Το ιστολόγιο του/της ofios

Το πρωί το κρύο σε περονιάζει, είναι αλήθεια. Κι’ όσο ωραίος κι’ αν είναι ο Ήλιος την ώρα που βγαίνει, δεν μπορείς να το χαρείς. Τα χαρτόνια είναι νοτισμένα από την υγρασία, τα νάυλον στάζουν και μέχρι να φωτίσει καλά δεν μπορείς ν’ αγγίξεις τίποτε. Βγαίνω στο μονοπάτι και πάω πάνω-κάτω να ζεσταθώ. Περιμένουμε ο ένας τον άλλον μέχρι να σηκωθούν όλοι, να βεβαιωθούμε πως δεν έμεινε κανείς στον ύπνο του, σαν προσκλητήριο δηλαδή, και μετά τραβάμε ο καθένας για το δρόμο του. Ποτέ δεν πάμε δύο-δύο. Ο καθένας έχει τις καβάτζες του, τις άκρες του, δεν θέλει να ξέρει ο άλλος τί λεφτά μπορεί να κουβαλάει πάνω του, γιατί, ξέρεις, άμα δεν έχεις, και τα δύο ΕΥΡΩ σού φαίνονται πολλά κι’ είναι καλύτερα να μη μπαίνεις σε πειρασμό.

"Αμάν πιά με την Χρυσή Αυγή, βρωμοφασίστες του κερατά!"
Αναφώνησε και έσπευσε να βγάλει έναν αφορισμό που αύριο θα διαβαζόταν απ΄όλους. Έπρεπε να κάνει το καθήκον του απέναντι στην κοινωνία, να αφυπνίσει εκείνους που θάπρεπε να τρέξουν για να σβήσουν τον φασισμό από προσώπου Γής.
Αυτός δεν μπορούσε, δεν προλάβαινε, είχε δουλειά στο κόμμα, στο συνδικαλιστικό όργανο που θα του εξασφάλιζε μια έδρα στη βουλή, μιά θέση στη Νομαρχία.

Φασίστες, ο φασισμός πρέπει να πεθάνει!
‘Πού στην οργή βρέθηκαν όλοι αυτοί οι φασίστες, πού ξεφύτρωσαν σ ένα δημοκρατικό κράτος σαν το δικό μας..;’ απόρησε.

Κι΄έσπευσε στα γραφεία της παράταξης για να διαγράψει τους διαφωνούντες.
Παρκάρισε το αυτοκίνητο επάνω στο πεζοδρόμιο, τί έφταιγε αυτός, η πολιτεία έφταιγε που δεν είχε φροντίσει...

Γύρισα στην κάψουλα νωρίτερα απ΄ ό,τι περίμενα. Δεν αντέχω να μένω στο οξυγόνο τόσο πολύ. Ούτε και η συσκευή διοξειδίου με βοηθάει, τουλάχιστον όχι όσο θάθελα.

Οι γονείς μου ανησυχούν με την προσπάθειά μου να εκτίθεμαι όλο και περισσότερο σε ατμόσφαιρα πλούσια σε οξυγόνο και επιμένουν πως, όπως κι’ αν ήταν η ζωή των προγόνων, εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, ακόμη κι΄αν η ατμόσφαιρα της Γης έχει γυρίσει στην κανονική της σύνθεση.
Η αλήθεια είναι πως όλη η διαδικασία είναι κουραστική. Ενώ μέσα στην οικοκάψουλα, που είναι η κανονική ονομασία της κάψουλας εφ’ όσον πρόκειται για κάψουλα που φιλοξενεί οικογένεια, δεν ανησυχείς για τίποτε.

Αυτή η περιοχή τον νευρίαζε. Και να σκεφτείς πως εδώ είχε μεγαλώσει.
Δυό στενά παραπάνω τσούλαγε το πατίνι του και στο παρκάκι με το άγαλμα που έκανε τσίσα του είχε φιλήσει το πρώτο του κορίτσι στα δεκατρία του.
Μα τώρα ήταν όλη ένα σίχαμα. Δεν έφταναν οι μεγαλονοικάρηδες που στοίβαζαν είκοσι-είκοσι τους μετανάστες σε κάτι γκαρσονιέρες της συμφοράς, τώρα είχαν κουβαληθεί και κάτι απερίγραπτοι τύποι με μαύρες μπλούζες και ξυρισμένα κεφάλια που το έπαιζαν σωτήρες του λαού.