Λογοτεχνία

Γειά χαρά, θα ήθελα να σας γράψω για την πολύ ωραία συναυλία που άκουσα·

Το Σάββατο η Νικολέττα Αναστασίου παράσταίνε τα δικά της τραγούδια στο Αμβούργο. Μου είχε στείλει την Παρασκευή και πήγα για να την ακούσω.
Ενώ καθίσαμε έξω, ήρθε όμοια θεάς για να μας μπεί μέσα τραγουδούσα με φοβερή φωνή. Τα πόδια μου θέλανε να χορέψουν, μα κάθησα. Για κάθε τραγούδι της είχε φτιάξει τα δικά της όργανα, μας συνάρπαζε μαζί της. Ενθουσιασμένη παρακολούθησα την.
Επειδή τραγούδησε δημοσία, ήρθε και έφυγε κόσμος. Ευτυχώς κράτησαν την ησυχία, ώστε νακούσαμε και τις τρυφερές της μελωδίες. Πολύ γρήγορα πέρασε ο χρόνος.

Τα ξωκκλήσια του νησιού μου.
Άσπρο που τυφλώνει στον ήλιο,
μέσα δροσερό ημίφως
και αρχαία ξύλινα τέμπλα.
Μια Παναγία σχεδόν χαμογελάει.

Το χέρι ανάβει δυο κεράκια
αγκαλιασμένα.
Πάντα η ίδια ευχή.

[Αύγουστος 2012]

Το πουλί
μαζεύει κλαράκια και κλωστές,
για τη φωλιά.

Από τότε που έγινε ο κόσμος,
μαζεύει μικρές στιγμές
και υφαίνει τα όνειρά της,
η γυναίκα.

[Ιούλιος 2012]

Τα Κορίτσια που έφυγαν Δεν ξέρω από ποιο μυστήριο συνειρμικό μονοπάτι μου ήρθαν εκείνο το πρωί στο νου τα δυο κορίτσια. Κολυμπώντας σε αγαπημένη παραλία, το μάτι μου αγκάλιαζε πεύκα και ουρανό και σκέφτηκα, πόσο υπέροχο που είμαι ζωντανή. Θυμήθηκα τις δυο συναδέλφους, νεώτερες από μένα, που έφυγαν από τη ζωή τη χρονιά που πέρασε. Εργάστηκα αρκετά χρόνια στη διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γνώρισα αρκετούς από τους συναδέλφους. Καθένας με την προσωπικότητά του και τις εμμονές του, μπαινόβγαιναν στο γραφείο για τις υποθέσεις τους, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μισθολογικά…..