Είχε πέντε ώρες, ακούς; πέντε ώρες που έξυνε τον σκελετό! Με μανία, απόλυτη συγκέντρωση, ούτε αν έβρεχε ή αν είχε λιοπύρι τον ένοιαζε ούτε τίποτα. Είχε στηθεί κάτω από το στέγαστρο του κήπου που βάζανε τα ξύλα για την μασίνα και γυαλοχαρτάριζε.
Βαθυπράσινη ομπρέλα,
φορτωμένη τους καρπούς της φωτιάς.
Σπατάλη της φύσης,
βόλια στα χέρια των αγοριών.
Περπατάς στους δρόμους.
Στους ίδιους δρόμους που μεγάλωσες. Που έκανες όνειρα κοιτάζοντας τσιμεντένια κουτιά να υψώνονται και να σου κρύβουν τους ουρανούς. Στους ίδιους δρόμους που έκανες ποδήλατο, που κυλίστηκες πρώτη φορά μεθυσμένος, μαθητής ακόμα, που περπάτησες χέρι χέρι με την πρώτη σου αγάπη.
Αυτή η πόλη σου έλαχε να σε μεγαλώσει στον κόρφο της. Υπάρχουν χιλιάδες σαν κι αυτήν, εκατομμύρια παιδιά σαν και την πάρτη σου.
Τι γυρεύω εγώ μες στη νύχτα σου?
Τι δηλαδή, να σε πάρω απ' το χέρι να σε πάω απ' το νηπιαγωγείο πανεπιστήμιο?
Αυτή είναι η αλληλεγγύη σου?
Να περιμένεις να σε τραβήξουν όταν βυθίζεσαι στον βούρκο?
Αυτό είναι η ζωή για σένα?
Να κάνεις μακροβούτια στα ρηχά?
Αυτό?
Ντροπή σου.
Ντροπή για τα μάτια σου που είναι άδεια.
Ερχόµαστε από µια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουµε σε µια σκοτεινή άβυσσο· το µεταξύ φωτεινό διάστηµα το λέµε Ζωή.
Αν η δικιά σου η ζωή θες να είναι ένα ακόμα σκοτεινό διάστημα ανάμεσα σε δυο άλλα σκοτεινά διαστήματα εγώ πάω πάσο.