Πατέρα, μάνα,
σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω ότι χθες, στην Αθήνα, στο Κερατσίνι, πέθανε ένας άνθρωπος. Για την ακρίβεια τον σκότωσαν. Στο δρόμο. Με μαχαίρι. Σαν το σκυλί. Μπροστά στην κοπέλα και τους φίλους του.
Θα με ρωτήσετε γιατί τον σκότωσαν. Τον σκότωσαν γιατί πίστευε και αγωνιζόταν για κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό από αυτό στο οποίο πιστεύουν αυτοί που του έμπηξαν το μαχαίρι στην καρδιά και τον άφησαν να ξεψυχήσει στον δρόμο.
Τον σκότωσαν γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτα, ούτε καν στο αναίτιο αυτό μίσος που οδηγεί όλες τους τις πράξεις. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα στη ζωή τους, μόνο μια απέραντη μοναξιά, και ένα τεράστιο εγωισμό, ότι δήθεν είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους, από αυτούς που διαφέρουν.
Από τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τους αλλόθρησκους, τους άθεους, τους αριστερούς, τους αναρχικούς, από αυτούς που διαφωνούν μαζί τους.
Και έχουν μία απάντηση. Την βία. Θρέφονται απο αυτήν, παίρνουν δύναμη από αυτήν, όπως ο Ανταίος έπαιρνε δύναμη από τη μάνα του, τη Γη. Αν τους πάρεις αυτό το όπλο, το μόνο τους όπλο, μένουν γυμνοί, αδύναμοι, ακίνδυνοι.
Όμως θέλω να σας πω δυο λόγια για αυτόν τον άνθρωπο που σκότωσαν. Ένα παιδί, λίγο μεγαλύτερο από μένα. Ένα παιδί 34 χρονών. Τον Παύλο.
Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι φίλος μου. Θα μπορούσε να έχει έρθει στο σπίτι μας για φαΐ, θα μπορούσαμε να έχουμε πιει καφέ όλοι μαζί, να τον έχουμε φιλοξενήσει στο εξοχικό μας, θα μπορούσατε να ξέρετε τους γονείς του.
Θα μπορούσα να είμαι εγώ.
Πατέρα, μάνα...
Δεν σας ζητώ κάτι δύσκολο. Να ανοίξετε τα μάτια σας. Να κοιτάξετε κατάματα αυτό το τέρας. Να δείτε το μίσος που το οδηγεί.
Και να σταθείτε δίπλα μου, δίπλα μας, καθώς το πολεμάμε.
Πόσοι νεκροί χρειάζονται ακόμα...?
Πόσοι νεκροί είναι αρκετοί...?
Χθες ήταν ο Παύλος.
Αύριο μπορεί να είμαι εγώ...
Αλλά τότε πατέρα θα είναι αργά...
Τότε μάνα θα είναι αργά...
το πιο έντιμο και τιμητικό κείμενο που έχω διαβάσει από αγνώστους για το παιδί.. οι περισσότεροι το εξαντλήσανε μεταξυ μπάλας και σκαι.... κανεναν σεβασμός πια ...ούτε στους δολοφονημένους νεκρούς..
@Κούκλε.
Στο δρόμο δεν έχεις δάκρυα.
Δεν θα διαφημίσω τον αδερφό μου, ούτε θα τον κλάψω -όσο κι αν θέλει η μίζερη πλευρά μου.
Αυτό θέλουμε;
Όχι.
γιατί έτσι μας αρέσει...
η χαρά μου ζέχνει .. προστυχιά..
Κι εγώ σ' αγαπώ.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Ήταν πολύ όμορφο αυτό που έγραψες.
Την μεταξύ σας κουβέντα δεν την πολυέπιασα με τον Vale, αλλά δεν πειράζει. Καλή καρδιά.
Καλέ μου Morfeas.
Αυτές τις μέρες, τα έχω πάρει στο κρανίο με πολλούς.
Δε θέλω άτομα που γουστάρω να πέφτουν σε λάθη, τέτοια λάθη.
Να με ρίχνει γκόμενα ο συναισθηματισμός / και μάλιστα επάνω σε τάφο.
Θα τους τσακίσουμε (όπως έψαχνε να βρει η γλυκιά BookLuv) με άλλους τρόπους όχι έτσι, όχι πρόστυχα, ντυμένοι άνθρωποι.
Δε γουστάρω να βλέπω την πένα σου ή το τρελό μυαλό του Κούκλου να πέφτουν τόσο εύκολα.
Δε θέλω ρε φίλε.
...καταλαβαίνω...
Ούτε γω.
...καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.
Θέλω να πω πως βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να βλέπω μέχρι και παλιά μέλη του φόρουμ, να εμφανίζονται μετά από καιρό, και να νιώθουν δικαιωμένοι για ενέργειες και δράσεις, να ορίζουν την ανέγγιχτη οντότητα που έχουν οι podilates.
Ασφαλώς κι έχουν, δεν χρειάζεται να κομπάζω έτσι, επάνω σε πόνο. Το κέρατο μου, πώς αλλιώς να το πω;
Δεν είμαι κριτής των πάντων, μαλακοκαύλης είμαι, που μου δίνουν βήμα οι podilates να πω κι εγώ τις μαλακίες μου.
Δεν μπορώ να πω κάτι πιο απλό, τόσο φτάνω.
μόνο δάκρυα έχω
διαβαζεις λάθος το κείμενο και τα ποστ αγορίνα .. κανεις δεν είναι κάτω.. μη μπλεκεσαι με τις αθλιότητες των ποδηλατισσών σε άλλα νήματα.. άλλο το φόρουμ και άλλο ο δρόμος..
...οποιος καταλαβε κερδιζει κουλουρι...