"Ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό"...

άτιμο διπλό κλικ στην αποθήκευση από κεκτημένη ταχύτητα...νταντά Royal!

τράμπα-τραμπαλίζομαι

πέφτω και τσακίζομαι

και χτυπώ το γόνα μου

και γελάνε τα παιδιά

που μου σκίστηκε η ποδιά

βρέχει βρέχει και χιονίζει

και το μάρμαρο ποτίζει

και ο ποντικός χορεύει

και η γάτα μαγειρεύει ...

είναι η ώρα 6 το πρωί και να το φεγγαράκι την ώρα που ξεκινάει το φως της μέρας χαμογελάει πάνω απ' τις ψηλές ταράτσες μας, κατ' ευθείαν μέσα στα δωμάτιά μας...

ναι αυτό το άσπρο πραματάκι δεν είναι τίποτε άλλο απ' το φεγγαράκι...

μ' αρέσει φοβερά η χαδιάρικη γκρίνια ... γκρινιάξαμε για τον Οκτωβριανό καιρό μέχρι τώρα, ντάλα Ιούνιο και προς το τέλος του ...

ε, ας ετοιμαστούμε να γκρινιάξουμε για τη ζέστη που "λένε" πως θα'ρθει ...

εγώ δεν ξέρω τίποτα! απλά μεταφέρω και σχολιάζω ... άρα μη βαράτε τον αγγελιοφόρο ... 

αυτό το σαββατοκύριακο, εγώ κάνω τα δυνατά αδύνατα, να πάω στο Χάος και ας με ρίξουν οι φίλοι μου μέσα του ...

τι πιο ωραίο να χαθεί κανείς στο Χάος ...

αν έρθει και ο θεός που λέγεται "i.alli.ellatha", θα πεθάνω ήσυχη, ότι πήγα να με φάνε τα κουνούπια και να χαθώ στο Χάος μαζί με έναν πολύ σημαντικό ταξιδιάρη ανάμεσά μας ... actually όταν θα με ρίξουν οι φίλοι στο Χάος, παρακαλώ i.alli.ellatha σπρώξε πρώτος ...

και δεν θα'χω και την Ε. να με κανακέψει ... ή θα την έχω ;

ομολογώ: βαθιά μέσα στην στατική βελανιδιά, με τους κρυφούς χυμούς και την ξερή της εμφάνιση, μια γάτα κρύβεται, που θέλει να την κανακεύουν, ορμώμενη από μια ωφελιμιστική πονηρία ...

γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε ... α, εγώ ειλικρινής ήμουν πάντα ...

εν ολίγοις ποιός θα με κανακεύει; εκεί θα πηγαίνω ...

κανάκεμα μέχρι τελικής πτώσεως ...

κι αφού είπα ένα σωρό αηδίες, όντως το πόδι πάει καλά ήδη, αν καταφέρω να κάνω μια βόλτα την Παρασκευή να δω πώς λειτουργεί,

τότε, ΧΑΟΣ,  

ΤΡΟΜΑΞΕΕΕΕΕ!!!

γιατί έρχομαι ...

καλώς το το καλό καλοκαίρι με τη ζέστη και το βοριαδάκι και τα ούλα του!!!

τα κυκλάμινά μου κατακόκκινα ανθισμένα ακόμα

το πόδι το κούρασα χτες πηγαίνοντας στα Μανιάτικα του Πειραιά χωρίς δέσιμο και βακτηρία, γιατί ήθελα να μη φανώ όπως φαντάζεται κανείς ... και σανδαλάκια παντόφλες για να το σέρνω με την άνεσή μου ...

είχα καιρό να πάω εκεί ...

ο Πειραιάς είναι υπέροχος ... ή για μένα είναι υπέροχος!

πέρασα απ' τα σκληρά κομάτια του λιμανιού και μετά ανηφορίσαμε στην εκκλησία της ΑγιαΣοφιάς...

μεγάλος ναός, μύριζε κερί και λιβάνι, είχε μιαν ηρεμία και είχαν όλα στηθεί όμορφα για ν' ακούσουμε χαρακτηριστικά Μανιάτικα μοιρολόγια απ' το 1600 ως τις αρχές του 20ου αιώνα ...

ήταν ένας άντρας που μας τα είπε υπέροχα ... σεμνά και εκφραστικά ...

εξαιρετικός μαέστρος στην τέχνη αυτή ...

η τονικότητα της φωνής του ήταν υψηλή σχετικά, είχε μια μεταλλική σκληρή χροιά, που η μονοτονία της με μαγική μαεστρία ακουγόταν σαν ένας ανεπαίσθητος κλαυθμός στις άκρες των μελωδιών, στα τελειώματά τους ...

δεν είχε υπερβολή αυτή η έκφραση ... είχε τη σωστή ισορροπία λυγμικής κατάληξης της μελωδίας ... σε τεράστια αντίστιξη με τα ηπειρώτικα μοιρολόγια που γνωρίζω μέσα από διάφορες εκτελέσεις

μιλώ γι' αυτόν γιατί θρηνούσε πραγματικά, οι άλλοι τρεις απλά τραγουδούσαν ... ή μιλούσαν πολύ ... αυτός πήρε επάνω του όλο το βάρος της σωστής απόδοσης των μοιρολογιών στα αυτιά αλλά και τη ψυχή μας ...

στη Μάνη πήγα απ' τη μια της άκρη ως την άλλη ένα καλοκαίρι, που ένας φριχτός καύσωνας μας βρήκε στη Μονεμβασιά όπου και η κατάληξη του ταξιδιού ...

κοιμόμασταν στο ύπαιθρο, μ' εξαίρεση την Καρδαμύλη που είχαμε φίλους και κάναμε ένα σπιτίσιο διάλειμμα ... αξέχαστη εμπειρία ...

στη Βάθια μόλις είχαν φτιαχτεί, αλλά δεν είχαν ανοίξει, οι Πύργοι-ξενώνες και φυλάγονταν από δυό γυναίκες κι έναν άντρα, που με πολύ δυσκολία ψέλλισαν μια καλησπέρα, όταν τους χαιρετίσαμα εμείς οι αδαείς απ' τις συνήθειες...

εις ανάμνηση αυτού του ταξιδιού, στη συλλογή μου από πέτρες, τρεις μαύρες, κατάμαυρες κροκάλες, με κοκκινόχωμα στο κάτω μέρος τους που δεν έχω καθαρίσει ... χρόνια τώρα αυτή η ενέργεια φυλλάγεται σπίτι μου ως έχει ... μαζεμένες από ένα ύψωμα, όπου ένας ερειπωμένος Πύργος βίγλιζε μια θεΪκή θέα της θάλασσας που λαμπίριζε πέρα κάτω, απέραντη ...

επειδή έχω φίλη άδελφική Μανιάτισσα (ανεκτίμητη πέτρα κι αυτή) στο ντουλάπι μου έχω μια τεράστια σακούλα αλάτι μαζεμένο απ' τα βράχια του παραθαλάσσιου χωριού της και μ' αυτό αλατίζω, ως έχει χοντρό-χοντρό, τις ψημένες στο γκριλ πατάτες σε ροδέλες ... μαζί με ρίγανη και λαδολέμονο και μια εντριβή από σκόρδο είναι συχνότατο ονειρικό γεύμα για μένα ...

σας γράφω τώρα με το πόδι ξαπλωτό κάπως κι ένα αίσθημα ήττας, που δεν είμαστε τώρα στο δρόμο για το Χάος ... κι ήρθε στο μυαλό μου, αυτό το τρελό αγριοκάτσικο, που πηδάει πέρα-δώθε, ένα τραγούδι απ' αυτά που επιμένουν να μου μηνούν το ίδιο κι απαράλλακτο συναίσθημα, που δεν έχει νόημα να περιγράψω ...

έχω μια διαχρονική αγάπη σε ό,τι έχει κάνει ο Νίκος Γράψας ...

"Φύσηξε αέρας και μου πήρε το καπέλο" ... να μια ωραία εικόνα γι' αρχή, πριν βυθιστεί το τραγούδι εκεί που βυθίζεται ...

τι περίεργες μέρες αλήθεια ... χτες πέρασα όλη σχεδόν τη μέρα με τη μητέρα μου που κάτι πάλι έπαθε πάνω που έμοιαζε να ησυχάσαμε απ' το να ισορροπούμε τα ένα σωρό προβλήματά της ... έφτασα σπίτι με το πόδι μου πολύ πονεμένο, έφαγα κάτι γρήγορα κι αφού έκανα δυο-τρεις δουλίτσες έτρεξα στους Φίλους του Ποδηλάτου όπου ο i.alli.ellatha θα μας έδειχνε μια γεύση απ΄το ταξίδι του στ' αχνάρια του Ιάσωνα προς την κατάκτηση του χρυσόμαλλου δέρατος ...

να πω πως όταν έχεις έναν τέτοιο ταξιδευτή κι έναν τέτοιο δοτικό άνθρωπο πρέπει να του δίνεις το χρόνο σου με απόλυτη αφιέρωση, πράγμα που χτες ΔΕΝ κάναμε κι εγώ αισθάνομαι σαν άτομο την ανάγκη να του ζητήσω συγνώμη ...

δυό ώρες ήταν το ντοκυμαντέρ που είχε φτιάξει σε ενότητες κι εμείς είδαμε ένα μέρος μόνο ... τα κομάτια κύρια στα βάθη της Μ. Ασίας ... σε έναν κύκλο αφοπλιστικά μεγάλο, απ΄το Βόλο στη βόρεια Ελλάδα, την Πόλη, την ακτογραμμή του Πόντου ως τα σύνορα με τη Γεωργία, μετά ως κάτω στα σύνορα με τη Συρία, μετά προς τα έξω μέρη προς τη Μεσόγειο και πίσω ξανά προς την Ελλάδα ως την αφετηρία του ταξιδιού του την όμορφη Αγριά του  που θυμάμαι απ'τα ταξίδια μου του '80 στην περιοχή Βόλου-Πηλίου ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι ... με πολλή αγάπη ...

εικόνα αφοπλιστικά μαγική, αφού εκείνος ξέρει όχι μόνο να ανιχνεύει την ομορφιά των τόπων που ταξιδεύει, αλλά και να την καταγράφει με υπέροχες φωτογραφίες και βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα, εξαιρετικά αντιπροσωπευτικά στιγμών και επικοινωνιών με τους ανθρώπους στο διάβα του, όλα αυτά επενδυμένα με λόγο πυκνό και πόντο-πόντο ιστορικά, αισθητικά, κοινωνιολογικά τεκμηριωμένο ...

παρά την ψυχική και σωματική μου κούραση, μαγεύτηκα όσο δεν περιγράφεται και τον ευγνωμονώ που υπάρχει, κάνει όσα κάνει και πάνω απ' όλα στέκεται μαζί μας εδώ και τα μοιράζεται όμορφα, χωρίς καμιά έπαρση, ουσιαστικά κι απλά ...

ο Γιάννης τώρα ταξιδεύει πίσω στο Βόλο με το ποδήλατό του μέσω Εύβοιας, καλό δρόμο να'χει ...

η τελευταία εικόνα που έχω απ' αυτόν είναι χτες κοντά μιάμιση, καθώς εγώ μέσα σ' ένα ταξί (πού να καβαλήσω ποδήλατο) έκανα να στρίψω προς 3ης Σεπτεμβρίου, εκείνος τράβαγε καβάλα στο ποδήλατό του το ολόφωτο, μαγικός με το κόκκινο μπλουζάκι του προς την Πατησίων ... αν ήμουν με ποδήλατο θα είμασταν παρείτσα σκέφτηκα ... και μετά τον έχασα ...

ευλογημένος να είσαι πάντα Γιάννη!

όλα είναι μια συνήθεια...και καθώς δουλεύω κάποια πράγματα στο λάπτοπ μου, να'σου η φλασιά της είδησης πατ-κιούτ! (πού το θυμήθηκα αυτό, καιρό είχα να το πω ή να μου το πουν)

λήγει η απεργία της ποε-οτα ...θα γίνει αποκομιδή των σκουπιδιών,,,

κι αυθόρμητα αναφώνησα ... ε, όχι γμτ!!!

κι εγώ πως θα σκούζω γκρινιάζοντας με κάτι δίκαιο κι άδικο;

η απόλυτη έλλειψη πνοής ανέμου

η απόλυτη νηνεμία

ζέστη και ανεβασμένη υγρασία

έρχεται από μακριά αγκομαχώντας το απορριματοφόρο

κύριε ελέησον

κύριε ελέησον

μέα κούλπα

μέα κούλπα

κύριε ελέησον

κύριε ελέησον

καλημέρα σας!

έχουμε λοιπόν σκουπίδια εντός κάδου που αυτά μαζεύει το απορριματοφόρο και σκουπίδια εκτός κάδου που αυτά δεν τα μαζεύει το απορριματοφόρο...

ποιός μαζεύει λοιπόν τα εκτός κάδου;;; περιμένω όλη περιέργεια να το δω ... ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΣ κέντρο ...

ήπιος ο καύσωνας μέχρι στιγμής... εγώ κλιματιστικό δεν έχω ανάψει ακόμα ... μια χαρά οι ανεμιστήρες ...

ή τα ντουβάρια κρατάνε λίγη δροσούλα ακόμα απ' το προηγούμενο διάστημα ...

τα εκτός κάδου σκουπίδια μαζεύουν οι οδοκαθαριστριες και οδοκαθαριστές, αυτά τα ηρωικά πρόσωπα που τρώνε την κακοήθεια όλων και προσπαθούν να παραδίδουν αξιοπρεπή πεζοδρόμια και ρείθρα δρόμων ... τους εκτιμώ βαθιά για ό,τι κάνουν ...

πάει κι αυτό! (πάει κι αυτό;;;)

Καλό μήνα σε όλους!!! μπαίνουμε στην καρδιά του καλοκαιριού και όσο να'ναι τα άνθη αφού μπλόκαραν προσώρας με εκείνο το Οκτωβριανό κλίμα και παραφέρθηκαν ορισμένα, θέλω να ενημερώσω το κοινό αυτής της περίεργης κουβέντας πως τα κυκλάμινα είναι ζωντανά, απέθανε το σκουλαρίκι και ψυχομαχεί το φασκόμηλο και το τσάι του βουνού, απέθανε μία απ' τις δυο κόκκινες τριανταφυλλιές, ενώ οι υπόλοιπες γεννοβολούν μπουμπούκια, αν κάτι θεαματικό συμβεί θα το δούμε παρέα ...

το πόδι μου παραδόξως είναι καλύτερα μέσα σε μια μέρα που κατάφερα να το ακινητοποιήσω σωστά (το είχα ξεθεώσει στην κίνηση)

ο σκύλος δεν τρώει και δεν πίνει απ΄τη ζέστη και στο δρόμο τόσο βαρεμένος είναι που σηκώνει το ποδάρι αλλά τσίσα τίποτα ... το ξανακατεβάζει άπρακτος ...

η βρώμα των κάδων απλώνει παντού στο δρόμο μου αν και άδειασαν όλα και πλύθηκαν, αλλά η βρώμα είναι βρώμα ...

και κάνει ζέστη εντάξει το ξέρω αλλά ... νοτιάς φυσάει ή καλύτερα δεν φυσάει, είναι βαρεμένος κι αυτός ...

νεκρή μια εργάτρια καθαριότητας στου Ζωγράφου ... δυστυχώς!

έξω ερημία επι της ουσίας ... δεν ανοίγω με τίποτα

μέσα δουλεύουν ανεμιστήρες-AC-το μάτι της κουζίνας-το λάπτοπ και η τηλεόραση που παίζει διάφορα φιλμς εποχής (να ένα βίτσιο μου)-εγώ ακίνητη (πολλά ωφέλιμο για το ποδάρι μου)-ο ύπνος γιατρεύει όλα να ξέρετε ... ο σκύλος τρώει και πίνει μόνο τις πρωινές νυχτερινές ώρες, αλλά ποσότητα μιας μέρας, αφού ξενηστικώθηκε άπαξ, τον έκοψε η πείνα και τρώει τις ώρες της δροσιάς όσο μια μέρα ολόκληρη

αν είσαστε διακοπές, να περνάτε καλά ... προσωπικά δεν θα άντεχα να είμαι πουθενά καλύτερα αυτή τη στιγμή απ' το κονάκι μου ... η ιδέα της παραλίας με 40κάτι μου κάνει ανατριχίλα ...

το πρωί δυό κοπελούδες φορώντας ένα τίποτα για σορτσάκι έφευγαν για τη θάλασσα...άσπρες-άσπρες και γαλακτερές ... ήθελα να τους φωνάξω, κορίτσια έχετε κάμποσο γιαούρτι για μετά να αλείψετε τα εγκαύματά σας ...

έχουμε και SOS επίπεδα όζοντος στην ατμόσφαιρα ... άστα να πάνε ...

φιλιά με Γούντυ Γουντπέκερ!

πάω στο παραμύθι σε συνέχειες που κάποτε δημοσίευα εδώ ...

η Ζιμπουλιώ ξέρετε ήταν μια μαξιλαροθέτρα, που όχι μόνο έφτιαχνε τα μαξιλάρια στα κρεβάτια, αλλά έβαζε όνειρα μέσα τους, στο σπίτι των τρελών 

κι όταν εκεί χορτάσανε όνειρα, την έβαλαν να γεμίζει τα μαξιλάρια στο σπίτι των γέρων ...

και μετά γίνανε όλοι ευτυχισμένοι, γιατί η Ζιμπουλιώ, μην ξεχνάμε, είχε διαβεί τη θύρα προς τον κόσμο της απόλυτης ευτυχίας...

δοκιμάστηκε πολύ απαιτητικά εκεί, της χαρίστηκε η απόλυτη ευτυχία με την προϋπόθεση να τη μοιράζει απλά και φυσικά όπου μπορεί ...

ε, κι επειδή είναι Κυριακή σήμερα

κι όπως η Ίλια έλεγε στο "Ποτέ την Κυριακή" στο τέλος κάθε τραγωδίας, μπορεί η Μήδεια να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά όλοι μένουν ζωντανοί και πάνε στη θάλασσα ευτυχισμένοι και κολυμπάνε και περνάνε υπέροχα ...

χάπυ εντ!

σήμερα φυσάει μελτέμι!

εγώ τα μελτέμια τα λατρεύω καθ' ότι Καβοντορίσιο το νησί που έχω καταγωγή και όπως κανείς καταλαβαίνει, αν κάποιος δεν έχει εξοικειωθεί με τη βοή του ανέμου και το ράπισμά του παντού, δύσκολο να του αρέσει το μελτέμι ...

είναι κι ένας λόγος που στην καρνταρόμπα μου έχω ένα σωρό μαντήλια της κεφαλής, γιατί πού πας μαντάμ χωρίς μαντήλι στο κεφάλι, με μακρύ μαλλί στο μελτέμι, ειδικά στο ταξίδι που περνάει Καβοντόρο;;;

φύσηξε και με πήρε η κατάσταση

ναι, αυτή τη στιγμή ακούω την ακακία έξω απ' το σπίτι μου να σειέται και να λυγιέται!!!

το λατρεύω!

και συνήθως συμβαίνει όλο αυτό μετά από μια παύση ανέμου, μετά από άπνοια δηλαδή ...

στη θάλασσα καταλαβαίνεις το επερχόμενο αναμάμαλο από μια θολή στρώση πάχνης στον ακίνητο ορίζοντα ... αν το δεις αυτό, να ξέρεις πως έρχεται αναμάμαλο ...

και θέλω λοιπόν να πω, αν ως τώρα δεν έχει γίνει κατανοητό, πως εδώ προτείνουμε μια εναλλακτική μετεωρολογία ... πως εγώ τουλάχιστον, μετεωρολόγος που να στηθώ και να σας πω, "έρχεται αέρας, επικίνδυνες μέρες για φωτιές", δεν θα είμαι και δεν ξέρω, γιατί το κάνουν αυτοί οι κλασσικοί μετεωρολόγοι ... ενημερώνουν τους εμπρηστές θαρρώ να ετοιμάσουν τα στουπιά τους;  γιατί όλα αυτά συμβαίνουν με μαθηματική ακρίβεια κάθε καλοκαίρι με τα μελτέμια ...

τέλος πάντων λατρεύω τους αέρηδες, έστω κι αν στροβιλίζουν την καυσαεροποιημένη σκόνη της πόλης, τα αναθεματισμένα ξερά άνθη όλων αυτών των αλεργιογόνων δέντρων, που κάποιος "πανέξυπνος" φύτεψε παντού, γιατί τα πουλούσαν φτηνά οι Κινέζοι και βρε αδελφέ, τι τις θέλουμε τις νεραντζιές, που μοσχοβολάνε εκεί κατά τη Μεγαλοβδομάδα και ξέρουμε απ' την ευωδιά τους και μόνο, πως Εκείνος θα σταυρωθεί μεν, θ' αναστηθεί δε ...

δεν είμαι στη βεράντα μου στην Άντρο, να σκουπίζω μια φτυαριά άμμο κάθε πρωί, πριν κάτσουμε για τσάγια και καφέδες και ψωμάκια ψημένα και κατσικίσια αρμεξιά που μας έφτιαχνε η κ. Α. στ' Αλαδινού ... ξέρω πως ο άντρας της πέθανε ... άραγε τι να κάνει αυτή; χαθήκαμε όλοι ...

αχ, φίλοι και φίλες! αρχίζει η τεράστια ομορφιά με τα πανηγύρια και τις θερινές γιορτές στα νησιά ...

είμαι παιδί τώρα που σας γράφω, κορίτσι γύρω στα 12, φορώ τα καλά μου και πάω στο πανηγύρι το πρωινό, γιατί το βραδυνό είναι μια άλλη ιστορία μακροσκελής και κρασοκατανυξιακή και χορευταρούδικη και βαθιά ερωτική ...  

και εκεί μόλις φτάνω μέσα στον άβολο ιδρώτα της διάφανης οργάντζας με το ταυταδένιο μεσοφόρι, που η μάνα έχει ράψει περίτεχνα, με καλωσορίζουν οι θείοι και οι θείες με αγκαλιές και φιλιά ...

με ποτίζουν κορίτσι πράμα με ένα σφηνάκι ρακί και λουκουμάκι στην οδοντογλυφίδα, να δυναμώσω μετά τον ποδαρόδρομο στον ήλιο και με ραντίζουν με κολώνια λεμόνι στην ανάστροφη παλάμη, για ν' αλείψω το κούτελο και τα μαλλιά μου, για να μοσχομυρίζουμε όλοι την ώρα των χαιρετισμών...

και μυρίζει και  η ρεματιά, καθ' ότι ικανό υψόμετρο μεν, Υδρούσα δε και η ρεματιά γεμάτη άγρια υδρόβια βότανα ...

μουλάρι ή γαϊδούρι;;; όχι καλέ, αυτό μόνο για τα πολύ μικρά παιδάκια, εμείς οι "μεγάλοι", ποδαρόδρομο με παπούτσια ελβιέλες, που αλλάζαμε σε "καλά" λίγο πριν φτάσουμε στο ξωκλήσι ...

ω, τι γαλήνη απόψε με το μελτέμι!!!

μνήμη: ρακί και σύκα φρεσκοκομμένα για πρωινό στην χώρα της Φολεγάνδρου 

χτες πονούσε το ποδάρι, το κούρασα πολύ με ορθοστασία και ποδαρόδρομο ... έπεσα ξερή όλο το μεσημέρι προς απόγευμα ... εκείνο που ξυπνάς κι έχεις πανικό για το τι μέλλει γενέσθαι ...

φουσκώνω λάστιχα της Πέρλας, βάζω και αεροδυναμικά φωτάκια στις βαλβίδες, φοράω ό,τι βρίσκω πιο πρόχειρο, αλλά το σκουλαρίκι σκουλαρίκι ...

ο σκύλος συνήθως όταν η πόρτα ανοίγει αφιονίζεται να φύγει έξω, όμως όταν βγαίνω με το ποδήλατο, κάθεται σταυροπόδι απόμακρος και με κοιτάει να φεύγω ...

καβαλάω λοιπόν και φεύγω προς Διονυσίου Αεροπαγίτου, κάπως αργά κι όχι στις εννιά που ο Διδότου είχε συστήσει ...

λέω δε βαριέσαι ό,τι προλάβω απ' το μουσικό πρόγραμμα    

φτάνω με τα πολλά (προσοχή στους άδειους δρόμους, δεν είναι άδειοι, όλο και κάποιος ιδιαίτερα μ2λ2κ2σ θα σε κάνει να απορείς για το είδος στο οποίο ανήκεις) ...

μπαίνω στην περιοχή Μακρυγιάννη, ψάχνω τους μουσικούς, δεν βλέπω παρά έναν ωραίο τρομπετίστα που έπαιζε τζαζιές...

πιο κει εμπρός στο μουσείο (αχ, μουσείο! ήχησε η φωνή του Σακά απ΄τη Λιλιπούπολη μέσα μου) όλα ήταν σκοτεινά, γιατί τα'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά ...

διάφορα παληκάρια μάζευαν εξοπλισμό με τεράστια ποσότητα καλωδίων ...

προσπέρασα ... τρεις τέσσερις υπαίθριες τουαλέτες ... γύρω στις 11.30 ήταν ...

μου λέω, τώρα που ήρθες να μαζέψεις το κερί (έκφραση ειρωνική της γιαγιάς για τους αργοπορημένους, απ' το μάζεμα των κεριών απ' τους καντηλανάφτες στο τέλος της λειτουργίας) καληνύχτα σας ... ό,τι κι αν ήταν καληνύχτα σας!

μετά μου λέω, δεν πας στο Ηρώδειο να δεις τι γίνεται; ανοίγω σακίδιο να βγάλω κινητό να πάρω τη φίλη μου που δουλεύει εκεί ... κινητό πουθενά ... μα βρε παιδί το θυμάμαι καλά πως το έβγαλα απ' τη μπρίζα να το ρίξω στο σακίδιο ... (εντάξει silly cow δεν το έκανες) ... και να σκεφτεί κανείς ότι είχα διάθεση να μπερμπαντέψω ... αλλά χωρίς το ζαβό κινητό δεν πας μακριά ...

λέω ... βρε δε βαριέσαι στα μαζέματα θα τους πετύχω ... θα δώσω κανα φιλί και θα φύγω πίσω σπίτι ... και όντως ...

στα μαζέματα ήταν ... δυο μεγάλα φορτηγά ειδικά για μεταφορές ογκωδών οργάνων συμφωνικής ορχήστρας μάζευαν τα όργανα απ' τη συναυλία της Συμφωνικής της Αγίας Πετρούπολης ... (άντε μωρέ τώρα να φανταστείς τι είναι η Αγία Πετρούπολη και να ξεχάσης το Λένινγκραντ!!! δεν το θέλω βρε παιδί μου, μου φεύγει όπως το Πασαλιμάνι και το Τουρκολίμανο ... αει στο καλό να πάει!)

μούτζωσα τον εαυτό μου που δεν ήμουνα στη συναυλία που είχε του πουλιού το γάλα σαν πρόγραμμα, πολλά κομάτια με τσέλο και θυμήθηκα τη λατρεία μου για το παίξιμο του Ροστρόποβιτς κι έβλεπα και τα τσέλα στις γιγάντιες χοντρές τους θήκες να φορτώνονται και δώστου με μούτζωνα ...

οι γνωστοί κι αυτοί κάνανε τα κλεισίματα της βραδιάς, τους χαιρέτισα, στάθηκα να κοιτάω τα τελευταία σκιρτήματα του εργασιακού τους οργασμού κι έφυγα σαν το λούπο, όπως πήγα, αόρατα κι αιφνιδιαστικά ...

στο σπίτι το σκυλί με υποδέχτηκε κατά το συνήθη γκρεμίζω τα πάντα απ' τη χαρά μου τρόπο ...

χώθηκα στη μπανιέρα κάμποσο, αλλά το μάτι γαρίδα ...

πίνω ένα αφέψημο τριαντάφυλλο με ιβίσκο ... τίποτα ...

ζεσταίνω γάλα, ρίχνω μέσα λίγη βανίλια και κανέλα, το πίνω και ...

ξεραίνομαι στον ύπνο ...

αναρωτόμενη στο ξύπνημά μου ...

ΜΑ ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΨΕΣ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ;;;

[κι ο Θεός έφτιαξε το google για να μας σώζει από τέτοια ερωτήματα και ναι ιδού το μεγαλείο ενός χυλωμένου κατ' επιλογήν μυαλού ... καλή ανάκαμψη και αν ... ]

δεν θέλει κανείς φθαρμένα λάστιχα στο ποδήλατό του ... θέλει;

αν και μερικοί είναι μαθημένοι να εξαντλούν στο έπακρο τα χρηστικά τους αντικείμενα ...

εγώ πάλι όχι ... σήμερα στενοχωρέθηκα πολύ που με εγκατέλειψε ένα ωραίος παλιομοδίτικος μεταλλικός ανεμιστήρας, που είχα αγοράσει στο ύφος του γραφείου του ντετέκτιβ Μάρλοου, έτσι για να μαγειρεύω μέσα στην ψευδαίσθηση του αστυνομικού νουάρ, αφού τον είχα στο κουζινάκι μου ... δεν άντεξε τη συνεχόμενη χρήση του τελευταίου καύσωνα το καημένο ...

τέλος πάντων με τα χρηστικά αντικείμενα έχω ένα ζήτημα...όπως και με τους ανθρώπους ... έως μανία θα έλεγα ... τα συντηρώ όσο δεν παίρνει ... κι αναρωτιέμαι τι θ' απογίνει το ανεμιστηράκι που στην ουσία κάηκε; πού θα το πάω το καημένο; δεν του πρέπουν τιμές που στόλισε και δρόσισε τα μαγειρέματά μου, τις μπουγάδες των πιάτων μου;

πού και πώς πετάμε ό,τι δεν χρειαζόμαστε πια; να μια βαθιά φιλοσοφική ερώτηση χωρίς καλή απάντηση φοβάμαι ...

η μουσική δε υπόκρουση είναι για μένα απαραίτητη και διαλέγω πάντα ό,τι καλύτερο, όπως έκανα και με την αποκομιδή του νεκρού καρδερινοκάναρού μου

άκου νεκροθάφτη, αυτά που ήξερες να τ' αφήσεις ... στεφάνια δεν κάνουμε ... δεν θάβουμε ... δεν καίμε ... θα κρατήσουμε τον ανεμιστήρα στο χώρο μας σαν ανάμνηση, σαν φετίχ όταν θα φοράμε τις γόβες στιλέτο μας ... να το σκεφτόσασταν κύριε νεκροθάφτη όταν διασκορπίζατε τα νεκρόφιλα άνθη σας εδώ κι εκεί ... σαν στα ξενυχτάδικα των εθνικών οδών ...

εγώ τους ανεμιστήρες μου τους κρατάω και καμμένους ... μια στιγμή να βρω το δαντελωτό τραπεζομαντηλάκι ασορτί ...

όμως για να μη χάσουμε και τον ειρμό μας τελείως λόγω συνειρμών ... αλήθεια τι κάνουμε τα παλιά μας λάστιχα; εσείς τα πετάτε;;;

εγώ πάλι όχι ... τα διπλώνω τα ενώνω το ζευγαράκι μεταξύ τους και τα φιλάω ... δεν βαριέστε, τι χώρο πιάνουν ένα ζευγαράκι σφιχταγκαλιασμένα λάστιχα δεμένα με σπαγγάκι για ψητό κατσαρόλας;;;

ω, δεν βρίσκει κανείς άκρη μ' εμένα, μπλέκω απο δω, μπλέκω απο κει, κάνω τα πάντα να σχετίζονται μεταξύ τους χωρίς καμιά μα καμιά αιτία και λόγο απολύτως ...

έρχεται δεύτερο κύμα καμινιού πάντως και πού να βρω ανεμιστήρα αστυνομικού ντεντέκτιβ ... πού να ψάχνω Σαββατιάτικα αύριο ... πονάει και το πόδι ... (τρελή είσαι παιδί μου; πάρε κάτι που να φυσάει, ό,τι να'ναι! καλέ τι ό,τι να'ναι; μια ζωή την έχουμε να τη ρίξουμε στο ό,τι να'ναι;;; τι απρέπεια και αχαριστία!)

βγήκα έξω κι ο πρώτος περαστικός δέχτηκε το ερώτημά μου, "καλέ κύριε, μήπως ξέρετε στη γειτονιά μας αν κανείς πουλάει ανεμιστηράκια στυλ ντετέκτιβ Μάρλοου; θέλω ένα για την κουζίνα μου" ο κύριος έκανε το σταυρό του κι έφυγε φτύνοντας τον κόρφο του ...

σήμερα έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα με έναν εντελώς παρορμητικό τρόπο ...

απλά ξύπνησα εκεί κατά τις τεσσεράμιση, έφτιαξα μια τσάντα που ξέχασα να συμπεριλάβω αλλαξιά (σφάλμα πρώτο), φόρεσα μια φούστα που διπλώνει σαν σεντόνι γύρω απ΄τη μέση, μια μπλούζα εντελώς ξεχειλωμένη, έβαλα τα χειρότερα πλαστικά παντόφλια που φορώ συνήθως μέσα στο σπίτι (σφάλμα δεύτερο), βλακωδώς δεν προφύλαξα το ποδάρι μου στο παραμικρό  απ' την ασταθή βάδιση με τα παντόφλια (σφάλμα τρίτο) κι έκανα την επιλογή να συμπεριφερθώ σαν η νοικοκυρά που παίρνει το τρόλεϋ και μετά το τραμ να πάει στην παραλία (σφάλμα τέταρτο), αντί να πάω με το ποδήλατο πράγμα που κάνω χρόνια τώρα ...

το τραμ έρχεται κάθε είκοσι λεπτά, άλλο πάει στο ΣΕΦ κι άλλο στη Βούλα ... εγώ σε μια προσπάθεια να κερδίσω χρόνο κυνηγούσα και τα δυό βαδίζοντας ενδιάμεσα ... βλακεία μέγιστη ... πού πάτε κυρία με το πονεμένο πόδι;;;

στη θάλασσα έφτασα μετά μιάμιση ώρα σλάλομ πέρα δώθε ... ήταν γεμάτη κόσμο ... μερκούς τους είχα συντροφιά μου απ' την αρχή του ταξιδιού μου, πράγμα που με ώθησε να σκεφτώ πως είμαστε σαν τα μωρά καρέτα-καρέτα που εκκολάπτονται τα αυγά τους, αυτά ξεπηδούν από μέσα τους, και ενστικτωδώς τρέχουν προς το νερό που είναι και ο φυσικός τους κόσμος ...

εγώ λοιπόν έκανα κατά την παράδοση ένα 15λεπτο κολύμπι και βγήκα να ντυθώ και να φύγω τρέχοντας πίσω για τη φωλιά μου ... αλλά ... πού αλλαξιά ... έφυγα με βρεμμένο μαγιώ, ευτυχώς για καλή μου τύχη δεν φορούσα το ολόσωμο που συνηθέστατα φορώ σε μια λογική τα πάχη μου τα κάλη μου, ας με δει την ασπιρίνη λίγο ο ήλιος κι έτσι δεν έγιναν τα ρούχα μου παντού μούσκεμα ... είχα βρέξει και τα μαλλιά ... έσταζα από παντού ... στο τραμ απορούσαν όλοι πώς ενώ οι θέσεις ήταν όλες άδειες εγώ στεκόμουν όρθια (καημένο ποδαράκι μου με το χυλωμένο μυαλό που σε κουμαντάρει)

επίσης άκουσα να με συζητούν κάτι κυρίες παρείτσα ότι δεν φορούσα καπέλο ... ενώ εγώ απολάμβανα τη δροσιά του βρεγμένου κεφαλιού μου, τι το'θελα ένα καπέλο εκείνη την ώρα ...

εκτίμησα πάντως τα τρόλεϋ σήμερα ... δροσιά και ταχύτητα ... κι ένα κάθισμα που επιμελώς έστρωσα ό,τι είχα να μην το βρέξω ... όλα καλά ... έφτασα στη στάση μου τέλεια ... ψώνισα και κάτι ωραία απ' το μαγαζί στη στάση και γύρισα σπίτι ... ξεπλύθηκα, ντύθηκα και έβγαλα το σκύλο τη βόλτα του κι εκεί με εγκατέλειψε το πόδι ...

γυρίσαμε στον πάγο και την επίδεση σήμερα ...

σας γράφω η καρέτα-καρέτα με το πόδι σε ακινησία πάλι

καλησπέρα σας

α, ακούστε το άλλο ...

περιμένοντας το τραμ κάπου στο Έδεμ, παρατηρούσα τους κουρσάδες που κάνανε την παραλιακή τους προπόνηση ... ωραίο κύμα ήταν ... ένας μόνο με ξένισε, γιατί εκεί στην ανοδική στροφή στου Μυγιάκη το βενζινάδικο αντί να μείνει δεξιά όπως το ταίρι του, προσπέρασε μπαίνοντας στη μεσαία λωρίδα και μετά δεν τον άφηνε κανένας να μπει ξανά δεξιά, το είδα σαν ένα είδος τιμωρίας και δεν είχα ορατότητα να δω τη συνέχεια ...

είναι τόσο υποκειμενικό, άμεσο κι αυτόματο πράγμα το τι επιλέγει να κάνει κάποιος με το ποδήλατό του ακόμα κι όταν πορεύεται με συντροφιά ... αλλά θαύμασα τους επόμενους δυό που είχαν σαφή θέση και συμπεριφορά και φάνηκε να το ελέγχουν και να το φχαριστιώνται πολύ και τ' αυτοκίνητα που όντως ήταν πολλά και λωλά φάνηκαν αρκετά πειθαρχημένα γύρω τους ... αυτοί οι δυο ήταν μια ωραία εικόνα μέσα σε μια κυκλοφοριακή ένταση ...

θαυμάζω απεριόριστα την προσαρμοστική ικανότητα να εφευρίσκει κανείς με κάθε τρόπο την ικανοποίηση των πρωταρχικών βιοτικών αναγκών κι επιθυμιών του, ίσως γιατί εγώ βαθιά χωμένη στον αστικό τρόπο ζωής, δεν χρειάστηκε να το κάνω ή ήμουν πολύ τεμπέλα και δεν θέλησα να το κάνω ...

όσοι χρησιμοποιείτε τραμ σας παρακαλώ προσέξτε τα τιτιβίσματα των σπουργιτιών κι εντοπίστε τα στις σωληνώσεις που στηρίζουν τα σκέπαστρα στις στάσεις ...

υπάρχουν σημεία που οι σωληνώσεις απολήγουν ανοιχτές με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια μικρή εσοχή ... εκεί φωλιάζουν τα σπουργίτια  και φτιάχνουν μια ωραία μουσική, καθώς περιμένεις το τραμ να σε πάρει κι όχι να το πάρεις ...

καλημέρα, καλή Κυριακή σε όλους ...

δουλεύει η Ψυττάλεια ή την κόψανε κι αυτή λόγω κρίσης;;;

έχω μιαν αρχή στην επιλογή παραλίας για μπάνιο ...

δεν πάω ποτέ σε παραλίες που βλέπουν απέναντι στεριά, διαλέγω αυτές που κοιτούν το άνοιγμα του Σαρωνικού ...

γιατί; είναι απλό ... τα ρεύματα οδηγούν στην έξοδο κάθε ρύπο, όταν φυσάει βοριάς και τώρα φυσάει συνεχόμενα βοριάς ... όταν φυσάει νοτιάς δεν είναι να πλησιάζει κανείς πουθενά, γιατί οι ρύποι έρχονται έξω και είναι μια αηδία, όχι μόνο να μπεις στη θάλασσα, αλλά και μόνο να το βλέπεις ...

αυτά όταν δουλεύει η Ψυττάλεια σωστά ...

αυτά ως πέρσι ...

φέτος με εξέπληξε το γεγονός πως στην παραλία που συνηθίζω να πηγαίνω και είχε έως αστερίες και αχινούς και ψαράκια, ε, φέτος δεν λέει ... είναι χάλια ...

χτες λοιπόν γύρισα σπίτι και μπήκα στο σάιτ του πακοε με τη λίστα κατάλληλων κι ακατάλληλων ακτών στο Σαρωνικό ...

η λίστα έχει δυστυχώς αλλοιωθεί τραγικά υπέρ των ακατάλληλων παραλιών και σ' αυτές κατατάχτηκε και η παραλία που πάω πάνω από δέκα χρόνια ... μα τι λέω, βάλε είκοσι να'σαι μέσα ...

αποφάσισα λοιπόν να κάνω τη δική μου πραγματογνωμοσύνη με γνώμονα πάντα το πού κοιτάει η παραλία ... και όντως ... το πακοε όφειλε να πάει σε δημοφιλείς παραλίες, εγώ πάλι δεν έχω κανένα ζήτημα δημοφιλίας ... μια ζωή λάτρευα τις βαθιές θάλασσες με βράχια και πέτρες ... κομματάκι άβολες και καθόλου καλές για ξαπλωτούρες και μπάρμπεκιου χωρίς στηθόδεσμο ή ομπρελούρες και παραμονή ολοήμερη στο καράζεστο και τον καράηλιο ...

εγώ όμως που λατρεύω να κάνω καθαρό κολύμπι και καθόλου ξαπλωτούρα ... σκασίλα μου για αμμουδιές που κολάνε στα παπούτσια και τις φέρνεις σπίτι ... μπλιαχ και μυρίζει παντού και φτηνό αντιηλιακό καρύδα ... κι ακούς και τις μουσικές του κάθε μην πω στεντόρια ... τι μανία όλα αυτά ... κάτι που ποτέ δεν θα έτρωγες στη μούρη στην παραλία που πήγαινα ... και μάλιστα ο δήμος που την έχει κάνει εξαιρετικά πράγματα για να την ομορφύνει με κάθε τρόπο, φέτος φύτεψε μεγάλο αριθμό πεύκων σ' ένα χώρο που ήταν κρανίου τόπος και μάλιστα μεγάλα πεύκα όχι μικρά φυντάνια ... επίσης χτες καθώς έφευγα τα συνεργεία τοποθετούσαν παγκάκια για ρέμβη ... τι κρίμα να είναι η θάλασσα χαλασμένη πια ... τόσος κόπος!

αύριο θα ακολουθήσω το ένστικτό μου και θα επανέλθω αν χρειαστεί ...

ρεζουμέ! οι κοντινές παραλίες δυστυχώς είναι χάλια φέτος ... εις βάρος του κόσμου που δεν μπορεί να τρέχει στα Μαύρα Λιθάρια, τα Λαγονήσια και τα Σούνια ...

Τις και τι πταίει; θα το αναζητήσω, καθ' ότι ΣΟΒΑΡΟ! οι κάτοικοι της Αττικής ένα μπάνιο γουστάρουμε να κάνουμε, αν το χάσουμε κι αυτό, ας όψονται οι αίτιοι!!!

ΤΡΙΧΕΣ!!! κάθε  μορφής τρίχες κι όχι απαραιτήτως κατσαρές!!!

στην ουσία δεν μπορώ να αναζητήσω τίποτα ... όλα ειπώθηκαν σε μια κρίση τσαντίλας ...

στην δεύτερη ουσία, όλα τυλίγονται μ' ένα πέπλο συνωμοσίας, που δεν μπορώ να σηκώσω και να δω το πρόσωπο που κρύβεται από κάτω ...

αυτά τα πέπλα των απανταχού δεσποινίδων πάντα με συγκινούσαν ...

για παράδειγμα και καθόλου τυχαία θαρρώ η συνοικία που έμενα τελευταία φορά στη Λόνδρα λεγόταν Maida Vale ... εξού και το όνομα του προηγούμενου αείμνηστου σκυλιού μου που ήταν Maida ... χώμα ελαφρύ Μάιντα μου!!!

τώρα ψύχραιμα απολογούμαι με ένα ευμέγεθες τριγωνικό εξάνθημα κάπου στο ύψος που τελειώνουν οι ωμοπλάτες μου κι απ' άκρου εις άκρον ...

προχτές ξεθάρρεψα και με το εξώπλατο στον ήλιο, και μια μπαντάνα και χωρίς κανα καπελάκι να με προστατεύει, ανέβηκα σερί μέσα στη ζέστη απ' την παραλία στο σπίτι απνευστί και το χάρηκα γιατί κατ' ουσίαν μισώ τα τραίνα ή τρένα (δεν έχει και πολύ σημασία γιατί καταλαβαίνετε όλοι τι εννοώ)

και ομολογώ φοβήθηκα, λέω κυρά μου, να η υποτροπή της αυτοάνοσης ασθενείας, αλλά σήμερον λίαν πρωίαν με είδε η γιατρός και απεφάνθη, έχετε και την μπρατέλα σας κόκκινη, δεν είναι αυτό που φοβάστε ... συνεχίστε ακάθεκτη ποδήλατο και μπάνιο ... ΑΛΛΑ, ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΦΟΡΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΛΕΜΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΑΝΤΟΡ ΚΑΙ ΠΑΤΕ ΝΩΡΙΣ Η ΑΡΓΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΤΣΑ ΣΑΣ

εν πάσει περιπτώσει πολύ το χάρηκα, τόσο που στάθηκα σε γνωστό μαγαζί της Σόλωνος και ψώνισα ένα σωρό γιατροσόφια για προφύλαξη αντιηλιακή, ως και για τα μαλλιά μου ακόμα ... θα παστωθώ και γαία πυρί μιχθήτω!!!

και νά πάλι η ιστορία με το βέλο ... ένα μεγάλο μαντήλι είναι η ζωή πια ... το φορούμε να κρυφτούμε καλά απ' το ζωοδότη! οποία έκπτωσις!!! οποία ειρωνεία της φύσης!!! οποία εκτροπή!!!

περάσαμε τη ζωή μας να μας νουθετούν πως ο ήλιος είναι απαραίτητος για μια σειρά λειτουργίες σωματικές και τώρα ... τι να πω!!! κρύψου λέει απ' τον ήλιο!!!

ο ζωοδότης έγινε ζωοαρπάχτης

εντάξει θα κρυφτώ ... αφού ανήκω σ' αυτούς που ο ήλιος τους μισεί τι να πω;;;

Ζήτω η σκιά!!! ζήτω τα βέλα (το βέλο, τα βέλα υποθέτω)

ξέπνοοι μείναμε εγώ κι ο σκύλος χτες βράδυ απ' την άπνοια και τη ζέστη, όχι έτσι ούτε κατά διάνοια έτσι, το πιο κοντινό ήταν αυτό στην κατάστασή μας ... 

και δεν μπορώ να διανοηθώ την πρόβλεψη για καταιγίδες και χαλάζια και φθινοπωρινό καιρό εν τω μέσω Ιουλίου και μετά απ' τους καύσωνες δυό απανωτούς μάλιστα ...

πέθαναν ολοσχερώς η γαρδένια και η καμέλια αρχίζει να μου δίνει σημάδια εξόντωσης...

αντίθετα η άσπρη τριανταφυλλιά τα δίνει όλα, αλλά τα τριαντάφυλλά της είναι μια σταλίτσα ...

φόρτσα γιασεμί!

όμως και ο δυόσμος ανθισμένος ...

αν είχα σωστό μπαλκόνι με 24ωρο ήλιο, θα έφτιαχνα λικέρ, το οποίο σημειωτέον είναι υπέροχο επιδόρπιο ...

(συνταγή: θέτουμε τα κλωνιά τ' ανθισμένα σε μεγάλο βάζο και καλύπτουμε καλά με ζάχαρη ... αφήνουμε στον ήλιο ... για πολύ καιρό κι όσο να δούμε τους χυμούς να κυριαρχούν στο δοχείο πλήρως (κοινώς μέσα στην παρένθεση εντός παρένθεσης άρα υποσύνολο, να έχει λιώσει η ζάχαρη με τους χυμούς του δυόσμου επαρκώς, κλείνει η παρένθεση μέσα στην παρένθεση και συνεχίζουμε ... ) μετά ανοίγουμε τη γυάλα στην κουζίνα μας, σουρώνουμε με τουλπάνι το περιεχόμενο σε ένα μπουκάλι ευμέγεθες και απογεμίζουμε με ρακί ή μπράντυ επτά αστέρων, κάτι να βαράει στο σταυρό όταν το πίνεις και να λες, μάνα μου και πατέρα μου τι με γεννήσατε ... ή ο επισκέπτης ν' αναρωτιέται αν του δώσαμε μπαρούτι αρωματισμένο με δυόσμο να πιει ως επιδόρπιο ... και να πέφτει ξερός στο τέλος του γεύματος ... )

κι ορκίζομαι ενώπιον Θεού κι ανθρώπων, το τελευταίο για σήμερα, ακόμα κι αν μου έρθει η μέγιστη των μεγίστων εκλάμψεων ...

μια σοφιστία έτσι για να ψυχράνουμε την θέρμη του καταμεσήμερου ...

υπάρχουν τρία βασικά κι απαράβατα* ερωτήματα που όταν προσπαθούμε να τα απαντήσουμε στην ουσία ρυθμίζουμε όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που ταλανίζουν το βίο μας:

κάθε πότε;

πώς;

πόσο;

μην ψάχνετε το "πού;",  απλά γιατί συνιστά ψευδοδίλημμα ...

*απαράβατο  είναι για τη μαμά μια συνηθέστατη έκφραση επιβεβαίωσης της αναγκαιότητας μιας έννοιας... πάντα τη ρωτώ "τι εννοείς μαμά όταν λες απαράβατο;" κι εκείνη σοφή κατ' όνομα και ουσία περιορίζεται στο να ανασηκώσει το δεξί της φρύδι και να υπομειδιάσει ειρωνικά και σιωπηλά ως απάντηση, οπότε άκυρο τι έχει κατά νου ... γιατί χρησιμοποίησα με το δικό της τρόπο τη λέξη; ω, δε βαριέστε, απλά μνημονεύω μια έξοχη γυναίκα ...

πριν σαράντα μέρες εμπρός απ' το σπίτι μου έγινε ένα δυστύχημα άνευ προηγουμένου, την ιστορία του οποίου δεν έμαθα παρά χτες το πρωί ...

φίλη μιας συγκατοίκου μου, οπότε απ' αυτήν πληροφορήθηκα τα πάντα, περνούσε το δρόμο μας που ήταν παντελώς άδειος από αυτοκίνητα κι ενώ περνούσε ξαφνικά κι απ' το πουθενά εμφανίζεται μηχανή πολλών κυβικών που τρέχει με χίλια και δεν μπορεί να σταματήσει και την χτυπάει και την εσφενδονίζει κι εκτινάζει κάτι μέτρα πέρα, ο δε ίδιος ο οδηγός της μηχανής έσκασε κι αυτός σαν καρπούζι στο οδόστρωμα ...

εγώ άκουσα τους γδούπους κι άνοιξα το παράθυρο να δω τι συμβαίνει και είδα τα δυο σώματα ακίνητα και σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους, τη μηχανή συρμένη αλλού γι' αλλού κι ένα αυτοκίνητο σταματημένο ακριβώς πίσω απ' όλα αυτά, οπότε μη ξέροντας υπέθεσα πως στη μηχανή επέβαιναν άνδρας οδηγός και γυναίκα συνοδηγός και τους χτύπησε το αυτοκίνητο και κάτι τέτοιο τέλος πάντων ...

αμ, δε όμως!!! το αυτοκίνητο απλά σταμάτησε για βοήθεια γιατί ήταν ερημιά και οι άνθρωποι αναίσθητοι και οι δυό ...

αποτέλεσμα, η γυναίκα πέθανε και χτες ήταν το σαραντάημερο μνημόσυνό της, ο μοτοσυκλετιστής ακόμα παλεύει αλλά δύσκολα...

σήμερα λοιπόν, είπα να πάω στη θάλασσα και καθώς ετοιμαζόμουν να βγάλω το σκύλο πριν φύγω, ακούω πάλι ένα τρομερό ήχο σύγκρουσης, ξανά ανοίγω αυτό το φοβερό παράθυρο που κάτω του γίνονται τα πάντα που μπορείτε να φανταστείτε και βλέπω μια γυναίκα να σκούζει "πέρασες με κόκκινο!!! δεν ντρέπεσαι!!!" σ' ένα κορίτσι μια σταλιά και τη φίλη του επίσης μια σταλιά ... όλα αυτά στις επτά παρά το πρωί ... φωνές κακό και καμιά κίνηση ειδοποίησης των αρμόδιων υπηρεσιών ... οπότε κατεβαίνω και προσπαθώ να ηρεμήσω τις στριγγλιές και να βάλω μια αρχή στις κινήσεις που έπρεπε να γίνουν ... τα αυτοκίνητα χάλια, οι γυναίκες σχετικά καλά, αλλά σε σοκ ...

το κορίτσι πέρασε με κόκκινο επί της 3ης Σεπτεμβρίου, η γυναίκα περνούσε με πράσινο κάθετό της δρόμο, το αυτοκίνητο του κοριτσιού είχε χάσει εντελώς τη μούρη του, ενώ της γυναίκας είχε κάνει στροφή και είχε μπει με το πίσω μέρος πάνω στο πεζοδρόμιό μας....

στο μεταξύ μαζεύτηκε κόσμος αρκετός και έφυγα γιατί και οι δυο ήταν σε καλύτερα χέρια απ' τα δικά μου ...

πώς πήγα το σκύλο μια σκαστή βόλτα, πώς μετά έκανα το μπάνιο μου στη θάλασσα δεν ξέρω ...

είχε καλό καιρό στη θάλασσα, φουσκονεριά θα την έλεγα κι ένας αέρας κόντρα, μάλλον στεριανός αέρας, γιατί ανοιχτά προς την Αίγινα έφευγε ένα λευκό βαπόρι επιβατηγό κι ο καπνός του, ενώ αρχικά πήγαινε προς την πρύμνη, αμέσως έγινε ολόρθος και καμαρωτός ...

αυτός ο κόντρα αέρας στην ανεβασιά μου με ανακούφιζε τόσο, που πιο ρελαντί ανηφόρα με ποδήλατο δεν έχω κάνει... τόσο απολαυστικό δε ήταν, που το μάκραινα και το μάκραινα για να απολαύσω ...

πιστεύω πως τις ερχόμενες μέρες που θα ψυχράνει ο καιρός, η θάλασσα θα είναι στα καλύτερά της και σκέφτομαι να πάω να την φχαριστηθώ και σας το προτείνω, σ' όσους είσαστε στο ιδιόρυθμο στυλ των Αττικών διακοπών, που εγώ είμαι και φέτος, εν μέσω διαφόρων απ-εντ-ντάουν, μια και η ζωή απόλυτα ακύμαντη ποτέ δεν είναι και τα απρόοπτά της δεν λείπουν και είναι ικανά να ξηλώσουν κάθε στιγμή γαλήνης, που μπορεί να πετυχαίνουμε ...

ξεκλέψτε χαρές!!!

εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω ... κι επιμένω κι ας μην μου βγαίνει συχνότατα

αυτό το σημείο της μεταστροφής είναι τόσο γοητευτικό, χτες το βράδυ λοιπόν άφησα το παράθυρο ανοιχτό με το ρολό μισοκατεβασμένο και ήταν εις γνώσιν μου πως ο καιρός θα άλλαζε και ήθελα να μη χάσω ούτε λεπτό αυτής της αλλαγής ... συνέβη στις 6 παρά 10 ακριβώς εδώ στο Κέντρο της Αθήνας ...

άνοιξε τη βρύση ο Επάνω και αμέσως, γέμισε η ατμόσφαιρα με ένα καταιγιστικό νερό που ως ήταν φυσικό ξέπλυνε σε ρυάκια ορμητικά τα πεσμένα λουλούδια απ' τις ακακίες και κιτρίνισε απ' τη γύρη τους το οδόστρωμα και τ' αυτοκίνητα κινήθηκαν βιαστικά και νευρικά θα έλεγα να φύγουν το γρηγορότερο ...

τώρα σταμάτησε και λυκοφέγγει όμορφα ...

προτροπή! προσέξτε με τι παπούτσια θα βγείτε έξω, εγώ την άλλη φορά δεν πρόσεξα και έπαθα ...

έχω ένα ζευγάρι γαλότσες το χειμώνα που φορώ, τις κρύβω το καλοκαίρι στο πατάρι, φέτος είναι και με κοιτούν μεγαλόπρεπες στην παπουτσοθήκη μου ... μέσα τους χουχουλιάζει ένα ζευγαράκι σοσονάκια ρώσικα χοντρά μάλλινα, πλεγμένα στο χέρι απ' τις πρώτες ρωσίδες κυρίες που ήρθαν στην Ελλάδα κάμποσα χρόνια πίσω κι εγώ που είμαι μαζώχτρα χειροποίητων είχα σπεύσει να αγοράσω αυτό το ζευγαράκι στη λαϊκή που έρχονταν ... πάει πια αυτό το είδος, εννοώ τους Ρώσους έμπορους των λαϊκών ...

όταν πέφτει η καταρρακτώδης βροχή μετά τους καύσωνες, όταν πέφτει και η θερμοκρασία, δημιουργείται μια αύρα καθαρότητας που μόνο στην εξοχή μπορεί κανείς να ρουφήξει βαθιά και χορταστικά, γιατί εμείς οι άνθρωποι και τα απόβλητά μας εκεί είμαστε λιγοστοί ...

στο αστικό τοπίο αυτό είναι σαν ένας ταξιδιώτης της Σαχάρας να έχυσε το νερό απ' το φλασκί του κατα λάθος και να'χουν μείνει κάτι λιγοστές σταγόνες που τις γεύεται με φειδώ ως το τέλος του ταξιδιού του ...

σήμερα στο Κέντρο της πόλης νιώθαμε την καθαρότητα, αλλά με διαλείμματα συχνά και πυκνά ...

περνάει ένα αυτοκίνητο κι ενώ τις άλλες μέρες το καυσαέριό του απλά ενώνεται με τα καυσαέρια των υπολοίπων και δεν φαίνεται, ε, σήμερα αισθάνεσαι μέσα στην καθαρότητα το πέρασμα των μονοξειδίων, των διοξειδίων και δεν ξέρω τι άλλων αερίων ...

λες, αχ, μην περνάτε σήμερα για λίγες ώρες από δω βρε παιδιά ... αλλά τα παιδιά δεν σ' ακούνε και περνάνε ...

είναι 12μιση και άνοιξα το παράθυρό μου να νιώσω την καταπληκτική φρεσκάδα του αέρα και ήρθε μέσα η οσμή απ' το γιασεμάκι μου που είναι ολάνθιστο αυτές τις μέρες το χρυσό μου ... το γιασεμί, αυτό το θεϊκό φυτό που όρθώνεται σε πλάτος και ύψος και κατακλύζει με τα ολόλευκα άνθη του και την ευωδιά του τις γειτονιές ...

εγώ κι αυτό κάναμε το χρέος μας στη φύση στην πολύβουη γειτονιά μας ... κι εύχομαι οι βιαστικοί και σκεφτικοί περαστικοί ν' "ακούνε" την προσπάθειά μας αν όχι με τα μάτια, σίγουρα όμως με τις μύτες τους και να χαλαρώνουν λίγο απ' τις βρωμιές της πόλης μας ...

γιατί η πόλη μας είναι τραγικά βρώμικη ... η φιοριτούρες τάξης και καθαριότητας ισχύουν για κάποιες γειτονιές της μόνο .. οι υπόλοιποι ζούμε μιαν ακριβοπληρωμένη αθλιότητα ... κάπου 45 ευρώ το κεφάλι!

πάω να παίξω τον ύμνο του γιασεμιού έρωτα στο νήμα του bp ...

ας μοσχοβολήσουν γιασεμί οι ποδηλάτ-ισσ-ες απόψε ...

όπως θα καταλαβαίνετε, είμαι ο Άραγκορν, ο σκύλος της Royal Oak ...

η ανθρωπομαμά μου είναι στην κουζίνα ... δεν ξέρει πως γράφω εγώ γι' αυτήν ... μου έλεγε πριν λίγο, πως έχει σιωπηλή διάθεση ... και όλο κάτι κάνει και πάω και τρίβω το μουσούδι μου στο χέρι της με αρκετή πίεση κι αυτή μου λέει "όχι τώρα μωρό μου", όλο όχι τώρα μου λέει και σας ρωτώ, γιατί συνέχεια όχι τώρα λέει; αν όχι τώρα πότε;;; μα βρε άνθρωποι, βάλτε στο πρόγραμμα της μέρας σας κάμποσα χάδια για ένα σκύλο ... τι θέλουμε κι εμείς οι σκύλοι ... εντάξει φαγητό και νεράκι και μπόλικο περπάτημα αν είμαστε σαν και του λόγου μου που είμαι στη χαμηλή βαθμίδα των μεγαλόσωμων σκύλων και είμαι και κυνηγόσκυλο και άντε τώρα που ζω στο διαμέρισμα της μάνας μου, η βόλτα είναι η καλύτερή μου, αλλά η πιο καλύτερή μου είναι όταν η μαμά μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου παντού και με λέει "ξανθούλη μου, πουπουλάκι μου, εξυπνούλη μου, τρυφερούλη μου" και κάτι τέτοια μου λέει, όταν την πιάνει η μανία της ώρες-ώρες ... κι εγώ όμως αυτά θέλω να τ' ακούω συνέχεια, γιατί οι άλλοι άνθρωποι που με είχαν ένας με πέταξε και δεν ξέρω και γιατί, ο άλλος που με πήρε απ' το δρόμο δεν με χάιδευε και μ' έλεγε "έλα ρε μάγκα" και μου σφύριζε με μια σφυρίχτρα κι έπρεπε όταν άκουγα τη σφυρίχτρα να τρέχω εκεί που ήταν αυτός και κάτι αηδίες ...

ενώ η μαμά!!!

της έκανα κυριαρχίες όταν είδα πως ελάχιστα ψηλότερη από μένα ήταν όταν σηκωνόμουνα όρθιος στα πίσω πόδια και δώστου κυριαρχίες κι εκείνη γελούσε μέχρι που έκλαιγε απ' τα γέλια και μετά εκεί που γελούσε είπε, "για μια στιγμή παληκάρι μου ... ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ!!! ...  σκύλο με πέρασες; ... είμαι άνθρωπος μωρέ μου!!! εδώ θα κάνουμε παρείτσα!!! άσε τους τσαμπουκάδες γιατί άμα κάνω το ίδιο θα σε νικήσω!!! εδώ ΔΕΝ ΝΙΚΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ..."

μετά εγώ έκανα τσίσα μου σ' όλο το σπίτι και αυτή είχε έναν κουβά που μύριζε φριχτά κάθε φορά έπλενε τα τσίσα μου και είπα στον εαυτό μου (έχω κι ευαίσθητη μύτη) αν συνεχίσεις κυριαρχίες με τα τσίσα την έβαψε η μύτη σου ... και σταμάτησα κυριαρχίες εντελώς ...

μετά έκανα κυριαρχίες στο δρόμο στα άλλα αρσενικά σκυλιά και σηκωνόμουνα όρθιος και η μάνα μου με βάσταζε με πολύ δύναμη και μ' αγκάλιαζε απ' το στήθος μου που είναι "σαν καρίνα βαποριού" λέει η μαμά, για να κολυμπώ με άνεση ... και μου έλεγε ... γιατί θες εσύ βασιλιά μου να κυριαρχήσεις έτσι, αφού είσαι ο καλύτερος έτσι κι αλλιώς ... πάμε τη βολτίτσα μας τώρα ήσυχα και ωραία ...

ε, αυτό όμως το έχω μισοκόψει αλλά κάτι μέσα μου μου λέει δείξτου του άσχετου πως είσαι ο βασιλιάς της μαμάς και αυτός ωχριά εμπρός σου ... όχι με συγχωρείτε, δεν πρέπει να το ξέρει αυτός που έρχεται απ' την άλλη μεριά πως ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ της μαμάς που είναι για μένα ό,τι αγαπώ περισσότερο στον κόσμο; 

αλλά τις κοπέλλες τις αγαπώ πολύ και τους το δείχνω αλλά αυτές με φοβούνται γιατί όπως πάω να παίξω μαζί τους είμαι λίγο άγαρμπος και όσο νά'ναι αυτό είναι φοβιστικό ...

στο δρόμο με χαϊδεύουν όλοι, πράγμα που δεν μ' αρέσει πάντοτε ... α, εγώ τα χάδια μου δεν τα χαρίζω όπου κι όπου ... και μεταξύ μας χάδια δεν χάριζα σε κανέναν ως τώρα ... η αρχή έγινε με τη μαμά μου και καλά θα κάνει εκεί να μείνει και μόνο ... όχι πολλά-πολλά ... μα τώρα ένα βασιλιά τον χαϊδεύει όλος ο κόσμος να τον κατσιάσει; όχι πείτε μου κι εσείς, το θεωρώ κοινή λογική ...

χτες όμως έγινε ένα περιστατικό που νευρίασε τη μαμά μου και ήρθε στα λόγια μ' ένα κύριο που είχε ένα καρότσι κι έψαχνε τα σκουπίδια ... αυτό που έγινε ακριβώς ήταν πως αυτουνού το χέρι μύριζε κάτι ενδιαφέρον και πήγα και το μύρισα, να έτσι, στα πεταχτά ... αλήθεια λέω ... γιατί τι να έκανα πολύ ώρα σ' εκείνο το χέρι ...

αυτός όμως που ήταν δικό του το χέρι σταμάτησε χολωμένος και είπε ένα φριχτό "άει στο διάολο" και μετά έβγαλε ένα μπουκάλι νερό κι έπλενε το χέρι του εκεί που άγγιξε η μύτη μου ... και πρωί-πρωί καθώς ήταν κι εμείς χαλαροί πηγαίναμε ... ε,  η μαμά συνειδητοποίησε την κακία και τον έβαλε στη θέση του, όχι που έπλυνε το χέρι του που έτσι κι αλλιώς γυμνό έψαχνε τον κάδο των σκουπιδιών, αλλά για το "άει στο διάολο" ... αυτό η μαμά το πήρε πολύ βαριά κι ο Πακιστανός που έπλενε παρμπρίζ αυτοκινήτων στο φανάρι και είδε τη σκηνή, της χαμογέλασε και σήμερα μας είπε καλημέρα και η μαμά ανταπέδωσε χαμογελαστή με νόημα λόγω των χτεσινών ... 

τι να σας πω η ζωή μας είναι απλή και μετρημένη

και τώρα έρχεται και δεν θα πω τίποτε άλλο για σήμερα

διαβάστε ό,τι έγραψα και στους σκύλους σας ... έχουν κι αυτοί δικαίωμα στην διαδικτυακή επικοινωνία, ειδικά αυτήν εδώ που μ' αρέσει κι εμένα, γιατί ξέρετε τι ύπνους ρίχνω εγώ με το κεφάλι κρεμασμένο στην αλυσίδα της Ροζαλίας; μεταξύ μας η Ροζαλία είναι κουκλάρα και λαδώνει και το μάγουλό μου και η μαμά γελάει, αλλά και θυμώνει που λαδώνομαι έτσι ...

κάπου κάπου θα γράφω κι εγώ εδώ για τη ζωή και τα ωραία της

γειά σας ποδηλατόσκυλοι!!!

α, έρχεται καραμπινάτη ζέστη είπε χτες το βράδυ η μαμά ...

ο Άλιμος είπε και ο Φλοίσβος έχουν ωραία σινεμά δίπλα στη θάλασσα, ειδικά ο Άλιμος ... η μαμά θα πάει μάλλον αύριο, οπότε θα πεθάνω στη μοναξιά ... ωωωωωω!

αυτός ο σκύλος δεν είναι παρά ένας κανάγιας!!!

ακούτε ένα εξαιρετικό της φυσικής τώρα για να πω κι εγώ κάτι μετά το σεντόνι του κανάγια ...

ποτίζεις τα φυτά τα ξημερώματα, ρίχνεις και άφθονο νερό στα φύλλα και γίνεται το πεζοδρόμιο μια λίμνη που φχαριστιώνται τα περιστέρια να τσαλαπατάνε ... στην περγκολίτσα που ο στεφανωτής αναρριχάται ραγδαία, πλάι του η καμέλια παλεύει με μια πάθηση αλλόκοτη, την παρατηρώ ... είναι κρεμασμένος ο μετεωρολογικός μου μικροσταθμός που μετρά την θερμοκρασία και την υγρασία ... αυτός λοιπόν βράχηκε ... και τι έδειχνε παραπλανητικό σαν βράχηκε;;; 21 Κελσίου θερμοκρασία και 80% υγρασία ...

κι εδώ φίλες και φίλοι, συμποδηλάτισσες και συμποδηλάτες φαίνεται ο ρόλος του ύδατος στο οικοσύστημα ... μα κυριολεκτικά όμως στο σύστημα του οίκου μου ...

[απορώ ποιοί διαβάζουν αυτές της ασυνάρτητες εκκρήξεις καιροσκοποσύνης που γράφω... τους ευχαριστούμε κι εγώ κι ο σκύλος μου, αλλά κι όλα τα άλλα όντα του περιβάλλοντός μου, που λόγω μιας ισχυρής δόσης ανιμισμού που τους έχω κάνει ενέσιμη, είναι όλα έμβια, έλλογα, ομιλούντα και που ομολογώ έσκασαν απ' τη ζήλεια τους για το κείμενο του Άραγκορν, ας πούμε το μπωλάκι με τα συνδετηράκια έγινε κατακόκκινο από ζήλεια ... δεν ξέρω τι ετοιμάζεται να κάνει, αλλά του φώναζε, "ελεεινέ κανάγια, εγώ είμαι αρχαιότερο εδώ μέσα και θα σ' εκδικηθώ, που μου έφαγες την πρωτιά" ... εν πάσει περιπτώσει οι αναγνώστες αυτού του νήματος είσαστε υποδείγματα καλοσύνης κι υπομονής!!! σας αξίζουν εύσημα!!! θα εισηγηθώ στον rnd να κάνει μια εφαρμογή, ούτως ώστε οι γράφοντες να επικροτούν ανάλογα τους αναγνώστες τους ... αυτό που λέμε να γυρίσουν τα πόδια να βαράνε το κεφάλι περίπου ... α όχι! εγώ πνεύμα αντιλογίας;;;; καλέ όχι!!! εγώ περνάω φάση σιγής!!! τώρα, αυτή τη στιγμή κάνω σιγή!!!!]