Που στο διάολο έβαλα τις δάφνες μου ?

Σήμερα το πρωί χτύπησε το ξυπνητήρι και το έκλεισα για να μάθει να ξυπνάει τον κόσμο πρωινιάτικα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σηκώθηκα τρία τέταρτα αργότερα και έτρεχα σαν το Βέγγο στις ταινίες του για να προλάβω να ετοιμαστώ.
Πριν φτάσω στο σταθμό του προαστιακού με πιάνει λάστιχο. Τα τελευταία μέτρα τα κάνω με το ποδήλατο στο χέρι. Κοίτα να δεις γκαντεμιά λέω και σκέφτομαι ότι όταν φτάσω στον προορισμό μου θα το μπαλώσω με το τελευταίο μπάλωμα που μου έμεινε και θα πάω στη δουλειά. Η δεύτερη σαμπρέλα που κουβαλάω πάντα μαζί είχε τρυπήσει την προηγούμενη ημέρα.
Φτάνω στο σταθμό μου και βγαίνω στο δρόμο όπου ανοίγω τσάντες εργαλεία κλπ και επισκευάζω τη σαμπρέλα. Τη φουσκώνω (εδέησα ευτυχώς τις τελευταίες ημέρες να αγοράσω μία τρόμπα) και όταν πάω να τραβήξω την τρόμπα διαπιστώνω ότι αρνείται πεισματικά. Τραβάω εγώ την τρόμπα να βγεί από την βαλβίδα, τραβάει και η σαμπρέλα από μέσα. Μετά από μια σκληρή μάχη ακούω ένα πααάφφφφφςςςςς! Η σαμπρέλα προτιμάει να κοπεί στο σημείο που ενώνεται με τη βαλβίδα παρά να μου δώσει πίσω την τρόμπα μου αμαχητί.
Σύμπτωση λέω είναι και παίρνω τηλέφωνο το συνάδελφο για να του πω καθώς έρχεται να μου αγοράσει δύο σαμπρέλες και να αντικαταστήσω την πεισματάρα πριν φύγω. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνω ότι το τηλέφωνο κλείνει γιατί δεν έχει μπαταρία. Πολύ καλά λέω, έτσι είσαστε όλοι; Θα κρατήσω κι εγώ την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω! Θα πάω στη δουλειά με τα πόδια, για να μάθετε να μου κάνετε μαγκιές.

Όταν φτάνω στο κτίριο δέχομαι ένα τηλέφωνο από τη γυναίκα μου που με πληροφορεί ότι είμαστε πια διάσημοι, δεν χρειάζεται να δουλεύουμε και ότι το απόγευμα έχει κανονίσει συνέντευξη τύπου να εξηγήσουμε σε όλο το πανελλήνιο πως ακριβώς έγιναν όλα. Ναι, και εγώ αναρωτήθηκα αν έχει περάσει στην απέναντι όχθη και τη ρωτώ να μου εξηγήσει τι εννοεί. Μου λέει ότι είμαστε πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και ότι πληροφορήθηκε το γεγονός από την ξαδέρφη της.
Metro (πρωτοσέλιδο) και City press (στη δεύτερη σελίδα) - ναι μωρέ, αυτές που μοιράζουνε στους τζαμπατζήδες - έχουν αφιέρωμα για το ντροπαλό άνοιγμα του μετρό στα ποδήλατα και έχουν τις αφεντομουτσουνάρες μας σε πρώτο πλάνο. Η Ελευθεροτυπία στη 17η (έξω, οουυ)
Αμ έτσι εξηγούνται όλα σκέφτομαι. Με είδαν στις εφημερίδες και με μάτιασαν. Τα σκυλιά! Γι' αυτό δεν μπορώ να σταυρώσω ούτε πεταλιά. Μπαίνω στο xematiasma.com και ρίχνω ένα ξόρκι τρελό. Η σαμπρέλα αρχίζει να φουσκώνει μόνη της και σταματάει στα 80psi. H δεύτερη που έχω μαζί μπαλώνεται κι αυτή μόνη της, φοράει τα καλά της και μπαίνει πάλι μέσα στην τσάντα έτοιμη για χρήση.
Όταν έρχομαι σε επαφή με τους συναδέλφους αρχίζουν να μου λένε "Το ξέρεις ότι έγινες φίρμα;" "Που τραγουδάς να έρθουμε" και άλλα τέτοια.
Όταν μου δείχνουνε τις φυλλάδες και επιβεβαιώνω το γεγονός, πηγαίνω δίπλα εδώ στα χωράφια και κόβω ένα καλάμι. Έκτοτε κυκλοφορώ στους διαδρόμους της εταιρίας καβάλα στο καλάμι και φωνάζω "ντακα ντάπ, ντακα ντάπ, κάντε άκρη κοινοί θνητοί"
Οι φωτογραφίες βέβαια με αδικούν αφού είμαι ψηλός, όμορφος με πράσινα μάτια και μαλλιά. Δεν μπορώ να καταλάβω που τη βρήκαν την καράφλα και την μεγάλη μύτη και τα έβαλαν. Μάλλον πρόκειται για δουλειά του photoshop.
Το απόγευμα θα πάω να αγοράσω ένα άσπρο άλογο και από αύριο θα έρχομαι για δουλειά έτσι:

Θα πιέσω βέβαια τη Μετρό ΑΕ να επιτρέψει δοκιμαστικά και τα άλογα στο μετρό για να μπορούμε κι εμείς οι κάπως ιδιαίτεροι τύποι να κινούμαστε άνετα στα ΜΜΜ.

Καλημέρα σε όλους

Το κείμενο δημοσιεύθηκε και εδώ: http://tkant.wordpress.com/