Πώς ουρλιάζει ώρες-ώρες η σιωπή,
ανάμεσα στους δυό.
Έγινα τόση δα,
ένας σωρός από χώμα,
χωρίς ψυχή κουρέλια.
Είπα πως δεν ήθελα να υπάρχω.
Σήμερα το πρωί ένας άνθρωπος
έβγαζε από τα σκουπίδια
φραντζόλες ψωμί.
Είμαι ζωντανή.
Δε θα γράψω ποτέ
για τα μεγάλα,
για τα σπουδαία.
Η ύπαρξή μου
ένας εσωτερικός χώρος,
ένα δωμάτιο.
[2012]
• Μα νιώθω ασήμαντος, της είπε.
• Ακου, είσαι ο πιο σημαντικός, ήταν η απάντησή της.
• Ρε συ, αν είμαι ο πιο σημαντικός τότε θέλω να σου ζητήσω κάτι ασήμαντο.
• Για ποιο λόγο?
• Αν κάθε φορά, μα κάθε φορά, που νιώθω ασήμαντος σε φωνάζω, εσύ να έρχεσαι μαζί μου, να με κάνεις να νιώθω σημαντικός.
• Ρωτάς αν αυτό που μου ζητάς μπορώ να το κάνω, δεν γίνεται, είναι πολύ σημαντικό.
• Ισως, όμως για μένα αυτό είναι κάτι ασήμαντο.
• Το ξέρω, αλλά το ξέρεις κι εσύ πως δε μπορώ να στο δώσω…
• Αν δεν το ‘ξερα από πριν, δεν θα ένιωθα ασήμαντος και δεν θα στο ζητούσα…
Το πρωί το κρύο σε περονιάζει, είναι αλήθεια. Κι’ όσο ωραίος κι’ αν είναι ο Ήλιος την ώρα που βγαίνει, δεν μπορείς να το χαρείς. Τα χαρτόνια είναι νοτισμένα από την υγρασία, τα νάυλον στάζουν και μέχρι να φωτίσει καλά δεν μπορείς ν’ αγγίξεις τίποτε. Βγαίνω στο μονοπάτι και πάω πάνω-κάτω να ζεσταθώ. Περιμένουμε ο ένας τον άλλον μέχρι να σηκωθούν όλοι, να βεβαιωθούμε πως δεν έμεινε κανείς στον ύπνο του, σαν προσκλητήριο δηλαδή, και μετά τραβάμε ο καθένας για το δρόμο του. Ποτέ δεν πάμε δύο-δύο. Ο καθένας έχει τις καβάτζες του, τις άκρες του, δεν θέλει να ξέρει ο άλλος τί λεφτά μπορεί να κουβαλάει πάνω του, γιατί, ξέρεις, άμα δεν έχεις, και τα δύο ΕΥΡΩ σού φαίνονται πολλά κι’ είναι καλύτερα να μη μπαίνεις σε πειρασμό.