Bicycle Underground 0.1 Beta

(work in progress, δεν είναι έτοιμο ακόμα, απλά θεώρησα ότι έχει μια αξία όσο είναι σχετικά επίκαιρο)

Πλησιάζει η ώρα, και τώρα, αντί να είμαι όλος στο παρόν, για κάποιον περίεργο λόγο, με έχει πιάσει η νοσταλγία και τριγυρίζω το κουβάρι στο κεφάλι μου. Ψάχνοντας για μια άκρη στο νήμα, ψάχνοντας την αρχή, ίσως είναι απλώς η ζωή μου που περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν ένα περίεργο είδος σινεμά. Έχει κανένας ποπ-κορν; Ίσως φταίει ότι φοβάμαι λίγο... Σε λίγο όλα θα παίζονται... Πλησιάζει η ώρα 0

Ίσως...
Ίσως να φταίει που μεγάλωσα τη δεκαετία του '70. Δεν ξέρω... Ίσως το ότι πρόλαβα να αναπνεύσω λίγο από τον επαναστατικό άνεμο που έπνεε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές των 70, ήμουν άλλωστε παιδί του 1968. Πάντα αισθανόμουν μια υπερηφάνεια για αυτό, κι ας μου ήταν δύσκολο να την εξηγήσω.

Ίσως το ότι μεγάλωσα βλέποντας Ντιουκς (The Dukes of Hazzard), αν το καλοσκεφτώ, μετά από τόσα χρόνια, μια απλοϊκή σειρά, απλά ήταν εκπληκτικό το πόσα πράγματα είχε πιάσει σωστά. Οι καλοί ήταν οι παράνομοι, ο κακός ο Δήμαρχος και ο Σερίφης το τσιράκι του. Ήταν ακόμα τα χρόνια πρωτού, οι χρηματοδοτήσεις από το πεντάγωνο, τη CIA και δεν ξέρω ακόμα ποιες άλλες ύποπτες πηγές αρχίσουν να καθορίζουν την ατζέντα του τι προβάλλεται και τι όχι, ακόμα πιο βασικά, τι γυρίζεται και τι όχι. Ήταν τότε που οι φτηνές αμερικάνικες παραγωγές κατέκλυσαν το σύμπαν (ναι ένας λόγος που ήταν φτηνές ήταν το γεγονός της μεγάλης εσωτερικής αγοράς, έβγαζαν ήδη αρκετά λεφτά προτού ξεκινήσουν να τις πουλάνε έξω, αλλά δεν ήταν ο μόνος, αν πλήρωναν όλες τις σκηνές με τα πολεμικά ελικόπτερα και τα αεροπλάνα, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγάλουν τα λεφτά τους).

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης των θεωριών συνωμοσίας, αλλά κάτι μου βρώμαγε εδώ. Και όσο μεγάλωνα και τα χρόνια περνούσαν η δυσωδία άρχισε να είναι όλο και πιο έντονη. Και δεν μπορούσα να κρατήσω και το στόμα μου κλειστό για ότι έβλεπα. Οπότε είναι αστείο ότι οι υπόλοιποι θεωρούσαν ότι είμαι θιασώτης των θεωριών συνωμοσίας και αν δεν είχαν ακολουθήσει μια συγκεκριμένη σειρά τα γεγονότα, ίσως να μπορούσαμε σήμερα να πούμε ότι είχα μια αυξημένη φαντασία τουλάχιστον, αλλά δυστυχώς το μέλλον με δικαίωσε. Πικρή ανταμοιβή, μακάρι να είχα λάθος.

Ήταν τότε που είχε περάσει ο “κουκουλονόμος*”, δεν ήξερα ακόμα τις επιπλοκές και τις επιδράσεις που θα είχε στο μέλλον, αλλά από τότε δεν μου άρεσε, δεν ταίριαζε στην εικόνα της ελευθερίας που είχα για τον κόσμο.

Αλλά το τι θα επακολουθούσε δεν μπορούσα ακόμα να το φανταστώ, υποθέτω και (ακόμα τουλάχιστον) κανένας μας. Δεν μπορούσα να φανταστώ πχ, την μαζική σύλληψη 40.000 ποδηλατιστών στην 14η Πανελλαδική ποδηλατοπορεία με βάση τον κουκουλονόμο. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι τα κράνη εμπόδιζαν την πρόγραμμα αναγνώρισης προσώπων με το οποίο ήταν συνδεδεμένες οι κάμερες ελέγχου. Υπήρχε και «διατάραξη κοινής ειρήνης», οπότε σχεδόν όλοι εμπίμπταν στον κουκουλονόμο. Το παλαβό ήταν ότι την σκαπουλάραμε μόνο οι πραγματικά πιο περίεργοι εκεί. Που δεν θέλει και μεγάλη επεξήγηση, δεν μας άρεσε ποτέ το κράνος.

Τότε όμως τηρούσαν ακόμα τα προσχήματα. Υποθέτω ότι αν γινόταν ότι και στις ομάδες (Skoda-Ξάνθη), θα έπρεπε να λέμε Toyota-Ελλάδα, ή και γω δεν ξέρω ποια (ούτως ή άλλως οι αυτοκινητοβιομηχανίες ήταν από τα πιο μονοιασμένα λόμπι όταν ήταν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Αλλά ακόμα τα πράγματα δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα, όχι ότι άργησαν να γίνουν.

Αρχικά οι μάνατζερ αντικατέστησαν τελείως τους πολιτικούς. Συνεχίζαμε να τους ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια, αλλά για διακοσμητικούς κυρίως λόγους, όλες οι αποφάσεις παίρνονταν από τους μάνατζερ αφού αξιολογούνταν με βάση την οικονομία.
Ήταν απλά ο προάγγελος του Οικονομοδικείου, που έφτασε να είναι το ανώτατο δικαστήριο-διοικητήριο της χώρας. Για τα πάντα που ήταν υπό αμφισβήτηση, τον τελευταίο λόγο τον είχε το Οικονομοδικείο. Αρχικά αποτελούνταν από ανθρώπους, αλλά όσο αυξάνονταν οι υποθέσεις που έπρεπε να εκδικαστούν και όσο μπαίναν και περισσότερα δεδομένα στη βάση του τόσο πιο αργό και αντιοικονομικό γινόταν, οπότε τελικά η λύση δόθηκε με τον “Μίδα ΙΙΙ” τον υπερυπολογιστή που αντικατέστησε όλο το Οικονομο-δικαστικό σώμα. Χρειάστηκαν 3 χρόνια ανάπτυξης κώδικα, δοκιμών και debuging αλλά το τελικό αποτέλεσμα τους δικαίωσε (τουλάχιστον αυτοί ήταν ικανοποιημένοι)....

Στο τελικό τεστ ξεπέταξε 6.749 διαφορετικές υποθέσεις σε μια ώρα, οι οποίες βρέθηκαν σωστές από το επιτελείο του Οικονομοδικείου μία προς μία (τους πήρε σχεδόν ένα μήνα για την επαλήθευση)..

Ήταν ο “Μίδας” μιας και αυτοί που τον έφτιαξαν θεωρούσαν οτι ό,τι πιάνει θα γίνεται χρυσό. Η πρώτη περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Τα πάντα ήταν ρευστά και οι αλλαγές ήταν ραγδαίες.
Χάναμε στο ένα μέτωπο, μετά το άλλο, το ποδήλατο ήταν ένα μόνο από τα θύματα. Δεν απαγορεύτηκε ακριβώς. Απαγορεύτηκε όμως η κατασκευή του.Στην περίφημη υπόθεση Toyota εναντίον Ideal που κράτησε 34 εκατοστά του δευτερολέπτου. Η απώλεια εσόδων ήταν προφανή, οι αυτοκινητοβιομηχανίες παίζαν με 7ψήφια ή 8ψήφια νούμερα, ακόμα και με τους αστάθμητους παράγοντες μέσα, η επιβράδυνση της οικονομίας ήταν προφανής. Χάσαμε όπως ήταν αναμενόμενο. Το ποδήλατο ήταν άλλωστε μάλλον το όχημα του Σερζ Λατούς** και όχι του Μίλτον Φρίντμαν*** Όσα υπήρχαν, υπήρχαν και έπρεπε να τα φυλάμε ως κόρη οφθαλμού. Αν πια είχες ένα ατύχημα, όταν σηκωνόσουν από την άσφαλτο, πρώτα τσέκαρες πια αν ήταν εντάξει το ποδήλατο και μετά έβλεπες αν είχες πάθει κάτι εσύ...

Και υπήρχαν και χειρότερα, όπως η υπόθεση συνταξιούχοι-όριο ταχύτητας, όπου ζητήθηκε κατάργηση των ορίων ταχύτητας με την λογική ότι συνήθως το όριο το παραβιάζουν στελέχη με ακριβά σπορ αμάξια των οποίων το χρόνο χρυσοπληρώνουν οι εταιρίες, ενώ συνήθως τα θύματα των τροχαίων είναι μεγάλοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους άνω των 75 (ενδιάμεσα ανέβασε και το όριο συνταξιοδότησης ο Μίδας ΙΙΙ, η πρόταση ήταν για τα 80, αλλά τα δεδομένα έδειξαν μεγάλα ποσοστά λάθους εργαζομένων μετά τα 75, οπότε έπαυε να είναι συμφέρον πια) δηλαδή άνθρωποι που είχαν ήδη προσφέρει ότι είχαν να προσφέρουν στον ΑΕΠ και τώρα μόνο απομυζούσαν δημόσιους πόρους.

Το άλλο παλαβό ήταν με τα ατομικά αυτοκίνητα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπερδεύουν το ατομικό με το ιδιωτικό, αλλά νομίζω ότι εδώ δεν ήταν εύκολο. Δεν μιλούσαμε πια για ΙΧ αλλά για οχήματα με έναν μίνι αντιδραστήρα σχάσης στην καρδιά τους. Και παρουσιάστηκαν ως η λύση στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, δεν εκπέμπουν CO2. Βέβαια όλα δεν πήγαν τόσο καλά όσο περίμεναν, ή ίσως να το ήξεραν και οι ίδιοι από την αρχή. Όταν άρχισαν τα πρώτα ατυχήματα και οι πρώτες διατρήσεις πυρηνικών καρδιών, κάποιοι αγόρασαν μετρητές Γκάϊγκερ (ραδιενέργειας). Και σύντομα οι μετρητές, άρχισαν να βαράνε κόκκινο στις διασταυρώσεις (εκεί που στατιστικά γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα). Υπήρχε μια τεράστια κοινωνική κατακραυγή και όλοι τότε πιστεύαμε ότι ήταν σίγουρη η απαγόρευση των ατομικών αυτοκινήτων, αλλά πόσο έξω πέσαμε σε μια υπόθεση που κράτησε 2 μόλις γελοία δευτερόλεπτα, το μηχάνημα πήρε την απόφαση ότι αυτό θα έκανε μεγάλη ζημιά στην οικονομία και αντίθετα η απαγόρευση της κατασκευής μετρητών γκάϊγκερ ήταν απίστευτα πιο συμφέρουσα από την άποψη του ΑΕΠ. Και έτσι και έγινε...

Βέβαια δεν είχαν χαθεί όλα, και οι αποφάσεις δεν ήταν πάντα αυτές που θα περίμενε κάποιος, πολύ περισσότερο αυτοί που τον έφτιαξαν. Αλλά πια ήταν αργά είχαν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, είχαν σχεδιάσει το νομικό πλαίσιο ώστε η εξουσία να πηγάζει από το Οικονομοδικείο, και το Οικονομοδικείο ήταν πιά ο Μίδας III, αυτοπροσώπως. Που και που σποραδικά βέβαια συνέβαινε αυτό, αλλά από το τίποτα. Αρχίσαμε να το πιάνουμε στην αρχή ανεπαίσθητα και μετά με κάποια δυσπιστία ή αμφιβολία, μετά με ενδιαφέρον και τελικά καταστρώνοντας σχέδια. Κάποια πήγαν άπατα, κάποια ήταν γκραν σουξέ, και το μεγαλύτερο σουξέ ήταν η υπόθεση CCTV, σε μια απίστευτη (για αυτούς) απόφαση που πήρε το χρόνο ρεκόρ των 157 εκατοστών του δευτερολέπτου. Ο Μίδας III αποφάσισε την κατάργηση των καμερών ελέγχου, ως αντιοικονομικό πρόγραμμα “Τα λεφτά είναι πολλά μάγκες, και δεν φαίνεται να τα βγάζει”, ήταν σαν να τους είπε.

Και τότε είναι που συλλάβαμε το μεγάλο σχέδιο. Μας βοήθησε και λίγο η τύχη, τι λίγο δηλαδή πέσαμε πάνω της. Όχι όλοι μαζί, σε μένα έλαχε. Σε μια από τις βραδυνές ποδηλατοβόλτες μου, τώρα που δεν υπήρχαν οι κάμερες να μετράνε τις αντιοικονομικές δραστηριότητες μας (ώστε να μην ξεπεράσουμε το όριο), έπεσα πάνω σε έναν μεθύστακα, ή το πιο σωστό είναι να πω ότι αυτός έπεσε πάνω μου. Αγχώθηκα μήπως έπαθε τίποτα, παρόλο που το σφάλμα ήταν δικό του, αλλά ήταν σε μια δικιά του παραζάλη, δεν μου έδινε καμιά σημασία, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και ψέλλιζε κάτι ακαταλαβίστικα. Θα μπορούσα να είχα ανέβει απλά στο ποδήλατό μου και να απομακρυνθώ, μόλις δηλαδή βεβαιώθηκα ότι ο άνθρωπος ήταν μια χαρά (σωματικά τουλάχιστον), αλλά κάτι, δεν ξέρω τι, με κράτησε. Ο Παύλος (έτσι λέγονταν) είχε σαλτάρει, με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Ο Παύλος ήταν ένας καλοπληρωμένος προγραμματιστής, που συμμετείχε στον προγραμματισμό του Μίδα ΙΙΙ, και αισθανόταν ένας νέος Δόκτωρας Φρανκενστάιν, είχε δημιουργήσει κάτι για το οποίο ήταν ταυτόχρονα περήφανος και ντρεπόταν. Στις τεχνικές του λεπτομέρειες και στην ανάπτυξή του ήταν τέλειο, το ύστατο δημιούργημά του, αλλά στην εφαρμογή του αντιλαμβανόταν το τέρας που είχε δημιουργήσει.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι το σκέφτηκα αμέσως, αλλά δεν θα ήταν η αλήθεια. Με γοήτευσε σαν χαρακτήρας, τον πήγα μέχρι το σπίτι του έτσι στουπί που ήταν, και έτσι μπόρεσα μόνο να τον ξαναβρώ αργότερα όταν άναψε το λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μου.
Η ιδέα άρεσε σε όλη την ομήγυρη, δεν ξέραμε ακριβώς τι θα ήταν ο Ιός, αλλά αρχίσαμε να βλέπουμε ότι επιτέλους είχαμε μια ευκαιρία. Το όλο πρόγραμμα ήταν modular οπότε μπορούσαμε απλά να προσθέσουμε μια ρουτίνα που θα πρόσθετε μια ακόμα οικονομική παράμετρο. Οι πρώτες ιδέες ήταν οι κώδικες αγάπη 1.2, ελευθερία 1.5 αλληλεγγύη 1.6 .... αλλά φτάναμε πάντα σε έναν τοίχο. Πως να προσδιορίσεις οικονομικά την αγάπη, πόσο να αποτιμήσουμε την ελευθερία, πόσο κοστίζει η αλληλεγγύη; Όχι οι αξίες μας (ήταν προφανές και στους πιο οικονομιστές εκεί μέσα) δεν μπορούσαν να υπολογιστούν σε ευρώ. Υπήρχε ένας ολόκληρος κόσμος πέρα και έξω από την οικονομία, ένας καλύτερος, πιο όμορφος κόσμος. Οπότε είμασταν πάλι εκεί από όπου αρχίσαμε.

Τότε ήταν η στιγμή που είχα την μεγάλη έμπνευση, ήταν μετά που μιλώντας στη συνάντηση της Bicycle underground (ναι αυτοί είμασταν, μια ημιπαράνομη ομάδα που μας άρεσε αντί να ανεβάζουμε τον ΑΕΠ να κάνουμε τις βόλτες μας, τι ανευθυνότητα Θεέ μου) είχα πεί, “ένας υπολογιστής απλά δεν μπορεί να υπολογίσει την αξία της αγάπης ή της ελευθερίας. Μόνο αυτοί που την έχουν νοιώσει μπορούν...”. ...μόνο αυτοί που την έχουν νοιώσει μπορούνε...μόνο Αυτοί.... αντήχησε μέσα μου. Και ήξερα αμέσως για ποιους μιλούσα....

Ναι, η λύση ήταν μέσα αλλά πέρα από τον Μίδα ΙΙΙ. Ο Μίδας έπρεπε απλά να επιστρέψει το χρυσάφι εκεί που πραγματικά ανήκε.
Έτσι κάπως γεννήθηκε ο κώδικας για τον Ιό Αυτοοργάνωση 2.3, θα έλεγα ότι τεχνικά δεν ήταν καν Ιός, ήταν κάποιο είδος Αλόγου της Τροίας (Trojan horse) θα έμπαινε μέσα στο Μίδα και θα παρέδιδε την εξουσία στον φυσικό της ιδιοκτήτη. Μερικές βδομάδες μετά το μεγάλο κόλπο θα παραδίδαμε μια απλή υπόθεση για αξιολόγηση. Η ετυμηγορία του Μίδα ΙΙΙ θα ήταν ότι θα έπρεπε να επιλυθεί από συνδιαπραγμάτευση μεταξύ των ανθρώπων, η πρώτη γενική συνέλευση. Σε λίγο κι άλλη απόφαση θα ήταν αυτής της μορφής και σιγά-σιγά θα ήταν όλο και περισσότερες.

Μέχρι να καταλάβουν τι συμβαίνει ελπίζαμε να έχουμε μια ολόκληρη σειρά από συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, παντού.

Η ώρα της κρίσης πλησίαζε σε λίγο μερικές χιλιάδες ποδηλάτες θα ξεχυνόμασταν στο δρόμο, σκοπός ήταν να δημιουργήσουμε μια κάτασταση φασαρίας, Μια κατάσταση ροζ συναγερμού, σκοπός ήταν να τραβήξει αστυνομικές δυνάμεις, αλλά να μην κηρυχθεί στάση, ώστε να μην υπάρξει καταστολή. Εμείς είμαστε απλά ο αντιπερισπασμός, την ίδια ώρα, 3 από εμάς θα ξεκινήσουν για την καρδιά του Μίδα ΙΙΙ.

Ώρα μηδέν. “Ξεκινάμε.....”

Για την έκβαση κανένας μας δεν ήταν σίγουρος, αλλά αυτή τη φορά ήταν όλα ή τίποτα... και όπως θα έλεγε και η Ρόζα**** “Δεν εμπιστεύομαι τον αυθορμητισμό των μαζών, αλλά εμπιστεύομαι ακόμα λιγότερο αυτούς που τους κυβερνάνε”

Σημειώσεις

* ως “κουκουλονόμος” πέρασε στην ιστορία ο νόμος Ν.3772/09 που στην ουσία είναι “η αυτόματη δηλαδή μετατροπή της απλής συμμετοχής σε κάποια επεισοδιακή διαδήλωση («διατάραξη κοινής ειρήνης» στη νομική ορολογία) σε βαρύ πλημμέλημα ή κακούργημα που οδηγεί στη φυλακή χωρίς αναστολή ή εξαγορά της ποινής, εφόσον ο συλληφθείς είχε «καλυμμένα ή αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου» του.” και είχε για πρώτη φορά θεσπιστεί από την κυβέρνηση των δοσίλογων του Ράλλη το 1943. “Ενα από τα πρώτα νομοθετικά μέτρα της ήταν και ο Ν. 62 της 7.5.1943, «περί συστάσεως εκτάκτων Στρατοδικείων Ασφαλείας» (ΦΕΚ 1943/Α/120) που μας ενδιαφέρει εδώ.”. Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:
«1.Όταν πολλοί ηνωμένοι επιδιώκοντες αναρχικούς ή κομμουνιστικούς σκοπούς ή την επιβολήν αναρχικών ή κομμουνιστικών συστημάτων, εισβάλουσι παρανόμως εις δημόσια κτίρια ή εις ξένας οικίας, κατοικίας ή άλλα ακίνητα διαρπάζοντες, πυρπολούντες ή άλλως καταστρέφοντες ξένην κινητήν ή ακίνητον περιουσίαν ή δημόσια έγγραφα ή απειλούντες την ζωήν ή σωματικήν ακαιρεότητα των ενοίκων, ή επιτιθέμενοι ή ανθιστάμενοι κατά των φρουρούντων δημοσίων οργάνων ή υπηρετών, τιμωρούνται με θάνατον.
2. Ως ιδιαιτέρα επιβαρυντική περίπτωσις θεωρείται αν οι ένοχοι έφερον όπλα, στρατιωτικάς ή αστυνομικάς στολάς ή αν ενήργησαν νύκτα ή έφερον προσωπίδας».
Πηγή: Η Πρώτη εκδοσή του κουκουλονόμου Ν.3772/09 θεσπίστηκε το 1943 στη χώρα μας
http://pressingnewsgr.blogspot.com/2011/01/377209-1943.html

**Ο Σερζ Λατούς είναι θεωρητικός της αποανάπτυξης. Σημασία δηλαδή για αυτόν δεν έχει το κέρδος και η μεγένθυνση των οικονομικών μεγεθών.
Περισσότερα: http://filologoiserron.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

*** Ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο από το 1946 έως το 1976, όπου και βοήθησε στη δημιουργία μίας στενής κοινότητας διανοούμενων που παρήγαγε αρκετά βραβεία Νόμπελ, γνωστής και ως "Σχολή του Σικαγο" (Chicago School). Η Σχολή του Σικάγο, η οποία χαρακτηριζόταν από ακραίο οικονομικό φιλελευθερισμό, είχε μεγάλη επιρροή στα οικονομικά και στο Δίκαιο κατά των περιορισμών του Ανταγωνισμού. Η απήχησή της στη συντηρητική πολιτική παράταξη έφτασε στο απόγειό της επί προεδρίας Ρόναλντ Ρήγκαν και πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ. Κύρια πιστεύω της ήταν η απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτορρύθμισης της αγοράς και η δυσπιστία σε κάθε μορφής κρατικό παρεμβατισμό.
Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/Μίλτον_Φρίντμαν

****Ανάλογα με την μνήμη μου, η κυρία μπορεί να είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ή κάποια Ρόζα που μένει κάπου στην Αθήνα. Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι ότι παραθέτω το απόσπασμα από μνήμης χωρίς να μπορώ να επιβεβαιώσω την προέλευσή του.

Αφιερωμένο στον ken loach που τόλμησε σε μια ταινία (το "Γη και ελευθερια") να έχει μια σκηνή από γενική συνέλευση για πάνω από 10 λεπτά στην μεγάλη οθόνη, αλλά περισσότερο σε όσους συναντήθηκαν σε όποια "πλατεία", από τους μαθητές στις αυλές των σχολείων το 90-91 (και όχι μόνο), στις ανοιχτές συνελεύσεις στις γειτονιές, παντού.
Αν αυτοί δεν είναι το μέλλον, τότε ίσως να μην υπάρξει...
"Αν όχι εμείς, ποιοί, αν όχι τώρα πότε" που θα έγραφε και ο Πρίμο Λεβί.

Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
0
0 ψήφοι
i.alli.ellatha
Εικόνα i.alli.ellatha
Απών/απούσα

Δούλεψέ το. Αξίζει. Λίγο προσοχή στη νοηματική δομή θα έλεγα. Εμένα μού έφερε στο μυαλό μια καινούργια φράση που κυκλοφορεί "όσο πιο συνωμοσιολογικά σκέφτεσαι τόσο κοντύτερα στην πραγματικότητα είσαι". Εκεί φτάσαμε...

κωστάνζα
Εικόνα κωστάνζα
Απών/απούσα

πράγματι αξίζει το κείμενό σου

tkant
Εικόνα tkant
Απών/απούσα

Μπράβο Νίκο φοβερό

Ainastros
Απών/απούσα

είναι η φύση της εξουσίας τέτοια που μόνο κρυφά και συνωμοτικά μπορεί να υπάρξει και εγκαθιδρυθεί..ο μεγάλυτερος της εχθρός είναι η αλήθεια και η μη αναγνωρίση της ως εξουσία..το να μην δέχεσαι δηλαδή να είσαι υποκείμενο της..ο μόνος τρόπος για να την μελετήσεις και να την πλησιάσεις είναι από τ'αποτελέσματά της..

i.alli.ellatha wrote:
Δούλεψέ το. Αξίζει. Λίγο προσοχή στη νοηματική δομή θα έλεγα. Εμένα μού έφερε στο μυαλό μια καινούργια φράση που κυκλοφορεί "όσο πιο συνωμοσιολογικά σκέφτεσαι τόσο κοντύτερα στην πραγματικότητα είσαι". Εκεί φτάσαμε...

Laou Laou
Εικόνα Laou Laou
Απών/απούσα

Φιλαράκι,είσαι πολύ ψαγμένος.
Ωραίος.

nikost
Απών/απούσα

Μ αρέσεις, ο ΓΑΠ όμως που είναι στην ιστορία;
Μία αναφορά από το παρλθόν του 2011 θα ήταν δόκιμη πιστεύω!

exomail2003
Εικόνα exomail2003
Απών/απούσα

Παρότι η ιδέα έχει αρχίσει να δουλεύεται πριν από τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, θεώρησα ότι τώρα είναι επίκαιρο και καλό είναι να το ανεβάσω, αν πείσω ακόμα και έναν παραπάνω άνθρωπο να πάει στην πλατεία της πόλης ή της περιοχής του να συμμετάσχει σε μια διαδικασία θα έχει επιτελέσει το σκοπό του. Μόλις έχω λίγο χρόνο, θα το ξαναδουλέψω, εξού και το 0.1 της έκδοσης....

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, ευχαριστώ επίσης και τους οφιό, φαντασμαμόρ, αλεπούδα και λοιπούς που ανέβασαν πρώτοι εδώ διηγήματα τους και χωρίς αυτούς δεν θα είχα μπει στο τριπάκι να ξαναρχίσω και εγώ το γράψιμο...

Υ.Γ:Ο ΓΑΠ πάντως δεν παίζει να μπει (αν με διαβάζεις ΓΑΠ, καθότι ποδηλάτης και θες να πρωταγωνιστήσεις, ε θα τα βρούμε βρε παιδί μου, πάρε ένα τηλέφωνο...

ofios
Απών/απούσα

Νικόλα, το διάβασα μονοκοπανιά, είναι οργουελικό, τρομακτικό, ένα τεράστιο καμπανάκι που βαράει!!!!
Μην το αφήσεις, γίνεται ολόκληρο διήγημα αν θελήσεις !!!
Θα το τυπώσω να το μοιράσω στην εταιρεία...

Και να μην ξεχνιόμαστε: Αν δεν ήσουν εσύ , δεν θα υπήρχαν χάρτινα ποδήλατα...

exomail2003
Εικόνα exomail2003
Απών/απούσα

σιγά μην καθόμουν να γράφω.
Ευχαριστώ πολύ παιδιά για όλα, θα το δουλέψω λίγο ακόμα... Αλλά μην περιμένεις να γίνει και νουβέλα, μου λείπουν όμως 2-3 παράγραφοι ακόμα που θέλω να γράψω.

Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
contact