ο κόρακας έχει δυό πόδια κι αυτό είναι το δεύτερο

Eaglos: Αν η Molly είναι κατσίκι τότε δεν νομίζω
να πετύχει το πλέξιμο αυτό. Αν είναι μια
καθως πρέπει κυρία που κυκλοφορεί μόνο σε
άσφαλτο τότε δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα.

Καταρχήν φίλε Eaglos, η Molly είναι τσουλάκι γουοναμπή και καθόλου μα καθόλου “κυρία” μιας και αρέσκεται στο να “τσουλάει” παντού. Οι λοιποί βέβαια ψάρακλες είδατε τον τίτλο και μπουκάρατε ως συνήθως, αυτό δηλαδή που μ’ αρέσει να κάνω κι εγώ, ρε λες τελικά να μας ενώνουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν?

Άντε, αράχτε λοιπόν, ψήστε κανά καφέ, ανοίχτε καμιά μπύρα, κλείστε τη τιβι κι ετοιμαστείτε για το “πόδι του κόρακα” παρτ-τού που θα έπρεπε να προσθέσω κι ένα -ζα μιας και το φτιαξα σε μπλογκ κι έτσι θα μάθετε τη συνέχεια της ιστορίας διανθίζοντάς το με πλούσιο φωτορεπορτάζ για να σας τσιγκλίσω...

Η αρχή έγινε με το φωτοσοπ. Έπρεπε κάπου να ζωγραφίσω τι θέλω. Απλά πράματα, ένα τραπέζι, μια βάση για τα στεφάνια και στηρίγματα για τα κέντρα. TIP: Αν βαριέσαι το διάβασμα σκρόλαρε και χάζεψε τις εικόνες, το ξέρω πως είσαι κομματάκι τεμπέλης!

Ο Ευρωπαίος...

Μπαίνω στο διαδίκτιο -όπως όλοι- και γεμίζω πληροφορία με το κιλό. Ξεδιαλέγω όση θέλω να τη μετασχηματίσω σε γνώση κι ετοιμάζομαι να φτιάξω τον τροχό που μ’ αρέσει. Είμαι ψείρας και ψοφάω για λεπτομέρεια κι αυτό με βάζει καμιά φορά σε μεγάλoυς μπελάδες αλλά η ζωή μας θα ‘ταν άδεια χωρίς αυτούς. Ξεκινάω λοιπόν από τα υλικά και ρωτάω τον Ευρωπαίο που μου απαντάει με σαφήνεια. Ρωτάω τον διπλανό του τα ίδια. Κι ο πιο δίπλα ακόμα καλύτερος. Επιλέγω αυτά που θέλω από αυτούς που θέλω και τα παίρνω με δόσεις (εννοώ πως τα παίρνω λίγα λίγα κατά καιρούς γιατί δοσατζήδες -σα κι εμάς- οι γιουρόπηαν ντεν είναι) μιας και κάθε μήνα τα λίγα που περίσσευαν τα έδινα εκεί.

Κάπου υπήρχε ένα τζένγκα κι είχα χρόνια να παίξω. Σύμφωνα με το σχέδιο θα έχτιζα με τα τουβλάκια βάσεις πλεξίματος πάνω σε μια συρταριέρα στην οποία θα ακουμπούσα τα στεφάνια και κέντρα και θα τα σταθεροποιούσα με ντακτ τεηπ, ξέρετε, από αυτές που οι απαγωγείς φιμώνουνε συνήθως τους ομήρους. Και ΟΧΙ, δεν το είδα μικρός στον μαγκάιβερ.

Όλα εντάξει εκτός από κάτι ακτίνες που ήρθαν, γύρισαν και ξανάρθαν λόγω ταχυδρομικής ανικανότητας των ιδιωτικών κούριερ (έχει πάψει από καιρό να φταίει το δημόσιο αλλά ακόμα δεν το ‘χουμε αντιληφθεί). Είχα υπολογίσει να έχω όλα τα υλικά για το πλέξιμο μέχρι τα Χριστούγεννα μιας και τότε είχα ελεύθερο χρόνο, άσε που από από το νέο έτος θα ‘τρωγα ακόμα ένα ψαλίδισμα μισθολογικό οπότε ότι προλάβαινα ήταν μέχρι τότε κι όλα πήγαιναν καλά κι ενώ εγώ ο έλληνας ένιωθα λιγάκι ευρωπαίος ήρθε ο “άλλος”...

Τα υλικά απλωμένα στον ειδικό πάγκο εργασίας. Εκτός από άσχετος είμαι ΚΑΙ θρασύς. Δε φτάνει που έπλεξα πρώτη φορά, που διάλεξα και σχέδιο περίεργο, επέλεξα και διχρωμία στις ακτίνες γιατί ήθελα να τονίζεται το ίσιο (radial) πλέξιμο! Γιατί είμαι της σχολής "μεγάλε σούπερ μέγιστε, αφού θα τη κάνεις τη λαλακία, τουλάχιστον κάντηνε αυτοκρατορική για να 'χεις να λες και να θυμάσαι!"

Ο Έλληνας...

Κάποια στιγμή, αρχές του χειμώνα (που άμα τον πηδήσαμε γι άλλα δέκα χρόνια άντε καθαρίσαμε είπεν ο ποιητής που όμως δεν είχε ξαναβρεθεί σε καιρούς κρίσης κι έπεσε έξω στους χρόνους) βρίσκω -το λοιπόν- σε ελληνικό μαγαζί τα στεφάνια που ήθελα σε καλή τιμή. Ναι, το ‘πα, είμαι ψείρας, ήθελα τα Sputnik γιατί έτσι γουστάρω ρε αδερφε, λογαριασμό θα σε δώκω? Κι αφού ο έλληνας τα ‘χει σε καλή τιμή γιατί να μην τα πάρω από εδώ? Μα καλά, πόσα κιλά στόκος ήμουνα? (δεν ήθελα να πω στόκος αλλά είμαι σε επιτήρηση κι είπα να μη δώσω στόχο σήμερα).

Παραδόξως το crows foot είναι πολύ στρεητ φοργουορντ. Δηλαδή ξεκινάς από τις ίσιες κι αυτές σε οδηγούν. Βέβαια αν είσαι άσχετος όπως εγώ θα πλέξεις τον ίδιο τροχό τουλάχιστον τρεις φορές αλλά μπορώ να πω πως το διασκέδασα!

Ημερολόγιο καταστρώματος

03 Νοεμβρίου 2011

Κάνω την ιντερνετική παραγγελία αλά ελληνικά. Στέλνω κι ένα μεηλ επιβεβαιωσης μια και... ξέρετε... ελλάδα είναι και λίγο μετά χτυπάει το τηλέφωνό μου:

- γεια, για την παραγγελία...

- βέβαια, η τιμή είναι αυτή, θα πληρώσεις με τη παραλαβή, απλά θα αργήσουν λιγάκι, έρχονται από γερμανία...

Ευτυχώς έχω ενάμιση μήνα μέχρι να τα μαζέψω όλα τα υλικά (σκεφτόμουν χαρούμενος που όλα τα είχα σκεφτεί γιατί πριν σκεφτώ κάτι, πάντα σκέφτομαι τις σκέψεις που θα κάνω αφού το σκεφτώ και κατόπιν το αποφασίσω, δηλαδή σκέφτομαι ακόμα και πριν σκεφτώ αλλά αυτή η νιρβάνα δεν αποκτιέται εύκολα, θέλει... χρόνο... που ευτυχώς είχα... σκεφτόμουν...)

03 Δεκεμβρίου 2011

Στέλνω μέηλ του στυλ “μιας και ακόμα δεν έχει έρθει τίποτα εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα τότε πες μου να ακυρώσω την παραγγελία να δω τι θα κάνω” κι οι σκέψεις μου ήταν ανήσυχες μιας που ο χρόνος να σκεφτώ τέλειωνε αλλά με καθησύχασα γλυκά όταν χτύπησε πάλι το τηλέφωνό μου και ο έλλην ήταν -όπως πάντα- καθησυχαστικός -περίπου όπως ο παπανδρέου με τους γερμανούς- “η μεταφορική, ο καιρός, έτυχε, όπου να ‘ναι έρχονται” και τα λοιπά καθησυχαστικά κι εγώ καθησυχασμένος -αλλά όχι εφησυχασμένος- απάντησα πως θα περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα αλλά μετά θα κοιτάξω να βρω άλλη λύση.

25 Δεκεμβρίου 2011

Ο άγιος βασίλης δεν ήρθε ούτε φέτος παρόλο που είχα κρεμάσει μια παλιά κάλτσα σε περίπτωση που... ούτε κάλαντα είπα... ούτε με πήρε κανείς τηλέφωνο... έστω να μου ευχηθεί ρε αδερφέ!

3 Ιανουαρίου 2011

Αποφασίζω να παραγγείλω τα στεφάνια από τον ευρωπαίο κι ας πληρώσω μεταφορικά. Τα ‘χα πάρει τόσο στη κράνα που αν μπορούσα εκείνη τη στιγμή θα του άφηνα και πουρμπουάρ αλλά καλύτερα μιας και δεν μου έμειναν ψιλά από πέρισυ κι ο μισθός τελικά κόπηκε, άσε που δεν θέλει και πολύ ο ευρωπαίος με κάτι τέτοια να γίνει... έλληνας!

12 Ιανουαρίου 2012

χτυπουσε το τηλέφωνό μου και το κουδουνι μου ταυτόχρονα. Κοιτάζω την αναγώριση στο τηλέφωνο και βλέπω πως καλεί ο έλληνας. Βλέπω από το “μάτι” της πόρτας κι ήταν η μεταφορική του ευρωπαίου. Προτίμησα να ανοίξω τη πόρτα παρά να ασχοληθώ με το τηλέφωνο...

Άντε και φτάνεις στο σημείο που όλες οι ακτίνες είναι στη θέση τους. Από εδώ και πέρα αρχίζει το βάσανο. Σφίγγεις λίγο λίγο για πολύ ώρα, μάλλον για πολλές ώρες... ίσως και μέρες. Η δυσκολία ήταν πως αφενός δεν ήξερα πότε να σταματήσω το σφίξιμο κι αφετέρου οι radial ακτίνες ήταν μικρότερες κι έτσι, όταν έσφιγγα τις υπόλοιπες μισή στροφή, αυτές έπρεπε να τις σφίξω ένα τέταρτο της στροφής αλλιώς παρατέντωναν και μου χάλαγε η συνταγή και μπερδευόμουνα κι άντε ξανά από την αρχή... έτσι κατάφερα κι ήπια 5 μπύρες σ' ένα βράδυ κι όλο το πρωί ήμουνα σα μεθυσμένο φάντασμα στη δουλειά!

Οι γκόμενες

Εδώ και κανά μήνα έχω αποκτήσει συγκάτοικο. “Η” συγκάτοικος. Ωραίο πράμα να είναι η συγκάτοικος “Η”. Πλένει κανά πιάτο, ρίχνει κανά μαγείρεμα, καθαρίζει τη χέστρα, ξέρετε, αυτά που κάνουν όλες οι καλές συγκάτοικοι. Έλα όμως που η δικιά μου η συγκάτοικος είναι από τις άλλες που κάνει ότι δεν κάνουν οι άλλες και βέβαια αυτό μας κάνει πως δεν κάνει ότι κάνουν οι άλλες. Το πιάσατε μικρά μου πόνυ ή θέλετε να σας το ξαναπώ? Με άλλα λόγια όταν η συγκάτοικος δεν είναι “Η” συγκάτοικος, τότε εγώ μαζί με το “Ο” αποκτάω και το “Η” που και τα δυό μαζί μας κάνουν το ΟΗ που στα φραγκολεβαντίνικα διαβάζεται και σημαίνει ΩΧ!

Πλάκα πλάκα, λίγο από δω λίγο από κει το ψιλοέφερα. Ο μπροστινός μου βγήκε σούπερ. Βέβαια θα τον πήγαινα για ακτινολόγηση αλλά τον ένιωθα πως ήταν ίσιος. Όλα τα σημάδια που χα βάλει στο πιρούνι έβγαιναν μια χαρά.

Βέβαια επειδή δεν είμαι τυχαίο αγόρι αλλά των σπέσιαλ -χέβι μέταλ- φόρσεις, μπορώ να ανθίσταμαι σε μάχες σώμα με σώμα αλλά τι θα μπορούσα να κάνω όταν ο εχθρός φέρνει... ενισχύσεις? Σας μπέρδεψα, το ξέρω αλλά χαλαρώστε λίγο και φτιάχτε την εικόνα στο μιαλό σας ξεκινώντας με την εικόνα που εγώ είχα στο μιαλό μου ξεκινώντας:

Μπύρες, καπνοί, φώτα, μπλουζ ρυθμοί, σκυμμένος για ώρες πάνω στον ειδικό πάγκο που είδατε παραπάνω (και τώρα που τέλειωσα μπορεί να ξαναρχίσω να παίζω τζένγκα), αποροφημένος στις σκέψεις μου, να μετρώ, να περνώ ακτίνες, να δοκιμάζω, να διαβάζω κλπ.

Ακολούθησα όλες τις οδηγίες που βρήκα. Δεν γράσαρα τις radial, άκουγα τον ήχο τους για να έχουν το δυνατόν ομοια τάση (παρόλο που όταν έδινα σε όλες την ίδια τάση έχανα σε κεντράρισμα οπότε προσπαθούσα να βρω τη χρυσή τομή) κι είχα αρκετή υπομονή. Τι? Δεν περιμένατε να έχω τόση υπομονή? Περισσότερη έκανα για να γράψω το σούπερ σεντόνι, στον τροχό θα τα έχανα?

Ωραία θα ‘ταν έτσι ειδυλλιακά αλλά τώρα στην παραπάνω εικόνα αλλάξτε το σκηνικό:

Βάλτε δυνατή ηλεκτρονική μουσική, τριπλασιάστε τις μπύρες και τους καπνούς, βάλτε και πολλές φωνές και φασαρία και δυο-τρεις γκόμενες να πηγαινοέρχονται και να μιλάνε για όλα μιας και την συγκάτοικο ήρθαν να επισκεφτούν οι παλιές της φίλες και πρώην συγκάτοικες τις οποίες και φιλοξένησε στον ειδικό χώρο που εγώ είχα ξεκινήσει την δικιά μου εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς!

Ο Στάθης έχει ανοίξει ένα μαγαζί εδώ κοντά στη Φρατζή. Επειδή στη περιοχή είμαι ιθαγενής, σ' αυτόν εκεί τον δρόμο έβλεπα πάντα συνεργεία αυτοκινήτων και μαγαζιά με ανταλλακτικά. Όταν πέρασα φθινόπωρο από εκεί κι είδα ένα μικρό μαγαζί μ'ένα φιξάκι κρεμασμένο απ' έξω καταχάρηκα. Αποφάσισα τη Παρασκευή να του πάω τον τροχό για ακτινολόγηση. Τον πήρε στα χέρια του και για μερικά δευτερόλεπτα κόλησε μέχρι να καταλάβει το πλέξιμο: "αν το προσέξεις δεν φαίνεται δύσκολο" μου λέει, "ποιός σου τον έπλεξε?", "εγώ" απάντησα, "καλά τον έχεις φέρει" μου είπε. Λίγο μετά ο τροχός ήταν έτοιμος κι εγώ ροβολούσα χαρούμενος σαν κόκκινο ελαφάκι στην καταχειμωνιά!

Και μπορεί όπως είπα να είμαι των ειδικών δυνάμεων με προυπηρεσία αλλά πόσο να αντέξει αυτό το γιγαντιαίο μιαλό όταν τα αυτιά μου διαπερνούσαν πύρινα λόγοι σχετικά με τη μαγειρική, τους γκόμενους, τον οργασμό και τα μπραζίλ βρακιά που κι εμένα πολύ με αρέσουν αλλά δεν θα ανοίξω και πολύ μεγάλη επιστημονική συζήτηση περί αυτών. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως αν συνέχιζα να τεντώνω τις ακτίνες, είτε θα έσπαγαν είτε θα εκτόξευαν τα καψούλια στο υπερπέραν. Και παρόλο που το σκηνικό έφερνε κάτι σε γερμανική τσόντα εγώ απτόητος συνέχισα το χειρουργείο!

Ομολογώ πως για το alfine ήμουνα καχύποπτος. Όχι για το αν θα αντέξει το πλέξιμο αλλά για τον αν είχα πάρει σωστά νούμερα ακτίνες μιας και δεν είναι κεντραρισμένο σαν τα μπροστινά hub. Και πιο πολύ ανησυχούσα για τις "ίσιες" γιατί πάνω από ένα χιλιοστό σφάλμα έχει μεγαλύτερη σημασία σε σχέση με τις ακτίνες που εξέρχονται υπό γωνία. Τελικά "έκατσε" κι αυτό καλά! Με την εμπειρία που ήδη απέκτησα τον έφτιαξα σήμερα τ' απόγευμα, γρήγορα, όμορφα και χωρίς δράματα τόσο που πλέον σχεδόν σκέφτομαι να αλλάξω επάγγελμά!

Η Molly...

...είναι η εμμονή μου και οι τροχοί ήταν θέμα τιμής να τους φτιάξω. Τώρα που ο μπροστινός ακτινολογήθηκε και ο πίσω είναι έτοιμος δεν με νοιάζει που ο τροχός της τύχης δεν θα μου κάτσει γιατί οι τροχοί της Molly είναι τα μόνα πόδια κόρακα που μου αρέσουν πολύ!

Οι τελευταίες δυό αναμνηστικές φωτό, σαν βραβείο που κάτσατε και διαβάσατε τα πόδια του κόρακα.

Crows Foot lacing with Sturmey Archer HBT - Alfine 8 - Rigida Sputnik 700c