(μια μυθοπλαστική δοκιμιογραφία για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης της Αττικής Ζέβρας)
Όταν ήμουν μικρός ο παππούς μου συνήθιζε να μου λέει ιστορίες για τις ζέβρες, όχι αυτές της Αφρικής που υπάρχουν και σήμερα, για ένα εξαφανισμένο είδος, για την Αττική Ζέβρα (Equus quagga atticus) ένα από τα εκατοντάδες είδη ζώων που εξαφανίστηκαν στον 20ο αιώνα.
Ένιωθε τη βροχή να πέφτει απαλά στο μάγουλό του. Τα φώτα των αυτοκινήτων τον προσπερνούσαν βιαστικά. Στο βάθος άκουγε κάτι συγκεχυμένες φωνές.
«Βοήθεια! Ένα ασθενοφόρο! Βοήθεια...!»
...
«Ματάκια, πάω την ταινία πίσω. Θες τίποτα απ’ έξω?»
«Τσιγάρα αγάπη μου. Ευχαριστώ. Μην αργήσεις.»
Από το βάθος του διαδρόμου ακούστηκε το νερό να προσγειώνεται με δύναμη στη μπανιέρα. Έβαλε το μπουφάν του, άρπαξε τα λεφτά του και το DVD από το τραπεζάκι, τα κλειδιά του, και χτύπησε την πόρτα πίσω του. Άναψε το φως του διαδρόμου και κατρακύλησε τις σκάλες. Σφήνωσε τις ψείρες στα αυτιά του και πάτησε το play. «Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή μωρό μου...»
"Αμάν πιά με την Χρυσή Αυγή, βρωμοφασίστες του κερατά!"
Αναφώνησε και έσπευσε να βγάλει έναν αφορισμό που αύριο θα διαβαζόταν απ΄όλους. Έπρεπε να κάνει το καθήκον του απέναντι στην κοινωνία, να αφυπνίσει εκείνους που θάπρεπε να τρέξουν για να σβήσουν τον φασισμό από προσώπου Γής.
Αυτός δεν μπορούσε, δεν προλάβαινε, είχε δουλειά στο κόμμα, στο συνδικαλιστικό όργανο που θα του εξασφάλιζε μια έδρα στη βουλή, μιά θέση στη Νομαρχία.
Φασίστες, ο φασισμός πρέπει να πεθάνει!
‘Πού στην οργή βρέθηκαν όλοι αυτοί οι φασίστες, πού ξεφύτρωσαν σ ένα δημοκρατικό κράτος σαν το δικό μας..;’ απόρησε.
Κι΄έσπευσε στα γραφεία της παράταξης για να διαγράψει τους διαφωνούντες.
Παρκάρισε το αυτοκίνητο επάνω στο πεζοδρόμιο, τί έφταιγε αυτός, η πολιτεία έφταιγε που δεν είχε φροντίσει...
Το είδα σήμερα. Το είδα με άλλα περιφερειακά και βαμμένο άσπρο. Απίστευτα πράγματα. Μετά από 1 χρόνο και κάτι που μου το κλέψανε. Η κλασική ιστορία για ακόμα μία φορά. Το κεφάλι καζάνι.