Λογοτεχνία

"Θα σε σφάξω, θα σου βγάλω τ' άντερα και θα στα δώσω να τα φάς(!) Αλήτη, μικρέ ρουφιάνε. Θα σου λιανίσω τα παΐδια, βρε, με την κόρη μου, ρε αλήτη; Με την κόρη μου; Θα σε τσακίσω."
Φωνάζει ο Νικήτας, ενώ ο μικρός ο παραγιός του πετάγεται σαν το ποντίκι, έξω απ' την πόρτα του μαραγκούδικου.
Από πίσω ο μάστοράς του, ανεμίζει μια σανίδα που λιανίζει υποθετικά τα πλευρά του βοηθού του στον αέρα.
Μαραγκός στο επάγγελμα, ο Νκήτας με 1,85 ύψος και 90 κιλά, φωνή βροντώδη, θα 'λεγε κανείς πως είναι ένα άγριο θηρίο, όποιος τον πρωτοαντίκρυζε να μιλάει. Ειδικότερα όταν γεμάτος έξαψη διηγιόταν κυνηγετικά κατόρθώματα.
Ο Ζαχαρίας, πάλι, ένας μικρός που περιμάζεψε ο μαραγκός, από τους δρόμους, όταν τη μάνα του - μια γύφτισσα - έχωσε η αστυνομία στη φυλακή για άγνωστη αιτία.
Δέκα χρόνια τον είχε κοντά του και του μάθαινε την τέχνη, έξυπνο παιδί θα γινόταν καλός τεχνίτης αργότερα, μα τώρα η κατάστασή του ήταν σοβαρή.
Ο μικρός, ούτε το ποδήλατο του δεν πρόλαβε να πάρει -  μας είπε αργότερα ο Μήτσος ο μανάβης απ' απέναντι - ο μαραγκός, όμως το είδε, θα τον προλάβω, σκέφθηκε και το καβάλησε.
Στρίβει αριστερά στην κατηφόρα τ' άη 'Λιά, ακολουθώντας τον παραγιό, που είχε βάλει τα ποδια στην πλάτη.
Η απόσταση τους μικραίνει και το δίκυκλο πάει του σκοτωμού. Ο Ζαχαρίας τον ακούει να φτάνει και σε μιάν απεγνωσμένη προσπάθεια χώνεται δεξιά στο στενάκι.
"Τώρα σ' έχω", φωνάζει θριαμβευτικά ο Νικήτας και πατάει γερά τα φρένα για να στρίψει.
Τα φρένα;
ΠΟΙΑ ΦΡΕΝΑ;;;
Κάνα μήνα πριν, το ποδήλατο, σχεδόν παρέδωσε πνεύμα. Κάτι η εικοσαετία, κάτι η θάλασσα, είταν να το κλαίς. Το πήρε ο Ζαχαρίας και το πήγε, με τα χέρια, 12 χιλιόμετρα μακριά, στον ποδηλατά για γενικό συμμάζεμα. Έδωσε γερές οικονομίες και σ' αντάλλαγμα πήρε κάτι σαν καινούργιο. Βαμμένο ξανά, περιποιημένο, γρασομένο και κυρίως με μιά μικρή μαγκιά.
Κατάργησε τα φρένα κι' έβαλε κόντρα! Τις μανέτες, μόνο, κράτησε, έτσι για ομορφιά. Φιγούρα στο φρενάρισμα και να κρυφογελάκια η Μαριγώ.

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε… Αυτό το χόρουμ πάει από το κακό στο χειρότερο ρε φίλε, σαν την χώρα πάει γι' αυτό το λένε έτσι. Τ' ανοίγω το πρωί που ξυπνάω και με πιάνουν τα διαόλια μου ρε, ρε σαν τον Μαραθόνα της Αργεντινής μετά την τεσσάρα από τους Γερμανούς νιώθω, να σκάσω σου λέω… Γι' αυτό είπα κι εγώ να ποστάρω το κατιτίς μου, να βοηθήσω την κατάστασις, να εξαμβλωθεί δηλαδής… Κι επειδής πρέπει να πιάσω ένα ποδηλατικό θέμα, τι καλύτερο ρε φίλε από το Τούρ ντε Φράντζ' . Έβαλα που λες τα συνδρομητικά μου, στήθηκα μπροστά στην τιβί, κι είπα να δω κι εγώ τι γίνεται εκεί δα, γιατί όλοι μιλάν για αυτό το Φραντζ' δηλαδής… Πρόλογος Λοιπόν, η πρώτη μέρα ήταν βαρετή ρε φίλε, τους έβαζαν όλους να τρέχουν ένας- ένας σε μια απόσταση 9 χλμ. Ρε μπάμιες, ρε γιαλαντζί ποδηλάτες, αυτά τα χλμ ρε τα κάνω εγώ στην είσοδος της πολυκατοικίας μου πάνω στο σταντ, για προθέρμανση ρε, πριν βγω στον δρόμο… Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί το λένε Φράντζ' ρε φίλε, αφού το έκαναν στο Γκρότερσντασμ.. Προκτερντζαρμ… στην Ολλανδία ρε φίλε! Αλλά κόσμος που καθόταν και τους έβλεπε, τι να σου λέω, μιλιούνια, και να τους φωνάζει, να τους δίνει κουράγιο, σου λέει ο άλλος, 9 χλμ είναι αυτά, πως να αντέξει ο καημένος ο ποδηλάτης… Πρώτος βγήκε ο Καντσελάρα, όχι ρε φίλε, δεν είναι αδελφή, Ελβετός είναι. Εμένα αυτός δεν μου γεμίζει το μάτι, και πέρσι το ίδιο ετάπ είχε κερδίσει, αλλά σου λέει η πρώτη του νίκη όταν ήταν αμούστακο ακόμα, ήταν στον γύρο της Ρόδου, ε, έτσι εξηγείται λέω εγώ, θα τον είχε πάρει κανένας ταρίφας στο κυνήγι και θα έκανε το Ρόδος - Πεταλούδες με ταχύτητα αεροπλάνου κι από τότε του έμεινε ο φόβος, κοιτάει πίσω μην και τον κυνηγάει κανείς… Τέταρτος βγήκε ένας παπούς καουμπόης από το Τέξας που έχει νικήσει το Τουρ 7 φορές και τον καρκίνο μία… Αλλά αυτός έχει όνομα αστροναύτη ρε φίλε, σαν πείραμα της ΝΑΣΑς είναι…

Διαβάζοντας την ιστορία του Tour de France, έπεσα πάνω σε ένα αρκετά παράξενο περιστατικό.
Το 1904 ο Maurice Garin κέρδισε το Tour, αλλά… ένας πιτσιρίκος τον πρόδωσε! Ο μπόμπιρας είχε δει να μπαίνουν μέσα στο τρένο διάφοροι ποδηλάτες, ανάμεσα στους οποίους και ο μετέπειτα νικητής, για να καλύψουν τμήμα της διαδρομής, την ώρα που οι συναγωνιστές τους έκαναν μανιωδώς πετάλι… Τι ακριβώς συνέβη όταν το παιδί αναγνώρισε τον Garin δεν το γνωρίζουμε γιατί τα αρχεία εκείνης της χρονιάς χάθηκαν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν και τα μετέφεραν από την Γαλλία για να τα γλιτώσουν από την γερμανική κατοχή.
Η ιστορία που ακολουθεί βασίζεται σε αυτό το γεγονός, αλλά με τελείως φανταστικά γεγονότα και ονόματα. Επίσης μπορεί να υπάρχουν τεχνικές λεπτομέρειες που να μου ξεφεύγουν, ούτως ή άλλως τα στοιχεία από τις εποχές εκείνες είναι λίγα…
Α! Και κάτι άλλο. Το Tour φέτος ξεκινά στις 3 Ιουλίου…

..............................................................................................................................................

Το ποδήλατο έτριζε στην κατηφόρα, τόσο δυνατά που νόμιζα πως ο μπροστινός μου τροχός θα έφευγε από την θέση του. Ο δρόμος στο σημείο εκείνο είχε αρκετά πετραδάκια και κάποιες αρκετά μεγάλες πέτρες που είχαν γλιστρήσει από την πλαγιά, επομένως έπρεπε να είναι κανείς αρκετά προσεκτικός.

Στην αρχή του γύρου, στον πρώτο κι όλα αγώνα, μου είχε στραβώσει η ζάντα και είχα αναγκαστεί να εγκαταλείψω τον αγώνα, 20 χλμ έξω από το κοντινότερο χωριό. Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια καθώς περπατούσα στον δρόμο ανάμεσα στα ηλιοστάσια, με το ποδήλατο στην πλάτη, για να μην χαλάσω τελείως τον τροχό.

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Μαΐου. Ήμουν σε ένα παραλιακό χωριουδάκι έξω απο το Κάλιαρι, παρέα με την Βερόνικα, μια φίλη μου απο το πανεπιστήμιο. Καθόμασταν σε ένα καφέ, σε μια πέτρινη εξέδρα πάνω απο την παραλία. Δίπλα μας ήταν δυο ηλικιωμένοι κύριοι, που κοιτούσαν αμίλητοι μια σκακιέρα. Τότε με ενδιέφερε πολύ το σκάκι και θυμάμαι οτι κοιτούσα την παρτίδα όσο η Βερόνικα αγνάντευε την ήρεμη θάλασσα. Όταν το παιχνίδι τελείωσε, ο νικητής που είχε παρατηρήσει το ενδιαφέρον μου όση ώρα έπαιζε, με προσκάλεσε να παίξω μαζί του. Κοίταξα την φίλη μου κι εκείνη σήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. Κάθισα απέναντι του κι αφού συστηθήκαμε, αρχίσαμε να παίζουμε. Η παρτίδα δεν κράτησε πολύ. Αν κι έπαιζε γρήγορα, φαινόταν σαν να καταλάβαινε τις κινήσεις και τις σκέψεις μου και ήξερε τον τρόπο να αμυνθεί. Γρήγορα πέρασε στην επίθεση, έφαγε την βασίλισσα μου κι απο κει και πέρα ήταν θέμα χρόνου η ήττα μου.
- Πες μου νεαρέ μου, μου είπε τότε, σε τι μοιάζει το σκάκι με την ζωή;
Η Βερόνικα είχε καθίσει δίπλα μου κι ήθελα να την εντυπωσιάσω.
- Αν χάσεις την βασίλισσα σου, του είπα εγώ, είσαι χαμένος. Έτσι είναι και στην ζωή.
Το γεροντάκι κοίταξε την Βερόνικα, υποθέτοντας πιστεύω οτι ήταν η κοπέλα μου και χαμογέλασε.
- Και σε τι άλλο; με ρώτησε.
- Το σκάκι χρειάζεται στρατηγική και μέθοδο, του είπα. Πρώτα κοιτάζεις τι θέλεις να καταφέρεις. Να φας ένα πιόνι, να ανταλλάξεις ένα κατώτερο κομμάτι όπως το άλογο με ένα ανώτερο, παραδείγματος χάρη με ένα πύργο κτλ κτλ. Έπειτα είναι η μέθοδος. Πως πρέπει να παίξεις ώστε να φέρεις τον αντίπαλο στην θέση που θέλεις εσύ ώστε να του φας τον πύργο. Έτσι είναι και η ζωή. Πρώτα θέτεις τους στόχους σου κι έπειτα σκέφτεσαι με ποιο τρόπο θα το καταφέρεις.
– Και σε τι άλλο;
Είχα την αίσθηση οτι η Βερόνικα με κοιτούσε και συνέχισα.