αν φροντίσεις όλα τα έξτρα περιφερειακά που θα βάλεις να βρίσκονται στο πίσω μέρος τότε θα έχεις την αίσθηση ότι σέρνεις καράβι.
Και άλλα τέτοια.
Βρε αμα εισαι γυμνασμενος,κομματια ανεβαινεις με ενα κομματι σιδερο και δυο ροδες ανηφορα 50 χιλιομετρων.Τα 1και2 κιλα διαφορα τα βλεπει μονο ενας επαγγελματιας αθλητης εκει που παιζονται ολα,σε εναν αγωνα,στο δευτερολεπτο για την νικη,στο ενα κλικ γρηγοροτερη αλλαγη ταχυτητας,ολα τα αλλα ειναι θεμα μαρκετινκ.Τωρα ο τυπος ο αρχαριος,ο αγυμναστος,ειτε μου παρει ενα ποδηλατο με 7500χιλιαρικα ειτε με 1000 ειτε με 600 ειναι το ιδιο και το αυτο.Αντε να δει ελαχιστες διαφορες στο δρομο η' ισως δει καποιες διαφορες στην πορεια μετα απο ωρα ποδηλασιας αλλα ως εκει,τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο.Και οπως ειχε πει και ο Χερμιδα -(τα ποδια μας ειναι αυτα που χαραζουν την πορεια μας,τα ποδια μας ειναι η μηχανη μας και αυτα θα μας φτασουν στην κορυφη)-.ΦΙΛΙΑ Κ ΚΑΛΕΣ ΠΕΤΑΛΙΕΣ.
Θυμάμαι σε κάποια βόλτα, μία φίλη είχε έρθει με το ποδήλατό της, μπροστά είχε σχάρα και μέσα κουλουριασμένη μια "αλυσίδα - κλειδαριά" μηχανής. Δεν σχολιάζω κάτι άλλο σ΄αυτό.... (μιλάμε για βόλτα Σταθμός Λαρίσης - Αγ Θεόδωροί και πίσω...!!!!!).
Τρία χρόνια μετά, η φίλη σου έχει (αυτο)αναγορευτεί σε γκουρού της ποδηλασίας. Και άπαξ εβδομαδιαίως οδηγεί το ποίμνιό της με καμάρι και ύφος...
Κώστα, την συναντώ που-και-που, μεσημεριανές ώρες, κοντά στη δουλειά μου. Πάντα με ποδήλατο η κυρία.
Μάχιμη και με το παραπάνω.
... αν ψάξω αρκετά, είμαι σίγουρος ότι θα βρω και φωτογραφίες από εκείνη την εξόρμηση...
Ωραίες εποχές..... πιο "αθώες"..... ε?
Μπάχαλο τα έκανες!!!!
Που???
1ον οι θερμίδες δεν είναι μονάδα βάρους .Τίποτα δε "ζυγίζει" θερμίδες .
2ον η πυκνότητα του λιπώδους ιστού είναι μικρότερη(είναι πιο αραιό)και όχι μεγαλύτερη όπως γράφεις από το μυικό ιστό και για αυτό το παραπανίσιο λίπος δίνει παραπανίσιο όγκο.Ένας γυμνασμένος 90 κιλών καταλαμβάνει λιγότερο όγκο από ένα λαπά 90 κιλών .Τώρα το ότι φαίνεται πιο θηριώδης και εντυπωσιακός είναι άλλο θέμα .
Δες εδώ αν θες http://blog.fitness-town.org/2009/01/body-composition.html
με τρελή χρήση steroid και με εγχείριση στην καρδιά... τι περίμενες??
Εύχομαι να δείχνουμε καλύτερα στα 63 μας και πιστεύω η ποδηλασία που έχουμε σαν "κουσούρι" θα βοηθήσει σε αυτό..
einzel@ Με την μονάδα μέτρησης βάρους έκανα λάθος αλλά: όταν έχεις λίπος το μοναδικό σημείο που φουσκώνει είναι η μπάκα και γενικά η μέση (και ο ποπός στις γυναίκες), όλα τα άλλα σημεία "μαζεύουνε" ασχολούμαι χρόνια με γυμναστική με βάρη απο το 90.. ένας άνθρωπος με 90 μυικά κιλά και 180 ύψος είναι πιό ογκώδης (εκτός απο την κοιλιά) σε σχέση με τον λαπά στα ίδια κιλά και ύψος.
Το παράδειγμα με τον Άρνολντ δείχνει τι έχει να πάθει αυτός που "πουσάρει" το σωματάκι του νέος. Το ποδήλατο, ως καθαρά αεροβική άσκηση, έχει αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα: δεν σακατεύει το κορμάκι σου γιατί δεν στρεσάρει την καρδιά (συστολική πίεση) ούτε το μυικό σύστημα, και επίσης έχει "ελαστικότητα" στο στρες δηλ. μπορείς να πας τόσο σιγά που να στρεσάρεσαι ελάχιστα, κάτι π.χ. που είναι πιο δύσκολο ακόμα και στο τρέξιμο που κι αυτό είναι αεροβικό.
και θα γυμνάζεσαι ελάχιστα.
Το "ελάχιστα" στην άσκηση είναι καθαρά υποκειμενικό - και ευτυχώς! Ο ρυθμός (αθλητικό έργο) είναι υπόθεση του καθενός. Μπορώ εγώ να πηγαίνω πιο σιγά από σένα και να γυμνάζομαι θαυμάσια, όπως εσύ πιο σιγά από έναν άλλον και επίσης να γυμνάζεσαι θαυμάσια.
Εκτός αν κάποιος γυμνάζεται για να πετύχει ρεκόρ... εκεί έχει άλλη λογική: η λογική του γραμμάτιου με ημερομηνία λήξης. ;-Ρ
Η διαφωνία μου δεν έχει να κάνει με το ρυθμό του καθενός αλλά με το αν μπορείς να κάνεις αεροβική άσκηση, ποδηλατώντας, με "ελάχιστο στρες". Όταν πρέπει να πιάσεις ένα 70% στην καρδιακή σου λειτουργία, για να πεις ότι δουλεύεις αερόβια, και να το κρατήσεις για κανα 40άλεπτο, τότε δεν υπάρχει "ελάχιστο στρες". Φυσικά μπορείς να κάνεις 10 πεταλίες και να ρολάρεις με ελάχιστο στρες αλλά αεροβική άσκηση δεν κάνεις.
Το βασικό πρόβλημα στο τρέξιμο είναι ότι ελάχιστοι έχουν τα σωστά παπούτσια που χρειάζονται γι' αυτό και τσακίζουν τα γόνατά τους. Από εκεί και μετά είναι σίγουρα πιο ζόρικο καθώς δουλεύουν χέρια, πόδια, κοιλιά, μέση αλλά πάλι, αν πας για ελάχιστο στρες τότε περπατάς, δεν τρέχεις.
Γενικά ασκήσεις δεν κάνουμε για να μην πονάμε ή να μην ζοριστούμε. Άσκηση με ελάχιστο στρες είναι ελάχιστη άσκηση.
Αυτά από εμένα.
Και όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Άσκηση που σε κάνει να πονάς δεν είναι καλή άσκηση. Η άσκηση πρέπει να φέρνει σταδιακά τους μυς σε καλή κατάσταση και αυτό επιτυγχάνεται με σταδιακή αύξηση της καταπόνησης σε αυτούς.
Στο γυμναστήριο θυμάμαι το πρώτο πρόγραμμα που έδιναν στους νέους και αγύμναστους ήταν το εξής. Δέκα επαναλήψεις με 5 κιλά ( όσο δηλαδή είναι το μίνιμουμ που σου δίνει το κάθε μηχάνημα ) σε κάθε μηχάνημα και μετά διατάσεις και έξω από την πόρτα. Συνολικός χρόνος εκγύμνασης για πρώτη φορά ένα δεκάλεπτο, τέταρτο μαζί με την προθέρμανση.
Και μετά σταδιακή αύξηση των επαναλήψεων και του βάρους με σταδιακή αύξηση του χρόνου εκγύμνασης.
Ο Άρνολντ έχει γίνει έτσι γιατί επί χρόνια έπαιρνε στεροειδή για να αυξάνει τον όγκο του. Αυτά λειτουργούν σαν αυξητική ορμόνη, δίνουν όγκο αλλά μόνο για όσο διάστημα υπάρχει και η ανάλογη γυμναστική. Μόλις την έκοψε αυτήν, πήρε την όψη ενός ανθρώπου που παίρνει στεροειδή χωρίς να γυμνάζεται. Έγινε δηλαδή σαν χλαπάτσα κατευθείαν και όπου υπήρχαν μυς έμεινε ένα νερο μπλούμ πλαδαρό πράγμα.. ( δείτε και αυτούς που λόγο ασθένειας έκαναν κάποιες θεραπείες με κορτιζονούχα κτλ.. Πρίζονται και γίνονται σαν μπαλόνια.. )
Παρένθεση εδώ. Το 99 % των επαγγελματιών αθλητών "παίρνει" από όλα.. Στεροειδή, αναβολικά, διουρητικά ( για να αδειάζει νερό και να έρχεται στα κιλά της κατηγορίας του).. ότι να ' ναι τέλος πάντων. Οι περισσότεροι έχουν τεράστιες παρενέργειες μόλις εγκαταλείψουν τον επαγγελματικό αθλητισμό ( οτιδήποτε άθλημα και να είναι αυτό) ειδικότερα εκείνοι που έχουν πλακωθεί στις ορμόνες για να αυξάνουν την απόδοση τους.
Το θέαμα που βλέπουμε στα στάδια και στους αγώνες είναι αποτέλεσμα χημείας και μάλιστα "κακής" χημείας γιατί κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τι θα συμβεί μετά. Έχει να κάνει με τον οργανισμό και το κοκτέιλ.
Όσο για τις επιδόσεις είναι στάνταρ fake αφού οι νορμάλ άνθρωποι που δεν ποτίζονται με διάφορα, δεν υπάρχει περίπτωση να τις επιτύχουν.
Ένας λόγος που σταμάτησα να βλέπω αθλητικές διοργανώσεις είναι γιατί είδα από κοντά τι γίνεται στις προπονήσεις ( μάλιστα για αυτούς που κάνουν πρωταθλητισμό υπάρχει και ένα ειδικό έντυπο- δήλωση όπου υπογράφουν ότι εν γνώση τους παίρνουν ότι παίρνουν και δεν θα ζητήσουν τα ρέστα όταν θα αρχίσουν να παρουσιάζονται οι παρενέργειες που μπορεί να παρουσιαστούν πριν μετά και ανάμεσα... )
Διάβασα με ενδιαφέρον την μακριά -και παλαιά από το 09- συζήτηση.
Και θα ήθελα να απαντήσω, μια και πολλά στερεότυπα για τους μη νορμοβαρείς ανθρώπους, βλέπω να υπάρχουν, και θεωρούσα την ποδηλατική κοινότητα πιο "εναλλακτική" και "ανοιχτόμυαλη", ωστόσο είδα κάποιους χαρακτηρισμούς και κάποιους τόνους γραφής που σχεδόν μου πέταξαν τα μάτια έξω.
Πράγμα που επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη βαρύτητα των κοινωνικών διακρίσεων, ιδίως στην Ελλαδίτσα.
Ποδήλατο είχα πάντα, από πιτσιρίκι. Θυμάμαι όταν ήμουν γύρω στα 10, και έμενα στην Κεφαλονιά, μου αγοράσανε οι δικοί μου μία κούρσα. Στο νησί τότε (το 90) δεν υπήρχε άλλη κούρσα, και αν και μου ήταν μεγάλη για το σώμα μου, (σκελετός ενηλίκου) την πάλευα με περηφάνια.
Από πάντα ήμουν ένα γεμάτο παιδάκι και τώρα είμαι μία υπέρβαρη γυναίκα, ωστόσο αυτό δεν με σταμάτησε ποτέ με το ποδήλατο.
Και στο γυμναστήριο όσες φορές γράφτηκα, ποδήλατο κατέληξα να κάνω, οπότε το θεώρησα περιττό να πληρώνω εγγραφές γυμναστηρίου και να αφήνω το ποδήλατό μου δεμμένο σε κάγκελα την ίδια ώρα.
Εχω να πω, πως μπορεί να μην διακρίνομαι στην ταχύτητα, αλλά σίγουρα έχω μεγάλη δύναμη στα πόδια (πράγμα που ωφείλεται στη συνεχή "άσκηση με βάρη" που κάνει ούτως ή άλλως ένας υπέρβαρος άνθρωπος) και αντοχή.
Μπορεί να ιδρώνω παραπάνω, πράγμα που δεν είναι ελκυστικό, αλλά δεν κατεβαίνω από το ποδήλατο εύκολα.
Και αγύμναστη να είμαι θα την παλέψω. Οταν πριν από μια 10ετία αγόρασα το mountain μου, είχαν περάσει χρόνια που δεν είχα ποδήλατο, αλλα εππιρεασμένη από ποδηλάτες που έκανα τότε παρέα το πήρα. Την πρώτη μου μέρα πήγα από το Σύνταγμα στη Φιλαδέλφεια και πάλι πίσω, πράγμα που μπορεί να φαίνεται λίγο σε πολλούς από εσάς που κάνουν 20 και 40 χλμ τη μέρα, αλλά τη θεωρώ αξιόλογη απόσταση για αγύμναστο άνθρωπο.
Οκ, πονούσανε οι μύες μου μετά, αλλά όχι τόσο όσο ο πισινός μου.
Νομίζω πως το ποδήλατο είναι ένα άθλημα και ένας τρόπος ζωής για όλους, πράγμα που το βλέπω σε καθημερινή βάση στην Αγγλία, γιαγιάδες και άνθρωποι όλων τον μεγεθών επιλέγουν αυτό το μέσο για τις μετακινήσεις τους.
Σημειοτέον, μπορεί να μην μπορώ να περπατήσω μεγάλες αποστάσεις ή για πολή ώρα, αλλά σίγουρα μπορώ να ποδηλατήσω.
Νομίζω πως τέτοιου είδους στερεότυπα δεν έχουν χώρο εδώ, και πιστεύω πως το κατα πόσον κάποιος που έχει μεγάλα ποσοστά "ξυγκιού" όπως εύγλωτα αναφέρθηκε από χρήστη, μπορεί να ποδηλατίσει ή όχι, έγκειται στην αντίληψη και την κρίση του ίδιου του ανθρώπου που φέρει το extra βάρος, και όχι των υπολοίπων.
Τρία χρόνια μετά, η φίλη σου έχει (αυτο)αναγορευτεί σε γκουρού της ποδηλασίας. Και άπαξ εβδομαδιαίως οδηγεί το ποίμνιό της με καμάρι και ύφος...
αυτο που βαραινει πιο πολυ το ποδηλατο ειναι τα περιττα κιλα του αναβατη...
Δεν κατάφερα να διαβάσω όλες τις απαντήσεις και δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί το παρακάτω.
Μπορείς να έχεις τα πάντα πάνω στο ποδήλατο και αυτό να μην είναι βαρύ αρκεί να υπάρχει σωστή κατανομή του βάρους πάνω του.
Αν φροντίσεις όλα τα έξτρα περιφερειακά που θα βάλεις να βρίσκονται στο πίσω μέρος τότε θα έχεις την αίσθηση ότι σέρνεις καράβι.
Και άλλα τέτοια.
Βρε αμα εισαι γυμνασμενος,κομματια ανεβαινεις με ενα κομματι σιδερο και δυο ροδες ανηφορα 50 χιλιομετρων.Τα 1και2 κιλα διαφορα τα βλεπει μονο ενας επαγγελματιας αθλητης εκει που παιζονται ολα,σε εναν αγωνα,στο δευτερολεπτο για την νικη,στο ενα κλικ γρηγοροτερη αλλαγη ταχυτητας,ολα τα αλλα ειναι θεμα μαρκετινκ.Τωρα ο τυπος ο αρχαριος,ο αγυμναστος,ειτε μου παρει ενα ποδηλατο με 7500χιλιαρικα ειτε με 1000 ειτε με 600 ειναι το ιδιο και το αυτο.Αντε να δει ελαχιστες διαφορες στο δρομο η' ισως δει καποιες διαφορες στην πορεια μετα απο ωρα ποδηλασιας αλλα ως εκει,τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο.Και οπως ειχε πει και ο Χερμιδα -(τα ποδια μας ειναι αυτα που χαραζουν την πορεια μας,τα ποδια μας ειναι η μηχανη μας και αυτα θα μας φτασουν στην κορυφη)-.ΦΙΛΙΑ Κ ΚΑΛΕΣ ΠΕΤΑΛΙΕΣ.
EIMAI σιγουρος οτι ολοι εδω μεσα ειμαστε γυμνασμενοι φετεσ. τεσπα τα ειπαν ολα οι παραπανω εγω απλα πλακα εκανα...
Κώστα, την συναντώ που-και-που, μεσημεριανές ώρες, κοντά στη δουλειά μου. Πάντα με ποδήλατο η κυρία.
Μάχιμη και με το παραπάνω.
... αν ψάξω αρκετά, είμαι σίγουρος ότι θα βρω και φωτογραφίες από εκείνη την εξόρμηση...
Ωραίες εποχές..... πιο "αθώες"..... ε?