Η απαιτητική Εβδόμη...

“Πάμε πάλι, πάμε πάλι!!! Απ΄την αρχή και συγκεντρωθείτε παρακαλώ, γιατί θα μας πάρει το ξημέρωμα!! Όταν λέμε staccato εννοούμε staccato!!! Ο συνθέτης γράφει staccato και εννοεί staccato, άρα θα παίξετε staccato ακόμη κι΄αν χρειαστεί να κοιμηθείτε εδώ !!!”

Ο Χερ Ρίμπενσταλ είχε θυμώσει πραγματικά.
Εδώ και τρεις μήνες που είχε δεχτεί να αναλάβει την θέση του διευθυντή ορχήστρας σ΄αυτήν την ασήμαντη πόλη με τους ασήμαντους ανθρώπους και τους ακόμη πιό ασήμαντους μουσικούς, σε κάθε πρόβα έφτανε στα όριά του.
Ε, μα πιά αυτοί εδώ έκαναν μόνον για παρελάσεις, όχι για συμφωνική ορχήστρα της πόλης του Μπίρκενστοκ όσο ασήμαντη κι΄αν ήταν αυτή! Σκατά !

Ας όψεται όμως η υγεία της συζύγου του, που είχε ανάγκη να βρεθεί σε ένα ιδιαίτερα ήσυχο περιβάλλον για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγαπημένου της σκύλου....

Βρωμόσκυλο... Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έβρισκε σκυλόσκατα μέχρι και στα πόδια του πιάνου, ως και στις παρτιτούρες που συνήθιζε να ακουμπάει στο πάτωμα όταν μελέταγε, μέχρι και στην θήκη της βιόλας του είχε βρει τα ευλογημένα σκυλόσκατα, που κανείς πλην της συζύγου του δεν έπρεπε να μαζέψει γιατί όλοι οι υπόλοιποι έκαναν γκριμάτσες αηδίας, που πιθανόν να πλήγωναν την ψυχή της ψειροφωλιάς...!!!

Και τώρα είχε κολλήσει εδώ, σ΄αυτό το διαολεμένο staccato του Μπετόβεν, σ΄αυτήν την διαολεμένη κωμόπολη της βόρειας Αυστρίας, μ΄αυτούς τους κατ΄ευφημισμόν μουσικούς, να προσπαθεί να διευθύνει...Χα!!! Να διευθύνει !!! Εξ΄αιτίας του κωλόσκυλου δεν θα διηύθυνε ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, τόλεγε και το ξανάλεγε στον εαυτό του να το χωνέψει και να μην ελπίζει, που να πάρει ο γερο-διάολος, να μην ελπίζει!!!

“Το τρίτο μέρος στις συμφωνίες του Μπετόβεν δεν είναι menuetto, πόσες φορές θα σας το πώ!!! Με εξαίρεση την Ογδόη, όλες οι άλλες στο τρίτο μέρος έχουν scherzo, που θέλει α-κρί-βει-α, γιατί αλλιώς θα ακούγεστε σαν μουσικοί του λούνα πάρκ, το καταλάβατε??!!! Και σεις αγαπητέ Γιούνγκσταλ, σταματήστε να έρχεστε στις πρόβες με το ποδήλατο!!!”

Α!!!...Τί είχε πει μόλις τώρα....Τί δουλειά είχε αυτή η φράση εδώ...
Ναι, το άκουσαν καθαρά, τον κυττάνε όλοι και κυττάζονται και μεταξύ τους....Πώς τούρθε το ποδήλατο του Γιούνγκσταλ...Τί στην ευχή σκεφτόταν και είπε ποδήλατο...Να πάρει ο μαυρο-διάολος, να πάρει χίλες φορές...

“Διάλλειμμα σαράντα λεπτών...” είπε με σταθερή φωνή, διάλλειμμα, για να μην χαθεί ο έλεγχος. Ο έλεγχος είναι απαραίτητος, απαραίτητος, απαραίτητος και αυτός κινδύνευε να τον χάσει εξ΄αιτίας του ηλίθιου ανεξέλεγκτου υποσυνείδητού του, που ποιός ξέρει από πού ξέθαψε το ποδήλατο του Γιούνγκσταλ, που σαν να μην του έφταναν όλα τ΄ άλλα, τον ακολουθούσε τώρα στον δρόμο προς τα έξω με απορημένο βλέμμα και σίγουρα θα τον ρωτούσε τί στην ευχή εννοούσε...
Καταραμένη, μικρή, τρισάθλια, κωμόπολη, καταραμένη στ΄αλήθεια..!

“Καθηγητά...” πρόλαβε να μουρμουρίσει ο νεαρός Γιούνγκσταλ...

Γύρισε με σβελτάδα, τόσο γρήγορα, που ο νεαρός παρ΄ολίγον να πέσει επάνω του.
Τον κάρφωσε στα μάτια χαμηλώνοντας το κεφάλι του σαν ταύρος έτοιμος να επιτεθεί.
Χαμήλωσε την φωνή του, ίσα που ν΄ακούγεται.
“Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνον να είναι τίμια, νεαρέ μου, αλλά πρέπει και να το δείχνει !!!”.
Ο Χερ Ρίμπενσταλ δεν είχε αφήσει περιθώρια, είχε επιτεθεί πρώτος, για να μην χάσει την πρωτοβουλία, για να μην δώσει πεδίο στον απαίδευτο και σίγουρα απείθαρχο και στην προσωπική του ζωή μουσικό.
“Η εικόνα ενός βιολονίστα που προσέρχεται στην πρόβα με το ποδήλατο και κουβαλά στην πλάτη το μουσικό του όργανο, που ταλαντεύεται με γελοίο τρόπο, δεν είναι αποδεκτή, απλώς, δεν είναι αποδεκτή, όχι μόνον από μένα αλλά από κανέναν ! Δεν είναι αποδεκτή !”.

“Και αν σας φαίνεται άσχετο με την λοιπή εικόνα τής ορχήστρας και δεν δύνασθε να καταλάβετε γιατί έθιξα το συγκεκριμένο θέμα την συγκεκριμένη στιγμή, σας πληροφορώ ότι σφάλλετε αγαπητέ!”

“Μα, σε καμμιά περίπτωση, κύριε καθηγητά δεν...”

“Αρκεί, αρκεί, αγαπητέ, δεν υπάρχει λόγος να δικαιολογείσθε. Είναι τόση η απόστασή σας από την ουσιαστική μουσική παιδεία που θάπρεπε να ποτίζει στ΄αλήθεια την καθημερινότητά σας, που δεν περιμένω να καταλάβετε, πόσον μάλλον να ενστερνιστείτε τις θέσεις μου περί της δέουσας πειθαρχίας σε μια ορχήστρα κλασσικής μουσικής, που μάλιστα έχει την απαίτηση, για να μην πώ το θράσος, να παίξει την Εβδόμη του Μπετόβεν..!”

Γύρισε την πλάτη και άφησε αρκετό χρόνο για να προλάβει ο νεαρός να σηκώσει το βλέμμα του από τις μύτες των παπουτσιών του. Στράφηκε απότομα και, όπως είχε σχεδιάσει, τρόμαξε τον Γιούνγκσταλ, που ζάρωσε για άλλη μια φορά εμπρός του.
“Ξέρετε, φίλτατε, την ιδιαιτερότητα της Εβδόμης..;;;” τον διαπέρασε με το βλέμμα του..

“Ξε-ξέρω , πως γράφτηκε π-π-πέντε χρόνια μετά την Πέμπτη και την Έκτη, π-π-πως ο συνθέτης είχε επηρρεαστεί από την φιλία του με τον Γκαίτε και π-π-πως όταν παίχτηκε είχε τόση επιτυχία που έπαιξαν το δεύτερο μέρος δύο φορές και μάλιστα διηύθυνε ο ίδιος ο Μπετόβεν, που στο μεταξύ είχε χάσει εντελώς την ακοή του και πως επειδή δεν μπορούσε να ακούσει τίποτε και π-π-πως για να δείξει το pianissimo είχε καμπουριάσει τόσο που είχε χωθεί κάτω από το αναλόγιο και πως...”

“Αρκετά, αρκετά, Γιούνγκσταλ, αυτό δεν είναι τ΄όνομά σας...; αρκετά διαβασμένο σας βλέπω, αν και η συγκεκριμένη γνώση στον συγκεκριμένο χώρο δεν βλέπω σε τί θα μπορούσε να σας ωφελήσει. Αν δεν πρόκειται για αλαζονεία, τότε νομίζω πως κάποτε στο μέλλον ίσως μπορέσεις να διευθύνεις εσύ την ορχήστρα αυτή, αν και όχι τόσο σύντομα ώστε να μπορέσω να απεμπλακώ από την ψυχοφθόρα αυτή υποχρέωση και να βρω κι΄εγώ την εσώτερή μου ηρεμία...”.

Η συζήτηση είχε λήξει άτονα μέσα στις ασυνάρτητες μουρμούρες του νεαρού βιολονίστα, που δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί για το κομπλιμέντο που είχε μόλις εισπράξει ή να προβληματιστεί για το πώς θα ερχόταν από δω και πέρα στις πρόβες.

Ο βαρύς χειμώνας και τα πυκνά χιόνια που καθημερινά χόρευαν επάνω απ΄την όμορφη κωμόπολη, αντί να χαλάσει την διάθεση του Χερ Ρίμπενσταλ, φαινόταν να τούχει δώσει ζωή, πολλοί μάλιστα έλεγαν πως ήταν και πιό υπομονετικός με τις αδεξιότητές τους. Τόξεραν πως δεν ήταν καλοί μουσικοί, όλοι τους τόξεραν, μα ήταν τόσος ο πόθος τους για να παίξουν την Εβδόμη, που σώπαιναν εμπρός στα προσβλητικά σχόλια τού διευθυντή τους και δούλευαν σαν να μην υπάρχει αύριο.

Η σύζυγος του Χερ Ρίμπενσταλ είχε εγκαταλείψει την κωμόπολη μόλις το χιόνι την απέκλεισε από τις ελάχιστες δραστηριότητές της και είχε επιστρέψει στην γενέτειρά της με την δικαιολογία πως έπρεπε ν΄αλλάξει χάπια, τα παλιά δεν την έπιαναν καθόλου και η θλίψη για τον χαμό τού βρωμόσκυλου επανερχόταν όλο και πιό συχνά.

Πολλοί απέδωσαν την αλλαγή στην διάθεση του μαέστρου σ΄αυτήν την λεπτομέρεια, αλλά, δεν το συζητούσαν παρά μόνον σε αυστηρά οικογενειακό περιβάλλον. Δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να φτάσει οποιοδήποτε σχόλιο στα αυτιά τού μαέστρου και να τεθεί σε κίνδυνο η πολυπόθητη Εβδόμη...

Ο Γιούνγκσταλ ερχόταν στις πρόβες πάντα στην ώρα του, λαχανιασμένος κι΄αναψοκοκκινισμένος και το ποδήλατο δεν το έβλεπε πιά κανείς, πουθενά, αν και έμενε έξω από την πόλη, στο αγρόκτημα του παππού του, για να τον βοηθάει στις δουλειές.

Και ήρθε η μεγάλη ημέρα.

Η πόλη φόρεσε τα καλά της και στους δρόμους της ακούγονταν ανυπόμονα βήματα, που έσπευδαν προς το ίδιο σημείο: την μεγάλη αίθουσα του Δημαρχείου, όπου θα άκουγαν, όχι την Εβδόμη, αλλά, την Εβδόμη τους, παιγμένη από τους δικούς τους ανθρώπους.

Η αίθουσα γέμισε πολύ πριν την ώρα έναρξης και όλοι έλαμπαν κάτω από την αγωνία τους, με μια λάμψη, που όσο κι΄αν ο καθημερινός μόχθος βάραινε στα χέρια και στις πλάτες τους, δεν κατάφερνε να μείνει κρυφή. Η δική τους Εβδόμη απείχε μόλις μερικά λεπτά της ώρας...

Στα παρασκήνια επικρατούσε ηρεμία, ασυνήθιστη για την απειρία τους , αλλά, παρ΄όλ΄αυτά αρκετά επαγγελματική.
Τα χιλιοφορεμένα μαύρα κοστούμια είχαν φρεσκαριστεί, οι λευκοί γιακάδες είχαν κολλαριστεί και καμμία γυναίκα με φόρεμα πάνω απ΄το γόνατο δεν θα τόλμαγε να πλησιάσει κοντά στα καλογυαλισμένα παπούτσια τους χωρίς να κινδυνεύει να αποκαλύψει το χρώμα του εσωρούχου της.

Είχαν ακόμη δεκατέσσερα λεπτά μπροστά τους.

Ευτυχώς....

Ευτυχώς, γιατί ο Χερ Ρίμπενσταλ είχε χάσει την μπαγκέτα του...Απλώς, είχε χάσει την μπαγκέτα του...

Και δεν μπορούσε να αναθεματίσει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του για αυτήν την απίστευτη βλακεία, ηλιθιότητα, ανοησία, βλακεία, βλακεία, βλακεία, που, μα τα χιλιοσβησμένα πεντάγραμμα και το κακογραμμένο κλειδί του σόλ, ήταν όλη, ολάκερη, αυτούσια, ακέραια, δική του!!!

Και για μια και μοναδική φορά δεν τού έφταιγαν ούτε οι άσχετοι μουσικοί, που όμως στο μεταξύ είχαν βελτιωθεί σημαντικά, ούτε η καταραμένη κωμόπολη, που τελικά τού είχε δώσει αρκετές συγκινήσεις, ούτε ο Γιούνγκσταλ, που ο κακομοίρης είχε πάρει στα σοβαρά την απίστευτη δικαιολογία που τούχε ξεφουρνίσει για να δικαιολογήσει το ολίσθημα της γλώσσας του και είχε θάψει ένας θεός ξέρει πού το αγαπημένο του ποδήλατο, το ποδηλατάκι του, που μ΄αυτό ερχόταν στην πρόβα...

“Εμπρός!” απάντησε αφηρημένος στο χτύπημα στην πόρτα του και ασυναίσθητα έσπευσε να ορθώσει το ανάστημά του για να μην τον δεί κανείς στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

“Καθηγητά”, είπε το κεφάλι του Γιούνγκσταλ, που είχε περάσει από το άνοιγμα τής πόρτας...“Θάθελα να σας ευχαριστήσω για το....Μα, τί έχετε...; Σας συμβαίνει κάτι....; Κινδυνεύει η Εβδόμη μας ;;;”

Ευτυχώς για όλους, ο Γιούνγκσταλ δεν είχε σταματήσει ποτέ να ποδηλατεί για νάρθει στις πρόβες.
Δεν τον σταμάτησαν ούτε τα μεγάλα χιόνια.
Δεν τον σταμάτησε η κούραση της δουλειάς στο αγρόκτημα.
Δεν τον σταμάτησε ούτε η διερευνητική ματιά τού μαέστρου, που τον κύτταζε με βαθύ, ανομολόγητο ενδιαφέρον για το πώς ερχόταν στις πρόβες και που εκείνος νόμιζε πως προσπαθούσε να δει βαθειά μέσα του την παρανομία του.

Η Εβδόμη είχε επιτυχία εκείνο το βράδυ, όχι γιατί την έπαιξαν μοναδικά ή γιατί δεν έκαναν κανένα λάθος, σε ένα μάλιστα σημείο είχαν αναγκαστεί να σταματήσουν και ν΄αρχίσουν απ΄την αρχή...Όχι...

Είχε επιτυχία γιατί ο καθένας καμάρωνε κι΄από ένα μέλος της οικογένειάς του στην ορχήστρα και όλοι μαζί καμάρωναν για την πόλη τους.
Είχε επιτυχία γιατί στο λάθος γέλασαν όλοι μαζί και όλοι μαζί χειροκρότησαν.

Είχε επιτυχία και για τον Χερ Ρίμπενσταλ.
Για τον “άθλο που είχε φέρει εις πέρας” όπως είπε το πρώτο βιολί στο τέλος της συμφωνίας απευθυνόμενο στο κοινό, αλλά και γιατί ήταν η πρώτη φορά που διηύθυνε μια ορχήστρα, που έπαιζε την απαιτητική Εβδόμη, με ακτίνα ποδηλάτου...