Το ιστολόγιο του/της ofios

Η μονοκατοικία έστεκε ανάμεσα στις πολυκατοικίες με μιάν άνεση χώρου, που τής χάριζε ο φαρδύς περίβολος με τον κήπο και η γωνιακή της θέση στην κάθοδο της οδού Κρέμου. Τα χρώματά της είχανε κυλίσει εδώ και χρόνια παρασυρμένα απ΄τον καιρό και την βροχή στους υπονόμους της Καλλιθέας και ένα ζεστό ζαχαρένιο χρώμα είχε μείνει να την κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στο περιβάλλον γκρίζο. Από την στέγη και τις λεπτές, αδιόρατες ρωγμές στον τραβηχτό σοβά, ρυάκια λάσπης και χώματος είχαν τραβήξει ρυτίδες σε κάθε απόχρωση του καφέ και τής ώχρας, που όλες τους, άλλες μικρότερες κι΄άλλες πιό μεγάλες, άλλες στεγνές από καιρό και άλλες νωπές ακόμα, έρρεαν προς τις πλάκες του πεζοδρομίου.

Η κεντρική είσοδος, τοποθετημένη έκκεντρα, στο αριστερό μισό της πρόσοψης, εξείχε σχηματίζοντας ένα μικρό προστώο, αντιγραφή από μεγάλα νεοκλασσικά τού κέντρου τών Αθηνών, ενώ ένα μικρό στέγαστρο με ένθετο φως σκέπαζε τα τρία σκαλοπάτια που έπρεπε να ανέβει κανείς για να μπεί στο σπίτι.
Η οικογένεια, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πλούσια, ήταν ωστόσο αρκετά εύπορη ώστε να μπορεί να αποτυπώσει στο εξωτερικό της οικίας, αρχικά την θέση της και στην συνέχεια τις βλέψεις της.

Στα αρχεία του Δήμου δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για τον αρχιτέκτονα και το μόνο γνωστό ήταν ότι, το νεοκλασσικό είχε κτιστεί τέσσερα με πέντε χρόνια μετά την οικία Λασκαρίδου. Οι τελευταίοι κάτοικοι, νοικάρηδες του ισογείου, που ήταν ο μόνος κατοικήσιμος χώρος του κτιρίου την τελευταία οκταετία, είχαν κλείσει οριστικά την πόρτα πίσω τους πριν πέντε χρόνια.

“Πάμε πάλι, πάμε πάλι!!! Απ΄την αρχή και συγκεντρωθείτε παρακαλώ, γιατί θα μας πάρει το ξημέρωμα!! Όταν λέμε staccato εννοούμε staccato!!! Ο συνθέτης γράφει staccato και εννοεί staccato, άρα θα παίξετε staccato ακόμη κι΄αν χρειαστεί να κοιμηθείτε εδώ !!!”

Ο Χερ Ρίμπενσταλ είχε θυμώσει πραγματικά.
Εδώ και τρεις μήνες που είχε δεχτεί να αναλάβει την θέση του διευθυντή ορχήστρας σ΄αυτήν την ασήμαντη πόλη με τους ασήμαντους ανθρώπους και τους ακόμη πιό ασήμαντους μουσικούς, σε κάθε πρόβα έφτανε στα όριά του.
Ε, μα πιά αυτοί εδώ έκαναν μόνον για παρελάσεις, όχι για συμφωνική ορχήστρα της πόλης του Μπίρκενστοκ όσο ασήμαντη κι΄αν ήταν αυτή! Σκατά !

Ας όψεται όμως η υγεία της συζύγου του, που είχε ανάγκη να βρεθεί σε ένα ιδιαίτερα ήσυχο περιβάλλον για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγαπημένου της σκύλου....

Βρωμόσκυλο... Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έβρισκε σκυλόσκατα μέχρι και στα πόδια του πιάνου, ως και στις παρτιτούρες που συνήθιζε να ακουμπάει στο πάτωμα όταν μελέταγε, μέχρι και στην θήκη της βιόλας του είχε βρει τα ευλογημένα σκυλόσκατα, που κανείς πλην της συζύγου του δεν έπρεπε να μαζέψει γιατί όλοι οι υπόλοιποι έκαναν γκριμάτσες αηδίας, που πιθανόν να πλήγωναν την ψυχή της ψειροφωλιάς...!!!

Και τώρα είχε κολλήσει εδώ, σ΄αυτό το διαολεμένο staccato του Μπετόβεν, σ΄αυτήν την διαολεμένη κωμόπολη της βόρειας Αυστρίας, μ΄αυτούς τους κατ΄ευφημισμόν μουσικούς, να προσπαθεί να διευθύνει...Χα!!! Να διευθύνει !!! Εξ΄αιτίας του κωλόσκυλου δεν θα διηύθυνε ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, τόλεγε και το ξανάλεγε στον εαυτό του να το χωνέψει και να μην ελπίζει, που να πάρει ο γερο-διάολος, να μην ελπίζει!!!

“Το τρίτο μέρος στις συμφωνίες του Μπετόβεν δεν είναι menuetto, πόσες φορές θα σας το πώ!!! Με εξαίρεση την Ογδόη, όλες οι άλλες στο τρίτο μέρος έχουν scherzo, που θέλει α-κρί-βει-α, γιατί αλλιώς θα ακούγεστε σαν μουσικοί του λούνα πάρκ, το καταλάβατε??!!! Και σεις αγαπητέ Γιούνγκσταλ, σταματήστε να έρχεστε στις πρόβες με το ποδήλατο!!!”

Ο ταξιτζής είναι ένας επαγγελματίας.
Ό,τι κι΄αν σημαίνει αυτό για όλους τους κλάδους των επαγγελματιών.

Έχω έναν πολύ απλό τρόπο να ξεχωρίζω μέσα στο μυαλό μου τους επαγγελματίες σε κάθε κλάδο: θέλω πάντα να γυρνάω σε αυτούς για συνδιαλλαγή, συνεργασία, εξυπηρέτηση. Από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς μέχρι και τον υπάλληλο της εφορίας, γιατί παντού υπάρχουν επαγγελματίες και το δημόσιο δεν αποτελεί εξαίρεση.

Στο αντιδιαμετρικό σημείο ακριβώς βρίσκεται ο ταρίφας.
Ταρίφες υπάρχουν σε όλους τους χώρους.
Απλούστατα, είναι οι μή επαγγελματίες...

Βάλτε με το μυαλό σας τώρα έναν ταρίφα και το ταξί του.
Αλλά, κάντε έναν κόπο και όταν λέω ταξί, φανταστείτε ταυτόχρονα πως το όχημα είναι η Ελλαδίτσα μας, ενώ ο ταρίφας είναι όλοι αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, μικροί μεγάλοι, θηρευτές και παγιδευόμενοι, λαδωτές και λαδωνόμενοι, ψηφοθήρες και ψηφοφόροι, κοντικοί και μακρινοί μας, παραγωγοί και μεταπράτες, ρουσφετάκηδες και βολεμένοι.

Ο ταρίφας, λοιπόν, κατεβαίνει για δουλειά.
Το όχημα είναι σαφώς απεριποίητο.
Τρακαρισμένο και προχειροφτιαγμένο, οι ταπετσαρίες μπαλωμένες με εμφανή τα σημάδια μιας προχειροδουλειάς χαμηλού κόστους, ένα αποσμητικό δεντράκι πασχίζει να καλύψει τις οσμές του χώρου από τσιγάρο, σουβλάκια και απλυσιά, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναιο ρυπαρός και δυσανάγνωστος τιμοκατάλογος. Το ταξίμετρο στοιχειοθετεί μια απειλή μόνο του.

Και πές εσύ πως αύριο κόβει δραχμή.

Μόνο για εσωτερική χρήση.

Και πες, ότι κρατάει το ευρώ για συναλλαγές (με τους άνωθεν και έξωθεν τοκογλύφους) και ταξίδια εις την αλλοδαπήν.

Και, ειλικρινέστατος, σού λέει, "αύριο που θα πάς στον μπακάλη πάρε μαζί σου τις δραχμές, το ευρώ θα τόχω εγώ για να κάνω τα ίσα μου και τους λογαριασμούς μου και να ξέρω τι χρωστάμε".

Και βγαίνεις εσύ απ΄το σπίτι και πάς στο καφετυροπιττάδικο και λές "Καλημέρα, Μάκη, κάνε μια φραπεδούμπα ν΄ανοίξει το μάτι" και σου λέει ο Μάκης "Ορίστε, Γρηγόρη μου" και επανέρχεσαι εσύ "Πόσο κάνει;" και έρχεται ο νταμπλάς "Εξακόσιες δώδεκα, Γρηγόρη μου..." και εκεί ακριβώς χαλνάνε οι σχέσεις σου με τον Μάκη, που αυτομάτως μετατρέπεται σε "Ρε μ@λ@κ@"!!! Εξακόσιες δώδεκα δραχμές ένα φραπεδάκι (εξέπεσε από φραπεδούμπα) σε πλαστικό και στο χέρι;;;;"
"Μα Γρηγόρη μου, τόσο τονε πλήρωνες και χτές και δε σε έκοφτε, τί σ΄έπιασε σήμερις..." απαντεί έκπληκτος ο Μάκης.

Και κάθεσαι και λογαριάζεις και λες ένα και ογδόντα ευρά επί τριακόσιες τεσσαράκοντα δραχμούλες, μας κάμει, όντως, εξακόσιες δώδεκα δραχμάρες... Πώς δε τόχα πάρει χαμπάρι τόσο καιρό...

"Καλά" λες, και σημειώνεις πως αύριο το πρωί θα πάρεις καφέ στο θερμός απ΄το σπίτι, "Βάλε και μια ζαμπονοτυρόπιττα να στηλωθούμε λιγούλι".
Απλώνει ο Μάκης την πιάστρα, τσιμπάει την παραγγελία από την βετρίνα, την σακκουλιάζει, τής προσάπτει και μία χαρτοπετσέτα και στην αποδίδει:
"Εξακόσιες σαράντα έξι δραχμές, Γρηγόρη μου", σού λέει και διακρίνεις πως κοκκινίζει ελαφρά...

Και ξαναματαλογαριάζεις και βρίσκεις πως ένα κι΄ενενήντα επί τριακόσιες σαράντα δραχμές, επαληθεύει το απαιτηθέν από του Μάκου ποσόν....

"Φτού, γ@μώ το φελέκι μου, τί κερατιάτικα πληρώνω ο μ@λ@κ@ς τόσον καιρό..." και αποφασίζεις αύριο να πάρεις τοστάκι στο αλουμινόχαρτο απ΄το σπίτι...