η αρχή

Λοιπόν, στην αρχή είναι πιο δύσκολο. Μετά είναι πιο εύκολο. Μετά ακόμα πιο εύκολο. Μετά το ξεχνάς και γελάς μαζί του. Το θυμάσαι που και που. Μετά δεν το θυμάσαι καθόλου και γελάς περισσότερο. Είναι πολλά. Έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές όσο απότομα έρχονται τόσο απότομα φεύγουν. Αρκεί να βρεις το κλειδί. Να το ξεκλειδώσεις. Να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Αρκεί να μιλήσεις. Οπουδήποτε ή και όχι οπουδήποτε. Αρκεί να μιλήσεις σε κάποιον που ξέρεις: να το καλύτερο. Χρειάζεται και να σε ξέρει βέβαια. Αν δεν σε ξέρει ή αν δεν σε καταλάβει θα νομίζει πως λες χαζομάρες, πως είσαι υπερβολικός, πως είσαι υποχόνδριος (ε, κλασική λέξη δεν ξέρω αν ταιριάζει στο κείμενο). Είμαι! Είμαι! Είμαι!

Ένα ατύχημα. Που δεν έγινε ποτέ. Ναι, δεν έγινε ποτέ! Οπότε τι ατύχημα ήταν αυτό που δεν έγινε ποτέ; Που δεν τόλμησε καν να συμβεί κι ας συνέβη στο μυαλό; Είναι από αυτά τα ατυχήματα της στιγμής. Λοιπόν, επειδή δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Γύριζα στην πόλη μου. Βράδυ. Αφηρημένος και χαρούμενος. Είμαι μικρός και πάω τώρα να μπω σε καινούριες περιπέτειες. Τα σκεφτόμουν αυτά λοιπόν και γύριζα. Συνέχισα να γυρίζω.

Συνέβη το ατύχημα. Νόμιζα πως συνέβη. Η υποψία του και μερικές φορές και κάτι παραπάνω. Κάτι ύποπτο. Το σκεφτόμουν για μέρες! Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Συνέβη ή όχι; Μάλλον όχι να λέω στον εαυτό μου και αυτός να μου απαντάει μάλλον ναι. Τηλέφωνα και επισκέψεις. Να δω πως δεν έγινε. Τίποτα δεν δείχνει πως έγινε. Μόνο εγώ, ο χαζός εγώ, ο διάβολος εγώ. Υπάρχει και μία ακόμα λέξη εγώ που δεν θυμάμαι. Μία χρήσιμη. Μερικές φορές ο βλάκας εγώ. Δεν το πιστεύω όμως, σωστά; Το σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο. Αλλά ξέρεις. Άλλο να μιλάς τετ - α - τετ και άλλο από μακριά. Δεν βγαίνουν οι λέξεις. Όταν είσαι κοντά είναι διαφορετικά. Τότε είσαι κοντά. Οι δύο σας σε ένα δωμάτιο μικρό. Το γεμίζετε μέχρι πάνω. Φουλ που λένε!

Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι άλλο. Δεν έχει νόημα να το συζητάω άλλο. Δεν έχει νόημα. Άκουσα. Είδα. Κατάλαβα. Λογική! Νίκα το συναίσθημα. Σε επικαλούμαι λογική! Μπορείς να νικήσεις! Μόνο εσύ μπορείς! Αφού μου το είπε στο τηλέφωνο:

- Κύριέ μου εμείς θα σας βρίσκαμε πρώτοι αν ήτανε. Αυτή τη δουλειά κάνουμε!
- Θα είχατε επικοινωνήσει μαζί μου πριν να επικοινωνήσω εγώ μαζί σας;
- Ναι.

Ένα ΝΑΙ που δεν πρέπει να ξεθωριάσει. Τον ευχαριστώ! Τους ευχαριστώ. Τελικά δεν είναι όλα μαύρα. Η ζωή είναι ωραία όταν την θέλεις. Για να την θέλεις πρέπει να είναι ωραία. Πρέπει να μπεις στην λούπα! Να χωρέσεις. Να κάνεις την αρχή. Μετά δουλεύει μόνο του. Εργασιοθεραπεία; Βοηθάει σίγουρα! Τρέξιμο; Κάνει και αυτό κάτι πολύτιμο ανάμεσα στα άλλα. Είναι κάτι βράδια που δεν βρίσκω την ελπίδα. Αλλά ξέρεις. Μετά από μερικά ακόμα βράδια η ελπίδα έρχεται. Γυρίζει. Για να κάνουμε μια εικόνα από ταινία: Σου χτυπάει το τζάμι και της ανοίγεις. Είχες προλάβει να κοιμηθείς αλλά σε ξύπνησε. Ξαπλώνετε μαζί και την αγκαλιάζεις. Πιο σπάνια εκείνη. Πάντως την έχεις! Είστε μαζί. Λίγο χαμόγελο στο στόμα. Προβατάκια και πάλι λοιπόν!

- Την ώρα την είπα σωστά;

Ξέρεις μετά από ένα σημείο αυτό το πράγμα απειρίζεται. Βγάζει καινούρια κεφάλια είτε τα κόβεις είτε όχι. Είτε τα κοιτάς είτε όχι. Το κάθε κεφάλι βγάζει άλλα. Και άλλα. Αρκεί ένα κλικ. Να γίνει το κλικ και τίποτα άλλο στον κόσμο. Κοίτα: Φταίνε οι άλλοι αλλά φταις και εσύ. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Μέσα του. Η ερώτηση είναι και ο τρόπος. Το να αναρωτιέσαι είναι ο τρόπος. Εσύ ξέρεις για σένα και εγώ για μένα. Ένα ρομπότ που στρίβει μόνο του τις βίδες του. Σκέψου το είναι ωραία εικόνα και αυτό! Γενικά υπάρχουν ωραίες εικόνες. Αρκεί να τις δεις! Υπάρχει και η άλλη ζωή - η διαφορετική. Εμένα με βοήθησε να την δω εκείνη - και όχι μόνο εκείνη. Είναι μια περιοχή για τον καθένα. Μια αόρατη περιοχή. Συνεχίζεις να προχωράς αλλά πέρασες και από εκεί! Μπορείς να το λες. Η αρχή είναι να μην ντρέπεσαι έτσι και αλλιώς.

Τελικά δεν έγινε: αλλιώς δεν ζεις. Ξέρεις, γίνεται και η ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα οπότε το γράφω. Έτσι είναι.