"Ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό"...

εγώ δεν ξέρω τίποτα! τίποτα!!! ακούσατε;;; τι ξέρω εγώ;;;; εγώ ό,τι μου λένε δεν λέω κι ό,τι μου λένε να κάνω δεν κάνω...απλό είναι όσο το 1+1=2

(εκτός της συνεχούς φθινοπωρινής σονάτας που βιώνουμε, θα έλεγα πως να φτάνεις να κάνεις ήρωα τον Παπαδήμο, φίλες και φίλοι, πρέπει να είσαι το λιγότερο αντιεπαναστάτης με αιτία!!! συγνώμη ήθελα να πω κάπου αυτή μου τη σκέψη...και μ' αυτό αναφωνώ, ω καιροί, ω ήθη! και πάω για έναν πιθανό ύπνο)

ήταν το πρότυπο μακροζωίας και δεν θα πω για τα άλλα...άλλά ο χάρος δεν λογαριάζει και το καντήλι μας έχει λάδι όσο καθορίζει ο από πάνω...ο από πάνω λοιπόν αφού έδωσε μαθήματα πολλά μέσω του βίου αυτού του ανθρώπου σ' εμάς τους υπόλοιπους, ε, τον πήρε...

κοιτάξτε ένα μεγάλο σύστημα είμαστε και αν δεν το ξέρετε μάθετέ το...κεντρομόλο δεν θα το έλεγες με τον εαυτό μας στο κέντρο...αλήθεια ο ήλιος είναι το κέντρο του Σύμπαντος;;; μέχρι προ τινος έτσι θαρρούσαν στην αρμόδια επιστήμη... 

θαρρώ πως όχι...αλλά ούτε και η αρμόδια επιστήμη το θαρρεί τώρα πια...

αλλά ό,τι βλέπουμε κι αποδεικνύουμε σταθερά πιστεύουμε κι ως αληθινό;

θαρρώ αυτό το κακό συνήθειο πρέπει να το κόψουμε...θαρρώ πρέπει να λέμε πως μέχρι του παρόντος ο ήλιος είνα το κέντρο του Σύμπαντος, αλλά διατηρούμε επιφυλάξεις καθ' ότι η αρμόδια επιστήμη συνεχώς ερευνά κι εξελίσσεται...

επίσης θαρρώ πως ο νεκρός δεν δεδικαίωτε καθόλου...όταν θα φύγω απ' τη ζωή να είστε αυστηροί μαζί μου...μου χρειάζεται της αγριοκατσίκας...

επίσης πολλά θάρρητα έγραψα για πέντε η ώρα που ξημερώνει...

όμως επειδή δεν θέλω να είμαι σκληρή...απελθέτω απ' εμού το ποτήριον της σκληρότητος...

κ. Κωνσταντίνε Μητσοτάκη (πάντα φοβόμουν ανθρώπους με πολλά ονόματα πχ, Κωνσταντίνος Μήτσος Τάκης) 

να δικαιωθείται αναλόγως εύχομαι στην νέα φάση της Κοσμικής σας οντότητας...ως νεκρός επι Γής, ως κάτι άλλο ΄στο Σύμπαν...

ναι ο καιρός είναι πάντα ο καιρός...δεν ρισκάρω να αναφέρω τίποτα μαντικό γι' αυτό το θέμα...θα πω πέριξ πραγματάκια...

ότι απόψε στο Ηρώδειο ξεκινάει με πρόβα τζενεράλε η παράσταση της Μαντάμα Μπατερφλάι, που πολύ αγαπώ και θα σπεύσω ντυμένη κρεμυδοειδώς να παραστώ, γιατί είναι αλήθεια πως δίχως εμένα δεν ξεκινάνε τέτοια τολμήματα ... θα έχει 1500 ανέργους η σημερινή προσέλευση, επί τούτου καθιερωμένη πολιτική της Λυρικής Σκηνής πια ... δωρεάν ... αυτή η τραγική Πεταλούδα με τις υπέροχες άριες ... δεν θα παραθέσω ... όποιος θέλει ας τις ψάξει ...

πηδάω στο άλλο θέμα τώρα ... έμαθα από σπόντα πως υπάρχει ένας γεωπόνος ανάμεσώ μας ... καλέ μας πείτε πώς θα αντιμετωπίσω την αθρόα προσβολή από μελίγκρα όλης της περιοχής μου ... όλες οι ακακίες άρρωστες βαριά και οι αθεόφοβες επιτίθενται στις τριαντοφυλλίτσες μου που παρά την προσβολή ανθοφορούν, ειδικά η ΜακΦάρλαντ και η λευκή ... μαγικά πλάσματα και το πώς ανθίστανται ...

στον μικρόκοσμο της χλωρίδας του μπαλκονακίου μου παραμένει ακμαιότερο παρά ποτέ το αχαμνό κυκλάμινο που τώρα πια δείχνει την καρδιά του απροκάλυπτα ... αλλά κι ένας σκούρος βασιλικός που λατρεύω, κυριολεκτικά λατρεύω (δις εμφατικόν) ... ξαναπήρα έναν στεφανωτή που ο προγηγούμενος ήταν θύμα του ψύχους και αντικατέστησα τους πανσέδες, που ξεπνόησαν, με δαφνούλες ανθισμένες ... οι γλυκές μου!!!

θα σας αποχαιρετίσω σήμερα, γιατί η πολυπράγμων τρέχω και δεν φτάνω...με μια φράση μιας εξαιρετικής ταρωμάντισσας που παρακολουθώ, μαθαίνοντας τους συμβολισμούς αυτής της τέχνης εδώ και κάτι μήνες (μη βρίσετε, δεν σκοπεύω να γίνω ταρωμάντισσα, απλά κυκλώνω ένα πρότζεκτ που ίσως με οδηγήσει σε ένα μεταπτυχιακό πάνω στο αντικείμενό μου, αλλά ναι έχω συλλέξει εως τώρα 11 σετ καρτών με διαφορετικές απεικονίσεις και συνεχίζω ακάθεκτη, αναζητώντας τις ρίζες αυτών των πραγμάτων, όπου τέλος δεν υπάρχει, γιατί μιλάμε για ρίζες βαθιά στην αρχαιότητα και γιατί με συγκλονίζει το τι ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για να κωδικοποιήσει την εξέλιξη της ζωής του, των πιστεύω του, πώς αγωνίζεται να ελέξγει στην ουσία την ποιότητα της ζωής του, γνωρίζοντας πως δεν εξαρτάται απόλυτα απ' αυτόν)

η Κυρία λοιπόν αυτή σήμερα καθώς παρατηρούσα τον τρόπο που ενεργεί όταν μαντεύει, με μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη γλώσσα (Αμερικανίδα με καλό σχετικά πολιτισμικό υπόβαθρο), μιλούσε επί κοντά 45 λεπτά κι έλεγε ένα σωρό σοφά και δύσκολα πράγματα κι εγώ κλέβω αυτό και το φέρνω εδώ γιατί μας αφορά όλους...κρατούσε στα χέρια της το εννιά της πεντάλφα στην ουσία, εννιά της γης για το σετ καρτών που χειριζόταν και έλεγε ...

το κάνω μήνυμα για όλους μας ... και δεν μεταφράζω μήπως το χαλάσω ...

the nine of earth is about honouring your commitments ...

for some of you it means you've got to start moving towards your dreams ...

because your dream is a commitment to yourself

εν ολίγοις ...

να ενεργούμε για την πραγμάτωση των ονείρων μας,

αν πρέπει να είμαστε πιστοί σε όσα αφιερωνόμαστε,

τα ονειρά μας ανήκουν σε εκείνες τις αφιερώσεις που δικαιούται ο ίδιος μας ο εαυτός και πρέπει εμείς οι ίδιοι να είμαστε πιστοί σ' αυτό ...

να είμαστε πιστοί στην πραγμάτωση όσων ονειρευόμαστε ...

χαίρετε!!!

με το που άνοιξα το λάπτοπ, πλόπ ένα παραθυράκι από τα μηνύματά μου στη μούρη "έκτακτο δελτίο επιδείνωσης καιρού, βροχές, καταιγίδες, χαλάζι"!!!

τ' είχες Γιάννη μ' ; ρώτησα εγώ...

τ' είχα πάντα; απάντησε ο Γιάννης μ' ... σε μορφή ερωταπόκρισης

ουδέν σχόλιον από το καιροσκοπείο μου ικανόν να φωτίσει τις συνθήκες που υπονοεί το μήνυμα, εκτός του ότι πέφτουν τα μπουμπούκια της γαρδένιας και πάνε ν' ανοίξουν κι άλλα μπουμπούκια κυκλάμινων!!! άτιμη διαίσθηση των φυτών!!!

παρεμπιπτόντως ανθοφορία κυκλάμινων, λευκών εκείνη τη χρονιά, υπάρχει στο φωτογραφικό αρχείο μου στις 1 Ιούνη 2015, άρα όχι σπάνια εκδήλωση του συγκεκριμένου είδους στο γεωγραφικό μου στίγμα!

Χαίρετε!!!

η βραδιά ήταν κάπως απόψε βραστερή θα έλεγα ... αρκετά ποδήλατα στη βόλτα μας χωρίς φώτα ή με μισά φώτα, είτε πίσω, είτε εμπρός...καβαλημένα στο πεζοδρόμιο κάποια....

γυρίσαμε σπίτι και ιδού το αποτέλεσμα της κουφόβρασης...η πρώτη μέρα με πόδια τούμπανο...το σκυλί νεκρό δεν τρώει, μόνο πίνει ... και ξεστόμισε και το επαναστατικό, πως αν δεν δώσει την έγκρισή του, εκδρομή στο χάος δεν θα μου επιτρέψει να πάω, αν δεν φροντίσω τα δέοντα που τον αφορούν, να ξεχάσω την εκδρομή...είπε και κοιμήθηκε πάνω στο ντεραγιέ της Πέρλας..

.εντάξει αφεντικό του είπα..

.μην τολμήσεις να χαιρετίσεις θηλυκιά στο δρόμο...σε σκότωσα..

.δεν μ' αφήνεις να πάω στο χάος εσύ, δεν έχει φιλί στο κούτελο εγώ...

καθώς ξεκουράζονται οι πόδες, σας μεταφέρω τη μαγική στιγμή, όπου τα έγχορδα κουρδίζονται και οι θεατές ζουν τον απόλυτο βόμβο των κουρδισμάτων απ' τη μια και των συνομιλιών τους απ' την άλλη

στις 30/6 στο Ηρώδειο, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση της Μαντάμα Μπαττερφλάυ ...

αναπολώ την ίδια παράσταση τον Ιούλιο του 2013, είχα την χαρά να παρακολουθήσω... εδώ η ανοιχτή πρόβα έξω απ' το Ηρώδειο...είπε κανείς κάτι για μικρόφωνα και ακουστική του χώρου;;;

πλήν αρκετά μουντή μερούλα αυτό το Σαββατάκι! έχω τρυφερή διάθεση απέναντί του...

εντάξει ζεστός καιρός και με βάση τις ακριβείς μετρήσεις του καιροσκοπείου μου έχουμε τώρα δα στο Κέντρο της ωραίας μας πόλης, όχι υπό σκιάν, αλλά υπό ντάλα έστω και χλωμούτσικο ήλιο να πέφτει καταπάνω στο μηχάνημά μας, έναν τυπικό σπιτίσιο υπαίθριο υγροθερμογράφο, 38 βαθμούς της κλίμακας Κελσίου και υγρασία 48%! χάρμα!

συνέχεια τώρα...

πήγαμε την βόλτα μας κι όπως χτες πρησμένα πόδια εγώ, ερείπιο κούρασης ο Άραγκορν κι έχω να μεταφέρω τα συναπαντήματά μας που με διέγειραν κάπως έως αρκετά...

μια φεμινιστική νότα...σ' όλη την περιοχή απ' τον ΟΤΕ Πατησίων και όσο υπήρχαν τοίχοι για τοιχοκόλληση, αφίσες της γυναικείας ομάδας mιγαδα, ότι διοργανώνει διαδήλωση στο Θησείο ενάντια στην όλη υπόθεση του βιασμού και των βιαστών...

διάβασα το κείμενο της αφίσας και σκέφτηκα πόσο τραγικό είναι κάπου τριαντακάτι χρόνια μετά τον καιρό που η γενιά μου καταπιανόταν με το ίδιο ζήτημα, το σκηνικό σήμερα παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο...

εμείς είχαμε και την ομάδα των βιασμών τότε που μαχόμασταν και με συγκεκριμένα περιστατικά σιωπηλής βίας σε σπίτια υπεράνω υποψίας...και είναι όμως εξαιρετικό πώς αυτές οι κοπέλλες τώρα το θίγουν ως έχει...εμείς τότε μιλούσαμε πιο πολύ στη βάση του νομικού πλαισίου...αυτές λένε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη...

δεν τις ήξερα τις κοπέλλες και πώς άλλωστε η παροπλισμένη, αλλά μοιάζει να οργανώνονται τα κορίτσια κι αυτό είναι ενδεικτικό και παρήγορο! εν έτει 2017 με ένα τεράστιο πισωγύρισμα που συντρέχει ...

καπάκι σ' όλο αυτό και μάλλον συμπτωματικά εντελώς ταιριαστό, θέλω ν' αφηγηθώ ένα σκυλίσιο περιστατικό...

βαδίζουμε επί της Πατησίων εγώ και το αγόρι μου, επιστροφή στο σπίτι...από μια πολυκατοικία πετάγεται θηλυκό σκυλάκι κανελί, μεγέθους ως τη μισή γάμπα του Άραγκορν...αυτός τρελαίνεται από χαρά ...

τον αφήνω πάει κοντά της, μυρίζονται, χαρές αυτός, αυτή τον κοιτάζει όσο της κάνει χαρές, και όσο να το σκεφτούμε αρχίζει να τον γαυγίζει, χωρίς να δείχνει δόντια, σαν να του λέει, άκου φίλε, είσαι πολύ ψηλός για μένα, δεν θέλω τις χαζοχαρές σου...

αυτός κοκκαλώνει με παράπονο, την κοιτάζει, δεν φεύγει όμως,

αυτή τον γαυγίζει ξανά καναδυό φορές κι αυτός χωρίς να φύγει, κάνει το υπέροχο...στρέφει!!!! φίλες και φίλοι, το τεράστιο πρόσωπό του αριστερά κατεβασμένο λοξά...σαν να της λέει, βρε κουτό δεν θα σε πειράξω...σ' αγαπάω!!!

Τεράστιος τζέντλεμαν ο Άγγλος μου!!! εγώ περήφανη μαμά του...mommy's boy!!! αυτός που αν ήταν σερνικό θα το έκανε νοκ άουτ σε δευτερόλεπτα...

αυτά για μπρέκφαστ σήμερα και η ικανοποίηση για τη δικαιοσύνη που στη φύση υπάρχει και η ελπίδα να υπάρξει και στους ανθρώπους κάποτε...

ξύπνησα στις 3.00πμ σήμερα και η αλήθεια είναι πως το'συρα αξιοπρεπώς ως τις 6.00 που άρχιζε το αγαπημένο μου λυκαυγές κι εκεί ακριβώς το'χασα μ' ένα ακαθόριστο αίσθημα κλειστοφοβίας ... για την επερχόμενη καταιγίδα να το πω; δεν είναι σαφές ...

εν πάσει περιπτώσει ως ήμουν, φούσκωσα λάστιχα στην Πέρλα, έφτιαξα και μια λεμονάδα με τζίντζερ, γέμισα κι ένα παγουράκι νερό και έγινα καπνός, από Συγγρού, εγώ κι άλλοι δυό με κούρσες, αυτοί ήταν εξαιρετικά βιαστικοί (χιχιχί!), εγώ πάλι καθόλου...ταχυτάτη αλλά με μέτρο ... καβάλησα την Εσπλανάδα όπου ένα σωρό φράγματα κι εγκαταστάσεις για συναυλιακούς λόγους και βγήκα πανηγυρίζοντας στο Φλοίσβο...

στο Φλοίσβο καλημέρισα όλους τους ψαράδες δια χειραψίας...εκτός από έναν που καταχέρισα γιατί κόντεψε να μου αρπάξει το περουκίνι το αγκίστρι του την ώρα που έκανε τη μαγική κίνηση να το εκτινάξει ανοιχτό εκ των όπισθεν προς το εμπρός...τη θάλασσα δηλαδή που ήτο γαληνοτάτη ... ρώτησα μια κυρία κάποιας ηλικίας που ετοίμαζε μια ματζακόνα ψωμοτύρι-δόλωμα στο αγκίστρι της, εντυπωσιασμένη απ' το μεγεθος, "τι ψάρια πιάνετε;" και μου απάντησε με ειλικρίνεια και κάποια απαξία στη φωνή για την ανόητη ερώτησή μου, "τίποτα!" και μετά με έγραψε κι ασχολήθηκε με το έργο της...

πάω πιο κάτω επί της προκυμαίας και αντιλαμβάνομαι πως έχω να πιώ το ρόφημά μου εκεί πριν τον Νοέμβρη του 16;;;; καλέ τι λάθος μνήμη έχω πια...αλτσχάιμερ εν αρχή;;;; ήμουνα απόλυτα βέβαιη πως έχω πάει μέσα στο χειμώνα πλειστάκις...αλλά πάλι πώς δεν είδα αυτό που είδα σήμερα το οποίο ως δημοσιεύματα με ενημέρωσαν είναι εκεί απ' το Νοέμβριο του 16...μιλώ για το Μνημείο πεσόντων υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού...

το μνημείο είναι η γέφυρα ενός υποβρυχίου

μετά σκέφτηκα το Φελινικό E la nave va ...

δηλαδή στον κόσμο μου εγώ ...

όταν όμως αναλογίστηκα τους χαμένους ανθρώπους μέσα σ' αυτά τα φοβερά εργαλεία μάχης που είναι τα υποβρύχια ανατρίχιασα με δέος ...

η θάλασσα είναι ένας θάνατος τρομακτικός πάντα στο μυαλό μου ... ο αδελφός της γιαγιάς, η γιαγιά και ο μόνιμος θρήνος ...

ω , τι με βρήκε πρωί-πρωί, πάνω που πήγα να διώξω το κλειστοφοβικό ακαθόριστο αίσθημα ... σαν κάποιος να μ' έστειλε για ν' αναλογισθώ, πώς τόσος κόσμος έχασε τη ζωή του και με ποιό τρόπο, να αισθανθώ δέος και να αισθανθώ αυτόματα απόλυτα ηλίθια μέσα στην ακαθόριστη κλειστοφοβική μου διάθεση ...

ωραίος τόπος ο Φλοίσβος!

μετά έφυγα προς τον Πειραιά κι έλεγα - γιατί είχα αφήσει και το παιδί μου χωρίς βόλτα και δεν ήταν να το τραβήξω και πολύ - έλεγα, λίγο ακόμα, λίγο ακόμα και ξανά λίγο ακόμα και δώστου βόλτα σε γειτονιές του Φαλήρου και του Μοσχάτου που μ' αρέσουν...όπως ήταν η πατρίδα μου η Καλλιθέα παλιά...σπίτια με κήπους...δεν ήθελα να φύγω...

ω κατάρα στην κάθετη δόμηση...

κι άκουγα ένα σταθμό συνεχόμενα για να έχω αίσθηση του χρόνου και μόλις άκουσα εννιά η ώρα...πήρα φόρα προς τα πάνω τρέχοντας...

δέκα παρα είκοσι ο Άραγκορν κόντεψε να σπάσει τα ποδάρια του απ' τα τρεχαλητά της χαράς του που με είδε...

ξέρει πως όταν ποδήλατο πάει στην πόρτα αυτός μένει σπίτι...κάθεται στα μισά του χωλ και με κοιτάει με το λοξό αρχοντικό του βλέμμα όσο φεύγω...

τα σημάδια απ' τα σάλια του στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα ... μια μικρή λιμνούλα σημαίνουν πως το παληκάρι μου κάθησε και με περίμενε τόσες ώρες, απ' τις 6.30 ως τις 10 παρά κολλημένος στην πόρτα ...

και πήγαμε μεγάλη βόλτα με δυο στάσεις και πολύ νερό ...

και γυρίσαμε και φάγαμε ως πρέπει ένα μεγαλόπρεπο αυγό μάτι, με ψωμάκι προζυμένιο και ντοματίνια και κοιμηθήκαμε ...

στις 2.00 ντάλα μεσημέρι ο Επάνω αποφάσισε να μετακινήσει τον παλιό μπουφέ χωρίς βοήθεια, μόνος του ... του είχα πει την άλλη φορά ... "θα πιαστεί η μέση σας! φωνάξτε κάποιον να σας βοηθήσει! στην ανάγκη να πεταχτώ εγώ! δεν θα βαρυγκομούσα καθόλου!" "Όχι ακόμα εσύ" μου είπε αυστηρά κι εγώ λούφαξα...μετά έριξε τον ουρανό στα κεφάλια μας και ...

πλημμύρισε το μπαλκονάκι μου και ήμουνα να κάνω τον υδραυλικό επί μία ώρα, γιατί ο αληθινός υδραυλικός που άλλαξε τους σωλήνες ομβρίων υδάτων μια τρύπα στο γιαλό έκανε...

τώρα που σας γράφω αυτά, ο Άραγκορν ροχαλίζει στα πόδια μου κι εγώ είμαι ένα ράκος ψυχικό και σωματικό ... πάω να φάω μερικές καραμελίτσες να συνέλθω ...

το ρεζουμέ, φίλοι! πιστέψτε με, είναι, πως ένα βάζο καραμελίτσες στο σπίτι, μας κάνει παιδιά!

ναι, μια υγρή μέρα και κάπως ζεστή, νοτιάς διαπιστωμένος με φλόγα κεριού...κουνούπια...μελίγκρες, η εικόνα των ακακιών στο δρόμο μου τραγική...πέφτουν τα φύλλα σαν να'ναι φθινόπωρο προχωρημένο...κρίμα...

δεν θα δώσω όρια, δεν έχει νόημα... τα αισθάνεται κανείς στο πετσί του...

γιορτή λοιπόν σήμερα και την έκαναν όλοι για εκτός τόπου και χρόνου...εγώ πάλι όχι...είχα ένα κάπως δύσκολο πρωινό

γύρισα περπατώντας με κλειστά παπούτσια ... καημένα ποδαράκια μου ... έφτασα σπίτι αρκούντως κουρασμένη ως το διεκδίκησα ...

και από νωρίς ήθελα να πω κατιτί για την πνευματικότητα και λέω τώρα τι σεντονάκι να σου βγει για ένα τέτοιο θέμα, που βαθιά σ' απασχολεί μαζί με την διαίσθηση .. ισχυρή σχέση η διαίσθηση και η πνευματικότητα ... μη με ρωτάτε τι εννοώ...πάμε για σεντόνι και δεν πρέπει ...

η Αγιατριάδα λοιπόν ήταν από πάντα  μια φύση του θείου που υπήρχε με σαφήνεια στην Καινή, αλλά και με ισχυρή νύξη στην Παλαιά Διαθήκη, και δη στη Γέννεση, εκεί που αναφέρεται το βιβλίο αυτό στην φιλοξενία του Αβραάμ προς τους τρεις Αγγέλους, που όμως ο ένας πάντα σημειοδοτεί τον Υιό, ο άλλος τον Πατέρα και εκεί κάπου είναι και το Περιστέρι που σημειοδοτεί  το Άγιο Πνεύμα ...

στο Δαφνί, αλλά και στην Πάτμο στο μοναστήρι υπάρχει απεικόνιση αυτής της σκηνής όπου ο Αβραάμ και η Σάρα φιλεύουν με άρτο και οίνο τους επισκέπτες τους, κι ο Θεός τους πληροφορεί πως θα τεκνοποιήσουν και θυμώνει όταν η Σάρα γνωρίζοντας την ηλικία και τις δυνατότητές της ανθυπομειδιά...της λέει "δεν με πιστεύεις; θα γεννήσεις αγόρι!"

τα υπόλοιπα είναι γνωστά ...

κι ήθελα μάλλον να τελειώσω αυτή τη νύξη για τους συμβολισμούς της σημερινής γιορτής, λέγοντας πως αν η δημιουργία είναι μια μορφή τεκνοποίησης, τότε στο πνεύμα οφείλεται η εμπνευσμένη σπορά της

να πω χρόνια πολλά και καλό βράδυ ... μπάνιο στη θάλασσα δεν έκανα όπως κάναμε πάντα στην οικογένειά μου του Αγίου Πνεύματος ... μη με ρωτάτε το γιατί το κάναμε έτσι... μια φορά πήγαμε όλοι, μαζί και το σκυλί, στα λιμανάκια και το σκυλί κόντεψε να με πνίξει αγκαλιάζοντάς με...από κάτω τα αβαθή νερά ...

με το νοτιά δεν πάω για κολύμπι ...ψιλοσιχαίνομαι τη γλίτσα που φέρνει στο γιαλό ... προτιμώ τον αλέγρο βοριά ...

και του χρόνου!!! να ξαναλέμε ευχές, με πνεύμα σαν τον βοριά αλέγρο και δημιουργικότητα όλο ζέση ...

(coucher du soleil) ο ύπνος του ήλιου, όπως το διάβασα πριν λίγο στα γαλλικά και μ' άρεσε

προϋπόθεση για να μπορέσουμε να δούμε αυτό το εξαιρετικό φαινόμενο της δύσης του ήλιου, όταν αυτός βυθίζεται στη θάλασσα, και αφήνει μιαν ακτινοβολία πράσινη προς γαλάζια, αστραπιαία να χαράζει το σημείο της βύθισης στον ορίζοντα, είναι να βρισκόμαστε όχι απλά με την πλάτη στην ανατολή και τη δύση εμπρός μας, αλλά ταυτόχρονα η απόσταση της μιας στεριάς (εκεί που θα πατάμε δηλαδή) από εκείνην της δύσης να είναι εξαιρετικά μεγάλη έτσι που να έχουμε σαφή γραμμή του ορίζοντα...

ο μαγικός Ιούλιος Βερν έχει γράψει ένα βιβλίο με θέμα αυτό το φαινόμενο, ο Ερίκ Ρομέρ έφτιαξε μια ταινία...τέλος πάντων θέλει έναν ωκεανό για να το δεις καλά...δεν γνωρίζω αν στο Αιγαίο ή αλλού στη χώρα μας αυτό θα ήταν εφικτό...ίσως απ' την Κρήτη με απρόσκοπτη θέα προς την Μεσόγειο; Ίσως απ' την Πελοπόννησο κάπου στην Νοτιοδυτική πλευρά της με θέα προς δυσμάς; Δεν ξέρω!

Στην ταινία του Ρομέρ αυτό συντελείται στο φινάλε της και συμβαίνει στο St. Jean De Luz, ένα ψαράδικο χωριό στην Βασκική μεριά της χώρας που βλέπει στον Ατλαντικό απρόσκοπτα ... είχα την τύχη να βρεθώ εκεί τη δεκαετία του 90 για κάπου τέσσερις μέρες και κακίζω απόψε τον εαυτό μου, που δεν έκανα τίποτα για να δω αυτό το φαινόμενο και ταυτόχρονα, ενώ είχα δει ήδη την ταινία, δεν έκανα κανέναν συνειρμό...ίσως γιατί δεν ήταν της μοίρας μου να δω την πράσινη αχτίδα...

όχι ποδήλατο δεν δύναμαι, αλλά κανονικά εντός κι επι τα αυτά θα'πρεπε να είμαι έγκλειστη με τέτοιο κουρνιαχτό...χρειάστηκε να βρεθώ και στα νότια και στα βόρεια προάστεια...η θέα απλά δεν υπάρχει αυτές τις μέρες...ένα καφεμπεζ απροσδιόριστο υλικό εμποδίζει να δεις και η εισπνοή για ανθρώπους όπως εγώ είναι μεγάλο βάσανο, ακόμα και με μάσκα...μάσκα και χαρτομάνδηλο το έχετε ακούσει; ε, εγώ το εφάρμοσα ειδικά σήμερα που όλο αυτό αναμιγνύεται με μιαν υγρασία αφόρητη...

το σκυλί κάνει ομοιοπαθητική από αύριο και προσευχόμαστε οι σκνίπες να γονατίζουν εμπρός του αντί να τον δαγκώνουν...το σπίτι μυρίζει ένα σωρό σιτρονελοειδή κι οι δυό μας παστωνόμαστε με διάφορα...εγώ τσιμπήθηκα ήδη από ένα θρασύ πράμα στο μπρατσο κι έχω μια μόλυνση που φροντίζω...

η νεροποντή η τελευταία κάπως προσπάθησε να ξεπλύνει τις ακακίες, αλλά δυστυχώς το πλήγμα απ' τις μελίγκρες είναι εξαιρετικά εκτενές ...

λέγαμε λοιπόν με τον κτηνίατρό μας που πέρασα να τον ενημερώσω περί ομοιοπαθητικής κλπών συζητήσεων, πως αυτός ο καιρός απλά δεν σηκώνεται από κανέναν και τίποτα...αυτός βάζει μηχανάκια υπερήχων για τα κουνούπια και δυστυχώς δεν κάνουν τίποτα...μου'δωσε ένα να το δοκιμάσω στο χώρο μου, γιατί εκείνου ο χώρος είναι μόνιμα ανοιχτός και ίσως γι' αυτό δεν πιάνει ...

θύμωσα με πολλά σήμερα ... σιχαίνομαι το κράτος μας ... κάθε μέρα και περισσότερο το σιχαίνομαι ... και ταυτόχρονα θαυμάζω τα άτομα που δρουν μέσα στις δομές του και καταφέρνουν να φέρνουν αποτέλεσμα ...

μια ευχή για τους αγαπημένους μας και τον εαυτό μας πρέπει να είναι "άντε βρε και μ' έναν θάνατο στον ύπνο μας!" απλά γιατί κάθε άλλος ενέχει φριχτές παγίδες για τον πεθαίνοντα και τους συγγενείς του ...

κι άλλες κακίες θα μπορούσα να ξεστομίσω απόψε ... έχω τόση πικρία που δεν συμμαζεύεται με τίποτα ...

καιρός είναι αυτός αγαπημένοι;;; όχι πεστε μου!

να κάνεις ποδήλατο στην Ερμού στο Μοναστηράκι μετά από καμιά σαρανταριά χιλιομετρα διαδρομή για να γυρίσεις σπίτι σου, να σταματάει στα πενήντα μέτρα φορτηγό που πριν ένα λεπτό σου κόρναρε να περάσει εμπρός σου απλά για να παρκάρει αμέσως μετά, να σταματάς φυσικά εσύ και να ψάχνεις πώς να προσπεράσεις που γίνεται χαμός και στα δυό ρεύματα και τότες να έρχεται ένας μ.....ς με το μηχανάκι του και ένα κράνος που είναι επιπέδου σταυροφόρων, να ρίχνει το μηχανάκι στην πίσω ρόδα σου, να τραντάζεσαι, να γυρίζεις έκπληκτη να του λες "μα τι κάνεις;" και να σου απαντάει "εσύ τι κάνεις εκατό χρονών με το ποδήλατο...άντε από'δω!"  και θες να τον κυνηγήσεις και στο άλλο φανάρι που σίγουρα θα τον πιάσει και θα σταματήσει να του πεις τα δέοντα για την καφρίλα του, την ηλικία του που σου κάνει τον καμπόσο με τις φτηνιάρες γκαζιές του ...

και θες να βρίσεις πολλά και πολλούς κι όμως κρατιέσαι και γίνεται το στομάχι σου κόμπος και πας σπίτι και ξεραίνεσαι και δεν θες να ξαναβγείς, λες ω ας κάτσω στη γαλήνη του κουκουλιού μου ... αχ κουκούλι μου!

και λέγαμε για τον καιρό με τον κτηνίατρο και γυρνώντας σπίτι ψώνισα απ' τη Brazita όχι καφέ φυσικά, αλλά καραμέλλες, πτι κοκό ψώνισα, μαστίχα, τριαντάφυλλο, κρέμα και ούζο...εβίβα ...το ούζο εννοώ ...δηλαδή το γλυκάνισο ...

και λογοδιάρροια μπόλικη, ναι! όση δεν λέγεται

αυτόν τον ΜΑΡΙΟΛΟ* ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΡΝΙΑΧΤΟ!

[κι όσοι δεν ξέρουν, μαριόλος είναι ο πονηρός, ο παιχνιδιάρης, ο ναζιάρης και κατεργάρης...]

ολόγιομη και με παράξενο χρώμα η φεγγαράδα απόψε, απ' ό,τι η φίλη μου που ποδηλατούσαμε παρέα στις πανσελήνους σαν τις τρελές, μου μετέφερε πριν λίγο ...

εγώ ήρθα απ' έξω και κλείστηκα μέσα. δεν τη συνάντησα την κυρία καθόλου ...

εξάλλου δεν τη θέλω ... δεν έχω τη γαλήνη να τη θέλω ...

οπότε κυρά μου λάμψε όσο θες απόψε, ερήμην μου ...

και δεν φορώ τίποτα χρυσό, ψεύτρα! για να το πιάσω να κάνω την ευχή μου, αν τύχει και μου φανερωθείς απ' το παράθυρό μου, εκεί που θα πέσω ξερή για ύπνο ...

μη τολμήσεις!

ψεύτρα!

ήρθε χτες γύρω στις 11.00 και έκανε την καμπόση, αλλά η ακακία μου με προφύλαξε απ' την βασανιστική θέα της ...

σήμερα όμως είναι καλοκαίρι ... σωστό καλοκαίρι ... αυτό που σκουπίζεις και σφουγγαρίζεις και το σπίτι στεγνώνει αμέσως και μια ωραία οσμή απλώνεται στο χώρο και πατάς ξυπόλυτη και νιώθεις στις πατούσες σου το ξύλο να σε χαΪδεύει ... κι ο σκύλος πάει να σου κάνει χαρές και τρώει τούμπες απ' τις γλίστρες ... κι εσύ του φωνάζεις σταμάτα πια θεότρελε! θα σκοτωθείς! θα πέσουμε κι οι δυό να σπάσουμε κανέναν ποδάρι καλοκαιριάτικα ...

και τα κυκλάμινα είναι τέλεια παρ' όλα αυτά, αλλά η γαρδένια σωπαίνει, δεν έχει πειστεί ακόμα για το καλοκαίρι και μάλλον δίκιο έχει αφού τις νύχτες έχουμε 17 Κελσίου λένε ... εγώ έχω ακόμα τα παράθυρα κλειστά και το κουβερτάκι χοντρό βαμβακερό στη θέση του ...

τρεχάματα με ζεστούλα και καταιγίδες για μένα ...

για σας ελπίζω έναρξη μπανακίων με τα ποδήλατα ...

θα κάνω βαρύγδουπη δήλωση όταν ξεκινήσω τα δικά μου ... fingers crossed!

δεν ξέρω σ' εσάς, αλλά σ' εμένα τέτοιες εποχές, εννοώ ενδιάμεσες όπως Άνοιξη και Φθινόπωρο και με τίποτα καλοκαίρι, διεγείρει μιαν επιθυμία να ξεχυθώ έξω αντί να κάνω ό,τι οι άλλοι, δηλαδή να κλειστώ μέσα ... σήμερα όμως φύλαξα τα ρούχα μου για να'χω τα μισά ... ο σκύλος πήγε νωρίς βόλτα και μετά εγώ κι η Πέρλα το σκάσαμε προς τα κάτω πάλι ... αυτή τη φορά μέσω Πλάκας και Κουκακίου ... κι έχω να πω πως η Βείκου είναι ένας καρόδρομος και μισός (ναι το λέω η κακιά!) ... δεν είναι για σκοτεινές ώρες και με κούρσα ... (θα μου πει κάποιος πως είμαι λίγο έως πολύ "μη μου άπτου", ε, εντάξει δεν θα τον κακοκαρδίσω!)

κάθισα λίγο στο Φλοίσβο, έτσι για να πάρω την "μυρουδιά" του, αυτό το φυκόστρωμα στην ατμόσφαιρα, με την ακαθόριστη οσμή ιωδίου, που σ' αυτό το μέρος παραμένει ίδια όσο θυμάμαι τον Καλλιθεάτη εαυτό μου ... κι εκεί υπήρχε παρά τη νηνεμία ένας οργασμός πήγαιν' έλα μέσα κι έξω απ' το νερό, από κάθε άποψη ... ίσως γιατί ξέρανε πως ο άνεμος θα τσίμπαγε βορέας αργότερα (που καλοτσίμπησε κι έφαγα βλακωδώς, καθότι ανοργάνωτη, κάμποση σκόνη κι άλλα πολλά στα μάτια και τη μύτη, κάθε τόσο σταματούσα να σκουπίζομαι και δόστου η καταρροή!)

έφυγα μετά πάλι προς Περαία και είπα να χωθώ μέσα στην περιοχή του ΣΕΦ κι όχι απ' το δρόμο και τι μανία βρε παιδιί μου έχουν όλοι με τις μπάρες, είχαν μπάρα βάλει και χώθηκα απ' το πλάι και μπήκα στην περιοχή με τα γήπεδα και τις αθλοπαιδειές, όλη η διαδρομή ήταν μια απελπισία, να βλέπει κανείς την τραγική εγκατάλειψη...άλλοτε παίζανε εκεί και είχε κόσμο...σήμερα νέκρα...

τέλος πάντων βγήκα στο λιμανάκι της Μουνιχίας (εδώ σας βάζω δύσκολα για να γκουγκλάρετε και λιγάκι) νέκρα κι εκεί, εκτός της περιοχής του Ναυτικού Ομίλου, όπου μάλλον θα γινόταν κάποια διοργάνωση, γιατί ήταν όλοι με τα ρούχα τους τα ιστιοπλοϊκά και σχολίαζαν κάτι ανάλογο (τα ζηλεύω αυτά σαν τρελή, την αφιέρωση στη θάλασσα και την ομαδικότητα σ' αυτό, κάπως τετριμένο θα πείτε, έχω χάσει ξαδελφάκι στην Άνδρο, ιστιοπλόο που έπαθε ηλεκτροπληξία βαστώντας το ξάρτι το βρεγμένο, σε φάση καθαρίσματος του σκάφους του έξω στο καρνάγιο, που ακούμπησε στα καλώδια της ΔΕΗ...με συγκινούν πάντα αυτοί οι ιστιοπλόοι και οι άνθρωποι της θάλασσας γενικά) ... τέλος πάντων ...

ανέβηκα στην Καστέλλα κι απο'κει πήγα για την Πειραική και τα γνωστά ...  και καθώς ήμουν νηστική, θεώρησα καλό να κρατηθώ πηγαίνοντας για το Bread, όπου θα του έδινα να καταλάβει με ό,τι μου γυάλιζε, πριν ξεκινήσω την ανάβαση προς το σπίτι ...

κι εκεί στο φούρνο μου τον αγαπημένο, έγινα ρεζίλι και ταυτόχρονα ένιωσα μιαν ανασφάλεια τόόόόόση, που δεν λέγεται ... αν χρειαστώ κάτι  τι θα κάνω ... αν πάθω κάτι κανείς δεν θα ξέρει ποιά είμαι ... και τα τοιαύτα όταν έχεις αλλάξει τσάντα προς σακίδιο και έχεις βάλει μέσα την Άρτα και τα Γιάννενα, αλλά όχι το πορτοφόλι σου ... δίχως χρήματα δηλαδή ... δίχως ταυτότητα δηλαδή ...

άρχισα να κατηφορίζω ένα μπαρούτι με τον εαυτό μου και την αφηρημάδα του ...

και βρε παιδιά τι ομορφιά αυτός ο κλαψιάρης καιρός σ' αυτά τα μέρη ... εκεί απ' τον περιφερειακό της Καστέλλας προς το ΚαραΪσκάκη, στάθηκα δυό φορές ... μιά για τη θέα απ' την Καστέλλα προς το λιμανάκι της Μουνιχίας κι ως έξω τον Σαρωνικό πέρα ...

και την άλλη στάθηκα και φωτογράφισα κάτι που πάντα μου αρπάζει τη ματιά και σκέφτομαι, έξυπνοι οι γαύροι, φτιάξανε μια κατασκευαστική πατέντα που το Καραϊσκάκη κυριολεκτικά επιβάλλεται σαν όγκος και σαν θέα ... και ξεκαθαρίζω πως αγρόν αγοράζω από ποδόσφαιρο, απλά αυτό καθώς κατεβαίνω κάθε φορά να φύγω μ' αρπάζει τη ματιά μου ...

κι αυτή τη φωτογραφία την αφιερώνω ντε προφούντις στον αγαπημένο μου, αν θα διαβάζει, φαντασμαμόρε ... όλη δική σου καλό μου!!! σε σκέφτομαι κάθε φορά!!! (να και τα πολλά θαυμαστικά που με μαλώνεις)

και μετά έφυγα κανονικά πάλι μέσα στο Φάληρο και την οδό Φαληρέως

που διατηρεί μια παλιά αίγλη κι επιφυλάσσομαι για ειδικό αφιέρωμα με οπτικό υλικό πάντα ...

και στο Μοσχάτο ξανά μανά ... κήποι ... κήποι ... κήποι ... οσμές και να μην ξεχάσω να πω, πως ο Ιλισσός στην Καλλιθέα  είχε κρυστάλλινο νερό και δεν βρώμαγε! κι εκεί κάπου ξεκαβάλησα να ξεμουδιάσω τους ώμους και τα πόδια μου για λίγα λεπτά και αναλογίστηκα ... δεν πας στην καρδιακή σου να πεις δυο κουβεντούλες και μετά ν' ανέβεις σπίτι ... και πήγα και περάσαμε υπέροχα ...

και μετά πήγα σπίτι υπό ψιλόβροχο και έφαγα φρούτα ... φρούτα ... φρούτα ...

ω, τι ωραία ήταν η σημερινή μας βόλτα ...

(βάλτε μου καλέ 10 με τόνο στην εκθεσούλα μου να το δείξω στη μαμά μου να μου πει μπράβο!  )

σ' αυτές τις περιπτώσεις φίλε μου, μπήγουνε μια φωνή και χαιρετιούνται! σήμερα πρόδωσα τους ποδηλατόδρομους, γύρισα από Θεσσαλονίκης και είχα την ησυχία μου και το'ριξα κορώνα γράμματα, αν θα πήγαινα απ' τον Κεραμεικό σπίτι ή θα έπιανα Μοναστηράκι, κέρδισε το δεύτερο κι επειδή μπροστά μου ήταν ταξί που ψάρευε και δεν ήθελα να με πιάσει το φανάρι...ήμουνα λίγο συγκεντρωμένη στη βιασύνη μου...δεν πήρα είδηση αν ήσουν κοντά μου!

να προσθέσω πως λίγο πριν τη στροφή που πήρα προς Αθηνάς, στο τσακ να με κλείσει το φανάρι (και ορθοπέταλο δεν έκανα), είχα και το νου μου σ' αυτούς τους πολλούς που περίμεναν σαν άτια ιπποδρόμου να ξεχυθούν ερχόμενοι από την Μητροπόλεως/Ερμού! Εδώ σε θέλω ... άντε να δεις μετά τον αιθεροβάμωνα ...

ΡΕΖΟΥΜΕ: άντε και να'θελα να το κρύψω άλλωστε ... η χαρά το φανερώνει ...

πως έχουν ήδη ξεκινήσει οι υπαίθριες προβολές ταινιών ψηφιακής επεξεργασίας, σε διάφορα σημεία της πόλης των Αθηνών...σήμερα παίζει ο σινεμάς στην πλατεία Αυδή στον Κεραμεικό...πάμε αν έχουμε καλή συνέχεια...πάτε όσοι είσαστε χαλαροί με τα ποδηλατάκια σας...έμφαση στο γκόθικ του βρετανικού κινηματόγραφου ... χάσαμε την ωραία ταινία του Τζόρνταν "η παρέα των λύκων"

επίσης, αν σας φέρει ο δρόμος σας εκεί στην Αθηνάς όπου το μαγαζάκι με τα Λεσβιακά προϊόντα μην αμελήσετε να αγοράσετε το γιαούρτι Αδαλή από το Μανταμάδο της Μυτιλήνης, την πήλινη συσκευασία του ενός κιλού...εγγυώμαι ότι θα μαγευτείτε...

επίσης κάνει ζέστη...εντάξει; εντάξει!

πάω για ύπνο ... χρρρρρρ! (δε ροχαλίζω εγώ, ο Άραγκορν ροχαλίζει το τέρας...το θερίο)

demystification

γιαούρτι Αδαλή από το Μανταμάδο της Μυτιλήνης!!!

Claude Sautet

δεν θα πω τίποτα για τον καιρό κιτς που μας έχει βρει φέτος...παρδαλός καιρός...μας κάνει και χάνουμε την αύρα μας...οι οσμές γίνονται αποκρουστικές...τα φυτά σαπίζουν...ζιζάνια φυτρώνουν...έντομα πνίγουν κάθε τους προσπάθεια...σε μια φάση γύρω στις 6.00 η μπόρα με βρήκε στο Σύνταγμα...δύσπνοια...μόνο αυτό έχω να πω...κάποιος είπε Λονδρέζικος καιρός...αμ  δε...στο Λονδίνο βρέχει αλλά τέτοια γλίτσα δεν νιώθεις στο σώμα σου...ιδρώτας λιπαρός...τον μυρίζω στους ανθρώπους που με προσπερνούν, ενδεχομένως κι αυτοί σ' εμένα...και κανείς δεν σκέφτεται πως είναι εποχή για δυο-δυο στην μπανιέρα...

έρχεται λοιπόν τ' απογευμα και ο Επάνω, μεγάλη η χάρη του, μια και δεν είχε τι να κάνει ξαναμετακόμισε τον παλιό μπουφέ και πέσανε κάτι γυαλικά και σπάσανε και μη συζητάτε, δεν τόλμησα ν' ανοίξω το στόμα μου ...

κάποια στιγμή που κινδύνευα να μην βγάλω τον Άραγκορν τη βόλτα του, τον πήρα τηλέφωνο και του είπα...ένα διάλειμμα αγαπημένε ΩΝ και ΗΝ, σ' εκλιπαρώ, θα σκάσει το ζώο και τι θα κάνω χωρίς ζώο...

κι όχι οτι σταμάτησε αμέσως, μπαααααα, απλά μου έριξε υπνωτικό στο περγαμόντο που έφαγα μετά το ελάχιστο φαγητό των  πέντε το απόγευμα την ώρα που δεν βραδυάζει ακόμα, γιατί καλοκαίρι και κοιμήθηκα βαθιά χωρίς κανένα όραμα, ώσπου γύρισε το κουμπάκι και δέκα παρά δέκα ξύπνησα, είδα έξω ησυχία, άρπαξα τον Άραγκορν απ' το λουρί και φύγαμε...

και φυσικά ψιλόβρεχε, αλλά δεν έτριζαν οι μπουφέδες...

και καθώς περνούσαμε το δρόμο από μια διάβαση, ήρθε καταπάνω μας ένα λευκό τζηπ, με μια σιτεμένη ομήγυρη ντυμένη με τα καλά της μέσα του, που ήταν πασιφανές ότι ουδόλως της πιάσαμε (της οδηγού του) το μάτι (μερικές φορές έχω την εντύπωση πως τόσο έχω εξαϋλωθεί παρ' ό,τι παχύνει, που είμαι αόρατη), να σταματήσει σωστά στη διάβαση και να μην την καβαλήσει καταπάνω μας και τολμώ να πω, πως έχω μια ψύχωση με τα τζηπ, οπότε άστραψα και βρόντηξα και θα ήθελα ο σκύλος μου να τους κατουρήσει την πόρτα να λερωθεί το άσπρο αμπιγιέ της κυρίας οδηγού, όταν θα'βγαινε απ' την κολοκύθα της με τα βατράχια αντί για άλογα, αλλά ο καημένος ήταν σε κατάσταση μέθης και δεν το έκανε...

κατάσταση μέθης λέγοντας, ήταν εν δυνάμει σε μέθη, γιατί με τόσες οσμές έκανε όπως τα λαγωνικά ένα αέναο ζιγκ-ζαγκ όλη τη διαδρομή μας με την τεράστια μύτη του στη γη...

τέλος πάντων ... 

όχι δεν θα πάω για χορό απόψε ... σήμερα είδα μια ταινία που μ' άρεσε με δυό καλούς άγγλους ηθοποιούς...δεν έχει υπότιτλους, οπότε θα είναι δύσκολο να την παρακολουθήσει κάποιος που δεν ξέρει τη γλώσσα...ωστόσο αξίζει η προσπάθεια γιατί το ζουμί της είναι το πώς οι άνθρωποι προσαρμόζονται στις συνθήκες και βρίσκουν και ταιριάζουν με τους κατάλληλους ανθρώπους μέσα σ' αυτές ... 

στην περίπτωση της συχνοουρίας κατά κανόνα κάποια πάθηση παρεμποδίζει την σωστή ενούρηση, όμως τη συνεχή βροχόπτωση δεν ξέρω ποια πάθηση την προκαλεί στην Εύκρατο Ζώνη που διαβιούμε...μελετάται το φαινόμενο φέτος...θυμίζει καλό Οκτώβρη η κατάσταση...θερμοκρασιακά θα περιγράψω πως επανήλθα στο χοντρό κουβερτάκι μου με κλειστά παράθυρα και σίτες, που επανατοποθέτησα χτες με αποτέλεσμα λόγω του ανάλογου χρόνου στην εργασία χωρίς προφύλαξη, τώρα δα που σας γράφω, να έχω κάμποσα υποεντομάκια, γιατί τα χοντρά τα έχω στείλει στον γέρο διάβολο, αλλά...επιφυλάσσομαι...θα φουλάρω τα δωμάτια με συσκευές που θα καίνε αιθέριο έλαιο σιτρονέλας κι ευκαλύπτου ... μάλιστα!!!

τι τραγούδι να ταίριαζε σπάω την κεφαλή μου αλλά βαριέμαι να το ψάξω...

έχω και τον horsey που αρέσκεται στο τσατάρισμα και με τροφοδοτεί με διάφορα δικά του, αλλά ας μην τρώω απ' τα αίτημα (όχι έτοιμα, αλλά αίτημα)

ο δε Κολόμπους μας μυεί σε μια πρωτογενή ροκιά εξαιρετικής χροιάς, σκληρό πράγμα!  στους R n' R bikers ... 

το σάιτ των ποδηλατ-ισσ-ών τελικά είναι μια γωνιά ζωντανή και πάλλουσα από κάθε άποψη 

κι εύχομαι απόψε που σχεδιάζουμε να βγάλουμε τα παιδιά του κ. Τάσου ως την θάλασσα να μην έχει συχνοουρία ο ουρανός, να μην μετακομίζει απ' τα νεύρα του ο Πανάρχαιος...

τι τρώνε σήμερα αλήθεια;;;

κιλά θα σας τσακίσω, πού θα μου πάτε βρε ... χτες δεν έχασα τίποτα ... αναθεματισμένο περγαμόντο ... (μα να μην τολμώ τοσοδά γλυκάκι μωρέ; καταντάει χοντρή καταπίεση σε χαλεπούς συναισθηματικούς καιρούς)

καλημερούδια!

κι αν θέλετε καιρό καιρένιο, μπάτε σε άλλο φόρουμ, σε άλλο καλαμπούρι, γιατί ο κ. ΕΜΥΣ και ο κ. ΜΕΤΕΟΣ τελευταία το'χουν ρίξει στο σκληρό οινόπνευμα κι άλλες περίεργες ουσίες όπως δάφνη καιόμενη κλπ κλπ κλπ ...

όχι τα γλυκά καλέ! 

σήμερα γιορτάζουν λέει οι μπαμπάδες, αυτοί που κάνουν παιδιά δηλαδή, ο άντρας κάνει η γυναίκα τίκτει λέει η παράδοση, δεν θα τη χαλάσω εγώ που δεν την έχω τηρήσει κι όλας, αλλά ναι 

να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά μπαμπάδες!!! να τους χαιρόσαστε οι αγαπημένοι τους από καρδιάς και με όλη σας τη θέρμη ... 

κλαμμένη μέρα η μέρα των μπαμπάδων, αλλά όλη δική τους!!!

ma coeur est á papa ... you know, la proprietaire ...

20 βαθμούληδες Κελσίου και 85% υγρασιάρα, τώρα στη συνοικία Λεβίδη, στις παρυφές του Κέντρου της Αθήνας...βρέχει ήσυχα κι επίμονα μ' ένα μικρό διάλειμμα που δεν πρόλαβα να βγάλω το θηρίο του σπιτιού ...