ΥΚΜ 3263...

...κόκκινη LANCIA DELTA, αν και τρέχει το ενδεχόμενο να είναι ελαφρώς διαφορετικός ο αριθμός του ευγενέστατου κυρίου που μου έκανε την χάρη να με αποκαλέσει "καραγκιοζάκο" πάνω στην γέφυρα των Πετραλώνων.
Κόρνα : "Μπιιπ!" (αλήθεια, θέλει τόνο το Μπιιιπ;; και αν ναι , θέλει σε κάθε "ι" ;;)
Κεφαλή (δικιά μου) αριστερά σε χρόνο dt : "τι τρέχει ρε τσολιά;;;"
Σταματάει (νάναι καλά το παλλικάρι).
Παίρνει το βλέμμα του καρχαρία, το μάτι μισοκρύβεται στο πάνω βλέφαρο, κρεμάει το κάτω χείλι : "Δε σε νοιάζει άμα σε σκοτώσω ρε;;;" ( άμα δε νοιάζει εσένα που θα με σκοτώσεις, θα νοιάζει εμένα, βλάκας είμαι... ;)
"Γιατί να με σκοτώσεις ρε αδερφέ, ματάκια δεν έχεις να βλέπεις μπροστά σου;" (πολύς αέρας βγαίνει μαζί με τις λέξεις, μάλλον του ψιλοφτύνω το παράθυρο, καταραμένο μπακοκοίλι...)
"Ξέρω εγώ αν έχω ματάκια !" (ουφ!, δόξα τω θεω , ήξερε...)
"Και τότε τι κορνάρεις αφού με βλέπεις;" (ρητορική ερώτηση, κυττάζω δεν σημαίνει απαραιτήτως και βλέπω...)
"Πάς μεσ' τη μέση ρε!!!" (η αλήθεια είναι ότι η μέση στον συγκεκριμένο δρόμο είναι σχεδόν ξυστά στο πεζοδρόμιο...)"άντε φύγε από δω, καραγκιοζάκο!!!"
...και χάθηκε μέσα στ' απόβραδο, μέσα στη μπόρα στον καημό και στη νυχτιά...
Βέβαια , τον ακολούθησα (ναι, ρε Θανάση , με κόπο , ρε Θανάση! που να χέσω τις σοκολατόπιτες και τα τσηζ κέϊκ... ) και τον πρόλαβα μπροστά στον σταθμό των Πετραλώνων όπου κόρναρε σε άλλο θρασύτατο υποκείμενο που ήταν μπροστά του (μάλλον δεν θα είχε δει ούτε εκείνος στις ειδήσεις πως θα πέρναγε τέτοιο καμάρι από εκεί και τόλμησε να βγει στον δρόμο).
Πλησίασα στο παράθυρο: "μπράβο, που μιλάς έτσι μπροστά στο παιδί σου!!!", πρόλαβα να πώ και ' κείνος χάθηκε μέσα στ' απόβραδο κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Πρόλαβε όμως και κείνος, ευγενέστατος και με πλήρη συνείδηση της ευθύνης της ανατροφής του παιδιού του, και μου απέστειλε συναδελφικό χαιρετισμό, ξέρετε, εκείνον με το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο, που πα να πει "είσαι νούμερο ένα!!!".
"Πάει , γίναμε επιτέλους Ευρώπη"σκέφτηκα και φτερά πήραν οι πόδες μου στου Θησείου τον πηγαιμό (έλα, ρε ποιητή! εκδηλώσου! βγες στο φως!!!)

Αλλά, μετά απ' αυτό το σύντομο και τόσο ευχάριστο συμβάν, η μοίρα το θέλησε να γίνω μάρτυρας δύο αποτρόπαιων σκηνών:

η μία έλαβε χώρα μπροστά στο τρίγωνο παρκάκι στην είσοδο του Λουμπαρδιάρη, όπου άστοργος πατέρας πάνω σε ποδήλατο ανεβαίνει χαλαρά την ανηφόρα απ' το Θησείο και, ωιμέ, ακολουθείται από το εννιάχρονο αγοράκι του που (αμάσητο) ανεβαίνει με το δικό του ποδηλατάκι την ανηφόρα χαζεύοντας δεξιά κι' αριστερά,,,
Η αλγεινή εντύπωση μαλάκωσε όταν διαπίστωσα ότι αυτή η ντροπή της κοινωνίας δεν ηταν Ελληνικής καταγωγής.

Η δεύτερη σκηνή εκτυλίσσεται στην οδό Ρούμελης στα Πετράλωνα (όλο τα Πετράλωνα μελετάω, θα φταρνίζονται...), όπου στο τέλος της παρατεταμένης ανηφόρας που έρχεται από την Κοίλης, διασταυρώνομαι με δύο ποδήλατα, πατέρας άπονος και μάνα πυρκαγιά, που ωιμέ (πάλι) έχουν σε καθισματάκια πίσω τους από ένα παιδί ο καθένας, χαμογελάνε πλατειά και με χαιρετάνε!!!
Ξένοι και αυτοί, ευτυχώς, δεν θίχτηκαν τα αρχετυπικά ιδεώδη της φυλής
μέσα μου.

Άσχετο τώρα: ..νάχει άραγε πάρει ποδήλατο στο παιδί του ο εξάσφαιρος με την LANCIA...