Invisible

magnificent

Bookluv πολύ όμορφο.

Μην αφήνεις να σε στεναχωρούν τέτοια άτομα (αν υπάρχουν) στη ζωή σου. Σε όποιους αρέσουμε! Έχω αισθανθεί αρκετές φορές αόρατος. Τραβάς χ και συνεχίζεις.

are so good that I have to read them

ήτε στα ελληνικά, ήτε στα αγγλικά

It is very much regular, that guys of this invisible kind insist on coming back like δαρμένα, πληγωμένα σκυλάκια, which they are definitely not, they usually make you think your responsibility for their traumatic situation, just to secure your constant interest, as that is what satisfies their vampire instincts!!! Mind the trap, good old friend!!!

Έχεις την αγάπη μου πάντα, σαν γυναίκα προς γυναίκα. Ιερή σχέση!

Ωχ! Συγνώμη για την ανάποδη ερμηνεία. Σε κάθε περίσταση μαζί σου.

Τώρα θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω σωστά. Είσαστε τρεις (στα ζητήματα καρδιάς δυό είναι αρκετοί, τρεις αρχίζουμε και στριμωχνόμαστε, πάνω από τρεις είναι αφόρητη πολυκοσμία).

Οι άλλοι δύο “συνομιλούν” κι εσύ είσαι η αόρατη; Θεέ μου φύλαγε! Τα ίδια και τα ίδια. Εγωκεντρισμοί και ξανά εγωκεντρισμοί. Παντού εγωκεντρισμοί.

Και δεν φεύγεις για άλλους τόπους μακρυνούς πιο εύφορους και μυστηριακούς;

Εκεί στον κόσμο υπάρχει σίγουρα ο άλλος/η που είναι ο δικός/ή μας άνθρωπος. Αυτός/ή που θα καθήσουμε μαζί στο τραπέζι γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Ας μην κουραζόμαστε να τον/την αναζητάμε και μάλιστα όχι μανιακά και εμμονικά...

Ελένηηηηη!!!!! Χτυπάω μια κουδούνα τόόόόση. Χάνεις χρόνο.

Οι άνθρωποι ίσως αλλάζουν περιστασιακά. Σε γενικές γραμμές είμαστε σταθεροί. Αυτό δυστυχώς ή κι ευτυχώς δεν διαταράσσεται ούτε σε βάθος χρόνου. Ίσα-ίσα. Σε βάθος χρόνου το χάσμα ενισχύεται. Για να είμαστε με κάποιον που δεν αλλάζει και δεν ταυτιζόμαστε τουλάχιστον στα βασικά, ή θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς (πράγμα που είναι ανώφελο και καταστροφικό και δουλικό) ή θα πρέπει να πούμε αντίο...Κι ο άλλος ο αλλιώτικος θα βρει αυτό που του πρέπει κι εμείς άλλο τόσο...

Εν τω μεταξύ, ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Η ζωή περνάει από δίπλα μας σαν χείμαρρος. Πράγματα που θα μπορούσαμε να βιώσουμε έστω και μια φορά τρέχουν δίπλα μας και τα χάνουμε...

Δικαιούσαι ΟΛΑ.
ΑΡΠΑΞΕ ΤΑ καλή μου!

Δεν ξέρω αν πρέπει να ζητήσω άδεια, αλλά ορίστε:
------------------------------------------------
Κάθεσαι γύρω απ' το τραπέζι,
υποτίθεται ένας από τρεις-
οι άλλοι δύο εμπλέκονται
σε άκακη καθημερινή συζήτηση.

Τα μάτια σου πλανιώνται,
απορροφημένα με γνωστά
αντικείμενα γύρω σου,
χωρίς να αντικρύζουν συμπαθητικές ματιές
καμιά για σένα.

Και τότε συνειδητοποιείς,
ένα λαμπερό καλοκαιρινό πρωινό,
έχεις σταδιακά γίνει
αόρατος.

Δάκρυσα με το ποίημα σου, ιδιαίτερα όταν διάβαζα τη μετάφραση στα Ελληνικά, οπότε και σκούπισα αρκετά δάκρυα απ' τα μάτια μου. Ίσως ήταν ο εγωισμός μου που έκανα τη μετάφραση. Ισως η επανάλειψη της ανάγνωσης και η προσπάθεια που έκανα να βρω τις κατάλληλες λέξεις με έκαναν να νοιώσω καλύτερα τις εικόνες και τα συναισθήματα. Ίσως ήταν και η δύναμη της μητρικής γλώσσας. Έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου μιλώντας, γράφοντας και σκεπτόμενος αγγλικά. Τώρα τα ελληνικά μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση.

Έχω βρεθεί πολλές φορές στη θέση του αόρατου, αλλά και αρκετές φορές στη θέση των άλλων δύο. Τώρα μπήκα καλύτερα και στη θέση του παρατηρητή.

> Σημ.1. το harmless θα μπορούσες να το πεις και ''αθώα'';
Δεν είχα σκεφτεί το "αθώα". Ταλαντευόμουνα μεταξύ "άκακη" και "αβλαβή" και δεν ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος.

Από το google translate:
άκακος: harmless, inoffensive, unoffending, innocent
harmless: αβλαβής, ακίνδυνος, άκακος
αβλαβής: [μεταφράζετει με 14 διαφορετικές λέξεις]

Το "αθώα", ρέει καλύτερα και μάλλον θα το επέλεγα αρχικά αν το είχα σκεφτεί. Το "άκακη" όμως έχει μια αιχμή που δίνει έμφαση σε μια έννοια του ποιήματος. Η συζήτηση μεταξύ των δύο άλλων είναι "άκακη" επειδή δεν στοχεύει σε κάποιο κακό. Δεν είναι αθώα ή αβλαβής επειδή στο τέλος προκαλείται κάποια βλάβη (κάποιος αισθάνθηκε αόρατος) και επειδή η συζήτηση των δύο δεν ταιριάζει με το γεγονός οτι ήταν τρεις στο τραπέζι, "supposedly one of three." To ά-κακη και η αρχική λέξη harm-less, περιλαμβάνουν αυτή την άρνηση κακού, ή την έλλειψη συνειδητής κακής πρόθεσης. Οπότε προτιμώ, προς το παρόν, το "άκακη".

Το ποίημα δεν κατηγορεί κάποιον ή αποδίδει ευθύνες για το αποτέλεσμα. Περιγράφει απλά την περίσταση.

> Σημ.2.στις δύο τελευταίες γραμμές-''σιγά σιγά έχεις γίνει
αόρατος''-ίσως έτσι ρέει κάλύτερα.
Εντάξει. Αρκετά ψείρισα το "άκακη". Πολλές φορές μπερδεύω την ροή μεταξύ αγγλικών και ελληνικών.

Λίγο ψιλοάσχετο, αλλά να μια ιστορία κάποιου που έγινε αόρατος και τότε άρχισαν να τον βλέπουν κάποιοι που δεν τον έβλεπαν πριν.

Αναρωτιέμαι γιατί το ποίημα γράφτηκε στο δεύτερο πρόσωπο. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί σε 1ο πρόσωπο ή τρίτο πρόσωπο.

Το δεύτερο πρόσωπο προσφέρει τη sympathetic glance (συμπαθητική ματιά) που λείπει από το κεντρικό πρόσωπο.

Άλλες απορίες για τους αναγνώστες:

Γιατί το "bright summer morning"; Είναι απλά η αντίθεση του αόρατου; Οτι κάποιος είναι αόρατος μέσα στο φως; Έχει κάποιο επιπλέον ρόλο;

Τι νοήμα έχει το "well-known surrounding objects"; Είναι σε σπιτικό, γνώριμο περιβάλλον; Τα αντικείμενα είναι πιο γνώριμα από τους ανθρώπους;

Ευχαρίστως να συζητήσουμε περισσότερα ποιήματα. Υπάρχουν και φόρα ειδικά γι' αυτό; Μ' αρέσει που γράφονται ποιήματα στο podilates.gr, και που δεν χρειαζόμαστε να πάμε σε "ειδικό" χώρο γι' αυτό, αλλά έχει εδώ χώρο για όλα τα θέματα. Όταν μαθαίνουμε να διαβάζουμε ποιήματα προσεκτικά, μαθαίνουμε να βλέπουμε καλύτερα τη ζωή γύρω μας.

Εδώ έχουμε και την ιδιαιτερότητα να συμμετέχουν και οι συγγραφείς στη συζήτηση των ποιημάτων τους. Ίσως μας κάνει πιο self-conscious για το τι λέμε.

@BookLuv, το ποίημα σου είναι ευκολοδιάβαστο, κατανοητό, και αναδεικνύει πτυχές της καθημερινότητας. Έχω την εντύπωση οτι τα περισσότερα ποιήματά σου είναι έτσι, αλλά ας μην κάνω γενικεύσεις πριν τα διαβάσω καλύτερα. Κι εγώ συχνά βιάζομαι, διαβάζω βιαστικά τις ειδήσεις και τα καθημερινά θέματα που "γεμίζουν" το χρόνο μου και παραβλέπω ή αναβάλλω να διαβάσω κάτι πραγματικά καλογραμμένο που γεμίζει τη ζωή μου. Τα βάζω στην άκρη για "όταν έχω χρόνο" κι έτσι συχνά περνάνε αόρατα.

Είχα έναν καθηγητή λογοτεχνίας για μικρές ιστορίες (short storιes) που μας έλεγε να διαβάζουμε κάθε διήγημα (που παρότι πεζά τα έλεγε κι αυτά ποιήματα) 4 φορές πριν έρθουμε να το σχολιάσουμε στο μάθημα. Θα συνιστούσα σε όποιον θέλει να σχολιάσει ποιήματα της BookLuv να τα διαβάζει πρώτα τουλάχιστον 4 φορές.

Αγαπητέ Φιλοπόδαρε, η τελευταία παράγραφός σου, με κάνει να “απολογηθώ” κατά κάποιο τρόπο και δημόσια όσον αφορά στο δικό μου ξεστράτισμα στην προσέγγιση του Invisible.

Θα ήθελα να επισημάνω, ότι δεν διάβασα επιφανειακά το ποίημα, όπως δεν το έχω κάνει και με τα άλλα της ποιήματα.

Υπήρξε όμως ένα αναπόφευκτο φίλτρο που με οδήγησε σε λάθος εκτίμηση κι επειδή είχαμε μια προσωπική συζήτηση μετά τα σχόλιά μου με την Ε., ομολογώ πως δεν θα μπορούσα να διανοηθώ την πραγματική ουσία πίσω απ’ το ποίημα. Όσες φορές κι αν το διάβαζα.

Η αλήθεια είναι ότι στο σχολιασμό μου, λειτούργησα καθαρά μέσω της γυναικείας αλληλεγγύης περισσότερο παρά του φιλολογικού ματιού. Σ’ αυτό με ώθησε το γεγονός πως αρκετά απ’ τα ποιήματά της αναφέρονται στον έρωτα και απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλα είναι βιωματικά.

Επίσης η δική μου εντύπωση ήταν πριν τις κατ’ ιδίαν εξηγήσεις της, ότι η χρήση του δευτέρου προσώπου έκλινε περισσότερο στην γενίκευση, παρά στην στενή αναφορά στον ίδιο τον εαυτό της.

Αλλά να που η κουβέντα ξεκαθαρίζει ένα σωρό πράγματα. Και στο τέλος κανείς δεν νιώθει αρνητικά για κανέναν. Φροντίδα και σεβασμό και θαυμασμό που δεν διστάζω και δημόσια να εκφράσω.

Και διάβασα το ποίημα.
Και με συγκίνησε το ποίημα.
Και με προβλημάτισε το ποίημα.
Και το άκουσα υπό τους ήχους του τραγουδιού της Γιώτας Νέγκα (και των υπολοίπων συντελεστών του) που φέρει τον τίτλο «Το δίκιο».
Του ταίριαξε. Ήταν όπως με αυτούς που κάνουν συνδυασμούς γεύσεων και βλέπουν αν κάτι ταιριάζει με κάτι άλλο...

Για όσους μας θεωρούν δεδομένους και «πάντα εκεί».
Για όσους αποτελούμε αξιόπιστη λύση των εκάστοτε προβλημάτων τους ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι ίδιοι για εμάς.
Γι' αυτούς τους ανθρώπους γινόμαστε «αόρατοι». Φυσικά, το ίδιο κάνουμε κι εμείς για τους αντίστοιχους δικούς μας δεδομένους ανθρώπους και το κύκλος γυρίζει ξανά και ξανά...

Γιατί γράφτηκε το ποίημα στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά ώστε να αποφευχθούν και οι παρεξηγήσεις για το τι ήθελε να πει η ποιήτρια;; ( σοβαρά ρωτάω τώρα.. δεν κάνω πλάκα).

Υπάρχουν και εκείνοι που είναι αόρατοι για τους άλλους, γιατί κατά βάθος θέλουν να είναι αόρατοι. Γιατί δεν θέλουν, ντρέπονται ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν επιθυμούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους υπόλοιπους.

Εγώ πάντως (όπως ανέφερα και πιο πάνω) συνδύασα το ποίημα με τον στίχο που λέει «εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο».
Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε νομίσει πως εμείς έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας και οι άλλοι τον κόσμο όλο; Πόσες όμως φορές δεν είναι αυτό αλήθεια και για την άλλη πλευρά! Ίσως πάντα. Σε έναν κύκλο ορατού-αοράτου, δίκιου-άδικου, των πάντων και του τίποτα.

συγχώρεσέ μας για τις άλλες διαστάσεις. Αυτό γίνεται μ’ ένα κείμενο που εμφανίζει στοιχεία γενίκευσης. Το φέρνουμε εκεί που λέει η καρδιά μας και η πείρα μας...

Αυτό ακριβώς.

Άσε που χτες που τόβαλες Τάσο, κάθησα συγυρίζοντας το κονάκι μου κι άκουγα μια playlist με τη Γιώτα Νέγκα και μαράζωσα μ’ αυτό το άλλο, συγνώμη Ελένη αλλά δεν αντέχω να μην το πω, το Με τα μάτια κλειστά του Καλαντζόπουλου. Άμα τον δω θα του πώ, τι μου έχει κάνει μ’ αυτό το τραγούδι...

BookLuv wrote:

Ακόμα κι αν ήταν γραμμένο ελληνικά,
ίσως να δημιουργούσε τις ίδιες απορίες.
Δεν μπορώ να πω περισσότερα για τις ιδιαίτερες συνθήκες που
με οδήγησαν να γράψω κάτι τέτοιο,
αλλά πάντως δεν πρόκειται για ερωτικό τρίγωνο.

Στη δεύτερη παράγραφο λες κάτι πολύ σωστό,
κάποιοι επιδιώκουν να είναι ''αόρατοι'' για δικούς τους λόγους
[λάθε βιώσας, των αρχαίων- δεν ξέρω σε ποιον αποδίδεται αυτή η φράση]
Το πρόσωπο- αφηγητής στο ποίημα, πάντως, θα έδινε τα πάντα για να είναι ορατό!

σύμφωνα με τον Επίκουρο...σημαίνει να ζεις εν κρυπτώ, στο περιθώριο της τρέχουσας τάξης πραγμάτων, διαφυλάσσοντας έτσι προπάντων την ψυχική σου ηρεμία...καμία σχέση όμως με φροϋδικές αρλούμπες και ψυχοφάρμακα ... μια σχέση με τον εαυτό, που στον πυρήνα της βρίσκεται η ευτυχία..και ο δρόμος προς την ευτυχία επιτυγχάνεται με την ικανοποίηση των επιθυμιών που τις χωρίζει σε 3 είδη... επιθυμίες φυσικές και αναγκαίες , σε φυσικές και όχι αναγκαίες , και σε ματαιόδοξες...που δεν είναι ούτε φυσικές αλλά ούτε και αναγκαίες...σαν αυτές της εποχής μας που δεν είναι ούτε καν δικές μας... η διασημότητα, το life style, η καταξίωση, η αναγνωρισιμότητα, η υπερκατανάλωση, οι σεξομανίες ... πράγματα που που σε αλλοτριώνουν αφού προάγουν το δήθεν , τo ψεύτικο το παραφύσιν...και ανασύρουν μόνο ζωώδη ένστικτα...για την ικανοποίηση τους..

Η ευτυχία αποτελει και σήμερα φλέγον ζήτημα τόσο για τα άτομα όσο για τις κοινωνίες τους.. αλλά μόλις τώρα δειλά-δειλά ξανανακαλύπτουμε την ηθική και την πολιτική που θα την θεμελιώσει και θα την κάνει ευρύτερα προσιτή... στον αιώνα που μας πέρασε απουσίαζε πλήρως.. και έτσι ζήσαμε-ζούμε τις μεγαλύτερες στιγμές της ανθρώπινης κτηνωδίας και φρίκης..χωρίς να μπορούμε σαν πρόσωπα και κοινωνίες ν'αλλάξουμε πορεία..

για το ποίημα..τις περισσότερες φορές που έχω ακούσει ποιητές να απαγγέλουν (μεταφράζουν) τα ποιήματα τους έχω απογοητευτεί.. γιατί άλλα είχα στο μυαλό μου...και αλλά ακουγε το αυτί.. καλύτερα δηλαδή να έγραφες κατι άλλο συμπληρωματικό.. ή διαφορετικό... από το γκρουπθεραπι που γίνεται..