Ιστολόγια

Τη Τετάρτη το πρωί με τηλεφώνησαν για να πάω σε τόπο ατυχήματος. Ανέβηκα στο ποδήλατό μου και με το επίσημο γιλέκι έτρεξα στην δεξιά λωρίδα του δρόμου: κανείς οδηγός δε μ´ εμπόδισε. Έτσι τα δυόμισα χιλιόμετρα τα πήγα μέσα σε 10 λεπτά. Πρώτα όλοι με γελούσαν, λέγοντας πως χωρίς αυτοκίνητο δέν είσαι άνθρωπος, τώρα με λένε »τη τρέχουσα στο ποδήλατο».

Την επέμβαση κρίσεων την κάνουμε άμισθος. Δηλαδή αν πάθει κανείς ένα τραύμα, προσπαθούμε να φτάσουμε όσο πιό γρήγορα γίνεται, για να κάνουμε θηραπευτικές κουβέντες για να μή μείνουν σπουδαία πλήγματα στις ψυχές των πρωσόπων που έπαθαν μια κρίση. Ζώ σε μια πόλη στη βορειο-ανατολική Γερμανία όπου πολλοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι και δε ξέρουν τι γίνεται γύρο τους. Έτσι συμβαίνουν ακρκετά ατυχήματα: τα παιδάκια που δε φταίνε τα λυπάμαι τα περισσότερα.

Παιδιά, σας χαιρετώ, καλά να περάσετε και καλό χειμώνα.

Σε είδα σήμερα μέσα στο ασημένιο yaris,είδα στο βλέμα σου τη διάθεση ν αρέσεις και ανταποκρίθηκα σ αυτή σου την προσδοκία.Το μπροστινό αυτοκίνητο ξεκίνησε και σου άφησε το περιθώριο να ξεφύγεις απο το βλέμα μου κάνοντας όλο αποφασιστικότητα τον συνδυασμό των κινήσεων που απαιτούνται για να κινήσεις τα εκατοντάδες κυβικά σου πέντε μέτρα,απο νεκρά σε πρώτη λίγο γκάζι φρένο και μετά πάλι νεκρά.
Έτσι πέρασα από δίπλα σου πάλι μετά απο λίγα δευτερόλεπτα,αυτη την φορά τα βλέματα είχαν την οικειότητα που υπάρχει σε δύο ανθρώπους που δεν γνωρίζονται αλλά έχουν ξανασυναντηθεί.Τώρα όμως ζητούσες λίγη συμπόνοια για την κατάσταση σου την οποία καταλαβαίνω πολύ καλά.Πρωινό ξύπνημα,προσπάθεια να θυμηθείς που έχεις παρκάρει το γυαλιστερό σου yaris,ξεπαρκάρισμα οδήγηση για μερικές δεκάδες μέτρα και μετά μέρος ενός ανούσιου και άχαρου κομβόι.Απο φανάρι σε φανάρι πρώτη δευτέρα πρώτη και άγιος ο θεός.Κάφες τσιγάρο αντε και καμμιά τυρόπιτα ραδιόφωνο και απελπιστική μοναξιά μέσα στο όμορφο τροχοκίνητο κουτάκι σου.
Το είχα κάνει και εγώ όμως δεν άντεξα αυτή την μιζέρια,δεν άντεξα να είμαι μέρος του πακέτου,παρκάρισμα μποτιλιάρισμα βενζινάδικο συνεργείο και μια μούτζα στην μάπα μου όποτε έβλεπα διαφημίσεις αυτοκινήτων.
Τελος πάντων σε ένοιωθα γλυκεία μου αλλά έχω φάει και ένα κόλλημα, όποτε κάνω ποδήλατο δεν αφήνω τίποτα να με βγάλει απο τον ρυθμό μου πόσο μάλλον σε μια ανηφόρα.Ετσι σε πέρασα όπως και πέρασα πολλούς άλλους.Ομως ήξερα οτι θα σε συναντήσω λίγο παραπάνω η ανηφόρα δεν είχε μεγάλη κλίση αλλά έιχε αρκετά μεγάλο μήκος έτσι ώστε να με φτάσεις και να παίξουμε ξανά τα βλέματα μας.
Τέλειωσε η ανηφόρα μπήκα σε ίσιο δρόμο συνέχισα να προσπερνάω αυτοκίνητα.
Αρχίσε σιγά σιγα η ελπίδα να σβήνει.
Πετάλι το πετάλι χανόταν η εικόνα σου.
Δεν σε ξανάδα χάθηκα στον κλειστό ορίζοντα σου.
Ησουνα όμορφη αλλά απελπιστικά αργή και άρυθμη μέσα στο ασημένιο yaris.

Παιδιά γειά χαρά,
Εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου διαπίστωσα ότι η αυλή μας ήταν πια πολύ μικρή για τον πιτσιρικά μου και δεν μπορούσε πια να κάνει ποδήλατο εκει μέσα. Αυτό ήταν το έναυσμα να ξαραχνιάσω το παλιό μου ποδήλατο και να αρχίσω να κάνω και εγώ μαζί του ποδήλατο σιγά σιγά στο δρόμο. Θυμήθηκα έτσι την χαρά που σου δίνει αυτή η ενασχόληση και έτσι το ποδήλατο μου ξανά-έγινε σιγά σιγά αγαπημένη καθημερινή συνήθεια. Ο πιτσιρικάς μου μεγάλωσε (είναι τώρα 8 χρονών) και μου ζήτησε να τον γράψω σε ποδηλατικό όμιλο (ΘΗΣΕΑΣ Ολέ Ολέ), κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα αφού είχα πλέον την ευκαιρία να συνδυάσω το τερπνόν (παρέα με τον υιό μου) μετά του ωφελίμου (ψυχαγωγία, άσκηση, χαρά). Σιγά σιγά παρακινήθηκε και η μαμά, ακολουθεί από κοντά και η μπέμπα μας, και έτσι "είμαστε πλέον μια ωραία ατμόσφαιρα" (που έλεγε και ο ..Ντίνος !).
Από αρκετό καιρό παρακολουθώ το site. Με είχατε από νωρίς πείσει για τις προθέσεις σας και μου είχε αρέσει το όλο στύλ και η ατμόσφαιρα της παρέας σας.
Μόλις προχθές κατάφερα να σας συναντήσω με την ευκαιρία της "Μεγαλιώδους και πρωτοφανούς ποδηλατοσυρροής", κοινώς ποδηλατοπορεία. Και ήταν τόση η χαρά μου γιατί διαπίστωσα ότι τα άτομα, το κλίμα, οι ιδέες, το χιούμορ που συνάντησα το Σάββατο ήταν ακριβώς όπως τα είχα φανταστεί. Έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ αποφάσισα μόλις σήμερα να εγγραφώ. Καλως σας βρήκα λοιπόν και ελπίζω να συμερίζεστε και εσείς την χαρά μου για την γνωριμία.
Από σήμερα θα τα λέμε τακτικά μέσω του blog, γιατί πιστεύω ότι αυτό που όλοι νοιώθουμε είναι ότι κάτι αλλάζει στον κόσμο σχετικά με το αγαπημένο μας ποδήλατο. Πέρα από όποια οικολογική ευαισθητοποίηση, εκείνο που μας ενώνει είναι αυτή ακριβώς η αγάπη μας για το ποδήλατο. Απλά τώρα ο κόσμος αρχίζει να βλέπει και τα αμέτρητα θετικά και ξανανεβαίνουν στο ποδήλατο, και μετά κολάνε, γιατί όπως και να το κάνουμε, ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα παιδιά τρελένονται για το ποδήλατο. Τα παιδιά ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ.

Καλημέρα, Δημήτρης Κωτσάκης.
Την Τρίτη 16 Οκτωβρίου βρέθηκα για περίπου μισή ώρα στη Λάρισα λόγω της σιδηροδρομικής μου μετακίνησης από Βόλο - Αθήνα. Εκεί μέχρι να φτάσει το τρένο της ανταπόκρισης για Αθήνα είχα χρόνο και βγήκα λίγο έξω από το σταθμό και με χαρά είδα αρκετούς να κυκλοφορούν με ποδήλατο, επίσης είδα αρκετά ποδήλατα σταθμευμένα και κλειδωμένα με ειδική ποδηλατική πρόβλεψη. Αυτά τα φωτογράφισα.