Κάτι μικρές στιγμές
ξαναβρίσκω το αγκάλιασμά σου,
όταν ακουμπάνε στην πλάτη μου
δροσερά τα χέρια των παιδιών.
Τυλιγμένα σε πετσέτα
μετά το λούσιμο στη βρύση,
μ αγκαλιάζουν
για να κρατηθούν.
[Αύγουστος 1991]
Έμμετρο, παραδοσιακό, οποιεσδήποτε παρεμβάσεις δεκτές 
Στου δρόμου τα φαναράκια
κάθονται δυό αμαξάκια
έρμα παραπονεμένα
κι όλο κλαίνε τα καϋμένα
Κι η μαμά τους η κυρία καγκουρίνα
πάει τσάρκα με τον παρκαδόρο στη Ραφήνα
κι όλο κλαίνε τα αμαξάκια
στου δρόμου στου δρόμου τα φαναράκια
Πάει ο κάγκουρας το βράδυ
βρίσκει το τσαρδί ρημάδι
ψάχνει για τη φαμελιά του
και τραβάει τα μαλιά του
Βάζει πλώρη πρώτη δευτέρα στη Ραφήνα
να πετύχει τη κυρία καγκουρίνα
κι όλο κλαίνε τα αμαξάκια
στου δρόμου στου δρόμου τα φαναράκια
Το ξημέρωμα ροδίζει
και ο κάγκουρας γυρίζει
κολλημένος στην κίνηση πάλι
πρώτη δευτέρα στο parking το ρημάδι
''Και ών έκαστος
κατά διάνοιαν έχει...''-
Να η στιγμή
που μπαίνεις μαζί μου,
χέρι-χέρι,
στο ναό.
Αφήγηση Φραγκίσκου Αρμάου, καλοκαίρι 2012.
«Λοιπόν πότε ακριβώς λές εσύ πως μεσημεριάζει; Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που να μπορείς να πεις με σιγουριά πως μεσημέριασε; Να πεις, να τώρα, πήρε και μεσημεριάζει, ας πούμε και μπορούμε να πιούμε εκείνο το ρακάκι που λέμε μεσημεριανό με το μεζεδάκι του και να μην έχουμε τύψεις πως θα μας πουν μπεκρήδες. Είναι λίγο περίεργη αυτή η ώρα.