Γεια σας ποδηλάτες!
Έχω ένα πρόβλημα σχετικά με την οδήγηση ποδηλάτου, σας παρακαλώ, πείτε μου τι φταίει (εγώ φταίω δηλαδή, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς κάνω λάθος).
Κατ' αρχάς να πω ότι ψάχνω ποδήλατο να αγοράσω και η τελευταία φορά που είχα δικό μου, ήταν τα αρχαία χρόνια.
Λοιπόν.... το πρόβλημα τώρα:
Σε όποιο ποδήλατο κι αν ανέβω, οποιουδήποτε μεγέθους (δοκιμάζω διάφορα, καινούργια, φίλων, συγγενών, μικρά, μεγάλα κλπ), σε κάποια στιγμή, όταν δεν τρέχω πολύ γρήγορα, το τιμόνι δεν κρατιέται σταθερά στην ευθεία και αρχίζει να φεύγει από τη μια πλευρά. Φαίνεται δηλαδή ότι χάνω κάπως τον έλεγχο και πρέπει να προσπαθήσω να το επαναφέρω στην ευθεία για να μην πηγαίνει πέρα-δώθε.
Σήμερα, για παράδειγμα, δανείστηκα του αδερφού μου, και καθώς ήμουν πάνω στον ποδηλατόδρομο (χωρίς να κινούμαι ούτε γρήγορα, ούτε αργά) -είναι και στενός ο άτιμος- μου φαινόταν ότι δεν μπορούσα να το κρατήσω στη λωρίδα μου και ότι θα έπεφτα πάνω στους ποδηλάτες που ερχόντουσαν από την αντίθετη πλευρά. Και οι άλλοι ποδηλάτες με χαμηλή ταχύτητα πήγαιναν, γιατί τα ποδήλατά τους πήγαιναν ο.κ?
Κάποιοι μου είπαν ότι είναι λογικό να συμβαίνει αυτό όταν η ταχύτητα είναι χαμηλή. Άλλοι μου είπαν να κοιτάζω πάντα ευθεία και ποτέ το τιμόνι ή κάτω. Άλλοι ότι όταν πάρω το δικό μου και εξοικειωθώ, δεν θα συμβαίνει αυτό.
Τι στο καλό φταίει; Δεν φταίνε τα ποδήλατα που δοκιμάζω, γιατί μου συμβαίνει σε όλα. Άρα φταίω εγώ. Τι δεν κάνω καλά;
Και να θυμασαι: όπου κοιτάς, πας
η γυναίκα, το ψάρι και το κοτόπουλο θέλουνε χέρι! τώρα για το ποδήλατο ισχύουν τα ίδια με το χορό, μπαλέτο, ζεϊμπέκικο, μάου μάου τσά τσά, τα πάντα γ ίδια είναι..
όπου κοιτάει το κεφάλι, εκεί πας και εσύ, εκτός άν είσαι ο Γκάλης!
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΣ, ε...ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΑΣ! και μή κοιτάς τις λακούβες!
θα ακολουθήσουν τα γυροσκοπικά!
Σας ευχαριστώ για τις συμβουλές, μάλλον αυτό πρέπει να φταίει.... ιδίως στον ποδηλατόδρομο σήμερα, επειδή ήταν στενός και από απέναντι έρχονταν συνεχώς ποδηλάτες, τους κοίταζα (απ' ό,τι φαίνεται) με το φόβο μην βγω από τη λωρίδα μου και πέσω πάνω τους, και τελικά πήγαινα προς αυτούς ολοταχώς!
όταν με το καλό γίνουμε ανηφορίστες και πάρεις και το κουρσί το αλανιάρικο:
στις ανηφόρες κοιτάς μόνο δυό-τρία μέτρα το πολύ μπροστά, όχι τη κορφή της ανηφόρας! Είναι μάλλον ψυχολογικό, για να μήν απογοητεύεσαι! βήμα βήμα, πεταλιά τη πεταλιά ανεβαίνεις!
Δανείζομαι http://rider-s-land.pblogs.gr/570935.html
googlάρισε : γυροσκοπικό φαινόμενο, και βέβαια...καλωσήλθες!
Ευχαριστώ, πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες!
Αυτό ακριβώς έπαθα και εγώ όταν καβάλησα ποδήλατο μετά από 28 χρόνια. Θα συνηθήσεις.
Ελπίζω να συνηθίσω, και να ξεπεράσω την ανασφάλειά μου, γιατί θα είναι κρίμα να έχω ποδήλατο και να μην το κυκλοφορώ (και μιλάμε για επαρχιακή πόλη, πολύ κοντινές αποστάσεις και εύκολους δρόμους χωρίς καθόλου ανηφόρες)!
Σφίξε λίγο παραπάνω τα ποτήρια του λαιμού.
Ευχαριστώ πολύ για τη συμβουλή!
Η ρύθμιση αυτή φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.
..φίλοι μου δέ ξέρω για το hardware! αλλα βρίσκω χρήσιμη μιά εσωτερική φωνούλα να μου λέει : -αριστερό πετάλι κάτω, προσοχή στο δεξί χέρι(έως και κλίση προς τα αριστερά, για ισορροπία)...
- δεξί πετάλι προς τα κάτω, τεταμένη προσοχή στο αριστερό χέρι(με μιά τάση για δεξιά).
Εκτός απο σαβούρδιασμα, το παραπάνω μας βοηθάει στην αξιοποίηση της πεταλιάς, ενώ μας κρατάει και σε εγρήγορση για επερχόμενο σπρίντ(λόγω φαναριού π.χ.!).
-κλάπ, κλόπ, κλάπ, κλόπ....όπως στη παρέλαση, γιου νόου περπάτημα entono?! αριστερό πόδι μπροστά, δεξί χέρι μπροστά...
(με κλίπ, κλόπ πάς καλύτερα όμως! αυτά είναι θέματα ...software!)
περισσότερο σφίξιμο, περισσότερη τριβή, οπότε κόβεις λίγο το νεύρο στο τιμόνι σαν να έχεις βάλει stabiliser.
αν παράσφίξεις θα κολλάει το τιμόνι και θα φας τα μούτρα σου.
Fron είναι απλά τα πράγματα..
δεν ξέρεις ποδήλατο ..
αλλά μην ανησυχείς, σύντομα θα το θυμηθείς.
στο μεταξύ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ