...σαν εσενα και μενα
Το ονομα σου ειναι γενναιοδωρια
Η τριτη φορα που σε συναντω προχθες τυχαια
πρεπει να εισαι γυρω στα δεκαξι
και σε βρισκω πολυ ομορφη
λεσβιακι στα σιγουρα
αφου την πρωτη φορα που σε ειδα
φιλουσες το κοριτσι σου
δημοσια
και χωρις να ντρεπεσαι
Ντρεποντουσαν οι αλλοι που κοιτουσαν
που ηθελαν να κοιταξουν, σαν εμενα,
και κρατουσαν διακριτικη σταση
στο βαθος εντυπωσιασμενοι με την τολμη σου,
και καποιοι, σαν εμενα,
βαθια συγκινημενοι.
Πως το καταφερες αυτο
μικρη ποδηλατισσα με το bmx?
Σε θαυμασα πολυ εκεινη τη μερα
και σε κατεγραψα μεσα μου
ως μια απο τις προσωπικες μου ηρωιδες
Κι ας μην εισαι γνωστη και διασημη
οπως η pattie smith
Αλλα η pattie smith ποτε δε μου αρεσε
Τη δευτερη φορα σε ειδα
στην παραλιακη
πανω στο ποδηλατο σου
να πηγαινεις προς τα εκει απ' οπου εγω επεστρεφα
με αγρια ζωντανια στα ματια
που ομως στα βαθη τους
παρεμεναν μαλακα και σχεδον βελουδινα
Κι ηταν αυτη η τυχαια συναντηση
το πιο σημαντικο συμβαν εκεινης της μερας
Και τελευταια φορα πριν δυο μερες
σε συναντησα παλι τυχαια
πρωτα στο δρομο
(το ιδιο βλεμμα!)
και μετα μεσα στο βιβλιοπωλειο
οπου μπηκα ψαχνοντας για ποιηση
κι οπου μπηκες κι εσυ μετα απο μενα
ψαχνοντας για ποιηση
κι εκει σου μιλησα
με φωνη καθαρη και σταθερη
με τη δικη μου φωνη,
την ωραια,
την αληθινη,
ειναι βλεπεις που νιωθω οτι μοιαζουμε
κι οτι δεν ειμαστε ξενες
κι οτι μπορουμε να καταλαβουμε καλα η μια την αλλη
και να πεταξουμε τις προκαταρκτικες τυπικοτητες
στα σκουπιδια
επειδη δε τις χρειαζομαστε
Παρ' ολα αυτα
δε σου μιλησα για το θαυμασμο μου για σενα
δε σ΄ευχαριστησα για τις λυτρωτικες εικονες ελευθεριας
που με τοση απλοτητα μου προσφερες
που περιμενα ολη μου τη ζωη γι' αυτες
δε σε ρωτησα τι ψαχνεις στα βιβλια
κι αν γραφεις ποιηση
δε σου ζητησα να παμε για καφε
καπου κοντα, αν ειχες το χρονο
δεν εμαθα το ζωδιο σου
κι αν σιχαινεσαι το σχολειο
ουτε το ονομα σου εμαθα
αν και νομιζω πως πρεπει να σε λενε
γενναιοδωρια
ή κατι τετοιο
Στις κουβεντες που σου απηυθυνα
προσποιηθηκα επιτυχημενα μια ανετη φιλικοτητα
που δε γυρευει κατι παραπανω
και μετα οτι γυρναω στα βιβλια
ενω συνεχισα να ειμαι συγκεντρωμενη σε σενα
σου γυρισα την πλατη
που γεμισε τρυπες
και εκτοπλασματικα ματια
για να μπορω να σε αισθανομαι
να απορροφω κατι απο την ουσια σου
Ανεβηκα στον πανω οροφο
Κατεβηκα στον κατω οροφο
Και ριχνοντας μια φευγαλεα ματια σε εψαξα
και δε σε ειδα
και βγηκα παλι στο δρομο
Βαριόμουν πάντα τους -πως να το πω- λαμπερούς συναισθηματισμούς
γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά προσποιητές επιθυμίες
που μας βολεύουν να τις κρύβουμε μένοντας ίδιοι και μονότονοι
αλλά είναι μερικές στιγμές που στέκονται τόσο εκτυφλωτικά γυμνοί
που δεν μπορείς παρά να τους θαυμάσεις και να ζηλέψεις
το πόσο καθαροί και συνάμα συνεσταλμένοι γεμίζουν τα κενά μας
μόνο αυτές τις στιγμές μπορώ να διαβάσω τους πιο μισητούς μου ποιητές:
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι' αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
...Τίτος Πατρίκιος...
Ιδέα μου θα 'ναι ότι μας έχει κατακάψει!
____________________________________________________________________________
Όμως θα επαναλάβω τα ίδια λόγια με τότε...
Η εικόνα δεν μιλά και παραμένει μια εικόνα κάτι το στατικό. Άλλο να γνώριζες το άτομο -την δυναμική- που περικλείει η εικόνα σου κι άλλο να μιλάς αφηρημένα.
Αν τη συναναστεφόσουν μπορεί να ήταν μια απογοήτευση.
Βέβαια πολλές φορές εξιδανικεύουμε κάτι -οτιδήποτε- γιατί θέλουμε να "πιστεύουμε" ότι υπάρχει για εμάς "κάτι το διαφορετικό" έστω κι ως ανάμνηση.
Αυτή βέβαια και σίγουρα θα την ξανασυναντήσεις!
____________________________________________________________________________
Δεν ξέρω πάλι... άλλο να μιλάς για όσα -γενικά- έχεις μέσα σου... κι είναι αυτά τα οποία ψάχνεις...
...μπορεί να είναι όλοι αυτοί στους οποίους δεν άρεσε αυτό το κείμενο και θεώρησαν ότι έπρεπε να το βαθμολογήσουν, και μάλιστα αρνητικά;
......για αυτά που δεν κάναμε.
Ευχαριστω πολυ για την ανταποκριση.
Νιωθω την αναγκη για ενα μικρο σχολιο. Τα ποιηματα, τα γραπτα, η τεχνη γενικα, ειναι πολυ πραγματικα και εχουν πολυ πραγματικη δυναμικη, κανουν κατι σ΄αυτον που τα φερνει στον κοσμο και κανουν κατι και σ΄αυτους με τους οποιους επικοινωνουν. Επισης, καθε στιγμη εχει τη δυναμικη της και ως πεπερασμενα οντα που ειμαστε κανουμε το καλυτερο που μπορουμε καθε φορα. Ειναι αδυνατο σε μια στιγμη να χωρεσουν ολα, εκτος απο σπανιες περιπτωσεις εξαιρετικης συμπυκνωσης ουσιας. Οποτε και δεν υπαρχει κανενας λογος για μετανοια.
.........επειδή μου διέφυγε το νεαρό της ηλικίας (έχω κι εγώ ακριβώς το ίδιο θέμα με την παιδεραστία)
Τις περισσότερες φορές μετανιώνουμε
για αυτά που δεν κάναμε
εκτός εάν μας κλείσουν φυλακή για παιδεραστία
οπότε μετανιώνουμε γι' αυτά που κάναμε.
ωχ, t kant, απαντας σε ενα σχολιο που δεν υπαρχει πια, επειδη το εσβησα, ως ποιητικα απρεπες και προσβλητικο...εννοω, το παραεξηγουσα και το σκοτωνα...σορρυ για το μπερδεμα...αλλα ναι, θα συμφωνησω με αυτα που λες..