Πόλη

Είναι παντού τριγύρω.
Βλέπεις το ποδήλατο και μπορείς να φανταστείς τον ιδιοκτήτη του.
Βλέπεις τους ποδηλάτες και καταλαβαίνεις τί μπορείς να περιμένεις.

Ποδηλατείς, ας πούμε, στην παραλιακή και συναντιέσαι με ομάδα ποδηλατών με τα κράνη τους, τα γάντια τους, τα γυαλιά τους, τα κολάν τους.
Εννιά στις δέκα φορές, ξέρεις, μετά από λίγο καιρό, ότι, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ όχι μόνον να χαιρετήσουν (ξέρετε, εκείνη την βαρειά λέξη, την δύσκολη, το "καλημέρα") αλλά, ούτε και να ανταπαντήσουν εάν χαιρετήσεις πρώτος.

Ποδηλατείς στα μονοπάτια του Υμηττού και συναντιέσαι με ποδηλάτες με full suspension bikes και την χαρακτηριστική έκφραση του CAMEL TROPHY στο πρόσωπο (ναί, εκείνη που το βλέμμα κυττάει πέρα από τα πράγματα και τις καταστάσεις και πετυχαίνει το ακατόρθωτο για τους κοινούς θνητούς-μπορείτε να το ξεσηκώσετε από τις διαφημίσεις columbia, timberland, northpole και λοιπών φλουφλοειδών μαρκών).
Ε, τώρα τι θες...Να σε χαιρετήσουν κιόλας ρε καρμίρη, που έχεις την απαίτηση να αφήνεις τα ίχνη των κινέζικων τροχών σου στα ίδια μονοπάτια που κύλησαν τα δικά τους CST και NEVEGAL φορεμένα πάνω σε σκελετούς πολλών εκατοντάδων ΕΥΡΩ ; Όσο κάνουν τα τακάκια τους κάνει ο δικός σου ο νεροσωλήνας , ρε δυστυχισμένε, που μου θες και χαιρετούρες...

Μετά είναι και αυτοί που λέμε, "τα παιδιά με τα ποδήλατα" , αυτοί που τσοντάρανε ό,τι περίσσευε και πήραν ένα ποδήλατο για να ποδηλατήσουν με την καρδιά τους, να φτιάξουν την παρέα τους, να το ενσωματώσουν στην ζωή τους, να δείξουν έμπρακτα πως σκέφτονται να πράξουν τουλάχιστον τώρα, πριν το αναπόφευκτο καλούπωμα τους στερήσει αυτές τις μικρές ελεύθερες επιλογές.
Βέβαια, σε άλλες χώρες είναι αυτονόητο πως το ποδήλατο μπορεί να παραμείνει άμεσα συνυφασμένο με την ζωή σου, να πηγαίνεις στην δουλειά σου με αυτό, να το χρησιμοποιείς σαν μέσο και όχι σαν περιστασιακό υποκατάστατο που παρασιτεί στον ιστό της πόλης.