δεν υπάρχει πιο ωραία στιγμή από εκείνη όπου οι λουόμενοι αρχίζουν και αποτραβιώνται και μένουν στην παραλία οι απολύτως απαραίτητοι...
η θάλασσα είναι θάλασσα πλούσια, παρ' ότι είναι εκεί που είναι κι όχι σ' ένα νησάκι με ανοιχτό πέλαγο...
όμως, ναι εκεί που πάω βλέπω το άνοιγμα του Σαρωνικού, άντε και λίγη Αίγινα και κάμποσες ακτές και όγκους της Πελοποννήσου ...
σήμερα είχαμε κάλμα ... δεν φαινόταν απολύτως τίποτα ... ο ορίζοντας πνιγόταν στο πούσι ... κολυμπώντας κοιτούσες κι έβλεπες την επιφάνεια του νερού σχεδόν ακίνητη κι αυτό το πούσι σαν τοίχο ασβεστωμένο κι εξαϋλωμένο ...
ήξερα όμως, ότι προς το μεσημεράκι θα γύρναγε νοτιά και η αλήθεια είναι πως με νοτιά εγώ δεν μπαίνω στο νερό ...
οπότε έκανα έναν αγώνα δρόμου να προλάβω το βοριά, αλλά είδα το γύρισμα και το γύρισμα είναι πάντα μαγικό ...
κολύμπησα με τα ψάρια να πλέουν σήμερα στον αφρό, μπρος μου μια τηγανιά γόνος (ούτε κατά διάνοια να φάω γόνο, απλά ανακάλεσα μια βραδιά στο Κόρθι της Άνδρου, όπου η νονά της μαμάς είχε ξενοδοχειάκι κι εστιατοριάκι και μόλις πήραν είδηση τι γινόταν ρίξανε μια απόχη και μάζεψαν μια τηγανιά για την παρέα των συγγενών και την φάγαμε με ρακί ... ντοματοσαλάτα απ' τον μπαξέ της και κάπαρη δική της και κρεμυδάκι δικό της)
αλλά ήρθα και σε επαφή στενή με κάτι σαν γόπα, που χοροπήδαγε μέσα έξω στον αφρό, όπως όταν ρίχνουμε βότσαλα και κάνουν γκελ ...
γλάροι ή κορμοράνοι δεν υπήρχαν σήμερα, προφανώς αλίευαν στ' ανοιχτά ...
η άμμος ήταν ήσυχη απ' τη βροχή ...
φέτος μαζεύω ολόλευκα βότσαλα ... μην το γελάτε ... σπανίζουν ... μιλώ για το λευκό που πιο λευκό δεν έχει ..
μάζεψα ωστόσο ένα γυαλάκι πράσινο καλοδουλεμένο απ' τα κύματα και τις τριβές και ένα σκουριασμένο καπάκι μπύρας, απλά γιατί λατρεύω το κόκκινο της σκουριάς ...
Ο ένας ξεριζώνει αγριελιές, ο άλλος σηκώνει τις παραλίες για να διακοσμήσει το σπίτι του και το διαφημίζει, μετά διαμαρτύρεται οτι λείπουν οι ολόλευκες! πόση βλακεία χωράει στη Φύση?! γιατί δεν πάτε να αγοράσετε απο καταστήματα κάποια διακοσμητικά είδη? μήπως επειδή κοστίζουν?
Κάποτε, σαν παιδάκια και εμείς, έ, μαζέψαμε ένα δυό βοτσαλάκια. Δεν μπορεί όμως εδώ μέσα να προβάλεται απο ενήλικα άτομα η αρπαγή των πρώτων υλών της φύσης. Απαιτείται ειδική άδεια. Μπορεί να φαίνεται άπειρη η φύση, ωστόσο εξαντλείται κάπως, βλέπε τα παλιά χρόνια που τα λευκά βότσαλα ήταν εν αφθονία. Και η συλλογή γραμματοσήμων, καλή είναι!
σήμερα αυτολογοκρίθηκα και διέγραψα μια απόπειρα ειλικρινούς αυτοκριτικής, γιατί καθώς διάβαζα όλο το βράδυ που θεωρώ πως έχει μια γαλήνη και ησυχία, διαψεύστηκα παταγωδώς και έχω τώρα ένα κεφάλι καζάνι και δεν με ωφελούν ούτε τα λευκά βότσαλα που αποθηκεύω στο σαλονάκι μου, ούτε οι αμμουδιές, ούτε τα μπονζάι αγριελιάς, που μου χάρισαν οι φίλοι μου, αυτοί μωρέ που τα αγριοπετσοκόβουν απ' τα βράχια και τα όρη ...
και στην ουσία με αυτολυπήθηκα και είπα στον εαυτό μου για κείνον "άστο βρε το κακόμοιρο το κορίτσι να ησυχάσει...δεν το λυπάσαι πια; "
και ναι εν τέλει όσο το σκέφτομαι δεν μένει παρά να ενώσω το θυμό μου κι εγώ με τους Πεταλιάρηδες όλης της Γης ... μια διεθνής να τραγουδάμε μένει ... Πεταλιάρηδες όλης της Γης ενωθείτε!!!
ξέρετε τι είναι να πασχίζεις να διαβάσεις μια-μια γραμμή αυτό που δεν θες να διαβάσεις, αλλά πρέπει να διαβάσεις, γιατί έκανες το λάθος να εμπλακείς σε μια υπόθεση που θέλει μπόλικο διάβασμα ελεγχόμενο και τέλος πάντων κάποιου είδους πειθαρχία και συνέπεια, πράγματα στα οποία έχω αποτύχει τα τελευταία χρόνια, που με άφησα ασύδοτη και είπα να με μαζέψω λίγο και τώρα ασθμαίνοντας πάω να τα μπαλώσω, από την ντροπή της αποτυχίας
κι ενώ βιώνω αυτό το σκηνικό, ν' ακούω απ' το μπαρ/kwladiko, μερικές πόρτες πιο πέρα απ' τη δική μου, τα ανομολόγητα άσματα που άκουγα εγώ σήμερα ως το ξημέρωμα που παραδόθηκα στον ύπνο για να γλυτώσω;;;
λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ, ναι είμαι λωλή! εγώ λατρεύω ορισμένα είδη μουσικής και μάλιστα όσο πιο βαθιά στην ιστορία τους τόσο καλύτερα, όπως το ταγκό ή τάγκο επί τω αυθεντικώ (ναι μπάσταρδη δοτική, δίνω δηλαδή ...)
όσο για τον χορό του τάγκο, τον ασκούσαμε δυτικότροπα σπίτι μου και κατά τις μαρτυρίες τον χόρευα όπως κι άλλους χορούς από τεσσάρων χρόνων ... ναι το σπίτι ήταν κι αυτό ιδιόμορφο και πνιγμένο στα πάρτυ με τουαλέτες και κοστούμια και ντάμες και καβαλιέρους ... εγώ τύχαινε (τρελή τύχη όμως) να έχω έναν αδελφό μαμάς κούκλο και να με αγαπάει τόσο που με χόρευε κι αυτός και οι φίλοι του όλο το βράδυ συνεχώς, γιατί αν δεν με χορεύανε εγώ πάταγα τα κλάματα όλο παράπονο, οπότε το τετράχρονο ξενυχτούσε και χόρευε στην αγκαλιά όπως λέει και η αδελφή της μαμάς διαφόρων κούκλων αντρών που οι γυναίκες με ζηλεύανε ... εν τω μεταξύ ο θείος είχε παρέα μια σεβαστή ομήγυρη από ιπτάμενους της στρατιωτικής αεροπορείας που ήταν στο ξεκίνημά τους και όσο να'ναι η γοητεία της στολής ήταν καταλύτης στην παρέα ... ο θείος καμία σχέση ... απλά έτυχε ... ο θείος έπαιζε κιθάρα και είχαν ένα τρίο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή με μεγάλη επίδοση στα λατινοαμερικάνικα κι όχι μόνο όμως ...
λοιπόν το "el choclo" που είναι ο αυθεντικός τίτλος του τραγουδιού, στην αυθεντική του εκτέλεση είναι υπέροχο, με τα μπαντονεόν στο φόρτε τους ... και είναι γραμμένο το 1903 απ' τον υπέροχο επίσης Angel Villoldo (έχει τόνο καταπάνω στο Α, αλλά δεν μπορώ τώρα να τον βάλω και να ξέρετε πως τα δύο ελ στα Αργεντίνικα που λατρεύω προφέρονται ένα περίεργο γαμαζήτα ... ναι είναι γλωσσοδέτης, αλλά ωραίο να το ασκείς με τη γλώσσα να έρχεται και να ανεβαίνει και να ακολουθεί την καμπύλη της επάνω στοματικής κοιλότητας, μου το δίδαξε η λατρεμένη μου Mercedes Sosa, όταν εν αγνοία της προσπάθησα να πω κάποια τραγούδια της που λατρεύω)
το "el choclo" λοιπόν ονοματίστηκε στο κατόπιν (αγγλισμός, named after) όχι του ονόματος, αλλά του παρατσουκλίου ενός ιδιοκτήτη κλαμπ και κλαμπ σημαίνει διαχρονικά, πάω και χορεύω τάγκο μέχρις τελικής πτώσεως, εγώ ο λαϊκός άνθρωπος του Μπουένος Άυρες ... χορό του ερώτου και του θανάτου (ο έρως του ερώτου, δική μου γραμματική, έτσι για να τσαντίσω τους grammar Πεταλιάρηδες, αλλά και να ικανοποιήσω τη μανία μου να παρηχώ τις λέξεις κατα βούληση και συνθήκη)
πράγματι είναι πιό εύηχο, του ερώτου και του θανάτου, ως εμφατική ομοιοκαταληξία. Ποιητική αδεία μήπως ξεσκονίσω ο έρμος την Δοτική
Αχ αυτό το κοφτό, γλιστερό, παθιασμένο τάνγκο.... Por una cabeza https://www.youtube.com/watch?v=Gcxv7i02lXc Για μιά αλογοκεφαλή, ένα αδειανό πουκάμισο, για μιάν Ελένη, χορό του Θανάτου και του Ερώτου...
Το λα μινόρε δίνει την σειρά του στο Λα Ματζόρε, σηματοδοτώντας μιά νέα αρχή, ένα νέο "ποντάρισμα" (στον επόμενο έρωτα?!).
Κάρλος Γκαρντέλ λέγανε και σήμαινε για αυτούς μουσική! Αυτός ο τυχερός- άτυχος Τοξότης
http://www.star.gr/stories/375820/karlos-gkarntel-h-... ο υμνητής του Πάθους, είχε γεννηθεί 11 Δεκεμβρίου. Στον ίδιο αστερισμό(12 Δεκεμβρίου)και η Ζωή Λάσκαρη, έφυγε πρόσφατα αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό, που άχρηστοι & άχρηστες, άπλυτοι τατουαζοφόροι & καλλίπυγες, άμυαλες, ατάλαντες "ηθοποιοί" σημερινοί, ανταγωνίζονται χωρίς ελπίδα να καλύψουν. Για μιά θέση μπροστά στην κάμερα, για τα ευρώπουλα, για τον άρτο μόνο και το θέαμα. Είναι δυνατόν κάποια ή κάποιος απο τους σημερινούς ξετσίπωτους, να τολμήσει να σκεφτεί, οτι κάποτε θα μιλάει για αυτόν όλη η Ελλάδα?! χα χα χα!
Κλείνω την γκρίνια μου, με το Γίγαντα Ορέστη Μακρή, και ένα ακόμα τανγκουδάτσιιι!
ρεφραίν, κουπλέ, άφθονα, λαμπερά, ψηλά, μελωδικά, χορευτικά, στο ρυθμό της καρδιάς μας ... Δυστυχώς επικράτησαν το τσιφτετέλι, η γυφτιά και η ξενομανία.
έχω μιαν ωραία έκφραση να μεταφέρω σήμερα εδώ, που την μετατρέπω σε ευχή για όλους...
τα αιφνίδια έχουν δυό πιθανότητες να προκαλέσουν, είτε καρδιακό επεισόδιο λόγο έντασης αισθημάτων, ή απλά και στωικά αποδοχή αυτού που έρχεται ...
αλλά όταν πρόκειται για έννοιες όπως η αγάπη το αιφνίδιο δεν είναι παρά όαση στην έρημο ...
να λοιπόν τι μου έφτιαξε ωραία διάθεση σήμερα και αγαπημένοι σας το εύχομαι ολόψυχα ... σας παρακαλώ αν σε κάποιον συμβεί ας το γράψει εδώ να χαρούμε όλοι ...
η έκφραση είναι στ' αγγλικά love is going to sneak in like a thief in the night
να πω για τον ασφένδαμο, το περίεργο αυτό δέντρο, κάτι ανάμεσα σε πλάτανο και βελανιδιά, με τον παράξενο σκληρό καρπό πο'χει φτερά τ' αγγέλου και τα φυλλούδια του είναι το σύμβολο στη σημαία του Καναδά ...
στο χωριό της Ανδριώτισσας νόνας μου, γιατί εγώ είμαι και Κεφαλονίτισσα απ' τον πατέρα μου κι Ανδριώτισσα απ' τη μάνα μου και η μια νόνα ήταν καλύτερη απ' την άλλη (ιστοριούλα έρχεται βιωματική) ... στο χωριό της λοιπόν ένα γερακοβούνι είναι στα 650μ υψόμετρο, η θάλασσα δεν φαίνεται ούτε με το κυάλι, μόνο γκρεμοί, που οι άνθρωποι μεσα στους αιώνες τιθάσευσαν κι έφτιαξαν τα χωράφια και τα πανέμορφα σπίτια τους και όμορφες ρεματιές είχε στα χαμηλά με βότανα και ομορφιά απαράμιλη, όπου φτιάξανε τους μύλους που άλεθαν το κριθάρι τους παρακαλώ κι όχι το σιτάρι τους
σ' αυτό το χωριό λοιπόν το σπίτι το πατρικό της γιαγιάς, όπως όλα τα σπίτια είχε εμασιές* γύρω-γύρω, κάπου τέσσερις πάνω και κάτω και δυό αριστερά, όπου φύτευαν τα άμεσης χρήσης χρειαζούμενα ... σ' αυτές όμως κανείς δεν πείραζε την διαχρονική χλωρίδα που ήταν πουρνάρια κι ασφένδαμοι κυρίως...
οι επάνω τέσσερις εμασιές λοιπόν στο πατρικό της γιαγιάς (το οποίο έζησα κι εγώ ως παιδάκι στα χέρια θείων απ' την οικογένεια της μεγάλης αδελφής της που είχε πεθάνει και είχε αφήσει τρία παιδιά ορφανά), ήταν γεμάτο ασφένδαμους ... και κατά την ντόπια συνήθεια να δίνουν ονομασίες κατά βούληση στις διάφορες ομάδες των χωραφιών τους, αυτή η ομάδα λεγόταν "το Ασφεντάμ" σε αντίστιξη με τα δυό πλαϊνά αριστερά που λέγονταν "το Καμπί", ο μικρός κάμπος δηλαδή ... μακρυγορώ αλλά μνήμη είναι αυτή, άντε να την τιθασεύσεις ...
και στην ουσία λοιπόν! πάνω απ' τ' Ασφεντάμ ήταν το νεκροταφείο του χωριού (κατά την ντόπια ονομασία "Το ταφείο") ... για να πάει κανείς εκεί είχε να διαλέξει είτε το μονοπάτι με τα στενά σκαλοπάτια πάνω απ' την εκκλησία, είτε τη διαδρομή μέσω των χωραφιών του Ασφενταμιού ...
η γυναίκα του αδελφού της γιαγιάς πέθανε στις αρχές του 80 ... είναι η μόνη κηδεία που ταξίδεψα για να παρευρεθώ και μάλιστα με τον κατοπινό άντρα μου, ο οποίος καθώς ψηλός και γεροδεμένος έβαλε γερό ώμο να μεταφερθεί η θεία, που ήταν κι αυτή ψηλή κι ευμεγέθης, μέσα στο κατακαλόκαιρο, αυτή την άβολη διαδρομή ... δεν θα το ξεχάσω ποτέ ... η κηδεία της θείας Μαρίας ... μέσα απ' τους ασφένδαμους που κατά κανόνα η μόνη εμπειρία που είχα ως τότε ήταν οτι στη σκιά τους, στα χωράφια δηλαδή, στηνόταν και το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, μετά τη λειτουργία, που ήταν δίπλα ακριβώς στο Καμπί, με φαγητά και κρασιά και βιολιά κα λαούτα κι εμείς καθόμασταν άβολα πάνω στα φύλλα και τους καρπούς των ασφενδάμων ...
ιστορικά η γιαγιά είχε να λέει, πως κάθε Αγίας Παρασκευής, για χάρη του αδελφού της που έπαιζε θεϊκό βιολί και τραγουδούσε εξ ίσου θεϊκά στα 17 του χρόνια, η προγιαγιά έστηνε τριών μερών πανηγύρι στο σπίτι τους κι ερχόντουσαν από παντού, για ν' ακούσουν το θείο Κωσταντή, που για ν' αντέχει το ξενύχτι όλο το τριήμερο η προγιαγιά τον τάιζε λουλουμάκια ...
Αυτά απ' αφορμή τον Ασφένδαμο ... πολλά αλλά χαμένα στο χρόνο κι όμορφα να τα σκέφτεται κανείς ...
*εμασιές: αλλιώς και κατά την τοπική ονομασία οι πεζούλες στις πλαγιές των βουνών, που στερεώνονται όπως και τα διακριτικά χωρίσματα της γης με ξερολιθιές, οριζόντια στιβαγμένες με μεγάλη τέχνη, αφού τίποτα ο χρόνος κι οι καιροί δεν έχουν χαλάσει, παρ' εκτός η φριχτή χέρα του ανθρώπου
έπρεπε να συγκρατηθεί το Άγιο Χώμα, να μην παρασυρθεί απο τις βροχές..
Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο, όλα χρειάζονταν, προς αυτή την κατεύθυνση βαδίζουμε σήμερα! ίσως η λέξη εμασιά, να προέρχεται απο το εν + μέση, ίσον εμμεσιά, το χώρισμα της μέσης ίσως ή η μέση, το ενδιάμεσο. Αλλιώς η αναβαθμίδα η πεζούλα, σε έναν χώρο και ένα χρόνο, οπου "Δεν πρέπει να λείψει κανείς" ούτε καν το έτσι και αλλιώς ελάχιστο χώμα. Απαντάται και με άλλες ονομασίες, αν μπορεί κάποιος να βρει τις λέξεις της ντοπιολαλιάς
Στο φύτεμα απο κλαδί της συκιάς βλέπουμε πως απο το μηδέν σχεδόν, παράγεται η φυσική μαγιά, το μέλλον της Ζωής. (κάπου στα σχόλια αναφέρεται και η ορμόνη ριζοβολίας, δεν το σχολιάζουμε, παλιά δεν υπήρχαν αυτά. Απλώς είναι τέτοια η ορμή της Φύσης που τα θαύματα είναι η λογική! λίγα για την αρσενική συκιά, τον άρρενα, ή ερινέο(ορνό)
Μάλλον εδώ το "α" δεν είναι στερητικό, η λέξη ίσως προέρχεται απο το σποδελός, σταχτής(τέφρα)
Και ο Όμηρος στην Οδύσσεια, ποιητική αδεία, για να θυμάται τα τεράστια κείμενα, έκανε τις προσαρμογούλες του στις λέξεις της γλώσσας μας! στις μεταφράσεις της μπορεί να βρούμε "σφέρδουκλα" ή σφερδοκλιά και λοιπά...Ένα ευτελές ποώδες φυτό(παρασκεύαζαν χυλό εξ αυτού), πόσες μνήμες μπορεί να φέρει...
Γιώργου Σεφέρη, «Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους»
Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους·
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών·
γι’ αυτό σωπαίνουν
ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν
παρά δήμον ονείρων, παρά δήμον ονείρων.
Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
κι α φωνάξω —
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή
σηκώνοντας ένα χεράκι μαβιού μωρού της Αραβίας
ή ακόμη τα πατήματα μιας χήνας στον αέρα.
Είναι βαρύ και δύσκολο, δε μου φτάνουν οι ζωντανοί·
πρώτα γιατί δε μιλούν, κι ύστερα
γιατί πρέπει να ρωτήσω τους νεκρούς
για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω.
Αλλιώς δε γίνεται, μόλις με πάρει ο ύπνος
οι σύντροφοι κόβουνε τους ασημένιους σπάγκους
και το φλασκί των ανέμων αδειάζει.
Το γεμίζω κι αδειάζει, το γεμίζω κι αδειάζει·
ξυπνώ
σαν το χρυσόψαρο κολυμπώντας
μέσα στα χάσματα της αστραπής, κι ο αγέρας κι ο κατακλυσμός και τ’ ανθρώπινα σώματα,
κι οι αγάπανθοι καρφωμένοι σαν τις σαΐτες της μοίρας
στην αξεδίψαστη γης συγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα,
θα ’λεγες είναι φορτωμένοι σ’ ένα παμπάλαιο κάρο
κατρακυλώντας σε χαλασμένους δρόμους, σε παλιά καλντερίμια, οι αγάπανθοι τ’ ασφοδίλια των νέγρων:
Πώς να τη μάθω ετούτη τη θρησκεία;
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι η αγάπη
έπειτα έρχεται το αίμα
κι η δίψα για το αίμα
που την κεντρίζει
το σπέρμα του κορμιού καθώς τ’ αλάτι. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρινό ταξίδι·
εκείνο το σπίτι περιμένει
μ’ ένα γαλάζιο καπνό
μ’ ένα σκυλί γερασμένο
περιμένοντας για να ξεψυχήσει το γυρισμό.
Μα πρέπει να μ’ αρμηνέψουν οι πεθαμένοι·
είναι οι αγάπανθοι που τους κρατούν αμίλητους,
όπως τα βάθη της θάλασσας ή το νερό μες στο ποτήρι.
Κι οι σύντροφοι μένουν στα παλάτια της Κίρκης·
ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ!
Ή, δεν τους βλέπεις;
—«Βοηθήστε μας!»—
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
Ευχαριστούμε! έχει μελοποιηθεί απο Γιάννη Μαρκόπουλο, θα το ψάξω εντός της εβδομάδος.
Σαλάτα τα έκανα με τα σφεντάμια και τα σφοντύλια! χα χα χα! βάζω και τον αργαλειό άθελά μου μέσα
Θα επανορθώσω σύντομα, αν μου επιτραπεί, για τον χρόνο (εποχή) φυτέματος, κλαδέματος, και λοιπά...
Σαν να μου φαίνεται οτι ο τρύγος...(ωχ...καλύτερα να δοθεί σέντρα σε άλλον φίλο! χα χα!)
Το φθινόπωρο απο όσο ξέρω γενικά φυτεύουμε. Δουλεύουν οι ρίζες υποχθονίως(καλά το είπα?)και αναπτύσσονται. Κάθε φυτό ή δένδρο βέβαια έχει τις δικές του προτιμήσεις. Την άνοιξη οργιάζει το πάνω μέρος. Κλαδιά και άνθη κάνουν αισθητή την παρουσία τους, σαν γενικός κανόνας.
Ο κύκλος είναι συνεχής και επανλαμβανόμενος περιοδικά. Για αυτό, αν θέλουμε να δυναμώσει ένα φυτό ή ένα δένδρο, έχουμε αρκετά όπλα στη φαρέτρα μας. Δεν είναι ανάγκη να το ποτίζουμε πολύ συχνά και να τεμπελιάζει.
Αν του κόψουμε τα φύλλα ή κάποια περιττά, ξερά κλαδιά, οι ρίζες θα έχουν να τροφοδοτήσουν ευκολότερα "λιγότερο δένδρο" .Το κλάδεμα ανανέωσης είναι το γιατρικό. Λιγότερη φυλλωσιά= περισσότερος καρπός. Ανάλογα βέβαια τις απαιτήσεις μας! όπως ακριβώς υπάρχουν ζώα συντροφιάς, έτσι υπάρχουν και "επαγγελματικά προοριζόμενα" (για γάλα ή κρέας), και αντίστοιχα μερικοί θέλουν φυτά για σκιά ή για φύλωμα, ενώ άλλοι έχουν προσδοκία να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερους καρπούς.
Δυστυχώς όλα μαζί δεν γίνονται! είτε θα αναπτυχθεί το ριζικό σύστημα, για νέα τροφή, ή (με σταθερό μέγεθος το ριζικό σύστημα) θα γίνει εξοικονόμηση "ενέργειας" απο το υπέργειο φυτό ή δένδρο. Είναι αδύνατο να έχουμε πολλή φυλωσιά μα και άφθονη καρποφορία. Συγχωρήστε μου τα ορθογραφικά λάθη! χα χα χα!
Αντί ποτίσματος, ένας άλλος τρόπος είναι η εδαφοκάλυψη. Επειδή η υγρασία φεύγει με τον ήλιο, κάποιοι στρώνουν λευκές επιφάνειες (σακούλες ή άχυρο ή οτιδήποτε άλλο κάνει σκιά) την περιοχή γύρω απο τα δένδρα.
Με τον τρόπο αυτό η πολύτιμη υγρασία μένει αρκετές μέρες μέσα, και δεν χρειάζεται πότισμα, αφού δεν ξεραίνεται το χώμα. Επίσης δεν ποτίζουμε ποτέ πάνω στο κορμό! οι ρίζες είναι στην περίμετρο, περίπου κάτω απο τα κλαδιά και στην ίδια σχεδόν διάμετρο ή μικρότερη, ανάλογα την ηλικία και το είδος.
Κάποιος έγραψε στο "Ζώντας με την Σελήνη" οτι όταν φουντώνει το φεγγάρι, πρέπει να φυτεύουμε για να πιάσουν τα δένδρα. Τότε, (με τη γέμιση) η Γη εκπνέει, φέρνοντας θρεπτικά στοιχεία πάνω.
Θα συμπλήρωνα οτι μοιάζει με ένα αργό φτέρνισμα οπου όλα τα παλιά και περιττά βγαίνουν έξω, και τα καλά της κάθονται στη Γη.
Αντίθετα στη λίγωση, η Γη εισπνέει, θέλει να πάρει θρεπτικά στοιχεία, οπότε καλό είναι να κλαδεύουμε αυτήν την περίοδο ή να λιπαίνουμε, για να την βοηθάμε.
Απλουστεύοντας και διαστέλοντας τον χρόνο, εκπνοή της Γης έχουμε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι, ενώ εισπνοή το Φθινόπωρο και το Χειμώνα, μπορεί όμως και να κάνω λάθος, μπορεί να είναι όλα μιά ιδέα μου,
σίγουρα όμως μου άρεσε πολύ ένα μικρό εργάκι με έναν ιδεαλιστή πρωταγωνιστή
εδώ και χρόνια αυτό το τραγούδι είναι σταματημένο μέσα μου κάθε 1η Σεπτέμβρη
ίσως απ' τον καιρό που κυκλοφόρησε και το' φερα σπίτι μου
το άλμπουμ λεγόταν Secret life, δεν άφηνα τίποτα της Marianne Faithful, κάπου στα μέσα του 90 πρέπει να ήταν ... έχει τον λατρεμένο επίλογο του Σαιξπηρικού λόγου,
Our revels now are ended. These our actors, As I foretold you, were all spirits and Are melted into air, into thin air: And, like the baseless fabric of this vision, The cloud-capp'd towers, the gorgeous palaces, The solemn temples, the great globe itself, Yea, all which it inherit, shall dissolve And, like this insubstantial pageant faded, Leave not a rack behind. We are such stuff As dreams are made on, and our little life Is rounded with a sleep.
William Shakespeare From The Tempest, Act 4 Scene 1
με το κομπιούτερ και το youtube και με άλλες συνθήκες που έχουν παρεμβληθεί, έχω χάσει τη συνήθεια, ν' ανοίγω ένα κουτάκι, να αφαιρώ το δισκάκι που έχει μέσα, να το τοποθετώ στην κατάληλη θέση στο μηχάνημα και ν' ακούω μουσική από σωστά ηχεία ... εν ολίγοις πού είναι αυτός ο συμπαγής χρόνος που ακούει κανείς μουσική και δεν κάνει ταυτόχρονα κάτι άλλο;
πόσοι αλήθεια το κάνουν ακόμη από μας;
πού θα μου πάει όμως ... ανυπομονώ να θέσω ολόκληρο το είναι μου σ' εκείνες τις αργόσυρτες διαδικασίες που του έδωσαν τον χρόνο να βιώνει αργά, να μη βιάζεται, να μην διακόπτεται αυτό που κάνει από ένα σωρό άλλα ...
να ένα στοίχημα κόντρα στους ρυθμούς που θέλουν να μην καταλαβαίνουμε την αρχή τη μέση και το τέλος ενός μήνα ...
οι Φόρμιγγες πού τραγουδούσανε το χωριστικό τραγουδάκι ενός τελευταίου Σεπτέμβρη, για κάποιο έρωτα των διακοπών που διαλυόταν με το Φθινόπωρο κι εμείς το χορεύαμε ως ερωτικό μπλουζ ... τα χαζούλικα!
αμ ο άλλος ο Πεπίνο με τις μελαγχολίες του τις Σεπτεμβριάτικες;
αυτό με τα μεθύσια, τι πράμα! τώρα! ανταπόκριση! φωνάζει κάποιος τραυλίζοντας: ταξιτζήήή, βρε ταξιτζήήήή!!!!!
προφανώς ο ταξιτζής δεν του κάθησε...
εν πάσει περιπτώσει ...
για όσους περνάνε μια αυτοκριτική φάση θα πρότεινα αυτό το τραγουδάκι του μαστρο-Λου, με το οποίο ξεκίνησα χαρούμενα τη μέρα μου
και παρεμπιπτόντως η θάλασσα είναι πανέμορφη!
κολυμπάω και φαίνονται όλα σαν με γυαλί, λέω,
"καλημέρα σας αγαπητοί μου αχινοί", στους ίδιους αχινούς, του ίδιου βράχου, "τι κάνει ο μπαμπάς, η μαμά; είδατε κάτι καλό αυτές τις μέρες εκτός απ' τα ποδάρια μας;;; " ο αχινός μου κλείνει το μάτι και λέει, "αλάργα μαντάμ, έχουμε και αγκάθια, μην το λησμονείτε ... χμμ ... χμμ ... χμμ!"
να μια χρήσιμη συμβουλή για τους αχινούς και τ' αγκάθια τους, εκτός της αχινοσαλάτας φυσικά, αυτή μια χαρά είναι, το άλλο όμως απαπάαάά! μακριά κι αγαπημένοι, αυτό είπα κι εγώ στ' αχινουδάκια της παραλίας που κολυμπώ σήμερα, "μακριά κι αγαπημένοι!!!"
κάνω γνωστό πως γύρισαν οι ποδηλάτες απ' τις διακοπές τους και σήμερα γινόταν της τρελής παντού ... μια ομάδα εξαιρετικά εκδηλωτική και μαζική στην παραλιακή πηγαίνανε φουριόζοι, ήταν πολλοί και γυρνούσαν προς Αθήνα ... χαιρετιστήκαμε ... τι χαρούμενοι άνθρωποι που ήταν ... με προσφώνησαν συνάδελφε!!! το πόσο γέλασα, ήταν εξαιρετικό! με χαρά θα πήγαινα μαζί τους αν δεν πήγαινα για μπάνιο ... αν διαβάζουν, παιδιά έχετε τα ειλικρινή μου σέβη!
επί του πιεστηρίου τώρα ... η θάλασσα ήταν γεμάτη γιγάντιους γλάρους κι εννοώ την παραλία ... τα σημάδια λένε θα'χουμε φουρτούνα πάλι ... η μπουνάτσα είνα ιπροσωρινή ... αυτά από τη θαλασσινή σας φίλη ...
είναι κάπως βεβαρημένη απ' τα πολιτικά πράγματα που τη χρησιμοποιούν για να υποκλέψουν ψήφους από πολλές μεριές και αληθινή δεν είναι ποτέ η έννοια της λέξης αυτής δυστυχώς, αλλά εγώ τώρα εδώ σιγά μη σας πω για τις πολιτικές συσπειρώσεις, που μου 'ρχεται να ξεράσω όταν τις ακούω πια ...(παρντόν για τους σιχασιάρηδες, αλλά έτσι είμαι εγώ, γίνομαι λεκτικά βίαιη για όσα με ενοχλούν, όχι κι άδικα, δεν νομίζετε; κλείσε τώρα κυρία παρένθεση!!! και πολύ κράτησες!!!)
εγώ γι' άλλη συσπείρωση θέλω να μιλήσω, που την ξέρω καλά και την εκτιμώ σαν την πιο αληθινή και ουσιαστική...
τη συσπείρωση με τον εαυτό μας ...
συνηθέστατα συμβαίνει, όταν για τεράστια χρονικά διαστήματα έχουμε αναλωθεί σε ολοκαυτώματα του εαυτού μας, σε συσπειρώσεις που δεν του βγήκαν καθόλου σε καλό ... εντάξει τίποτα δεν πάει χαμένο, αλλά!!! κι όλα πάνε χαμένα!!!
εκεί ακριβώς που όλα πάνε χαμένα, εκεί βλέπεις έναν τύπο στον καθρέφτη σου το βράδυ και του λες, "ρε συ, πώς το ‘παθες αυτό; για κάτσε δυο λεπτάκια να κοιταχτούμε οι δυο μας... κι όταν περάσουν τα δυο λεπτάκια του λες, "για κάτσε καναδυό ακόμα", τότε εκείνος σου λέει, " όχι ρε συ, εσένα σε ξέρω, φεύγω τώρα έχω δουλειά, κάτι προέκυψε...", λες εσύ, "είσαι καλά μωρέ, τι προέκυψε κι αηδίες, για κοίτα με να σε κοιτώ κι έχω πολλά να σου πω και καλύτερα άνοιξε το στόμα σου να πεις κι εσύ, γιατί δεν έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε..."
εκεί στο "δεν έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε", εκεί ακριβώς τον κάνεις και κωλώνει ... εκεί που έχει σηκωθεί να το στρίψει αλλά γαλλικά (αλήθεια γιατί υπάρχει αυτή η έκφραση; οι Γάλλοι είναι φυγόπονοι; να κάτι να το σκεφτούμε μια άλλη στιγμή), κάθεται κάτω με το κενό στα μάτια και ένα τσιμεντένιο βαρίδι στα οπίσθια, ναααααα μετά συγχωρήσεως το βαρίδι!
στην αρχή κοιτιέστε αμήχανα, κουνιόσαστε στις καρέκλες σας άλλο τόσο αμήχανα, πιάνεται ο κώλος σας σε βαθμό να ξεχνάτε πως υπάρχει, χωρίς ν' ανοίγει το στόμα να πει κιχ κανείς!
και κάποια στιγμή ως κι ο ύπνος σας παίρνει εκεί που κάθεστε και κοιτιόσαστε φαινομενικά άγονα, αλλά ουσιαστικά βαθιά για πρώτη φορά ...
ένα έχω να πω και μετά φόβου γνώσεως το λέω,
εκεί κάπου χτυπάνε οι πόρτες ... πάνε να τις ρίξουν κάτω …
απ' έξω είναι όσα και όσοι τόσο καιρό κόβανε κομμάτια του ωραίου σας εαυτού και το είχαν τόσο, μα τόσο δεδομένο που δεν αναρωτήθηκαν ποτέ των ποτών, αν αυτά τα κομμάτια είχαν το δικαίωμα να τα παίρνουν, όσο κι αν εσείς αφήνατε να τα παίρνουν ... γιατί εσύ αφήνεις να στα παίρνουν στη λογική της συσπείρωσης με τους άλλους … αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλοι έρχονται με μια χατζάρα και κόβουν και κόβουν και κόβουν ώσπου να μη μείνει τίποτα …
επ! πατριώτες, η λαιμαργία είναι ένα απ’ τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Και ξέρετε τ’ αποτέλεσμα της λαιμαργίας είναι η απόλυτη εξαφάνιση αυτού που λαιμαργεύεις (εντάξει αυτό είναι ένα δόκιμο ρήμα … κάτσε να δεις πώς το λένε οι Άγγλοι όταν ρηματοποιούν το ουσιαστικό…δεν θυμάμαι πια … )!!!
κάποια στιγμή όλα έχουν ένα τέλος!!!
για να γλυτώσετε από επεξηγήσεις και κόντρα επεξηγήσεις, αυτά τα άγονα δηλαδή γιατί και πώς δίνατε εσείς τα κομμάτια και τα παίρνανε οι άλλοι και τα κάνανε ό,τι θέλανε και όπως θέλανε, βάλτε έξω απ' την πόρτα σας ένα ταμπελάκι με bold χαρακτήρες:
"ο μέσα λείπει, ελάτε όποτε γυρίσει, αν γυρίσει, ταξιδεύει με άγνωστες συνθήκες επιστροφής, κομμάτια εαυτού εδώ δεν διατίθενται πλέον..."
τα έχετε κάνει όλα αυτά λοιπόν και μετά ειλικρινά συνταγή για την συσπείρωση με τον εαυτό σας δεν υπάρχει και ευτυχώς δηλαδή ...
ένα σας λέω μόνο ...
είναι τόσο ηδονική αυτή η συνεύρεση και μόνο, τόσο ηδονική η διαδικασία της σιωπής με τον ίδιο τον εαυτό σας, που το επόμενο στάδιο που κυμαίνεται απ' το να πλακωθείτε τρελά ως να τα βρείτε σε βαθμό έρωτος, θα θέλετε να μακρύνει όσο γίνεται περισσότερο...
μείνετε εκεί που κοιτιόσαστε χωρίς να λέτε τίποτα ... μιλάμε για θησαυρούς κρυμμένους που αναδύονται μέσα απ' τα βουβά κοιτάγματα ...
επιστέγασμα; όπως εσείς το νομίζετε!
αυτά για να αποκτήσει ένα Κυριακάτικο, μελαγχολικό απ' τη φύση του βράδυ πραγματική ουσία ...
στο Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη" στον Βύρωνα, κάτω απ' τον υπέροχο Βράχο του, πάσχιζες να μυρίσεις το αόρατο θυμάρι, που μέσα απ' τους καπνούς των τσιγάρων ερχόταν σε μικρές ανάσες στα ταλαιπωρημένα λόγω των συνθηκών ρουθούνια μου τουλάχιστον, δεν ξέρω για τους άλλους ...
κι εκεί βλέπαμε μια πραγματικά ωραία παράσταση, όπου το κείμενό της ήταν λιτό και οξυδερκές, ποιητικό, όπως και η σκηνοθεσία πιστή θεραπαινίδα του, είχε προβλέψει κάτι λεπτομέρειες που κατάφερε να διεγείρει την καταπιεσμένη, βελανιδίσια ευσυγκινησία μου μέχρι δακρύων...
οι φετινοί "Έπτά επί Θήβας", αφού έκαναν τη διαδρομή τους στην Επίδαυρο και την Αθήνα, φεύγουν για άλλες πόλεις και θα ήθελα θερμά να συστήσω να δείτε πότε περνούν απ' τη δική σας πόλη και να πάτε να τους δείτε ... τους πρέπει η προσοχή μας και το θερμό μας χειροκρότημα στο τέλος ...
σπάνια κανείς βλέπει μια τόσο καλά μελετημένη λεπτομέρεια στην θεατροσύνη μιας παράστασης, που να μην υποδηλώνει μόνο έγνοια για το στήσιμό της, αλλά να παράγει ταυτόχρονα συγκίνηση ...
θα ήθελα να πω πολλά, αλλά δεν έχει αξία τι θα πω εγώ, όσο τι θα προσλάβει κάποιος που θα πάει να δει την προσπάθεια αυτή ...
ναι τα χορικά, ναι η μουσική, ναι τα κοστούμια, ναι, ναι, ναι...αλλά πάτε γι' αυτή τη σπουδαία κορύφωση
έχω ακόμα στ' αυτιά μου τις βαριές ανάσες των δυο ηθοποιών που ήσαν οι γιοι του Οιδίποδα, ντυμένοι στα γαμπριάτικα κοστούμια τους, με βγαλμένα σακάκια, έτσι όπως κάνουν οι άντρες σ' ένα άτυχο καβγά πάνω σε γαμήλιο γλέντι ... σκονισμένα τα μαύρα παντελόνια απ' τα κυλίσματα στο χώμα, τα πουκάμισα τα άσπρα, μισοβγαλμένα απ' τη μέση τους ...
νιώθω το ευρηματικό όρθιο αγκάλιασμά τους ως αλληλοσκοτωμένων ... υπέροχο εύρημα οι νεκροί να είναι όρθιοι σε μια σφιχτή αγκαλιά, ενώ το κείμενο τους θέλει αλληλοσκοτωμένους και η φυσική τους θέση θα ήταν πεσμένοι στο έδαφος ...
υπέροχη η λεπτομέρεια όπου οι αδελφές τους πάνε να χωρίσουν τα όρθια νεκρά σώματα και τα χέρια των νεκρών έχουν μια αντίσταση στο να υπακούσουν, υποδυόμενα με εξαιρετικό έλεγχο των κινήσεων μια κάποια νεκρική ακαμψία, που τα κρατάει στη στάση αδράνιας του εναγκαλισμού ...
φίλοι, η σκηνή αυτή ήταν η σκηνή που με συγκλόνισε για την ένταση που ήταν κλεισμένη μέσα στα ανεπαίσθητα στοιχεία της ...
υπάρχει μια ζοφερότητα που σαν φύση με αιφνιδιάζει, αλλά μόνο πρόσκαιρα, γιατί πάλι σαν φύση ανασκουμπώνομαι και διαλέγω την ομορφιά κόντρα στη ζοφερότητα ... γιατί υπάρχει ομορφιά όπου θέλουμε να τη δούμε
όσο για τη ζοφερότητα ανήκει στα αναπόφευκτα πλέον
ας κάνουμε την ομορφιά πιο αναπόφευκτη ...
καλημέρα σας!
σας γράφω αυτά, αλλά ουσιαστικά τα γράφω και σε μένα, ειδικά όταν είμαι στο σύντομο στάδιο του αιφνιδιασμού ...
δεν υπάρχει πιο ωραία στιγμή από εκείνη όπου οι λουόμενοι αρχίζουν και αποτραβιώνται και μένουν στην παραλία οι απολύτως απαραίτητοι...
η θάλασσα είναι θάλασσα πλούσια, παρ' ότι είναι εκεί που είναι κι όχι σ' ένα νησάκι με ανοιχτό πέλαγο...
όμως, ναι εκεί που πάω βλέπω το άνοιγμα του Σαρωνικού, άντε και λίγη Αίγινα και κάμποσες ακτές και όγκους της Πελοποννήσου ...
σήμερα είχαμε κάλμα ... δεν φαινόταν απολύτως τίποτα ... ο ορίζοντας πνιγόταν στο πούσι ... κολυμπώντας κοιτούσες κι έβλεπες την επιφάνεια του νερού σχεδόν ακίνητη κι αυτό το πούσι σαν τοίχο ασβεστωμένο κι εξαϋλωμένο ...
ήξερα όμως, ότι προς το μεσημεράκι θα γύρναγε νοτιά και η αλήθεια είναι πως με νοτιά εγώ δεν μπαίνω στο νερό ...
οπότε έκανα έναν αγώνα δρόμου να προλάβω το βοριά, αλλά είδα το γύρισμα και το γύρισμα είναι πάντα μαγικό ...
κολύμπησα με τα ψάρια να πλέουν σήμερα στον αφρό, μπρος μου μια τηγανιά γόνος (ούτε κατά διάνοια να φάω γόνο, απλά ανακάλεσα μια βραδιά στο Κόρθι της Άνδρου, όπου η νονά της μαμάς είχε ξενοδοχειάκι κι εστιατοριάκι και μόλις πήραν είδηση τι γινόταν ρίξανε μια απόχη και μάζεψαν μια τηγανιά για την παρέα των συγγενών και την φάγαμε με ρακί ... ντοματοσαλάτα απ' τον μπαξέ της και κάπαρη δική της και κρεμυδάκι δικό της)
αλλά ήρθα και σε επαφή στενή με κάτι σαν γόπα, που χοροπήδαγε μέσα έξω στον αφρό, όπως όταν ρίχνουμε βότσαλα και κάνουν γκελ ...
γλάροι ή κορμοράνοι δεν υπήρχαν σήμερα, προφανώς αλίευαν στ' ανοιχτά ...
η άμμος ήταν ήσυχη απ' τη βροχή ...
φέτος μαζεύω ολόλευκα βότσαλα ... μην το γελάτε ... σπανίζουν ... μιλώ για το λευκό που πιο λευκό δεν έχει ..
μάζεψα ωστόσο ένα γυαλάκι πράσινο καλοδουλεμένο απ' τα κύματα και τις τριβές και ένα σκουριασμένο καπάκι μπύρας, απλά γιατί λατρεύω το κόκκινο της σκουριάς ...
αυτά τα ωραία για σήμερα
δεν τα'χω πει στον Άραγκορν για να μη ζηλεύει ...
τα βότσαλα είναι για την παραλία, όχι για το σαλόνι, δεν είναι προσωπικό το σχόλιο, είναι αδίκημα
Αλίμονο αν ο καθένας μας μάζευε απο καμια εκατοστή. Μετά μή λέτε οτι σπανίζουν τα λευκά βότσαλα
Μην γράφει εδώ ο κάθε ένας ό,τι του κατέβει. Βλέπε αμμοληψία, λιθοληψία, και ότι εις ηψία λήγει!
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%...
Ο ένας ξεριζώνει αγριελιές, ο άλλος σηκώνει τις παραλίες για να διακοσμήσει το σπίτι του και το διαφημίζει, μετά διαμαρτύρεται οτι λείπουν οι ολόλευκες! πόση βλακεία χωράει στη Φύση?! γιατί δεν πάτε να αγοράσετε απο καταστήματα κάποια διακοσμητικά είδη? μήπως επειδή κοστίζουν?
Κάποτε, σαν παιδάκια και εμείς, έ, μαζέψαμε ένα δυό βοτσαλάκια. Δεν μπορεί όμως εδώ μέσα να προβάλεται απο ενήλικα άτομα η αρπαγή των πρώτων υλών της φύσης. Απαιτείται ειδική άδεια. Μπορεί να φαίνεται άπειρη η φύση, ωστόσο εξαντλείται κάπως, βλέπε τα παλιά χρόνια που τα λευκά βότσαλα ήταν εν αφθονία. Και η συλλογή γραμματοσήμων, καλή είναι!
καλημέρα σας,
σήμερα αυτολογοκρίθηκα και διέγραψα μια απόπειρα ειλικρινούς αυτοκριτικής, γιατί καθώς διάβαζα όλο το βράδυ που θεωρώ πως έχει μια γαλήνη και ησυχία, διαψεύστηκα παταγωδώς και έχω τώρα ένα κεφάλι καζάνι και δεν με ωφελούν ούτε τα λευκά βότσαλα που αποθηκεύω στο σαλονάκι μου, ούτε οι αμμουδιές, ούτε τα μπονζάι αγριελιάς, που μου χάρισαν οι φίλοι μου, αυτοί μωρέ που τα αγριοπετσοκόβουν απ' τα βράχια και τα όρη ...
και στην ουσία με αυτολυπήθηκα και είπα στον εαυτό μου για κείνον "άστο βρε το κακόμοιρο το κορίτσι να ησυχάσει...δεν το λυπάσαι πια; "
και ναι εν τέλει όσο το σκέφτομαι δεν μένει παρά να ενώσω το θυμό μου κι εγώ με τους Πεταλιάρηδες όλης της Γης ... μια διεθνής να τραγουδάμε μένει ... Πεταλιάρηδες όλης της Γης ενωθείτε!!!
ξέρετε τι είναι να πασχίζεις να διαβάσεις μια-μια γραμμή αυτό που δεν θες να διαβάσεις, αλλά πρέπει να διαβάσεις, γιατί έκανες το λάθος να εμπλακείς σε μια υπόθεση που θέλει μπόλικο διάβασμα ελεγχόμενο και τέλος πάντων κάποιου είδους πειθαρχία και συνέπεια, πράγματα στα οποία έχω αποτύχει τα τελευταία χρόνια, που με άφησα ασύδοτη και είπα να με μαζέψω λίγο και τώρα ασθμαίνοντας πάω να τα μπαλώσω, από την ντροπή της αποτυχίας
κι ενώ βιώνω αυτό το σκηνικό, ν' ακούω απ' το μπαρ/kwladiko, μερικές πόρτες πιο πέρα απ' τη δική μου, τα ανομολόγητα άσματα που άκουγα εγώ σήμερα ως το ξημέρωμα που παραδόθηκα στον ύπνο για να γλυτώσω;;;
https://www.youtube.com/watch?v=O52jAYa4Pm8
http://www.protothema.gr/greece/article/707593/video...
αλλά εγώ τέτοια ώρα ακούω τέτοια και μια κι ο bp έχει πάει διακοπές και διάλογο δεν μπορώ να έχω το βάζω εδώ ...
Κουλουκάκης και Λύδια κι ένας ρυθμός ζεϊμπέκικου όπως πρέπει κι εν τω μεταξύ η ορχήστρα είναι λιτότατη ...
να φύγεις πριν καταστραφείς, είναι νωρίς ακόμη ... (ειλικρινής ο άνθρωπος, αλλά αυτήν την τρώει η κεφαλή της! κοινώς πάει να τη χάσει! στην γκιλοτίνα του έρωτος
)
78 στροφές δίσκος, της His Master's Voice, αθάνατη HMV!!! 1956, γραμμόφωνο δηλαδή, χωνί και τα τοιαύτα ... εξαιρετική πιστότητα ήχου τολμώ να πω ...
σύντομα στο Ηρώδειο θα χορέψουν ταγκό να ένα που ακουγόταν σπίτι μου ... με τα σπασμένα αργεντίνικα του Νατ Κινγκ Κόουλ ...
το φιλί της φωτιάς λέγεται, δισκάκι σιγκλάκι ήταν ... όσο θυμάμαι ...
J' adore Proto Thema!
Είναι τόσο χαριτωμένο το καημένο.
Φτού να μη αβασκαθεί!
Όλα τα λεφτά βέβαια είναι τα σχόλια από κάτω.
λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ, ναι είμαι λωλή! εγώ λατρεύω ορισμένα είδη μουσικής και μάλιστα όσο πιο βαθιά στην ιστορία τους τόσο καλύτερα, όπως το ταγκό ή τάγκο επί τω αυθεντικώ (ναι μπάσταρδη δοτική, δίνω δηλαδή ...)
όσο για τον χορό του τάγκο, τον ασκούσαμε δυτικότροπα σπίτι μου και κατά τις μαρτυρίες τον χόρευα όπως κι άλλους χορούς από τεσσάρων χρόνων ... ναι το σπίτι ήταν κι αυτό ιδιόμορφο και πνιγμένο στα πάρτυ με τουαλέτες και κοστούμια και ντάμες και καβαλιέρους ... εγώ τύχαινε (τρελή τύχη όμως) να έχω έναν αδελφό μαμάς κούκλο και να με αγαπάει τόσο που με χόρευε κι αυτός και οι φίλοι του όλο το βράδυ συνεχώς, γιατί αν δεν με χορεύανε εγώ πάταγα τα κλάματα όλο παράπονο, οπότε το τετράχρονο ξενυχτούσε και χόρευε στην αγκαλιά όπως λέει και η αδελφή της μαμάς διαφόρων κούκλων αντρών που οι γυναίκες με ζηλεύανε ... εν τω μεταξύ ο θείος είχε παρέα μια σεβαστή ομήγυρη από ιπτάμενους της στρατιωτικής αεροπορείας που ήταν στο ξεκίνημά τους και όσο να'ναι η γοητεία της στολής ήταν καταλύτης στην παρέα ... ο θείος καμία σχέση ... απλά έτυχε ... ο θείος έπαιζε κιθάρα και είχαν ένα τρίο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή με μεγάλη επίδοση στα λατινοαμερικάνικα κι όχι μόνο όμως ...
λοιπόν το "el choclo" που είναι ο αυθεντικός τίτλος του τραγουδιού, στην αυθεντική του εκτέλεση είναι υπέροχο, με τα μπαντονεόν στο φόρτε τους ... και είναι γραμμένο το 1903 απ' τον υπέροχο επίσης Angel Villoldo (έχει τόνο καταπάνω στο Α, αλλά δεν μπορώ τώρα να τον βάλω και να ξέρετε πως τα δύο ελ στα Αργεντίνικα που λατρεύω προφέρονται ένα περίεργο γαμαζήτα ... ναι είναι γλωσσοδέτης, αλλά ωραίο να το ασκείς με τη γλώσσα να έρχεται και να ανεβαίνει και να ακολουθεί την καμπύλη της επάνω στοματικής κοιλότητας, μου το δίδαξε η λατρεμένη μου Mercedes Sosa, όταν εν αγνοία της προσπάθησα να πω κάποια τραγούδια της που λατρεύω)
το "el choclo" λοιπόν ονοματίστηκε στο κατόπιν (αγγλισμός, named after) όχι του ονόματος, αλλά του παρατσουκλίου ενός ιδιοκτήτη κλαμπ και κλαμπ σημαίνει διαχρονικά, πάω και χορεύω τάγκο μέχρις τελικής πτώσεως, εγώ ο λαϊκός άνθρωπος του Μπουένος Άυρες ... χορό του ερώτου και του θανάτου (ο έρως του ερώτου, δική μου γραμματική, έτσι για να τσαντίσω τους grammar Πεταλιάρηδες, αλλά και να ικανοποιήσω τη μανία μου να παρηχώ τις λέξεις κατα βούληση και συνθήκη)
πράγματι είναι πιό εύηχο, του ερώτου και του θανάτου, ως εμφατική ομοιοκαταληξία. Ποιητική αδεία μήπως ξεσκονίσω ο έρμος την Δοτική
Αχ αυτό το κοφτό, γλιστερό, παθιασμένο τάνγκο.... Por una cabeza https://www.youtube.com/watch?v=Gcxv7i02lXc Για μιά αλογοκεφαλή, ένα αδειανό πουκάμισο, για μιάν Ελένη, χορό του Θανάτου και του Ερώτου...
Το λα μινόρε δίνει την σειρά του στο Λα Ματζόρε, σηματοδοτώντας μιά νέα αρχή, ένα νέο "ποντάρισμα" (στον επόμενο έρωτα?!).
Κάρλος Γκαρντέλ λέγανε και σήμαινε για αυτούς μουσική! Αυτός ο τυχερός- άτυχος Τοξότης
http://www.star.gr/stories/375820/karlos-gkarntel-h-... ο υμνητής του Πάθους, είχε γεννηθεί 11 Δεκεμβρίου. Στον ίδιο αστερισμό(12 Δεκεμβρίου)και η Ζωή Λάσκαρη, έφυγε πρόσφατα αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό, που άχρηστοι & άχρηστες, άπλυτοι τατουαζοφόροι & καλλίπυγες, άμυαλες, ατάλαντες "ηθοποιοί" σημερινοί, ανταγωνίζονται χωρίς ελπίδα να καλύψουν. Για μιά θέση μπροστά στην κάμερα, για τα ευρώπουλα, για τον άρτο μόνο και το θέαμα. Είναι δυνατόν κάποια ή κάποιος απο τους σημερινούς ξετσίπωτους, να τολμήσει να σκεφτεί, οτι κάποτε θα μιλάει για αυτόν όλη η Ελλάδα?! χα χα χα!
Κλείνω την γκρίνια μου, με το Γίγαντα Ορέστη Μακρή, και ένα ακόμα τανγκουδάτσιιι!
https://www.youtube.com/watch?v=ikMHdKayiV8
https://www.youtube.com/watch?v=VkGeGhp-jww
ρεφραίν, κουπλέ, άφθονα, λαμπερά, ψηλά, μελωδικά, χορευτικά, στο ρυθμό της καρδιάς μας ... Δυστυχώς επικράτησαν το τσιφτετέλι, η γυφτιά και η ξενομανία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%...
Οι σημερινοί ούτε να αντιγράψουν δεν γνωρίζουν
έχω μιαν ωραία έκφραση να μεταφέρω σήμερα εδώ, που την μετατρέπω σε ευχή για όλους...
τα αιφνίδια έχουν δυό πιθανότητες να προκαλέσουν, είτε καρδιακό επεισόδιο λόγο έντασης αισθημάτων, ή απλά και στωικά αποδοχή αυτού που έρχεται ...
αλλά όταν πρόκειται για έννοιες όπως η αγάπη το αιφνίδιο δεν είναι παρά όαση στην έρημο ...
να λοιπόν τι μου έφτιαξε ωραία διάθεση σήμερα και αγαπημένοι σας το εύχομαι ολόψυχα ... σας παρακαλώ αν σε κάποιον συμβεί ας το γράψει εδώ να χαρούμε όλοι ...
η έκφραση είναι στ' αγγλικά love is going to sneak in like a thief in the night
δηλαδή,
η αγάπη σαν κλέφτης θα γλυστρήσει κρυφά τη νύχτα
https://www.youtube.com/watch?v=1JJxwC6S4wk
σιγουράκι η φράση, για κάποιους δημιουργούς, άλλου ύφους, (ύστερα απο επιπόλαια αναζήτησή μου!)
" ... Ἴσως ἕνα ὄνειρο
παραστρατισμένο
ἔρθει νά σ᾽ ἐλεήσει.
Ὅμως, κοίταξε καλά
πῶς θά στήσεις
τίς ξόβεργές σου ... "
έπρεπε να συγκρατηθεί το Άγιο Χώμα, να μην παρασυρθεί απο τις βροχές..
Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο, όλα χρειάζονταν, προς αυτή την κατεύθυνση βαδίζουμε σήμερα! ίσως η λέξη εμασιά, να προέρχεται απο το εν + μέση, ίσον εμμεσιά, το χώρισμα της μέσης ίσως ή η μέση, το ενδιάμεσο. Αλλιώς η αναβαθμίδα η πεζούλα, σε έναν χώρο και ένα χρόνο, οπου "Δεν πρέπει να λείψει κανείς" ούτε καν το έτσι και αλλιώς ελάχιστο χώμα. Απαντάται και με άλλες ονομασίες, αν μπορεί κάποιος να βρει τις λέξεις της ντοπιολαλιάς
http://ophioussa.blogspot.gr/2013/06/blog-post_26.html
Στο φύτεμα απο κλαδί της συκιάς βλέπουμε πως απο το μηδέν σχεδόν, παράγεται η φυσική μαγιά, το μέλλον της Ζωής. (κάπου στα σχόλια αναφέρεται και η ορμόνη ριζοβολίας, δεν το σχολιάζουμε, παλιά δεν υπήρχαν αυτά. Απλώς είναι τέτοια η ορμή της Φύσης που τα θαύματα είναι η λογική! λίγα για την αρσενική συκιά, τον άρρενα, ή ερινέο(ορνό)
http://melintra.com/2013/05/o%CF%81%CE%BD%CF%8C%CF%8...
Για το σφενδάμι, σηκώνω ψηλά τα χέρια. Σήμα της ...
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%AD%CE%...
brother cycles https://www.brothercycles.com/ ?!
Ατάκτως ρίπτω http://heterophoton.blogspot.gr/2015/01/blog-post_22...
ασφοδελός λειμών, περιγραφή του Άδη
Μάλλον εδώ το "α" δεν είναι στερητικό, η λέξη ίσως προέρχεται απο το σποδελός, σταχτής(τέφρα)
Και ο Όμηρος στην Οδύσσεια, ποιητική αδεία, για να θυμάται τα τεράστια κείμενα, έκανε τις προσαρμογούλες του στις λέξεις της γλώσσας μας! στις μεταφράσεις της μπορεί να βρούμε "σφέρδουκλα" ή σφερδοκλιά και λοιπά...Ένα ευτελές ποώδες φυτό(παρασκεύαζαν χυλό εξ αυτού), πόσες μνήμες μπορεί να φέρει...
Γιώργου Σεφέρη, «Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους»
Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους·
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών·
γι’ αυτό σωπαίνουν
ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν
παρά δήμον ονείρων, παρά δήμον ονείρων.
Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
κι α φωνάξω —
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή
σηκώνοντας ένα χεράκι μαβιού μωρού της Αραβίας
ή ακόμη τα πατήματα μιας χήνας στον αέρα.
Είναι βαρύ και δύσκολο, δε μου φτάνουν οι ζωντανοί·
πρώτα γιατί δε μιλούν, κι ύστερα
γιατί πρέπει να ρωτήσω τους νεκρούς
για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω.
Αλλιώς δε γίνεται, μόλις με πάρει ο ύπνος
οι σύντροφοι κόβουνε τους ασημένιους σπάγκους
και το φλασκί των ανέμων αδειάζει.
Το γεμίζω κι αδειάζει, το γεμίζω κι αδειάζει·
ξυπνώ
σαν το χρυσόψαρο κολυμπώντας
μέσα στα χάσματα της αστραπής,
κι ο αγέρας κι ο κατακλυσμός και τ’ ανθρώπινα σώματα,
κι οι αγάπανθοι καρφωμένοι σαν τις σαΐτες της μοίρας
στην αξεδίψαστη γης
συγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα,
θα ’λεγες είναι φορτωμένοι σ’ ένα παμπάλαιο κάρο
κατρακυλώντας σε χαλασμένους δρόμους, σε παλιά καλντερίμια,
οι αγάπανθοι τ’ ασφοδίλια των νέγρων:
Πώς να τη μάθω ετούτη τη θρησκεία;
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι η αγάπη
έπειτα έρχεται το αίμα
κι η δίψα για το αίμα
που την κεντρίζει
το σπέρμα του κορμιού καθώς τ’ αλάτι.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρινό ταξίδι·
εκείνο το σπίτι περιμένει
μ’ ένα γαλάζιο καπνό
μ’ ένα σκυλί γερασμένο
περιμένοντας για να ξεψυχήσει το γυρισμό.
Μα πρέπει να μ’ αρμηνέψουν οι πεθαμένοι·
είναι οι αγάπανθοι που τους κρατούν αμίλητους,
όπως τα βάθη της θάλασσας ή το νερό μες στο ποτήρι.
Κι οι σύντροφοι μένουν στα παλάτια της Κίρκης·
ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ!
Ή, δεν τους βλέπεις;
—«Βοηθήστε μας!»—
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
[άλλο οι ασφένδαμοι κι άλλο οι ασφόδελοι...]
Ευχαριστούμε! έχει μελοποιηθεί απο Γιάννη Μαρκόπουλο, θα το ψάξω εντός της εβδομάδος.
Σαλάτα τα έκανα με τα σφεντάμια και τα σφοντύλια! χα χα χα! βάζω και τον αργαλειό άθελά μου μέσα
Θα επανορθώσω σύντομα, αν μου επιτραπεί, για τον χρόνο (εποχή) φυτέματος, κλαδέματος, και λοιπά...
Σαν να μου φαίνεται οτι ο τρύγος...(ωχ...καλύτερα να δοθεί σέντρα σε άλλον φίλο! χα χα!)
Το φθινόπωρο απο όσο ξέρω γενικά φυτεύουμε. Δουλεύουν οι ρίζες υποχθονίως(καλά το είπα?)και αναπτύσσονται. Κάθε φυτό ή δένδρο βέβαια έχει τις δικές του προτιμήσεις. Την άνοιξη οργιάζει το πάνω μέρος. Κλαδιά και άνθη κάνουν αισθητή την παρουσία τους, σαν γενικός κανόνας.
Ο κύκλος είναι συνεχής και επανλαμβανόμενος περιοδικά. Για αυτό, αν θέλουμε να δυναμώσει ένα φυτό ή ένα δένδρο, έχουμε αρκετά όπλα στη φαρέτρα μας. Δεν είναι ανάγκη να το ποτίζουμε πολύ συχνά και να τεμπελιάζει.
Αν του κόψουμε τα φύλλα ή κάποια περιττά, ξερά κλαδιά, οι ρίζες θα έχουν να τροφοδοτήσουν ευκολότερα "λιγότερο δένδρο" .Το κλάδεμα ανανέωσης είναι το γιατρικό. Λιγότερη φυλλωσιά= περισσότερος καρπός. Ανάλογα βέβαια τις απαιτήσεις μας! όπως ακριβώς υπάρχουν ζώα συντροφιάς, έτσι υπάρχουν και "επαγγελματικά προοριζόμενα" (για γάλα ή κρέας), και αντίστοιχα μερικοί θέλουν φυτά για σκιά ή για φύλωμα, ενώ άλλοι έχουν προσδοκία να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερους καρπούς.
Δυστυχώς όλα μαζί δεν γίνονται! είτε θα αναπτυχθεί το ριζικό σύστημα, για νέα τροφή, ή (με σταθερό μέγεθος το ριζικό σύστημα) θα γίνει εξοικονόμηση "ενέργειας" απο το υπέργειο φυτό ή δένδρο. Είναι αδύνατο να έχουμε πολλή φυλωσιά μα και άφθονη καρποφορία. Συγχωρήστε μου τα ορθογραφικά λάθη! χα χα χα!
Αντί ποτίσματος, ένας άλλος τρόπος είναι η εδαφοκάλυψη. Επειδή η υγρασία φεύγει με τον ήλιο, κάποιοι στρώνουν λευκές επιφάνειες (σακούλες ή άχυρο ή οτιδήποτε άλλο κάνει σκιά) την περιοχή γύρω απο τα δένδρα.
Με τον τρόπο αυτό η πολύτιμη υγρασία μένει αρκετές μέρες μέσα, και δεν χρειάζεται πότισμα, αφού δεν ξεραίνεται το χώμα. Επίσης δεν ποτίζουμε ποτέ πάνω στο κορμό! οι ρίζες είναι στην περίμετρο, περίπου κάτω απο τα κλαδιά και στην ίδια σχεδόν διάμετρο ή μικρότερη, ανάλογα την ηλικία και το είδος.
Κάποιος έγραψε στο "Ζώντας με την Σελήνη" οτι όταν φουντώνει το φεγγάρι, πρέπει να φυτεύουμε για να πιάσουν τα δένδρα. Τότε, (με τη γέμιση) η Γη εκπνέει, φέρνοντας θρεπτικά στοιχεία πάνω.
Θα συμπλήρωνα οτι μοιάζει με ένα αργό φτέρνισμα οπου όλα τα παλιά και περιττά βγαίνουν έξω, και τα καλά της κάθονται στη Γη.
Αντίθετα στη λίγωση, η Γη εισπνέει, θέλει να πάρει θρεπτικά στοιχεία, οπότε καλό είναι να κλαδεύουμε αυτήν την περίοδο ή να λιπαίνουμε, για να την βοηθάμε.
Απλουστεύοντας και διαστέλοντας τον χρόνο, εκπνοή της Γης έχουμε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι, ενώ εισπνοή το Φθινόπωρο και το Χειμώνα, μπορεί όμως και να κάνω λάθος, μπορεί να είναι όλα μιά ιδέα μου,
σίγουρα όμως μου άρεσε πολύ ένα μικρό εργάκι με έναν ιδεαλιστή πρωταγωνιστή
https://www.youtube.com/watch?v=Pi266Mz2ya0
που κάθε ένας απο εμάς φέρνει μέσα του
September lives in flame ...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
εδώ και χρόνια αυτό το τραγούδι είναι σταματημένο μέσα μου κάθε 1η Σεπτέμβρη
ίσως απ' τον καιρό που κυκλοφόρησε και το' φερα σπίτι μου
το άλμπουμ λεγόταν Secret life, δεν άφηνα τίποτα της Marianne Faithful, κάπου στα μέσα του 90 πρέπει να ήταν ... έχει τον λατρεμένο επίλογο του Σαιξπηρικού λόγου,
Our revels now are ended. These our actors, As I foretold you, were all spirits and Are melted into air, into thin air: And, like the baseless fabric of this vision, The cloud-capp'd towers, the gorgeous palaces, The solemn temples, the great globe itself, Yea, all which it inherit, shall dissolve And, like this insubstantial pageant faded, Leave not a rack behind. We are such stuff As dreams are made on, and our little life Is rounded with a sleep.
William Shakespeare From The Tempest, Act 4 Scene 1
με το κομπιούτερ και το youtube και με άλλες συνθήκες που έχουν παρεμβληθεί, έχω χάσει τη συνήθεια, ν' ανοίγω ένα κουτάκι, να αφαιρώ το δισκάκι που έχει μέσα, να το τοποθετώ στην κατάληλη θέση στο μηχάνημα και ν' ακούω μουσική από σωστά ηχεία ... εν ολίγοις πού είναι αυτός ο συμπαγής χρόνος που ακούει κανείς μουσική και δεν κάνει ταυτόχρονα κάτι άλλο;
πόσοι αλήθεια το κάνουν ακόμη από μας;
πού θα μου πάει όμως ... ανυπομονώ να θέσω ολόκληρο το είναι μου σ' εκείνες τις αργόσυρτες διαδικασίες που του έδωσαν τον χρόνο να βιώνει αργά, να μη βιάζεται, να μην διακόπτεται αυτό που κάνει από ένα σωρό άλλα ...
να ένα στοίχημα κόντρα στους ρυθμούς που θέλουν να μην καταλαβαίνουμε την αρχή τη μέση και το τέλος ενός μήνα ...
η άργητα των δράσεων
τραβάει πολύ απ' το Μάη ως το Δεκέμβρη ... πού καιρός για ...
και μου πέφτουν και τα άτιμα τα δόντια ... χαχαχάάάά ... ευλογημένε Lou Reed!
οι Φόρμιγγες πού τραγουδούσανε το χωριστικό τραγουδάκι ενός τελευταίου Σεπτέμβρη, για κάποιο έρωτα των διακοπών που διαλυόταν με το Φθινόπωρο κι εμείς το χορεύαμε ως ερωτικό μπλουζ ... τα χαζούλικα!
αμ ο άλλος ο Πεπίνο με τις μελαγχολίες του τις Σεπτεμβριάτικες;
μια εξαιρετική ερμηνεία της Helen Mirren
η Πρόσπερα εξαπολύει τα μαγικά της ...
αυτό με τα μεθύσια, τι πράμα! τώρα! ανταπόκριση! φωνάζει κάποιος τραυλίζοντας: ταξιτζήήή, βρε ταξιτζήήήή!!!!!
προφανώς ο ταξιτζής δεν του κάθησε...
εν πάσει περιπτώσει ...
για όσους περνάνε μια αυτοκριτική φάση θα πρότεινα αυτό το τραγουδάκι του μαστρο-Λου, με το οποίο ξεκίνησα χαρούμενα τη μέρα μου
και παρεμπιπτόντως η θάλασσα είναι πανέμορφη!
κολυμπάω και φαίνονται όλα σαν με γυαλί, λέω,
"καλημέρα σας αγαπητοί μου αχινοί", στους ίδιους αχινούς, του ίδιου βράχου, "τι κάνει ο μπαμπάς, η μαμά; είδατε κάτι καλό αυτές τις μέρες εκτός απ' τα ποδάρια μας;;; " ο αχινός μου κλείνει το μάτι και λέει, "αλάργα μαντάμ, έχουμε και αγκάθια, μην το λησμονείτε ... χμμ ... χμμ ... χμμ!"
να μια χρήσιμη συμβουλή για τους αχινούς και τ' αγκάθια τους, εκτός της αχινοσαλάτας φυσικά, αυτή μια χαρά είναι, το άλλο όμως απαπάαάά! μακριά κι αγαπημένοι, αυτό είπα κι εγώ στ' αχινουδάκια της παραλίας που κολυμπώ σήμερα, "μακριά κι αγαπημένοι!!!"
κάνω γνωστό πως γύρισαν οι ποδηλάτες απ' τις διακοπές τους και σήμερα γινόταν της τρελής παντού ... μια ομάδα εξαιρετικά εκδηλωτική και μαζική στην παραλιακή πηγαίνανε φουριόζοι, ήταν πολλοί και γυρνούσαν προς Αθήνα ... χαιρετιστήκαμε ... τι χαρούμενοι άνθρωποι που ήταν ... με προσφώνησαν συνάδελφε!!! το πόσο γέλασα, ήταν εξαιρετικό! με χαρά θα πήγαινα μαζί τους αν δεν πήγαινα για μπάνιο ... αν διαβάζουν, παιδιά έχετε τα ειλικρινή μου σέβη!
επί του πιεστηρίου τώρα ... η θάλασσα ήταν γεμάτη γιγάντιους γλάρους κι εννοώ την παραλία ... τα σημάδια λένε θα'χουμε φουρτούνα πάλι ... η μπουνάτσα είνα ιπροσωρινή ... αυτά από τη θαλασσινή σας φίλη ...
συσπείρωση
μ' αρέσει πολύ αυτή η λέξη...
είναι κάπως βεβαρημένη απ' τα πολιτικά πράγματα που τη χρησιμοποιούν για να υποκλέψουν ψήφους από πολλές μεριές και αληθινή δεν είναι ποτέ η έννοια της λέξης αυτής δυστυχώς, αλλά εγώ τώρα εδώ σιγά μη σας πω για τις πολιτικές συσπειρώσεις, που μου 'ρχεται να ξεράσω όταν τις ακούω πια ...(παρντόν για τους σιχασιάρηδες, αλλά έτσι είμαι εγώ, γίνομαι λεκτικά βίαιη για όσα με ενοχλούν, όχι κι άδικα, δεν νομίζετε; κλείσε τώρα κυρία παρένθεση!!! και πολύ κράτησες!!!)
εγώ γι' άλλη συσπείρωση θέλω να μιλήσω, που την ξέρω καλά και την εκτιμώ σαν την πιο αληθινή και ουσιαστική...
τη συσπείρωση με τον εαυτό μας ...
συνηθέστατα συμβαίνει, όταν για τεράστια χρονικά διαστήματα έχουμε αναλωθεί σε ολοκαυτώματα του εαυτού μας, σε συσπειρώσεις που δεν του βγήκαν καθόλου σε καλό ... εντάξει τίποτα δεν πάει χαμένο, αλλά!!! κι όλα πάνε χαμένα!!!
εκεί ακριβώς που όλα πάνε χαμένα, εκεί βλέπεις έναν τύπο στον καθρέφτη σου το βράδυ και του λες, "ρε συ, πώς το ‘παθες αυτό; για κάτσε δυο λεπτάκια να κοιταχτούμε οι δυο μας... κι όταν περάσουν τα δυο λεπτάκια του λες, "για κάτσε καναδυό ακόμα", τότε εκείνος σου λέει, " όχι ρε συ, εσένα σε ξέρω, φεύγω τώρα έχω δουλειά, κάτι προέκυψε...", λες εσύ, "είσαι καλά μωρέ, τι προέκυψε κι αηδίες, για κοίτα με να σε κοιτώ κι έχω πολλά να σου πω και καλύτερα άνοιξε το στόμα σου να πεις κι εσύ, γιατί δεν έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε..."
εκεί στο "δεν έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε", εκεί ακριβώς τον κάνεις και κωλώνει ... εκεί που έχει σηκωθεί να το στρίψει αλλά γαλλικά (αλήθεια γιατί υπάρχει αυτή η έκφραση; οι Γάλλοι είναι φυγόπονοι; να κάτι να το σκεφτούμε μια άλλη στιγμή), κάθεται κάτω με το κενό στα μάτια και ένα τσιμεντένιο βαρίδι στα οπίσθια, ναααααα μετά συγχωρήσεως το βαρίδι!
στην αρχή κοιτιέστε αμήχανα, κουνιόσαστε στις καρέκλες σας άλλο τόσο αμήχανα, πιάνεται ο κώλος σας σε βαθμό να ξεχνάτε πως υπάρχει, χωρίς ν' ανοίγει το στόμα να πει κιχ κανείς!
και κάποια στιγμή ως κι ο ύπνος σας παίρνει εκεί που κάθεστε και κοιτιόσαστε φαινομενικά άγονα, αλλά ουσιαστικά βαθιά για πρώτη φορά ...
ένα έχω να πω και μετά φόβου γνώσεως το λέω,
εκεί κάπου χτυπάνε οι πόρτες ... πάνε να τις ρίξουν κάτω …
απ' έξω είναι όσα και όσοι τόσο καιρό κόβανε κομμάτια του ωραίου σας εαυτού και το είχαν τόσο, μα τόσο δεδομένο που δεν αναρωτήθηκαν ποτέ των ποτών, αν αυτά τα κομμάτια είχαν το δικαίωμα να τα παίρνουν, όσο κι αν εσείς αφήνατε να τα παίρνουν ... γιατί εσύ αφήνεις να στα παίρνουν στη λογική της συσπείρωσης με τους άλλους … αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλοι έρχονται με μια χατζάρα και κόβουν και κόβουν και κόβουν ώσπου να μη μείνει τίποτα …
επ! πατριώτες, η λαιμαργία είναι ένα απ’ τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Και ξέρετε τ’ αποτέλεσμα της λαιμαργίας είναι η απόλυτη εξαφάνιση αυτού που λαιμαργεύεις (εντάξει αυτό είναι ένα δόκιμο ρήμα … κάτσε να δεις πώς το λένε οι Άγγλοι όταν ρηματοποιούν το ουσιαστικό…δεν θυμάμαι πια … )!!!
κάποια στιγμή όλα έχουν ένα τέλος!!!
για να γλυτώσετε από επεξηγήσεις και κόντρα επεξηγήσεις, αυτά τα άγονα δηλαδή γιατί και πώς δίνατε εσείς τα κομμάτια και τα παίρνανε οι άλλοι και τα κάνανε ό,τι θέλανε και όπως θέλανε, βάλτε έξω απ' την πόρτα σας ένα ταμπελάκι με bold χαρακτήρες:
"ο μέσα λείπει, ελάτε όποτε γυρίσει, αν γυρίσει, ταξιδεύει με άγνωστες συνθήκες επιστροφής, κομμάτια εαυτού εδώ δεν διατίθενται πλέον..."
τα έχετε κάνει όλα αυτά λοιπόν και μετά ειλικρινά συνταγή για την συσπείρωση με τον εαυτό σας δεν υπάρχει και ευτυχώς δηλαδή ...
ένα σας λέω μόνο ...
είναι τόσο ηδονική αυτή η συνεύρεση και μόνο, τόσο ηδονική η διαδικασία της σιωπής με τον ίδιο τον εαυτό σας, που το επόμενο στάδιο που κυμαίνεται απ' το να πλακωθείτε τρελά ως να τα βρείτε σε βαθμό έρωτος, θα θέλετε να μακρύνει όσο γίνεται περισσότερο...
μείνετε εκεί που κοιτιόσαστε χωρίς να λέτε τίποτα ... μιλάμε για θησαυρούς κρυμμένους που αναδύονται μέσα απ' τα βουβά κοιτάγματα ...
επιστέγασμα; όπως εσείς το νομίζετε!
αυτά για να αποκτήσει ένα Κυριακάτικο, μελαγχολικό απ' τη φύση του βράδυ πραγματική ουσία ...
το ένα συμβαίνει στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή
και το άλλο σε απαλλοτριωμένη περιοχή του Αμαζόνιου στην Κόστα Ρίκα
κι ελπίζω να μην μας πει κανείς, πως όλα αυτά είναι παραμύθια κι όχι κινήσεις αγάπης της ίδιας της φύσης ...
Η Ροζαλία μου, το μωρό μου, είχε χτες γεννέθλια και το ξέχασα, ε, έστω και σήμερα πρέπει να το γιορτάσω ... πέντε χρόνων το κορίτσι μου!!!
έχουμε λοιπόν κεράσματα!!!
στο Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη" στον Βύρωνα, κάτω απ' τον υπέροχο Βράχο του, πάσχιζες να μυρίσεις το αόρατο θυμάρι, που μέσα απ' τους καπνούς των τσιγάρων ερχόταν σε μικρές ανάσες στα ταλαιπωρημένα λόγω των συνθηκών ρουθούνια μου τουλάχιστον, δεν ξέρω για τους άλλους ...
κι εκεί βλέπαμε μια πραγματικά ωραία παράσταση, όπου το κείμενό της ήταν λιτό και οξυδερκές, ποιητικό, όπως και η σκηνοθεσία πιστή θεραπαινίδα του, είχε προβλέψει κάτι λεπτομέρειες που κατάφερε να διεγείρει την καταπιεσμένη, βελανιδίσια ευσυγκινησία μου μέχρι δακρύων...
οι φετινοί "Έπτά επί Θήβας", αφού έκαναν τη διαδρομή τους στην Επίδαυρο και την Αθήνα, φεύγουν για άλλες πόλεις και θα ήθελα θερμά να συστήσω να δείτε πότε περνούν απ' τη δική σας πόλη και να πάτε να τους δείτε ... τους πρέπει η προσοχή μας και το θερμό μας χειροκρότημα στο τέλος ...
σπάνια κανείς βλέπει μια τόσο καλά μελετημένη λεπτομέρεια στην θεατροσύνη μιας παράστασης, που να μην υποδηλώνει μόνο έγνοια για το στήσιμό της, αλλά να παράγει ταυτόχρονα συγκίνηση ...
θα ήθελα να πω πολλά, αλλά δεν έχει αξία τι θα πω εγώ, όσο τι θα προσλάβει κάποιος που θα πάει να δει την προσπάθεια αυτή ...
ναι τα χορικά, ναι η μουσική, ναι τα κοστούμια, ναι, ναι, ναι...αλλά πάτε γι' αυτή τη σπουδαία κορύφωση
έχω ακόμα στ' αυτιά μου τις βαριές ανάσες των δυο ηθοποιών που ήσαν οι γιοι του Οιδίποδα, ντυμένοι στα γαμπριάτικα κοστούμια τους, με βγαλμένα σακάκια, έτσι όπως κάνουν οι άντρες σ' ένα άτυχο καβγά πάνω σε γαμήλιο γλέντι ... σκονισμένα τα μαύρα παντελόνια απ' τα κυλίσματα στο χώμα, τα πουκάμισα τα άσπρα, μισοβγαλμένα απ' τη μέση τους ...
νιώθω το ευρηματικό όρθιο αγκάλιασμά τους ως αλληλοσκοτωμένων ... υπέροχο εύρημα οι νεκροί να είναι όρθιοι σε μια σφιχτή αγκαλιά, ενώ το κείμενο τους θέλει αλληλοσκοτωμένους και η φυσική τους θέση θα ήταν πεσμένοι στο έδαφος ...
υπέροχη η λεπτομέρεια όπου οι αδελφές τους πάνε να χωρίσουν τα όρθια νεκρά σώματα και τα χέρια των νεκρών έχουν μια αντίσταση στο να υπακούσουν, υποδυόμενα με εξαιρετικό έλεγχο των κινήσεων μια κάποια νεκρική ακαμψία, που τα κρατάει στη στάση αδράνιας του εναγκαλισμού ...
φίλοι, η σκηνή αυτή ήταν η σκηνή που με συγκλόνισε για την ένταση που ήταν κλεισμένη μέσα στα ανεπαίσθητα στοιχεία της ...
πάτε να δείτε αυτήν την πολιτισμική ομορφιά ... εγώ είμαι μαγεμένη
υπάρχει μια ζοφερότητα που σαν φύση με αιφνιδιάζει, αλλά μόνο πρόσκαιρα, γιατί πάλι σαν φύση ανασκουμπώνομαι και διαλέγω την ομορφιά κόντρα στη ζοφερότητα ... γιατί υπάρχει ομορφιά όπου θέλουμε να τη δούμε
όσο για τη ζοφερότητα ανήκει στα αναπόφευκτα πλέον
ας κάνουμε την ομορφιά πιο αναπόφευκτη ...
καλημέρα σας!
σας γράφω αυτά, αλλά ουσιαστικά τα γράφω και σε μένα, ειδικά όταν είμαι στο σύντομο στάδιο του αιφνιδιασμού ...