Βάλε τα μούτρα σου μπρος σ' ένα καθρέφτη.
Κοιτάξου και ψάξε να θυμηθείς.
Πρόσωπα, ταξίδια, τόπους, τρένα, λεφορεία, γέλια, θάλασσες, κορμιά, αγγίγματα, κοψίδια, τσίπουρα, ρακές, ποδήλατα, γόνατα φαγωμένα, μπάλες τρύπιες, δέντρα που σκαρφάλωνες, λιβάδια που κυλίστηκες, κρεβάτια, καναπέδες, σταυρούς, απογοητεύσεις, γλέντια, ανηφοριές και κατηφόρες, επιτυχίες και αποτυχίες, τραγούδια, συναυλίες, οτοστόπ, αστέρια που πέφταν, αγκαλιές, δρόμους, δακρυγόνα, μπάτσους, σφαίρες, κραυγές, φωτιές, βροχές, δάκρυα, νοσοκομεία, καφέδες, τσιγάρα, ουίσκια, βότκες, μπάφους, τουρνουά προ εβολούσιον, σινεμά, θέατρα, μπαρ, καφέ, στρατώνες, φίλους, εχθρούς, αυτούς που φύγαν, αυτούς που γύρισαν, αυτούς που σε ξέχασαν κι αυτούς που ξέχασες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες που έζησες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες που έκανες...
Μετρήσου...
Μετρήσου με τον εαυτό σου. Με τους εαυτούς που άλλαξες σαν τα φίδια π' αλλάζουν δέρμα.
Και μέτρα...
Μέτρα πόσο θα σου πάρει να κλάψεις...
Αν σου πάρει πολύ, ψάξου...
Κάτι μέσα σου θέλει γρασάρισμα...
Το χειρότερο κλάμα είναι όταν δέν μπορεί να βγει ίχνος δάκρυ.
αν δεν έγραφες για γράσαρισμα στο τέλος .. όλοι θα πίστευαν ότι έπαθες λάστιχο.. :)
@ ofios
το χειρότερο είναι να μην έχεις να θυμάσαι πράγματα που να μπορούν να σε συγκινήσουν. Στιγμές που να μπορείς να πεις, χρόνια μετά, ότι ήσουν πράγματι ζωντανός.
@ ainastros
από λάστιχα κομπλέ είμαστε, βάλαμε χειμωνιάτικα. ;-)