ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ROCK 'n' ROLL

Καιρός να σας διηγηθώ μια Rock 'n' Roll ιστορία, από αυτές που φτιάχνουν οι rock 'n' roll bikers σ' αυτό το φόρουμ αλλά και σ' όλο τον πλανήτη. Γιατί, πιστέψτε το ή όχι (αη ρηλυ ντοντ φακιν κερ), οι ροκάδες είναι σαν τους γερόλυκους, συνήθως αράζουν μόνοι τους μα ενίοτε μαζεύονται σε κανα ψηλό βουνό κι ουρλιάζουν όλοι μαζί πίνοντας μπύρες, ρακές, τσίπουρα, τραγουδώντας και χορεύοντας, όποτε έχουν την ευκαιρία.

Μια περίεργη φορά κι ένα δύσκολο καιρό...

Η αλήθεια είναι πως είχα κάμποσα χρόνια να κάνω ένα ταξίδι όμορφο. Είχα επίσης πολύ καιρό να δω ένα καλό live. Κι είχα την ανάγκη να κάνω μια διαδρομή με το ποδήλατο. Όλα αυτά προέκυψαν όταν είδα δυό φίλους που μου είπαν πως θα πήγαιναν στο 5ο Ziria Festival στο βουνό. Ήτανε που μ' έψησε κι ο Columbus γιατί μου «την είπε» άσχημα: «Πάμε? ή όλο λόγια είσαι?». Κι έτσι ακέφτηκα: «ΝΑΙ γαμώ το φελέκι μου, ΘΑ ΠΑΩ!».

Λίγο μετά άνοιξα το χάρτη. Χμμ... Προαστιακός μέχρι Κιάτο, ντάξ, ταλαιπωρία αλλά γίνεται. Μετά 15 χιλιόμετρα μέχρι Ξυλόκαστρο. ΟΚ, παραλιακή ισιάδα, μια χαρά κόζι στις εναπομείνουσες λουόμενες κορασίδες. Το τρίτο κομμάτι: 35 λαχταριστά χιλιόμετρα από το Ξυλόκαστρο στο Οροπέδιο της Ζήρειας. Από το ΜΗΔΕΝ στα ΧΙΛΙΑ ΕΞΑΚΟΣΙΑ με πέταλα που σε κάποια σημεία έχουν τρελή κλίση, wow! «Αν είναι να πεθάνω τότε ας πεθάνω όπως ταιριάζει σ' ένα ροκά παρά σ' ένα λαπά», σκέφτηκα και ξεκίνησα τη προετοιμασία. Έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσω ποδηλατώντας. Έπρεπε να φτάσω...

Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να χαράξω τη διαδρομή στο GPS. Βουνό είναι και πρέπει να ξέρω που πηγαίνω. Προτιμήθηκε η διαδρομή από Ξυλόκαστρο κι όχι από Κιάτο.Το δεύτερο ήταν να δώσω μπουφάν, σκηνή και σλήπινγκ μπαγκ στους φίλους με το αυτοκίνητο, έτσι δεν θα κουβαλούσα περιττό βάρος.

Το τρίτο ήταν να κοιτάξω να αυξήσω την αναρριχητική ικανότητα της Molly παίζοντας με το δίσκο και το γρανάζι του Alfine. Ο μικρότερος πρόχειρος δίσκος που είχα ήταν ένας 39άρης και για πίσω ένα 22άρι γρανάζι από Nexus ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Έτσι το Alfine θα μου έδινε την κοντύτερη σχέση κάτι κοντά σε 39Χ32. Δεν ήταν αρκετό αλλά ήταν ότι κοντύτερο είχα κι ήταν αργά ν' αρχίσω την κλάψα. Άλλωστε ήμουνα αποφασισμένος, όπου δε μπορούσα θα έσπρωχνα, θα έπαιρνα τη Molly στον ώμο, θα έκανα ότι χρειαζόταν αρκεί να έφτανα ψηλά, στα 1600.

Επόμενο βήμα ήταν να αποφασίσω πότε θα ξεκινήσω. Το φεστιβαλ ξεκινούσε από την Πέμπτη αλλά Παρασκευή θα έφτανε ο πολύς κόσμος. Θα έπρεπε να φτάσω το πολύ μέχρι τις 7 μιας και μετά νυχτώνει και δε βλέπεις να στησεις σκηνή στο βουνό. Θα χρειαζόμουν ένα δίωρο του Προαστιακού και κάμποσες ώρες με συχνές στάσεις για να ανέβω που σημαίνει πως πρέπει να ξεκινήσω νωρίς από Αθήνα. Η Παρασκευή είναι δύσκολη μέρα μιας που αρκετοί φεύγουν για το τελευταίο Σ/Κ του Αυγούστου. Η καλύτερη μέρα θα 'ταν να φύγω νωρίς την Πέμπτη για να προλάβω να πιάσω καμιά σκιά και να αποφύγω την κίνηση.

Προμήθειες για τον δρόμο: 5 μπανάνες, 2 πακέτα μπισκότα πορτοκάλι/σοκολάτα, 3 μισόλιτρα ισοτονικού, όσο νερό μπορούσα να κουβαλάω/βρίσκω κι αυτά στη σχάρα μαζί με τα εργαλεία/σαμπρέλες, αφήνοντας και κάτι ψιλολόγια για τη πλάτη. Υπολόγιζα να φτιάξω και μερικά τοστ αλλά είχε χαλάσει το τυρί και όταν το πήρα πρέφα ήταν αργά πια. Οι θερμοκρασίες έλεγαν για ζέστη αλλά στα 1600 δεν είσαι πολύ σίγουρος για τίποτα.

Tour de fuck'd up!

Τη νύχτα της ξεκούρασης πετάχτηκα μέχρι Ιλίσια να αφήσω τη τσάντα με μπουφάν, σκηνή, υπνόσακκο στα παιδιά με τ' αυτοκίνητο για να μην τα κουβαλάω. Γύρισα κατά τις 12 (να μη πιω και μια μπύρα?) και μου πήρε κανά δίωρο ακόμα να τελειώσω την αλλαγή γραναζιού/δίσκου και κόντεμα αλυσίδας. Ξύπνησα κατά τις 4.30 για να πιω ένα καφέ και να καπνίσω τα δυό τελευταία τσιγάρα. Τα επόμενα ήμουνα αποφασισμένος να τα κάνω πάνω στο οροπέδιο. Με άλλα λόγια είχα κοιμηθεί μόλις ένα δίωρο και ήξερα πως η επόμενη μέρα θα με τιμωρούσε φριχτά κερνώντας με ηλεκτροσοκ ταλαιπωρίας. Αλλά είπαμε: whatever it takes!

Λίγο μετά είχα χάσει τον πρώτο Προαστιακό, έφαγα μια ώρα τσάμπα στην αποβάθρα, έφτασα Κιάτο κατά τις 8.30 και πήρα την παλιά εθνική αλλά αντί να κοιτάω τη θάλασσα το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο αριστερά, στα βουνά. Μου πέρασε απ' το μυαλό να αράξω στον Πευκιά, να κάνω ένα μπανάκι και να τη πέσω για κανα δίωρο ύπνο, πλάκα θα 'χε. Αλλά όχι, η πλάκα ακόμα δεν είχε αρχίσει!

Στην έξοδο του Ξυλοκάστρου έχει μια περίεργη εκκλησία, λίγο πριν αρχίσει το πρώτο πέταλο. Δεν φαίνεται από το δρόμο και πρέπει να την ξέρεις για να μπεις ν' αράξεις. Έπαιζα εκεί πιτσιρικάς κάτι καλοκαίρια μιας κι είχα μια θεία που 'μενε εκεί. Είναι ερημική και έχει πολύ χώρο να ξεκουραστείς, να πάρεις κουράγιο και να σκεφτείς τι διάολο θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Κοιτάς τη θάλασσα πίσω σου και την ανηφορική άσφαλτο μπροστά. Εννιά παρά ήταν μια καλή ώρα για να ξεκινήσω τα 35...

Δεν είμαι αριθμολάγνος αλλά όταν ταξιδεύεις μόνος σου πρέπει να απασχολείς το μυαλό σου. Ένα από τα ωραία που μπορείς να κάνεις είναι να παίζεις με αριθμούς σε σχέση με την απόσταση που διανύεις. Καθώς ανέβαινα σκεφτόμουν τι με προβλημάτιζε πιο πολύ, τα 35 ή τα 1600? Από τα 35 αφαιρούσα τα τελευταία 5 για ψυχολογικούς λόγους κι επειδή ήδη θα είχα κερδίζει το μεγαλύτερο ύψος. Μένανε 30 χιλιόμετρα να ανέβω 1600 μέτρα. Έχοντας μελετήσει τη διαδρομή και κόβοντάς την στα τρία έβλεπα πως στα πρώτα 10 χιλιόμετρα θα ανέβαινα στα 200 μέτρα, στα υπόλοιπα 10 θα ανέβαινα άλλα 500 και -φακ!- στα τελευταία 10 χιλιόμετρα θα έπρεπε να ανέβω... 900 μέτρα ακόμα! Με άλλα λόγια αισθανόμουνα πως ΑΥΤΟ δεν θα τέλειωνε καλά!

Αποφάσισα να μην απασχολώ το μυαλό μου με μαλακίες αλλά να φιλοσοφήσω τη ζωή μου. Αυτό μάλλον δεν έπρεπε να το ξεκινήσω γιατί άρχισα να νιώθω τα πόδια μου να βαραίνουν όλο και πιο πολύ. Δεν είχα καταλάβει αν έφταιγε η ανηφόρα, το γρανάζωμα ή ο ήλιος αλλά αν τυχόν αρχίσεις να ανεβαίνεις ένα βουνό δε χρειάζεται να σκέφτεσαι τη ζωή σου. σκέψου καλύτερα μια γκόμενα ημίγυμνη να σε περιμένει στη κορφή, καλύτερο είναι. Ή βάλε ακουστικά.

«Λοιπόν, αρκετά ρε μαλάκα με τις σκέψεις», σκέφτηκα, «κοίτα και κανα χάρτη να μη χαθούμε!». Καλά, τι να χαθούμε, όπου έχει ανήφορο τραβάω, δε στρίβω σε καμιά διασταύρωση, όλα είναι ντουγρού, που λέμε κι εμείς οι αρβανίτες χαμουτζήδες.

Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα, τα πρώτα εύκολα 100 μέτρα ανάβασης και το πρώτο χωριό στο δρόμο η Ρίζα. Κάποτε ήταν μεγάλο χωριό κι υπολόγιζα στάση για πρωινό εδώ κι ανεφοδιασμό σε φαί. Αλλά ήταν Πέμπτη, όλα έχουν αλλάξει από το «κάποτε» κι όλα ήταν -φυσικά- κλειστά. Κανένας φούρνος, κανένα μαγαζάκι, όλα ήταν λες και περνούσες από το γκοστ τάουν στο Τέξας. «Να πάρει!», ξανασκέφτηκα, «αρχίζει η ζέστη να με πιάνει κι έχω μόνο μπανάνες και μπισκότα!». Συνέχισα την ανάβαση. Αν έβγαζα άλλα 5 χιλιόμετρα θα 'χα φάει το πρώτο κομμάτι της «πίτας» σκεφτόμουν πονηρά, ξεγελώντας πρόσκαιρα τον εαυτό μου.

Στα περίπου 10 χιλιόμετρα ένα βενζινάδικο από αυτά τα επαρχιακά που δίπλα έχουν και μια ωραία καφετέρια με δροσιά, και χώρο για να αράξεις, μιλάμε σαν όαση ήταν. Αν ήμουν νταλικέρης εδώ θα άραζα γι' αυτό και άραξα σαν νταλικέρης, παρήγγειλα ένα διπλό εσπρέσσο για να «τεντώσω» και ρώτησα τι θα βρω παραπάνω. «Μέχρι τα Τρίκαλα ΤΙΠΟΤΑ» μου είπε ο βενζινάς, νομίζω κι όλας χαιρέκακα. «Αλλά μη σε νοιάζει, αν τα παίξεις, κάνε μεταβολή κι έλα εδώ να σε κεράσω κρύα μπύρα». Εκείνη τη στιγμή, ακούγοντας το αποτυχημένο χιούμορ, θα έπρεπε να βγάλω τη «χράπα-χρούπα» από το ποδήλατο, να του ανοίξω τρύπα 20 ιντσών (φανταστείτε διάμετρο σαν τους τροχούς που έχει ένα σπαστό) στο θώρακα, να του βουτήξω τις πενιχρές του εισπράξεις και να συνεχίσω το δρόμο μου. Αλλά τι να κάνουμε, δεν έχω τόσα πολλά φυσίγγια κι αυτά που έχω τα κρατώ μόνο για ειδικές περιπτώσεις.

Keep going motherfuuuuuuckeeeeeer!

Είχα σταματήσει εδώ και αρκετή ώρα να κοιτάζω το χρόνο. Ανέβαινα κι ανέβαινε κι ο ήλιος μαζί μου. Εκείνος μάλιστα είναι κλασσικός ανηφορίστας, δίνει -λένε- ζωή αλλά σ' εμάς τους ροκάδες μας κάνει τη ζωή δύσκολη! Δε θέλουμε ρε πούστη μου τόσο φως, ούτε τόση ζέστη! Που 'ναι τα σύνεφα κι οι μουντάδες? Που 'ναι ο διαβολόκαιρος? Και μόλις τα σκέφτηκα αυτά πλάκωσε και τ' αεράκι. Μια χαρά! Δηλαδή μια χαρά όταν τον έχεις πίσω αλλιώς μια τρομάρα όταν είναι κόντρα.

Δέκατο Πέμπτο Χιλιόμετρο. Το γράφω ολογράφως γιατί τόσο μεγάλο μου φαινότανε. Ήμουνα κοντά στη διασταύρωση για Παναρίτι, είχα ανέβει μόλις 400 μέτρα σε ύψος κι ήθελα ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ και ακόμα ΧΙΛΙΑ+ υψομετρικά! Άραξα το ποδήλατο σε μια γαμωσκιά κι άρχισα να βρίζω δυνατά! Έβγαλα κράνος, δεν είχε νόημα. Ο ήλιος έκαιγε παντού. Εκείνη την ώρα βαράει το τηλέφωνο κι ακούς την ερώτηση που ΔΕΝ θες ν' ακούσεις εκείνη τη στιγμή: «που είσαι?». Θα 'θελα πολύ να μπορούσα να πω: «Στη Μύκονο ρε συ είμαι, πίνω μοχίτο στο παραντάηζ και μ' έχει πλευρίσει μια μοντέλα αλλά δε ξέρω, δεν μοιάζει να ξέρει τον Κούντερα κι αυτό με ξενερώνει λίγο». Αντί γι' αυτό επιλέγεις κάτι πιο ρεαλιστικό «Σ' ένα έρημο κωλόδρομο με αέρα, καύσωνα, χωρίς σκιές, τα 'χω παίξει, ρίχνω καντήλια κι ανεβαίνω». «Ωραία», απαντάει, «είσαι σε καλό δρόμο αλλά έχεις μπροστά σου το πιο δύσκολο, συνέχισε, εμείς θα έρθουμε αύριο».

Κανονικά έπρεπε να πάρω κουράγιο αλλά εγώ τα 'χα πάρει στο κρανίο κι έπρεπε να τσακωθώ με κάποιον. Κι όταν δεν έχεις με ποιον να τσακωθείς αρχίζεις να τα βάζεις με τον εαυτό σου: «Μαλάκα, λαπά, σκατόφλωρε, τα 'παιξες μωρή λουλού από τώρα? Αυτό μόνο μπορείς? Τράβα μπρος ρε μαλακισμένο, τα ροκ άτομα το παλεύουν μέχρι το τέλος, πάτα ρε τρόμπα, πάτα γερά και με κάθε πάτημα να νιώθεις σαν να πατάς με την αρβύλα όλα τα αλουμινένια τετρατροχα που μας τρώνε τη μισή ζωή μας πίσω από ένα τζάμι, πίσω από μια οθόνη, ΠΑΤΑ ΡΕ ΓΕΡΑ!». Και πάταγα όσο μπορούσα, όσο με έπαιρνε, όσο άντεχα.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΖΗΡΙΑ. Έχω φάει όλες τις μπανάνες κι όλα τα μπισκότα. Έχω πιει όλα τα ισοτονικά κι όλο το νερό. Είμαι στα 700 μέτρα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω στα μεσαία Τρίκαλα. Ακόμα 5 χιλιόμετρα δηλαδή για να ανέβω στα 1000 μέτρα. Υπολόγιζα πως εκεί θα έχει δροσιά και κάτι θα βρω να τσιμπήσω και να πιω. Αλλά αυτά τα 5 χιλιόμετρα ήταν ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ. Άρχισα να νιώθω τους μύες μου στα μπούτια να «κλειδώνουν». Κατάλαβα πως αν συνέχιζα θα με πιάναν κράμπες. Δεν είχα τίποτα μαζί μου και θα 'μενα εκεί. Κατέβηκα από το ποδήλατο κι άρχισα να σπρώχνω. Έτσι περπατώντας η κίνηση του ποδιού ήταν διαφορετική.

Μετά τα επόμενα πέταλα άρχισα να πιάνομαι ακόμα και περπατώντας. Τότε άρχισα να σπρώχνω με διαφορετικό βήμα. Έκανα μεγάλες δρασκελιές, άλλοτε τέντωνα τα πόδια πίσω σαν μπαλαρίνα (που εσπρωχνε ενα ποδήλατο) κι άλλοτε έκανα μικρά βηματάκια σαν να κάνω βάδην (πάντα σπρώχνοντας ένα ποδήλατο). Μόλις ένιωθα λίγο καλύτερα και μόλις ανέβαινα ένα πέταλο κι είχα τον αέρα από πίσω ανέβαινα στο ποδήλατο και ξαναξεκινούσα. Στο επόμενο πέταλο με κόντρα αέρα ξανά σπρώξιμο, ξανά δρασκελιές, «αη στο διάλο, τι σκατά ήθελα εγώ εκεί πάνω?».

Κάπου στο δρόμο βρήκα μια χτιστή μεγάλη βρύση! ΝΕΡΟ! ΣΚΙΑ! Ότι μπορούσα να ευχηθώ! Πηγαίνοντας κοντά βέβαια είδα πολλά σμήνη από γιγάντιες σφήγκες. Τις υπολόγισα γύρω στις πενήντα χιλιάδες αλλά θα 'πρεπε να είχα μια απόκλιση γύρω στο 10%. Όπως και να 'χει η καραμπίνα δεν θα με βοηθούσε μιας και φαινόντουσαν μάχιμοι πιλότοι συνηθισμένοι να αποφεύγουν τα αντιαεροπορικά. Προσπέρασα βρίζοντας τη τύχη μου.

Salvation a la mode

Αλλά ΝΑ! Οι πρώτες ταμπέλες για τα Τρίκαλα. Πρώτη φορά που κάποιες ταμπέλες μου έδωσαν κουράγιο! Μου 'φυγε κι η κράμπα! Λίγο ακόμα, πόσα ρημάδια πέταλα μείνανε? 900, 910, 920, 930... κάθε 10 μέτρα υψομετρικό ήταν υπόθεση, ένα mind game where body counts. Επιτέλους! Κάμποσο μετά βρισκόμουν στο ΜΟΝΟ μαγαζί ανοιχτό στα Μεσαία Τρίκαλα εκείνη την Πέμπτη το μεσημεροαπόγευμα που δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν και δεν με ένοιαζε καθόλου!

- Τι να σας φέρω?
- Θα έλεγα να ξεκινήσω με... ΝΕΡΟ... ΚΡΥΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ!

Κι έρχεται μια ΚΑΝΑΤΑ τίγκα στο νερό και τα παγάκια. Πρέπει να την ήπια μέσα σε 5 λεπτά, ποτήρι-ποτήρι. Έπινα και μαζί μάσαγα και τα παγάκια κι ένιωθα να κατεβαίνουνε κομμάτι κομμάτι από το λαρύγγι μου και να δροσίζουν όλη τη διαδρομή μέχρι το στομάχι μου όπου κατέληγαν μ' ένα μνημειώδες ΜΠΛΟΥΜ μέσα του, κάνοντάς με ομολογουμένως ιδιαίτερα χαρούμενο!

- Θέλετε κάτι ακόμα?
- Βέβαια, θέλω ένα τόστ.
- Εντάξει.
- Ναι αλλά το θέλω ΑΛΜΥΡΟ, ΠΟΛΥ ΑΛΜΥΡΟ!
- Χμμ... να βάλω και ντομάτα?
- ΝΑΙ! Ωραία ιδέα αλλά να μη ξεχάσεις, ΑΛΜΥΡΟ!
- Εντάξει.
- Περίμενε, δεν τέλειωσα.
- Τι άλλο?
- Θέλω και μια κόκα κόλα με παγάκια!
- Εντάξει.
- Μισό λεπτό, θέλω κι ένα ΖΕΣΤΟ ΓΛΥΚΟ ΔΙΠΛΟ ΕΣΠΡΕΣΣΟ.
- Σε πόση ώρα να τον φέρω τον καφέ?
- ΟΛΑ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ, ΜΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΑΤΑ ΝΕΡΟ!

Λίγη ώρα μετά, καθώς απολάμβανα τον καφέ, αποφάσισα να πατήσω και την υπόσχεση που 'χα δώσει στον εαυτό μου κι έστριψα και δυό τσιγάρα. Πρέπει να ήταν από τα απολαυστικότερα τσιγάρα της χρονιάς. Ξέρω, δεν έπρεπε, αλλά εντάξει, ποτέ δεν ήμουνα αδιάφορος στην αμαρτία.

Αποφάσισα να ανακεφαλαιώσω: Ήμουνα στο 25 χιλιόμετρο και στα 1000 μέτρα ύψος. Είχα ακόμα 5 χιλιόμετρα να πάρω ακόμα 400 ύψος κι άλλα 5 για ότι περίσσευε. Ότι και να συνέβαινε πια ήταν θέμα χρόνου. Και στον ώμο να 'παιρνα τη Molly θα 'φτανα. Είχε αρχίσει να κάνει υποφερτές θερμοκρασίες στις σκιες και πρέπει να 'ταν κάπου 5 απόγευμα. Τα φιλαράκια με τ' αυτοκίνητο ήταν κοντά να φτάσουν οπότε όλα καλά.

Γέμισα τα παγούρια με κρύο νερό και ξεκίνησα. Δεν είχα πολλά κουράγια στα πέταλα αλλά μπορούσα να σπρώχνω για να τ' ανεβαίνω και να ποδηλατώ για να τα συνδέω. Κάτι σα παιχνίδι. Κάθε περίπου χιλιόμετρο έκανα μια στάση για δυό γουλιές νερό. Τώρα τα αυτοκίνητα κι οι μηχανές που περνούσαν πήγαιναν στο φεστιβάλ οπότε όλο και κάποιος χαιρετούσε και πέρναγε κι η ώρα.

Τριακοστό και κάτι χιλιόμετρο από Ξυλόκαστρο και επιτέλους καβάλησα τη τελυταία ράχη. Μετά είχε κάτι μικρά ανηφορικά και κατηφορικά αλλά το 'βγαζα. Το περίεργο ήταν στα κατηφορικά. Ενώ ήθελα να κάνω πετάλι τα πόδια μου δεν πηγαίνανε. Κι έτσι αφηνόμουν να ρολάρω απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι απλά ισορροπώντας πηγαίνοντας όσο πιο σιγά μπορούσα.

Ξεκίνησα από την έξοδο του Ξυλοκάστρου στις 9 παρά δέκα κι έφτασα στο οροπέδιο της Ζήρειας στις 7 παρά δέκα. Δηλαδή έκανα λιγότερο από 5 ώρες ποδήλατο με περισσότερες από 5 ώρες στάσεων για 35 χιλιόμετρα για να ανέβω 1600 μέτρα. Αν είχα μικρότερο δίσκο μπροστά κι ελαφρύτερα πατήματα κι αν έπαιρνα και τίποτα πιο σοβαρό μαζί μου για να κερδίζω ενέργεια κι αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν... ρε δε μας χέζεις ρε νταλάρα, ΕΦΤΑΣΑ no matter what!

Κι έτσι, δυό ώρες μετά απολάμβανα τη κρύα μπύρα μου σ' ένα μικρό ξύλινο δωμάτιο μ' άλλους 100 πυροβολημένους σαν εμένα, βλέποντας τους Shinkickers να παίζουν Gallagher ωλ νάητ λονγκ!

Την επόμενη μέρα κατέφτασαν κι οι ενισχύσεις. Νομίζω πως πρέπει να είναι μοναδικό το φαινόμενο να βρεθούν δυό Surly στα 1600 μέτρα στα ελληνικά βουνά. Η Molly (Cross Check) κι ένα Long Haul Tracker! Η παρέα σχηματίστηκε και μετά από δεήσεις αποφύγαμε την βροχή που μας περιτριγύριζε. Δεν αποφύγαμε όμως την υγρασία του βουνού που μας περόνιαζε τα κόκκαλα τις νύχτες. Αλλά δε βαριέσαι, αυτό δεν ήταν μια κλασσική εκδρομή, αυτό ήταν μια ΑΠΟΣΤΟΛΗ.

Φεστιβάλ Ζήρειας

Κατασκήνωση, κόσμος διαφορετικός και πολύς, μηχανόβιοι, τετρακίνητοι, ποδηλάτες, καράβλαχοι, ροκερς, low bup freaks, blues, φυσιολάτρες, αθλητικοί, μπάφοι και τσίπουρα, οικογένειες με παιδιά, παρέες μεσηλίκων, πιτσιρικάδες φουρτουνιασμένοι, όλοι διαφορετικοί, ανακατεμένοι και μπερδεμένοι, ένα μίγμα ανθρώπων που γούσταρε να ανέβει ένα τριήμερο να ροκάρει ασύστολα.

Μια όμορφη κατασκήνωση στο βουνό, στον καθαρό αέρα. Μουσικές από παντού, κουβέντες, βόλτες, πλάκες, ξενύχτια.

Από τις πιο όμορφες στιγμές: Σπυριδούλα, Πουλίκας, Καλοφωλιάς...

The devil went down to Georgia

Περίμενα πως και πως την Κυριακή της επιστροφής. Ήθελα να πάρω την εκδίκησή μου πάνω σε αυτά τα 35 χιλιόμετρα. ΝΑΙ! Μια συνεχής στριφτερή απόλαυση. Για λίγο ήμουν μαζί ένα μεγάλο ΚΤΜ φορτωμένο. Σε μια ευθεία με πέρασε αλλά στις στροφές ήταν αδύνατον να στρίψει όπως ένα ποδήλατο. Ήταν σαν να έχεις ένα ταχύπλοο μ' ένα γκαζάδικο και να τα βλέπεις να στρίβουν. Κι αν είσαι/ήσουν πωρωμένος μηχανόβιος, αυτά τα συγκεκριμένα 35 χιλιόμετρα κατηφόρας και στροφής θα σε κάνουν να νιώσεις μια από τις πιο όμορφες οδηγικές απολαύσεις.

Πως να το κλείσω τώρα όλο αυτό...
κοίτα... ψήθηκα πολύ...
και λέω του χρόνου να το ξανακάνω...
ίσως με πιο μεγάλη παρέα...
μιας και θα 'χουμε και τη σημαία μαζί...

this photo was taken by Kostas Stamoulis