Το Stelvio ήταν έτοιμο από τα μέσα Αυγούστου. Εκτός από μερικές βόλτες μέσα και γύρω από την Αθήνα, επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις δε με άφηναν να φύγω μακρύτερα. Ήδη το τελευταίο 15ήμερο του Σεπτέμβρη ο καιρός χάλασε αισθητά, με βροχές στην ηπειρωτική χώρα και πτώση της θερμοκρασίας. Αν δεν ήθελα να χαζεύω μανουριασμένος το καινούριο μου ποδήλατο όλο το χειμώνα, η πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη θα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Έτσι πρωί-πρωί του περασμένου Σαββάτου 30 Σεπ ήμουν ήδη στο σταθμό Λαρίσης περιμένοντας ν’ ανέβω στο τρένο των 08:20 για Καλαμπάκα. Η πρώτη μου ποδηλατική εξόρμηση μόλις ξεκινούσε….
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Δώσε πόνο!
Δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Όχι από άγχος ή αγωνία, αλλά από ανυπομονησία να ξεκινήσει επιτέλους το ταξίδι, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, αυτό μου συμβαίνει πάντα. Είναι που φεύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, όχι ότι περνάω άσχημα, για να μπω σ’ αυτό το ταξιδιωτικό mode, όπου κάθε μέρα είναι διαφορετική με καινούρια πράγματα ν’ ανακαλύψω τριγύρω μου… και όχι μόνο. Δύο παρά τέταρτο είχα κιόλας κατεβάσει ποδήλατο και μπαγκάζια στην Καλαμπάκα, παρά δέκα ήδη ποδηλατούσα. Ο επιβλητικός όγκος των Μετεώρων τραβούσε το βλέμμα στα δεξιά μου, ίσως την επόμενη φορά, τώρα τα βουνά με περιμένουν…
Πήρα το δρόμο για Μέτσοβο. Όμορφη και χαλαρή διαδρομή στην αρχή, μετά τη διασταύρωση για Γρεβενά αρχίζουν και οι πρώτες ανηφόρες. Στο χωριό Κορυδαλλός ήταν ήδη 5 το απόγευμα, όταν σταμάτησα στο μικρό βενζινάδικο του χωριού, όχι για βενζίνη φυσικά, αλλά για έναν ελληνικό καφέ να πάρω δυνάμεις γιατί η σοβαρή ανηφόρα αμέσως μετά θα ξεκινούσε, βγαίνοντας από τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο και παίρνοντας έναν μικρότερο προς Καλλιθέα και Κρανιά. Εκεί στο βενζινάδικο ήταν και δύο μπαρμπάδες με… κυνηγετική αμφίεση που έπιναν το καφεδάκι τους και μου πιασαν κουβέντα. “Από πού έρχεσαι, ρε παλικάρι, που πας;”, “Που…; στα Κρανιά; Θα σε βρει η νύχτα μέσα στο δάσος και που θα μείνεις;” Για να μην τα πολυλογώ, άρχισε μια άκρως… εμψυχωτική συζήτηση για λύκους και αρκούδες… που έχουν αυξηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό… που φτάνουν μέσα στα χωριά… που μην ακούς τους οικολόγους ΔΕΝ τρώνε μόνο βελανίδια… και με τα πολλά βγήκα και πάλι στο δρόμο.
Τα επτά χλμ αδυσώπητης ανηφόρας μου πήραν πάνω από ώρα για να τα καλύψω, ενώ ήδη σουρούπωνε, και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά δέχτηκα στο μεταξύ και δύο επιθέσεις από κάτι ημιάγρια τσομπανόσκυλα, τα οποία καθώς είχαν οι τσομπάνηδες γυρίσει τα κοπάδια στα μαντριά τα είχαν αμολήσει τριγύρω. Με το κεφάλι (και την ουρά μου…) χαμηλά και κάτω από το ποδήλατο, το έσπρωχνα στωικά έως ότου να χαθώ από το βλέμμα των «φρουρών» της περιοχής… ήμουν το ξένο στοιχείο βλέπετε.
Όταν έφτασα στη διασταύρωση για την Καλλιθέα, τα 12 χλμ που υπολείπονταν μέχρι τα Κρανιά μου φαίνονταν απίστευτα μακριά. Είχα κουραστεί και, ειδικά μετά τα τελευταία… συναπαντήματα, δεν ήθελα να ποδηλατώ άλλο μέσα στη μαύρη νύχτα. Θες κυρίως λόγω της θερμοκρασίας που είχε ήδη πέσει στους 10 από τους 21-22 το μεσημέρι, θες λόγω των συζητήσεων του… Κορυδαλλού, το εκκλησάκι της Αγ.Τριάδας ακριβώς πάνω στη διασταύρωση μου φάνηκε απίστευτα φιλόξενο. Έστρωσα υπόστρωμα και υπνόσακο (στο ιερό) και αφού έκανα ένα ζεστό τραχανά για δείπνο, κλείδωσα την πόρτα και την έπεσα νωρίς. Κατά τις 2παρά (καλά 2παρά ρε φίλε;!;!) κάποιος μάλλον κυνηγός προσπάθησε μάταια να μπει, άλλαξα πλευρό, μάλλον τον είδα στ’ όνειρό μου…
ΧΛΜ ΗΜΕΡΑΣ: 48
Ξύπνησα νωρίς, έκανα καφέ και πρωινό (ταχίνι με μέλι) για να πάρω δυνάμεις και περίμενα ο ήλιος να σκάσει πάνω από τα βουνά για ν’ ανέβει λίγο η θερμοκρασία και να ξεκινήσω. Τα χλμ μέχρι τα Κρανιά ήταν εύκολα (για σήμερα) τελικά, μέσα σ’ ένα όμορφο δάσος από μαυρόπευκα, πόσο διαφορετικά φιλικό κάνει το περιβάλλον το φως της μέρας….
Στα Κρανιά έπρεπε να κάνω επιλογή διαδρομής. Η αρχική μου επιθυμία να διασχίσω από Κρανιά (ή Μηλιά) τη Βάλια Κάλντα προς Περιβόλι και Βοβούσα είχε λίγες πιθανότητες έτσι κι αλλιώς, καθώς οι πληροφορίες που συνέλεξα από Αθήνα έλεγαν για πολύ κακή κατάσταση των εντός του δρυμού ασυντήρητων δασικών δρόμων. Το αυτό μου επιβεβαίωσε και ο μοναδικός κυριούλης που συνάντησα μέσα στο έρημο χωριό, με αποτέλεσμα να περάσω στο plan B.
Δεξιά λοιπόν η άσφαλτος συνεχίζει για το Μικρολίβαδο. “Μάστορα έχει τίποτα τσομπανόσκυλα πιο κάτω ο δρόμος;” “Προς τα πού πας;” “Προς το Περιβόλι” “Α, εντάξει. Αφού δε πας προς το Μοναχίτι που ναι τα άγρια, αυτά προς το Περιβόλι είναι ήρεμα, δε σε τρώνε”…. Και καλά ανακουφισμένος μπήκα στο χωματόδρομο που μετά από 15χλμ θα με βγαζε ξανά σε άσφαλτο προς το Περιβόλι, έχοντας παρακάμψει περιμετρικά όλη τη δυτική πλευρά του εθν.δρυμού.
Ο δασικός δρόμος ήταν σε καλή κατάσταση, με λίγη φυτευτή πέτρα εδώ κι εκεί, και μερικά νεροφαγώματα ενίοτε, τίποτα δραματικό, ανεβοκατέβαινε το βουνό, μέσα από μια πολύ όμορφη διαδρομή.
Κατεβαίνοντας προς το ρέμα του Ασπροπόταμου, συνάντησα στάνες δεξιά – αριστερά, όμως τα κοπάδια έλειπαν προς υψηλότερα λιβάδια ίσως, εκτός από λιγοστά γελάδια που με παρατηρούσαν βαριεστημένα να περνάω.
Αυτό είναι και το χαμηλότερο σημείο της διαδρομής (770μ), από δω και πέρα έχει ΜΟΝΟ ανηφόρα…
Έλα και το τελευταίο (λέμε τώρα) ανηφορίδι πριν βγω στην άσφαλτο…
Παρότι ο σημερινός στόχος ήταν η Βοβούσα, μπαίνοντας ξέπνοος στο Περιβόλι, έψαξα εναγωνίως να βάλω κάτι στο στομάχι μου! Πράγματι η ψησταριά του κυρ-Τάκη στην πλατεία ήταν η σωστή στάση, όχι μόνο για τις παντσέτες και το λουκάνικο που καταβρόχθισα, μα και για την συζήτηση που ακολούθησε… δίπλα στο αναμμένο τζάκι (νωρίς το απόγευμα και η θερμοκρασία είχε ήδη πέσει αρκετά)! Δεν ξέρω πως αλλά η κουβέντα πήγε πάλι στις… αρκούδες (τυχαίο;)! “Παλιότερα σκότωνα αρκούδες”, μου εκμυστηρεύτηκε ο κυρ-Τάκης, “όχι από βίτσιο, μα για να προστατέψω τα γελάδια μου, δεν μπορούσα να τις ταΐζω. Η αρκούδα όταν κρυώνει ο καιρός, θέλει να μαζέψει λίπος πριν πέσει σε νάρκη και επιτίθεται σε ζωντανά. Όμως τον άνθρωπο τον φοβάται, θα σε μυριστεί και θα φύγει μακριά πριν την πάρεις χαμπάρι”. “Και οι λύκοι κυρ-Τάκη;” “Οι λύκοι δε σε τρώνε τώρα…”, “γιατί περιμένουν να σιτέψω;” σκέφτηκα ευθύς αμέσως μα δεν είπα τίποτα, “…τώρα ο λύκος γυρίζει μοναχός του και είναι δειλός να ορμήσει. Αργότερα, τον Γενάρη και τον Φλεβάρη με τα χιόνια, που θα έχουν ζευγαρώσει, δεν θα βρίσκουν εύκολα φαγητό και κυρίως θα γυρίζουν σε αγέλες, τότε θα σου επιτεθούν. Έχω βρεθεί σε τέτοια κατάσταση και αν δεν είχα μαζί μου την καραμπίνα δεν θα την έβγαζα καθαρή. Αυτή την εποχή μπορείς να στήσεις τη σκηνή σου όπου θέλεις στο βουνό και δε θα χεις πρόβλημα!”. Το γαλήνιο βλέμμα και η ήρεμη φωνή του κυρ-Τάκη, παρά την αγριάδα στο πρόσωπο, μαρτυρούσαν άνθρωπο που ξέρει τι λέει…
Ντύθηκα καλύτερα και βγήκα ξανά στο δρόμο. Μια ματιά στο μαγικό «Μπερναμπέου» της ομάδας του Περιβολίου (προσέξτε τη σουίτα… εμ… το κιόσκι των επισήμων!)…
Η θερμοκρασία είχε πέσει σε μονοψήφια νούμερα, όμως «ζεστάθηκα» γρήγορα γιατί η ανηφόρα ξεκινούσε σχεδόν έξω από το μαγαζί και συνέχιζε απαιτητική μέχρι τον αυχένα των 1530μ στη θέση Στάνη Τίζα. Το τοπίο γύρω μου όμως αντάμειβε με το παραπάνω την προσπάθεια. Άγρια γυμνά βουνά – έτσι όπως μ’ αρέσουν – επενδεδυμένα θαρρείς από ένα καφετί πέπλο με δυο τρεις συστάδες δέντρων εδώ κι εκεί και έναν ουρανό συννεφιασμένο από πάνω να κάνει ακόμα πιο δραματικό το σκηνικό….
Περνώντας τη Στάνη Τίζα, ο δρόμος (επιτέλους) κατηφορίζει, χάνοντας γρήγορα μέτρα μέσα σε δασωμένες εκτάσεις, για να φτάσει μέχρι το χωριό Βοβούσα.
Όμορφο πέτρινο χωριό η Βοβούσα με τον Αώο να το διασχίζει και το περίτεχνο πέτρινο γεφύρι της να ενώνει τις δυο αντίκρυ πλευρές (υπάρχει και σιδερένια γέφυρα πιο κάτω).
Μπήκα στο μοναδικό καφενείο πάνω στο ποτάμι για έναν ελληνικό και για να πιάσω κουβέντα με κάποιο ντόπιο. “Ακόμη δε βράδιασε και η θερμοκρασία είναι στους 8. Πόσο λες να πάει αργότερα;” στράφηκα προς τον ιδιοκτήτη, φορώντας ένα ζεστό fleece, καθώς μου έφερνε το καφεδάκι. “Χθες το βράδυ πάντως έπεσε στους -2, είχε πιάσει κρούστα πάγου το νερό”. “Πόσοοο;” μου ξέφυγε αβίαστα, ξέροντας ότι ο υπνόσακός μου δεν παίζει σε τέτοιες θερμοκρασίες. Αμέσως έψαξα να βρω μια εναλλακτική που θα μου εξασφάλιζε έναν ανεκτό ύπνο το βράδυ: “Ένα εκκλησάκι που έχει ο χάρτης εδώ πιο πάνω, της Αγ. Παρασκευής, μήπως ξέρεις αν είναι ανοιχτό;”. Αρνητική η απάντηση.
Χώρος για να στήσω τη σκηνή μου υπήρχε, στο προαύλιο του ιερού ναού του χωριού, όμως ήξερα ότι με αυτές τις θερμοκρασίες η νύχτα θα βγει δύσκολα και κυρίως δεν θα ξεκουραστώ για την αυριανή απαιτητική διαδρομή προς το Ανατολικό Ζαγόρι. Έτσι - με βαριά καρδιά ειν’ αλήθεια, λες και κάνω κάτι που δεν πρέπει – νοίκιασα για 25 ευρώ ένα δωμάτιο σε μια γιαγιούλα για τη νύχτα.
ΧΛΜ ΗΜΕΡΑΣ: 62
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .
Χίλια μπράβο.
Τέτοια θέματα πραγματικά προωθούν το ποδήλατο, εμπνέουν κι άλλους να προχωρήσουν, ανεβάζουν το επίπεδο του φόρουμ.
Αν μπορείς ανέβασε στο τέλος κι έναν χάρτη με τη διαδρομή που έκανες, να την παρακολουθήσουμε ευκολότερα.
Εξαιρετικη περιγραφη, ωραιες φωτογραφιες, μας ταξιδεψες νοερα και εμας. Παντα ορθιος και να εχεις και αλλες υπεροχες περιπετειες-βολτες.
Πολύ ωραία περιγραφή και όπως λένε και οι άλλοι, μας ταξίδεψες πολύ όμορφα! Ωραίο καιρό βλέπω από τις φωτογραφίες, τυχερός είσαι. Τα vittoria από ό,τι κατάλαβα ήταν μια χαρά στους χωματόδρομους όπως το λέγαμε, έτσι;;
Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια....
Ήμουνα σίγουρος! Προχώρα Αλέξανδρε, διαβάζουμε και απολαμβάνουμε!
Υπέροχος!!!
πολύ ωραίος!!
Το πρωί ξυπνώντας, έκανα τον καφέ και το πρωινό μου, μάζεψα τα πράγματά μου και λίγο πριν ξεκινήσω έβγαλα το ρολόι έξω από το παράθυρο για να δω τη θερμοκρασία. Ήταν 9 το πρωί, ο ήλιος έλουζε ήδη το χωριό και έξω είχε 4 βαθμούς!!! “Και πολύ καλά έκανα…” είπα στον εαυτό μου πίνοντας τη τελευταία γουλιά καφέ.
Περνώντας τη μεταλλική γέφυρα του Αώου, αμέσως δεξιά ξεκινάει ο δασικός δρόμος προς Λάιστα και Γυφτόκαμπο, αυτός που θα μ’ έβγαζε στην επαρχιακή οδό των χωριών του ανατολικού Ζαγορίου.
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και ο δρόμος βατός, όμως συνεχώς ανηφορικός για να σκαρφαλώσει από τα 960μ υψομέτρου της Βοβούσας μέχρι τον πρώτο αυχένα στα 1500μ περίπου.
Σ’ εκείνο το σημείο έπρεπε να κάνω επιλογή της πορείας μου, είτε να συνεχίσω ευθεία στον ομαλό δασικό δρόμο μέχρι τη Λάιστα και από κει από άσφαλτο να βγω στον επαρχιακό του ζαγορίου προς Σκαμνέλι, είτε να κάνω αριστερά σε ένα μικρότερο και προφανώς χειρότερο (το πόσο χειρότερο δεν ήξερα ακόμη…) χωματόδρομο που βγάζει κατευθείαν στο Γυφτόκαμπο, «γλυτώνοντας» 15χλμ περίπου. Περιττό να πω ότι διάλεξα το δεύτερο χωρίς δεύτερη σκέψη…
Ο δρόμος θεωρητικά θα ανηφόριζε για λίγο ακόμη, μέχρι τα 1620μ, πριν αρχίσει να κατεβαίνει προς το Γυφτόκαμπο. Θεωρητικά βέβαια, γιατί εκεί που έβλεπα στο gps ότι πλησιάζω κοντά, μετά από μια στροφή ακολουθούσε μια μικρή κατηφόρα και έχανα τα μέτρα (υψομέτρου) που με τόσο κόπο είχα μαζέψει! Είναι η πρώτη φορά που καταριόμουν τις κατηφόρες!
Το τοπίο παρέμενε μαγικό, ίσως και περισσότερο ακόμη, το δε τεραίν όμως άλλαξε δραματικά. Από τον ομαλό στρωτό δασικό δρόμο, το… καλντερίμι έγινε πετρωτό, με λευκή φυτευτή πέτρα, συνεχείς αυλακώσεις σε σημεία, και νεροφαγώματα ακόμα συχνότερα («σπαστήρι» το λέγαμε στο εντούρο).
Στην αρχή πονούσε η καρδιά μου το ποδήλατο να κοπανιέται στα κοτρώνια, μετά όμως από καναδυό καλά κοπανήματα, που σταμάτησα για να ελέγξω πιθανές ζημιές, διαπίστωσα ότι το Stelvio δεν κατάλαβε τίποτα! Έτσι με ψυχραιμία πλέον άρχισα να εκτιμώ πόσο αέρινα περνούσε πάνω από τις ανωμαλίες, πόσο απορροφητικό ήταν το πλαίσιο, και πόσο εύκολο ήταν να το κατευθύνεις με ελάχιστη πίεση στο τιμόνι, διαλέγοντας ακριβώς το πάτημα, παρά το αυξημένο φορτίο, το dropbar και τα ασφάλτινα ελαστικά!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν 4 ώρες(!) για ολοκληρώσω αυτά τα 30χλμ καλού και κακού χώματος και να βγω στην άσφαλτο…
Μπροστά μου ήταν το Σκαμνέλι, όμορφο χωριό με προσεγμένα πέτρινα σπίτια, που μερικά φιλοξενούσαν κάποιους μάλλον ακριβούς ξενώνες, και καλοσχηματισμένα καλντερίμια, μα… παντελώς έρημο (Δευτέρα γαρ ίσως)! Ευτυχώς βρήκα μια γιαγιά στο δρόμο και τη ρώτησα που μπορώ να βρώ κάτι να φάω. “Ανέβα στο καφενείο στην πλατεία, κάτι θα σου φτιάξουν”. Απ’ έξω το παλιακό καφενείο έμοιαζε κλειστό, μέσα όμως ο ιδιοκτήτης με δυο ακόμα φίλους έπιναν τσίπουρα. Μπήκα φουριόζος με το ποδήλατο μέσα(!) διακόπτοντας την ομήγυρη: “Μπάρμπα κάνε μου κάτι να φάω, δε μπορώ να κάνω ούτε μέτρο παραπάνω!”. Πρέπει να ήταν τα πιο νόστιμα αυγά μάτια, μαζί με ντοματοσαλάτα, που έφαγα τα τελευταία χρόνια…
Ξανανιωμένος βγήκα στο δρόμο που πλέον κατηφόριζε, περνώντας μέσα από τα χωριά Τσεπέλοβο, Καπέσοβο, Κουκούλι, προς τα πεδινά. Δεξιά μου επιβλητική η έξοδος του φαραγγιού του Βίκου, με τη Βίτσα και το Βραδέτο γαντζωμένα θαρρείς στις άκρες των εκατέρωθεν βράχων…
….ενώ αριστερά μου ένα σύμπλεγμα χαμηλότερων βουνών και λόφων, καλυμμένα από ένα πράσινο χαλί μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Ήμουν κουρασμένος, είχα κάνει αρκετά και δύσκολα χλμ σήμερα, όμως για έναν περιέργο λόγο δεν ήθελα να σταματήσω, ήθελα να συνεχίσω να ποδηλατώ μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο τοπίο που φωτιζόταν γλυκά από τον ήλιο που έπεφτε εκείνη τη στιγμή.
Έτσι πέρασα το Κουκούλι, που ήταν ο στόχος της ημέρας, κατέβηκα στα πεδινά και ξαναπήρα την ανηφόρα για τη Βίτσα. Κατά τις 6μιση ήμουν ήδη στην πλατεία του χωριού και απολάμβανα κλασσικά τον ελληνικό μου με τη συνοδεία μιας πορτοκαλόπιτας.
Πραγματικά γεμάτος και από τη σημερινή μέρα, άρχισα να αναζητώ μέρος για να στήσω τη σκηνή μου για το βράδυ. Το ξέφωτο στο πλάι ενός παλιού ναού στα όρια του οικισμού πρόσφερε γενναιόδωρα θέα σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή. Αφού έστησα γρήγορα τη σκηνή, ξεκίνησα να φτιάχνω το βραδινό μου: κους-κους με γραβιέρα ζαγορίου!
Έτρωγα αργά, το σώμα μου είχε κατακλύσει μια γλυκιά κούραση, τα μάτια μου κοιτούσαν μακριά, προσπαθώντας να «ρουφήξουν» το τοπίο που χανόταν σιγά-σιγά στο σκοτάδι. Ένιωθα μια τρομερή ευδαιμονία! Άρχισε να ψιλοβρέχει, το χώμα μύριζε μουσκεμένο. Μπήκα στη σκηνή. Άκουγα το τσικ-τσικ των σταγόνων της βροχής πάνω στη τέντα. Ήθελα να μείνω ξύπνιος για ν’ απολαύσω αυτή την αίσθηση όσο περισσότερο μπορούσα… Σύντομα με πήρε ο ύπνος….
ΧΛΜ ΗΜΕΡΑΣ: 66
Ξύπνησα νωρίς, μα δε βιαζόμουν να ξεκινήσω. Τα χλμ ήταν σχετικά λίγα για σήμερα. Έκανα τον καφέ μου και πρωινό τραχανά με ψωμί και γραβιέρα που είχε περισσέψει από χθες.
Μάζεψα όλη μου την προίκα πάνω στο ποδήλατο και βγήκα για ακόμη μια φορά στο δρόμο. Πόσο μου αρέσει αυτή η «νομαδική» ζωή, διαρκώς σε κίνηση, κάθε βράδυ και αλλού, ποτέ δεύτερη νύχτα στο ίδιο μέρος και πόσο τυχερός αισθάνομαι που έχω (ή δημιουργώ) την ευκαιρία να βγαίνω κάθε τόσο από τη «γυάλα» - όπως λέω - για να τη ζήσω…
Άλλη μια όμορφη μέρα, ζεστή και ηλιόλουστη, και μέσα σε λίγα λεπτά κατηφόρισα πάλι στον κεντρικό επαρχιακό. Αφού πέρασα τα Άνω και Κάτω Πεδινά, στην επόμενη διασταύρωση έστριψα δεξιά για Αρίστη. Τα επόμενα 3 παρά κάτι χλμ ήταν η ΠΙΟ απότομη ανηφόρα ολόκληρου του ταξιδιού (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε)!!!! Τα περισσότερα τα έβγαλα περπατώντας και σπρώχνοντας το ποδήλατο… Πάλι καλά που ήταν μόνο 3 και όχι 33. Βέβαια αν ήταν 33 με αυτή τη κλίση θα έφτανα στην κορυφή του Ολύμπου όχι στην Αρίστη…
Όοοοταν τελικά έφτασα στον αυχένα και πέρασα από την άλλη πλευρά, τα υπόλοιπα κατηφορικά χλμ μέχρι το χωριό έγιναν σε… υπερηχητικές ταχύτητες που ξεπέρασαν αρκετές φορές τα 60χλμ/ώρα! Το ποδήλατο είναι τελικά το μόνο μέσο που η κάλυψη μιας χιλιομετρικής απόστασης έχει τόσο μεγάλη διαφορά σε συνάρτηση με το αν είναι ανηφόρα ή κατηφόρα και πόσο μεγάλη, απότομη είναι αυτή… Ίσως γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να προϋπολογίσεις χρόνους για συγκεκριμένες διαδρομές σε ένα ταξίδι.