δύο τετράστιχα από το Εις Αγαρηνούς του Ανδρέα Κάλβου
ΙΒ
Το αχόρταγον δρέπανον
Αυτοί βαστούν· θερίζουν
Πάντ' όσα ο ίδρωτάς μας
Ωρίμασεν αστάχυα
Δια τους υιούς μας.
ΙΔ
Δια την τροφήν που εσύναξας
Με κόπους ανεκφράστους
Εις τα παραθαλάσσια
Ιδού χάσκει το λαίμαργον
Στόμα των τυράννων.
Bang bang,
you shot me down,
bang bang,
I hit the ground,
bang bang.....
Το τραγούδι μας,
θυμάσαι;
Πλένω τα ρούχα σου
μετά το ταξίδι.
Βγάζω αγκάθια
και μυτερά χορτάρια,
που τρύπωσαν στα μάλλινα
στις διαδρομές των Άνδεων
και στον Αμαζόνιο.
Η αγάπη σου
πληγή που δεν κλείνει.
Εμένα, εμένα! Εδώ! Εμένα πάρε!
Όχι, ρε γαμώτο, πάλι αυτόν με το πολυβόλο πήρε...
Και τον έβαλε και στην κορυφή της κουβέρτας που είναι το μαξιλάρι-λόφος από κάτω. Οπότε μετά θα πάρει και τους γονατιστούς που σημαδεύουν και θα τους βάλει πίσω από τον άλλο. Μάλιστα, νάτο, τόκανε πάλι... Φτου, γαμώτο...
Πάντα πίσω θα μένω εγώ δηλαδή;
Έχω βαρεθεί να κάνω πετάλι στα μετόπισθεν...
Θα πεις, άμα σε βάλει μπροστά, θα σε σκοτώσουν πρώτο-πρώτο, αφού δεν έχεις ούτε όπλο.
Μα πώς να πυροβολάω αφού κάνω πετάλι και το ένα μου χέρι είναι κρεμασμένο στο πλάι να κρατάει έναν φάκελο; Δε με νοιάζει. Και εδώ που με βάζει πάντα, δεν βλέπω τίποτε.
Μπαίνω σαν ντεκόρ, έτσι για “να δείχνω αληθοφάνεια στο σκηνικό της μάχης” όπως λέει ο μικρός κύριος...
Μπορείς να την πεις ζωή. Μπορείς πάλι να την πεις μια θάλασσα από πιθανότητες όπου όλους λίγο μας ρίχνουν, λίγο πέφτουμε. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με το κεφάλι, άλλοι με πιο μοντέρνους τρόπους. Κι ύστερα κολυμπάμε, καμιά φορά και κόντρα στο κύμα.
Δεν είχε κύμα στη Νίσυρο το καλοκαίρι του '09. Ακόμα κι αν είχε, δεν θα μας έριχνε στο διτροχάδικο που νοικιάσαμε δυο ποδήλατα. Οι βόλτες όμως που κάναμε ήταν σύμφωνες με τις πιθανότητες, λίγες, μικρές και όμορφες.