Σήμερα

Το είδα σήμερα. Το είδα με άλλα περιφερειακά και βαμμένο άσπρο. Απίστευτα πράγματα. Μετά από 1 χρόνο και κάτι που μου το κλέψανε. Η κλασική ιστορία για ακόμα μία φορά. Το κεφάλι καζάνι.

Οι πρώτες σκέψεις. Είναι αυτό. Μήπως όχι; Θα μπορούσε να είναι ένα παρόμοιο ή και το ίδιο αλλά να μην είναι αυτό. Θα μπορούσε να είναι όντως δικό του και να το έβαψε. Έχει κάθε δικαίωμα. Θα μπορούσε να μην είναι κλεμμένο, να μην είναι το δικό μου. Αν είναι όμως; Φτάνω σπίτι έτσι. Δεν έκατσα και πολύ πολύ να το διαπραγματευτώ εκεί μπροστά στο μαγαζί, ένα μεσημεριανό μπαράκι μέσα - κάτω από τις καμάρες εκεί στον κεντρικό. Το διαπραγματεύτηκα στο μυαλό μου και το διαπραγματεύτηκα και σπίτι. Πήρα τα τηλέφωνά μου και έγραψα και στο Skype βρε αδερφέ. Ότι έχουμε πάθει μερικοί λένε ότι το έχουμε πάθει από την έλλειψη επικοινωνίας και εκεί αρχίζει μία άλλη μεγάλη συζήτηση. Τέλος πάντων, προσπαθώ να επικοινωνώ τις σκέψεις μου. Οι απαντήσεις διάφορες και διαφορετικές.

Αποφασίζω να πάω. Παίρνω το χαρτί που είχα εκτυπώσει όταν μου το κλέψανε. Γράφω τον αριθμό πλαισίου. Όσο να' ναι, είναι ένα κάποιου είδους αποδεικτικό που μπορεί να πείσει. Σκέφτομαι τον τρόπο αντιμετώπισης. Ψυχραιμία και λογική. Όχι γρήγορες κινήσεις. Φοράω και πουκαμισάκι από το πρωί, δεν φαίνεται να έχω επιθετική διάθεση. Όχι πως αν φορούσα κάτι άλλο θα είχα αλλά τώρα φαίνεται πως δεν έχω κιόλας. Πάω!

Δεν είναι εκεί. Δεν βρίσκω το ποδήλατο. Ψάχνω κ' εκεί κοντά.

Γυρίζω σπίτι. Νιώθω καλύτερα. Ο κόμπος στον λαιμό έχει φύγει. Χαρούμενος. Μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Αν ήταν εκεί το ποδήλατο και ο τύπος που κάπου θα έπινε τον καφέ του δεν θα μπορούσα. Αν το έβρισκα τι θα το έκανα; Αν συμφωνούσε; Αν; Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έμενα με έναν σκελετό στο χέρι που πείθω τον εαυτό μου πως θα μπορούσα να τον πουλήσω για 100 ευρώ ώστε να δικαιολογήσω τις πράξεις μου. Αν έχει συναισθηματική αξία τότε τι τον πουλάς βρε άνθρωπε μου; Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτός θα έμενε χωρίς σκελετό, μόνο με περιφερειακά στο χέρι. Λες και εγώ θα ήμουν χαρούμενος με αυτή την κατάληψη. Λες και θα ξεσκέπαζα την σπείρα των κακοποιών που κλέβουν τα ποδήλατα. Λες και αν ήθελαν να την ξεσκεπάσουν δεν θα μπορούσαν. Λες λες λες. Καλύτερα που δεν ήταν εκεί το ποδήλατο για να το ελέγξω. Έκανα και την ψυχοθεραπεία μου έτσι, έγραψα και το post μου μετά από καιρό. Μέλος για 5 χρόνια 3 εβδομάδες: ε, δεν μου φαίνεται εννοείται. Όχι πως είμαι και το πιο ενεργό από όλο τον κόσμο. Τώρα θα κάνω και ήσυχα την δουλειά μου.

Πριν να μπω στο σπίτι μου χαιρέτησα έναν φαινομενικά άγνωστο μουσάτο με το ένα μάτι λίγο διαφορετικό από το άλλο που ένιωσα πως τον ήξερα. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για να το εξηγήσεις αλλά τέλος πάντων δεν το πολυ-σκέφτηκα, παραμόνο το ένιωσα.

Μου λείπει. Θα γράφω εδώ πιο συχνά.