Κάτι μικρές στιγμές
ξαναβρίσκω το αγκάλιασμά σου,
όταν ακουμπάνε στην πλάτη μου
δροσερά τα χέρια των παιδιών.
Τυλιγμένα σε πετσέτα
μετά το λούσιμο στη βρύση,
μ αγκαλιάζουν
για να κρατηθούν.
[Αύγουστος 1991]
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
γιατί το λες Sidharta;
Εκείνη την εποχή διάβαζα διάφορα του Herman Hesse, μεταξύ άλλων και τον ''Σιντάρτα''.
Θέλω κι εσείς να μου πείτε, όσοι διαβάζατε βιβλία του Έσσε, ποιά ήταν τα αγαπημένα σας;
Εγώ έχω διαβάσει τη ''Γερτρούδη'' και το άκρως εγκεφαλικό ''Παιχνίδι με τις Χάντρες'', στα αγγλικά.
Φυσικά, τον ''Σιντάρτα'', που είναι ένας πανανθρώπινος συμβολικός μύθος.
τί μου θύμισες τώρα...
τρία έχω διαβάσει και τα λατρεύω...
"ο Λύκος της Στέππας"
"Σινταρτα"
"Ντέμιαν"
αλλά είναι διαφορετική ατμοσφαιρα που δημιουργούν, δεν έχω αγαπημένο...
Ίσως ο λύκος της στέππας...
Και μένα σε αυτό το βιβλίο πήγε το μυαλό μου. Αν και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι και τόσο το βιβλίο, αλλά θυμάμαι πολύ καλά την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε καθώς το διάβαζα. Είναι και το μοναδικό βιβλίο του Έρμαν Έσσε που έχω διαβάσει.
Θυμάμαι πως "Ο Λύκος της Στέππας" με είχε συνεπάρει τότε...
Συμπληρώνεται η μικρή συντροφιά φίλων του Herman Hesse...
Μετά από τόσα χρόνια ούτε εγώ θυμάμαι λεπτομέρειες από τα βιβλία.
Ερώτηση προς Rock n Roll Bikers- oi Steppenwolf έχουν κάποια σύνδεση με τον ''Λύκο της Στέππας'' που αναφέρθηκε;
Εννοείται! Από εκεί εμπνεύστηκαν και χρησιμοποίησαν το όνομα.
δικό τους είναι και το ''Born to be wild'', που το αγαπούν τα απανταχού στον κόσμο άγρια παιδιά;
Και μένα μου αρέσει...έχει ιδιαίτερο ηχόχρωμα και ατμόσφαιρα.
Ας μου το στείλει κάποις σε λινκ, να το θυμηθώ!
Δικό τους είναι και το born to be wild που αγαπούν τα άγρια παππούδια!
Μόλις έπεσε στα χέρια μου ο ''Ντέμιαν''.
Πάρτε μια γεύση από το οπισθόφυλλο .''Η δική μου ιστορία δεν είναι ευχάριστη ούτε γλυκιά και αρμονική, όπως είναι οι κατασκευασμένες ιστορίες. Φαίνεται να γεύεται το άλογο στοιχείο και τη σύγχυση, την τρέλα και το όνειρο, όπως είναι η ζωή όλων των ανθρώπων που δεν θέλουν να πουν ψέματα''.
Λοιπόν, αφήνω στην άκρη ό τι διάβαζα και βουτάω μέσα.
Πιο παλιά θα έλεγα τον Λύκο της στέπας, τώρα θα έλεγα το Παιχνίδι με τις χάντρες. Αύριο δε ξέρω.
Μια μικρή λέσχη ανάγνωσης άνετα τη φτιάχνουμε, αν βρουμε μερικούς ακόμα!
Το περίεργο εδώ είναι ότι δεν ήρθαν γυναίκες, ενώ οι λέσχες ανάγνωσης, ως γνωστόν, γυναικοκρατούνται.
Τι προτείνετε, λοιπόν, να διαβάσουμε αυτό το μήνα;
ως αφορά τον Χέρμαν Χέσε, το έργο που μούκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το «παιχνίδι γυαλινών μαργαριτών» ή "Das Glasperlenspiel".
Όταν μεγάλωσα, δεν τα διάβασα πια.
Σας εύχομαι κάθε καλό
Από τα πιο δύσκολα, εγκεφαλικά έργα που έχω διαβάσει, δεν το τελείωσα ποτέ, ήμουν όμως και πολύ νεώτερη τότε.
Κάθε βιβλίο το προσεγγίζουμε αλλιώς όταν μεγαλώνουμε και γεμίζει το ''σακίδιό'' μας εμπειρίες και [αναγκαστική ή πικρή] σοφία.
Αφήνω να συνεχίσει κάποιος πιο αισιόδοξος, απ αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο.
Και τώρα και πριν by far "Ο λύκος της στέπας"... η παραμένω αιωνίως εκεί μέχρις ανατροπής. Και κατά την ταπεινή μου αίσθηση το ποίημα αυτό μάλλον το καλύτερό σου Ελένη.
Αυτό το ποιηματάκι το είχα στην άκρη ως βιωματικό και ανήκον σε προσωπικό ''σύμπαν'', άρα δε λέει τίποτα στους άλλους, νόμιζα.
Είναι μεγάλη έκπληξη η δική σου εκτίμηση, καλή μου Royal, άσε που με προκαλείτε όλοι να διαβάσω το ''Λύκο''...
Ααα, τώρα έπιασα το συνειρμό σου.
Να και η πρώτη γυναίκα στη δική μας λέσχη ανάγνωσης.
Όπως μου είπε κάποτε μια φίλη...καλά, Ελένη, πήγες σε λέσχη ανάγνωσης για να γνωρίσεις άντρες;
Μπορούμε να βάλουμε και μυθιστορήματα;
Στη λέσχη που παρακολουθώ τα μέλη προτείνουν βιβλία και στο τέλος ψηφίζουμε ποιό βιβλίο θα διαβάσουμε την επόμενη φορά.
Ο συντονιστής, μάλιστα, δεν προτείνει, για να μην επηρεάσει τα μέλη, μόνο ψηφίζει.
Έχεις κάποιο μυθιστόρημα κατά νου, VAkt;
Πρόσφατα ανακάλυψα την βιβλιογραφία του Φιλιπ Κλοντέλ.
Ξεκίνησα διαβάζοντας αυτό:
http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=21852
και στην συνέχεια διάβασα άλλα δύο βιβλία του.
Το θεωρώ αριστούργημα … υπέροχη γραφή, πραγματικά τρισδιάστατοι χαρακτήρες και διαβάζοντας τις κριτικές στο λινκ μόλις διαπίστωσα ότι έγραψα πάνω κάτω τα ίδια… :)
Α και στο πνεύμα των καιρών....μόλις 8,15 ευρώ
EDIT: Υ.Γ. τα άλλα δυο του, που διάβασα είναι τα:
http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22315
και
http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22500
με αυτήν την σειρά...
Τα οποία επίσης και προτείνω !
Μια συγγνώμη οφείλω στην αγαπητή Κωστάνζα, που δεν την ανέφερα, ενώ μπήκε πρώτη στην κουβέντα μας για τον Έρμαν Έσσε, πρώτη από τις γυναίκες, και μάλιστα από τόσο μακριά.
@ VAkt, ενδιαφέρον φαίνεται το περιεχόμενο των βιβλίων του Κλωντέλ, δεν τον είχα υπ όψιν μου.
Σοβαρά τώρα, αν βρεθούν λίγα άτομα που θα ήθελαν να διαβάζουμε κάτι και να βρισκόμαστε χαλαρά σαν μικρή παρέα να συζητάμε, είμαι μέσα, βάζω μάλιστα και το χώρο.
Αν κάποιος, πιο διαβασμένος από μένα, ενδιαφέρεται για συντονιστής...
Μια ιδέα έριξα, στείλτε μου μήνυμα, να μην απασχολούμε το φόρουμ με θέματα εκτός ποδηλάτου.
μα ακριβώς και αυτά τα θέματα εκτός ποδηλάτου δίνουν μια ευχάριστη γαρνιτούρα στο φόρουμ.
Ελένη μου, παρ’ ότι θα μπορούσε. Απλά αυτό και μερικά ακόμα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Να ένας συνειρμός τώρα για όσα έχουν φύγει απ’ τη ζωή μας, αλλά είναι εξαιρετικά και καθοριστικά εκεί. Στο “Σπίτι με τα επτά αετώματα” του Ναθάνιελ Χώθορν, κάπου μιλάει για των κόσμο των ζωντανών, που είναι γεμάτος απ’ όσα νεκροί άφησαν πίσω τους. Βάλτο αυτό στην κυριολεξία και τη μεταφορά του κι ερχόμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Στην ουσία τίποτα δεν είναι νεκρό. Όλα είναι εμπλεκόμενα κι αν χάνονται, έρχεται μια στιγμή που αναδύονται αναπόφευκτα.
Όσο δε για την ομάδα ανάγνωσης, που συμμετέχεις, ας μην ξεχνάμε ότι η μαζική ανάγνωση υπήρξε ο πρώτος τρόπος διάδοσης όχι μόνο της λογοτεχνίας, αλλά και άλλων κειμένων, ακόμα και σε τάξεις που δεν μπορούσαν να αγοράσουν τα αναγνώσματα κι έτσι εκτός από κοσμική δραστηριότητα, αποτέλεσε μηχανισμό εκπολιτισμού μαζών, που ούτε ο χρόνος ούτε το χρήμα, επέτρεπαν να προσεγγίσουν τέτοιες πολυτέλειες, όπως η γνώση ή ο πολιτισμός. Δεν μιλώ φυσικά για το σήμερα. Μιλώ για πολύ πιο πίσω. Θα μ’ ενδιέφερε πολύ η λειτουργία μιας τέτοιας ομάδας σήμερα. Αλλά αυτό κατ’ ιδίαν...
Με αφορμή το μυθιστόρημα του Hawthorne που αναφέρθηκε, σκέφτομαι ότι, αν επιλέγουμε έργα κλασικής λογοτεχνίας, ή τουλάχιστον όχι πολύ νέες κυκλοφορίες, θα μπορούμε να δανειζόμαστε από δημοτικές κλπ. βιβλιοθήκες, μηδενίζοντας τα πιθανά έξοδα.
Την περασμένη χρονιά συμμετείχα σε τρεις τέτοιες συντροφιές, λόγω όμως της δυσκολίας να αγοράζω τα βιβλία, κράτησα μόνο μία.
Στο μεταξύ άρχισα και το ποδήλατο...
Στη λέσχη μας είχαμε διαβάσει, π.χ. την ''Αφύπνιση'' της Kate Chopin, παμπάλαιο κλασικό βιβλίο που άρεσε πολύ.
Άντε...να πώ και εγώ το δικό μου Παλιό...κλασσικό..αθάνατο...ογκώδες...χειμαρώδες...και συντριπτικό για κάθε συνείδηση!!!
"Αδελφοί Καραμάζωφ" Ντοστογιέφσκι
Όταν με είδε η πωλήτρια να το κοιτάζω σε ένα παζάρι βιβλίου μου λέει:..
"Με αυτό το βιβλίο είναι σαν να διαβάζεις όλα τα βιβλία μαζί"!!
Γέλασα και σκέφτηκα.."πετυχημένο"
Όταν το τελείωνα ένα χρόνο μετά (διότι και 1200 σελίδες αν θυμάμε καλά)δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μόλις είχα διαβάσει...όλος ο κόσμος και όλοι οι άνθρωποι είχαν χωρέσει σε αυτό το βιβλίο!!!
Μετά από αυτό δεν ξαναδιάβασα βιβλίο που να με ενθουσιάσει!!!
Διάβασε τον Υφαντόκοσμο του Μπάρκερ. Μια έκρηξη σεροτονίνης στο κεφάλι.
Μόλις το έψαξα λίγο και διαπιστώνω ότι δεν έχω διαβάσει τίποτα του Μπάρκερ.
Η φανταστική λογοτεχνία, ένας χώρος που δεν έχω προσεγγίσει καθόλου και μάλλον έχω παρεξηγήσει.Δεν ξέρω γιατί, ξωτικά και περίεργα πλάσμστα δε με συγκινούν, μου φαίνεται ότι απευθύνονται σε εφήβους.Είμαι έτοιμη να αλλάξω γνώμη, μόλις διαβάσω κάτι καλό.
Χαίρομαι που η συζήτηση συνεχίζεται και σοβαρά ισχύει η πρόταση να φτιάξουμε τη δική μας παρέα ανάγνωσης.
Ο Μπάρκερ δεν έχει καμία σχέση με νεραϊδούλες κτλ με την έννοια μιας προσέγγισης παραμυθιού ας πούμε. Ο τύπος που έφτιαξε το Hellriser και το Nightbreed δεν θα μπορούσε εξάλλου.
Αν δεν έχεις διαβάσει τπτ θα πρότεινα το "Μεγάλο Μυστικό Θέαμα" (εκδόσεις Bell στα ελληνικά) πρώτο της τριλογίας της τέχνης. Υπάρχει και σε κόμικ με ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Οξύ.
Για τον ίδιο τον συγγραφέα, σεναριογράφο, σκιτσογράφο, σκηνοθέτη, δημιουργό παιχνιδιών ότι και να πω είναι λίγο.
Μια που λέμε για βιβλία.... χτες σχεδόν δλδ καθώς δεν έχει πάει ακόμα 12, επιστρέφοντας στο νησί διάβασα αυτό
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Death_of_Bunny_Munro
γαμάτο! μπουκόφσκι και έτσι, τέλειο!
Έχω ακούσει για αυτό το βιβλίο του Nick Cave.
Εδώ μπαίνουμε σε πιο σκοτεινό χώρο και είμαι έξω από τα νερά μου.
Δέχομαι όμως ότι υπάρχουν άλλες προτιμήσεις και άλλες ιδιοσυγκρασίες διαφορετικές από τη δική μου.
Χαίρομαι πολύ που συνεχίζεται η συζήτηση.
Σκοτεινό δε θα το έλεγα σε καμία περίπτωση. Αληθινό είναι το επίθετο που μου έρχεται με τη μία στο μυαλό. Αφήνοντας στην άκρη την "ηθική" όπως επιβάλλεται στην εκάστοτε κοινωνία και στο ευρύτερο ατομικό περιβάλλον του καθενός, φως και σκοτάδι υπάρχει μέσα μας έτσι και αλλιώς. Ο λύκος της στέπας που αναφέρθηκε πιο πάνω είναι μια κλασική διήγηση της πολλαπλότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Σκοτεινό είναι αυτό....
http://www.brainfood.gr/oxy.php?book=433
Και αν όντως οι ιστορίες που διηγείται με τόση αληθοφανώς είναι πραγματικά βιώματα του συγγραφέα τότε ο Manson μπροστά του είναι προσκοπάκι.
Είμαι οfftopic, αλλά το μόνο που ξέρω του Clive Barker είναι το Undying :P
Πώς έχει μεταφραστεί στα ελληνικά το Undying;
Μου κινήσατε το ενδιαφέρον με τον Clive Barker, χρόνο δεν έχω...
Κάποιες σκέψεις για το τι ονομάζουμε σκοτεινή λογοτεχνία.Δεν υπάρχει κοινώς αποδεκτός ορισμός, πιστεύω.
Σίγουρα έχει να κάνει με το τι κουβαλάει ο καθένας μας ως προσωπική ηθική.
Σίγουρα παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του καθενός και το τι αντέχει.
Θυμάστε τη συζήτηση, σε κάποια άλλη ευκαιρία, για το Serbian Film. Άλλος το βλέπει άνετα και ''δεν τον επηρεάζει'' -αυτό χωράει συζήτηση- άλλος δε θέλει να βάλει στις αισθήσεις και στην καρδιά του κάτι τέτοιο.
Δεν κολλάνε ετικέτες εδώ, π.χ. είσαι συντηρητικός επειδή δεν αντέχεις τον Μπουκόφσκι, απλά δεν σου αρέσει.Και συντηρητικό να με πεις δεν με πειράζει.
Δεν είναι σκοτεινό το ''Έγκλημα και Τιμωρία'';
Δεν αντέχει κανείς να το διαβάσει σ όλες τις φάσεις, και ο καημένος ο Φιοντόρ έχει φάει την ισοπεδωτική ετικέτα ''ψυχοπλακωτικός''.
''Η Φόνισσα'' του Παπαδιαμάντη, την άφησα στη μέση σε μια από τις εγκυμοσύνες, ήμουν έγκυος σε κορίτσι [πάλι].
Να σας προτείνω ένα ωραίο, για όσους αγαπούν τη gothic ατμόσφαιρα ενός αγγλικού πύργου, εξαιρετικά καλογραμμένο.
''Ανήλικος Επισκέπτης'', Sarah Waters.
Α, το Undying είναι παιχνίδι!
http://youtu.be/emJ1nweouss
Ε όχι και ψυχοπλακωτικός. Γενικά για τυπάκια που λένε τέτοια έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι δε θέλουν να σκέφτονται έξω από τη φυσαλίδα ευμάρειας που έχουν κλείσει τον εαυτό τους. πχ "Δε βλέπω στο πουστοκούτι τα παιδάκια που λιμοκτονούν στην Αφρική γιατί στεναχωριέμαι". Τα δεις δε τα δεις βλάκα υπάρχουν, κιαν πραγματικά στεναχωριέσαι κάνε κάτι. Ο Ντοστογιέφσκι "αντέχεις" να τον διαβάσεις ή όχι υπήρξε, τζόγαρε, φυλακίστηκε βασικά ότι έχει γράψει θα μπορούσαν να είναι πραγματικές ζωές ανθρώπων σε μια εποχή που ήταν έτσι όπως περιγράφεται. Το με "ψυχοπλακώνει" ο έτσι είναι εμετικά υποκριτικό.
Το σκοτεινό τώρα είναι προφανώς θέμα ερμηνείας, γούστου κτλ κτλ
Για μένα σκοτεινό είναι κάτι που περιέχει άπειρη κτηνώδη βία (σωματική ή/και ψυχική), αποκρυφισμό, σεξ και σίγουρα πολύ άσχημο τέλος. Γενικά ότι σου αφήνει στο τέλος την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Να ταυτιστείς πχ με τον/την/τους ήρωες μιας ιστορίας, να συμπάσχεις, ζήσεις τους αγώνες και την αγωνία τους και στο τέλος μετά το "Ουφ, τη γλυτώσαμε!" να αποκεφαλιστούν! Αυτό είναι σκοτεινό χαχαχαχαχα
Εξαιρετικός ορισμός του σκοτεινού, με μια υπογράμμιση στην κτηνώδη βία.
Αυτό ακριβώς ήθελα να πω!
Δεν το επιλέγω, γιατί έχω ,ούτως ή άλλως, πολύ ζόρι στη ζωή μου.
By the way, κάπου είδα ότι μένεις στη Χίο. Έχεις διαβάσει τα βιβλία του Μακρυδάκη;
Εγώ τα βρίσκω εξαιρετικά, και τώρα καταλαβαίνεις περίπου σε τι κλίμα κινούμαι στις αναγνώσεις μου.
Εκεί που υπάρχει πόνος για τον άνθρωπο και τα πάθη του, όπως, για παράδειγμα, στον Καββαδία.
Τον ξέρω προσωπικά ναι. Δεν έχω διαβάσει κάτι όμως
Η θλίψη είναι περίεργο λούκι. Μπορεί να σε πάρει πολύ από κάτω ή να μη θες να συμπονέσεις και να αποφύγεις ή ακόμα και να την κυνηγάς μέσα από αναγνώσματα κτλ κτλ. Εγώ τελικά κατέληξα ότι η θλίψη είναι λύτρωση, το πλοίο που θα σε πάει στη χαρά. Όπως λέγαμε για το σκοτάδι και το φως έτσι και εδώ δε γίνεται να υπάρχει χαρά χωρίς θλίψη, το πρόβλημα είναι είτε να την αποφεύγεις είτε να αδιαφορείς, ειδικά για τη θλίψη των άλλων. Απλά αν είσαι χαρούμενος ζεις τη χαρά σου, αν είσαι θλιμμένος θες να μοιραστείς γιαυτό και η τέχνη γενικότερα είναι γεμάτη από θλιμμένα έργα, τα πιο δυνατά έργα είναι εμπνευσμένα από πόνο.
Έχω διαβάσει δύο.
Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου.
Ανάμισης Ντενεκές.
Τα βιβλία αυτά μου έκαναν σπουδαία συντροφιά το καλοκαίρι.
Να πεις στο συγγραφέα ότι έχει μια ακόμα αναγνώστρια , τη Λένα.
Αγαπητέ φίλε TheGlassIcon τι καψόνια είναι αυτά;
Πήγε παντού ο Vale αλλά πάντα πόρτα στα μούτρα.Που θες;Εξάρχεια;Δεν υπάρχει.Θεμιστοκλέους,Ασκληπιού,στην πολιτεία;Τίποτα.
Στην Τρικολάου Χαρούπι,βιβλιοχώρα;Κάνιγγος,πρωτοπορία;Στη στοά;Παντού.
Αλλά πολύ εμετικό ρε συ,μην πέσει σε λάθος χέρια.
Ένα πολύ δυνατό (και λογοτεχνικά πολύ καλύτερο)που και εκεί έφαγα πόρτα είναι το: Οι δάιμονες του Χιλ χαουζ / διαφορετικό τίτλο:The Haunting of Hill House / της Σίρλεϋ Τζάκσον (εκδ. Επιλογή).
Αλλά το λέω πάλι,δεν το-τα βρήκα πουθενά.
Ρε συ,τι είναι τούτα;Πολύ κόλαση,ο θείος ντε Σαντ είναι νινί ακόμα.
Πάλι τσακώνεστε στο διάλειμμα, για το ποιός έχει τα πιο σκοτεινά και τρομακτικά βιβλία...;
Τη λέσχη ανάγνωσης μου την κάνατε λέσχη του τρόμου, και ούτε ένας δε μνημονεύει το δάσκαλο Edgar Allan Poe.
Στα θρανία σας γρήγορα ....προσπαθώ να σας επαναφέρω στα κλασικά κι εσείς πάλι στο ντε Σαντ.
Vale είναι εξαντλημένο χρόνια δυστυχώς. Μοναστηράκι στα μεταχειρισμένα ίσος το βρεις.
Αν είχα τέτοια δασκάλα όταν έπρεπε δεν θα ήμουν τούβλο τώρα.
Έχασα.
Τώρα είμαι για κλωτσιές και τρελό καράτε...
Με προβληματίζει, χρόνια τώρα, μήπως και καταλάβω γιατί αρκετοί άνθρωποι αναζητούν το σκοτεινό στοιχείο -το πολύ σκοτεινό-στο χώρο της ψυχαγωγίας.
Διάβασμα, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, video clips...
Το βλέπω και στους εφήβους μου. Δεν το έχω βρει ακόμα.
Παρακαλώ ,βοηθείστε με.
Δε μας φτάνει, άραγε, η περιρρέουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα [δεν εννοώ μόνο στην πολιτική ζωή] η προσωπική μας μοναξιά, το φυσικό μας περιβάλλον που κάθε άλλο παρά παρηγοριά μας δίνει...
Vale, μάλλον δάσκαλο πολεμικών τεχνών χρειάζεσαι, με τόσο τρελό καράτε.
Γιατί προκαλεί δέος. Είναι κάτι το διαφορετικό, συχνά υπερφυσικό. Τέτοιες εικόνες δεν μπορείς να αντικρύσεις στην καθημερινότητα. Σου προκαλούν πρωτόγνωρα συναισθήματα εκ του ασφαλούς. Όλη αυτή η έκκριση αδρεναλίνης σε κάνει να νιώθεις ωραία :)
Τρόμος εκ του ασφαλούς-
έκκριση αδρεναλίνης-
Τώρα θυμάμαι ότι στην εφηβεία έβλεπα πολλά θρίλλερ , από τη στιγμή που απόκτησα παιδιά δεν μπορώ να δω τίποτα βίαιο πια, τουλάχιστον όχι από επιλογή.
Είναι κάτι σαν τα παιχνίδια του λουνα -παρκ, νιώθεις ότι κινδυνεύεις, αλλά εκ του ασφαλούς.
Ευχαριστώ για την απάντηση, Doom NX.
Ναι ακριβώς! Αυτό ισχύει, τουλάχιστον σε μένα... Γιαυτό βλέπω θρίλλερ και παίζω παιχνίδια τρόμου. Για την έκκριση αδρεναλίνης! :D
Είμαι περίεργος να δω και άλλες απαντήσεις πάντως...
Για εμένα, αυτή είναι (όλη) η απάντηση.
την τρόμαξες τη δασκάλα..
για τα υπόλοιπα..να τα πάρει το ποτάμι..
σίγουρα τέτοιες συγκινήσεις τις αναζητούν περισσότερο οι νέοι όλων όμως των ηλικιών..για ποιο λόγο όμως;
επειδή έχουν λιγότερες εμπειρίες ή έχουν κάποιο έλλειμμα;..ή γιατί διψούν περισσότερο για ζωή..σάμπως την ίδια αναστάτωση και συγκίνηση, που προκαλεί το άγνωστο-απρόσιτο-απρόβλεπτο..δεν νιώθουμε όλοι λιγο-πολύ, όταν ερωτευόμαστε..ταξιδεύουμε σε άγνωστους προορισμούς..ή όταν καβαλάμε το ποδήλατο και βγαίνουμε στον τιγκαρισμένο δρόμο;.. αυτό δεν είναι και μια συμβολική νίκη επί του φόβου-θανάτου;
@Κούκλε εγώ τι να πω;
Ναι,απλά ναι.
Δυστυχώς η κοινωνία μας έχει κόψει τα παπάρια - προσπαθεί τουλάχιστον. Το "πολιτισμένο" politically corect περιβάλλον που προσπαθεί να σου κόψει τον τσαμπουκά, να μη βρίζεις, τσακώνεσαι, φωνάζεις, αντιδράς ακόμα κιαν έχεις δίκιο γιατί δεν είναι πρέπον και σωστό και μπορεί να φας και καμιά μήνυση να τρέχεις και δε βαριέσαι τώρα δώσε τόπο στην οργή μη φωνάζεις θα μας ακούσουν στη γειτονιά........
Η βία είναι δύναμη και η δύναμη είναι ωραία και όπως κάθε ζώο είμαστε φτιαγμένοι να επιβιώνουμε και επιβιώνεις δια της βίας, κάποτε.
Γιατί όταν μας στοίβαξαν στα κοτετσοκλουβάκια τα γραφεία και η επιβίωση με προστάτη τη μηχανιστική κοινωνία δεν ήταν πια πρόβλημα γιατί χωρίς πραγματικό μόχθο είχαμε άπειρη τροφή να γίνουμε 200 κιλά μαλάκες, χάθηκε η φλόγα από το μάτι και σίγησαν τα αρχέγονα ένστικτα που για χιλιετίες γράφονταν στο DNA μας.
Οπότε να σου το υποκατάστατο. Βία στις ταινίες, βιβλία, παιχνίδια να πάρει ο σύγχρονος άνθρωπος την τζούρα του και να "προσομοιώσει" ότι είναι δυνατός, ζωντανός και ελεύθερος.
Σαν το πορνό ένα πράγμα. Δεν έχεις γκόμενα, κανένα πρόβλημα. Πάρε χιλιάδες με 2 κλικ και παίξε με τη φαντασία σου.
Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, τις διαβάζω όλες με προσοχή.
Μπορώ να πω απαντήσατε τις απορίες μου, βέβαια ακούστηκαν απόψεις μόνο από άνδρες.
Δεν υπάρχουν και γυναίκες που διαβάζουν σκοτεινή λογοτεχνία;Υποθέτω ναι, ιδιαίτερα γυναίκες νεώτερης ηλικίας.
Μπορεί να μη φτιάξαμε ποδηλατολέσχη ανάγνωσης, πάντως αυτό το thread συμπληρώνει αισίως 50 σχόλια, ας είναι καλά ο Sidharta.