Λογοτεχνία

Καλησπέρα,

έμαθα ότι ζούσατε στενοχωρημένη μέρα· γιαυτό θα ήθελα να σας απασχολήσω λιγάκι. Με λένε Buck, κι εδώ και τρείς ώρες έχω το κορίτσι μόνο μου. Για να αποχαιρετίσουμε το ποδήλατό του, κάναμε εκδρομή σε οικολογικό τόπο και μετά στην παραλία λίμνης. Το κορίτσι καθόταν επάνω μου κι ο Αντρέας ο σύζυγός του καβαλούσε το ποδήλατό της το κέκ (που σημαίνει «γαλανό» στα υγκαρικά). Ζεσταίνανε οι δυο στη λιακάδα κι απολαύσαμε την ωραία μέρα με τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα, είχε και πολύ κόσμου που έκανε βόλτα.

Το βραδάκι ήρθε η ώρα για το κέκ να μεταφερθεί στης φίλης· το κορίτσι κατέβασε τη σέλλα για να ανέβει ο πατέρας της. Ο Κλάους θαύμασε τη δερματινή σέλλα και ρώταγε πως να φρενάρει. «Με κόντρα θα σταματάς αμέσως, και τις ταχύτητες βάλεις αριστερά. Σ´ευχαριστώ και καλό δρόμο.»

Επιτέλους έχω το κορίτσι δικό μου, θα το πάω όπου θέλει, και το χειμώνα με το χιόνι δε θα πέσει πια κάτω, επειδή είμαι τρίκυκλο.

Σας χαιρετά

το περήφανο τρίκυκλο το χαρούμενου φιλέλληνος κοριτσιού

το κορίτσι μου με εγκατέλειψε για άλλο παιδί που το γλιφά μέρα νύχτα· πάει, τέλειωσε η καλύτερη εποχή του βίου μου. Κανένα φιλί, καμία καλημέρα, σα να μήν την αγαπούσα πια.

Πρίν από δεκάμιση χρόνια, με είχε ερωτευτεί κι εγώ αυτήν, κάναμε εκδρομές και το κορίτσι διάβασε ό,τιδήποτε ήθελα από τα μάτια μου, με φιλούσε για να ονειρευτώ γλυκά· νόμιζα ότι είμασταν ευτυχισμένοι. Μια μέρα είπα στο κορίτσι μου· «Αυτό που θέλεις τώρα δε θα το καταφέρεις, άς το!» Στεναχώριζε και δεν ερχόταν πια καθημερινά, σπάνια ήρθε για να με φιλεί, σα να είχε τύψεις. Έκανα υπομονή, το περίμενα, μα τίποτε. Με ξέχασε;

Τέλος Μαΐου, ήρθε να μου μιλήσει· «Λοιπόν άκου, φιλάκο μου Κέκ, εσύ μου είχες πεί τότε ότι δε θα με υποστηρίσεις, σωστά; Αφού βαρέθηκα το περπάτημα και τα λεωφορεία, βρήκα άλλο σύντροφο. Ειλικρηνά είχα τύψεις, νόμισα ότι θα ποδηλατούσαμε μαζί όλη ζωή, μα ξέρεις ότι δεν μπορώ να κρατώ την ισορροπία μου και φοβόσουν να πέσουμε. Όπως και να είναι, θέλω να σου ευχαριστήσω χίλιες φορές για την πανέμορφη δεκαετία που περάσαμε μαζί.»
Κοίταξα τα μάτια του κοριτσιού μου που μόλις δακρύσανε. Μου φάνηκε κουρασμένο, θλιμμένο, μου φίλησε τη σέλλα και με ρώταγε μήπως θέλω να είμαι σύντροφο καλού ανθρώπου;
Σε λίγο θα πάρει τρίκυκλο που του διευκολύνει τη ζωή.
Πονούσα, το κατάλαβα κάπως αφού δε γίνεται αλλιώς. Το τρίκυκλο πάντα θα μου μείνει αντιπαθητικό.

Σε λίγο θα ταξειδέψω στο Βερολίνο με μια καλή φίλη του πρώιν κοριτσιού μου· τη λένε Φρίγκα και τη θαυμάζω. Ελπίζω να μου φερθεί καλά...
Θα δούμε τι περιπέτειες με περιμένουνε στην πρωτεύουσα.

Καιρός να σας πώ το αντίο μου, χάρηκα για τα καλά σας λόγια. Σας εύχομαι όλα τα καλά, να ζήσετε!

φιλικά

το ποδήλατο του χαρούμενου φιλελλήνος κοριτσιού

Λοιπόν, στην αρχή είναι πιο δύσκολο. Μετά είναι πιο εύκολο. Μετά ακόμα πιο εύκολο. Μετά το ξεχνάς και γελάς μαζί του. Το θυμάσαι που και που. Μετά δεν το θυμάσαι καθόλου και γελάς περισσότερο. Είναι πολλά. Έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές όσο απότομα έρχονται τόσο απότομα φεύγουν. Αρκεί να βρεις το κλειδί. Να το ξεκλειδώσεις. Να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Αρκεί να μιλήσεις. Οπουδήποτε ή και όχι οπουδήποτε. Αρκεί να μιλήσεις σε κάποιον που ξέρεις: να το καλύτερο. Χρειάζεται και να σε ξέρει βέβαια. Αν δεν σε ξέρει ή αν δεν σε καταλάβει θα νομίζει πως λες χαζομάρες, πως είσαι υπερβολικός, πως είσαι υποχόνδριος (ε, κλασική λέξη δεν ξέρω αν ταιριάζει στο κείμενο). Είμαι! Είμαι! Είμαι!

Ένα ατύχημα. Που δεν έγινε ποτέ. Ναι, δεν έγινε ποτέ! Οπότε τι ατύχημα ήταν αυτό που δεν έγινε ποτέ; Που δεν τόλμησε καν να συμβεί κι ας συνέβη στο μυαλό; Είναι από αυτά τα ατυχήματα της στιγμής. Λοιπόν, επειδή δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Γύριζα στην πόλη μου. Βράδυ. Αφηρημένος και χαρούμενος. Είμαι μικρός και πάω τώρα να μπω σε καινούριες περιπέτειες. Τα σκεφτόμουν αυτά λοιπόν και γύριζα. Συνέχισα να γυρίζω.

Συνέβη το ατύχημα. Νόμιζα πως συνέβη. Η υποψία του και μερικές φορές και κάτι παραπάνω. Κάτι ύποπτο. Το σκεφτόμουν για μέρες! Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Συνέβη ή όχι; Μάλλον όχι να λέω στον εαυτό μου και αυτός να μου απαντάει μάλλον ναι. Τηλέφωνα και επισκέψεις. Να δω πως δεν έγινε. Τίποτα δεν δείχνει πως έγινε. Μόνο εγώ, ο χαζός εγώ, ο διάβολος εγώ. Υπάρχει και μία ακόμα λέξη εγώ που δεν θυμάμαι. Μία χρήσιμη. Μερικές φορές ο βλάκας εγώ. Δεν το πιστεύω όμως, σωστά; Το σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο. Αλλά ξέρεις. Άλλο να μιλάς τετ - α - τετ και άλλο από μακριά. Δεν βγαίνουν οι λέξεις. Όταν είσαι κοντά είναι διαφορετικά. Τότε είσαι κοντά. Οι δύο σας σε ένα δωμάτιο μικρό. Το γεμίζετε μέχρι πάνω. Φουλ που λένε!

Εμείς στην σχολή κάνουμε κατάληψη. Έτσι τον είδα. Καθόμουν μαζί με τα παιδιά, όλοι μαζί. Ξέρεις: γέλια, ουρλιαχτά, χαμός, παιχνίδια, συζητήσεις που μεταξύ μας είναι το λιγότερο μέρος, χαρά, αδημονία για την επόμενη κατάληψη, για την επόμενη συνέλευση, για το αν, χαρά, ανυπομονησία, κυρίως ωραία συναισθήματα τέλος πάντων, πάνω από όλα υπάρχει το μαζί, υπάρχει το εμείς, υπάρχει το σύνολο, όχι το υποσύνολο.

Από την άλλη αυτός. Βγήκε λίγο να πάρει αέρα. Βγήκε λίγο να ξεσκάσει. Είναι αργά, μετά τις δύο και δεν τον παίρνει ο ύπνος. Ρώτησε και τον άφησαν να βγει. Ρώτησε πρώτα. Πρέπει να ρωτάει αλλιώς δεν μπορεί να βγει έξω. Εξαρτάται από άλλους. Δεν είναι ανεξάρτητος. Είναι υποσύνολο. Φοράει άσπρο παντελόνι και μπλε μπλούζα. Τα φοράει χαλαρά, να μην τον πιέζουν. Αυτό φαίνεται.

Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό το σκόρπισμα. Μαμά σκυλίτσα που μαζεύει τα μικρά. Αν είναι δύο είναι εύκολο. Αν είναι τρία δυσκολεύει το πράγμα. Αν πολλά αφήνει τα πιο αδύναμα στην απέξω. Αυτός δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το κάνει. Δεν δουλεύει έτσι. Δουλεύει αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Σίγουρα τον έχουν δείξει με το χέρι, με το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο που θέλω και θέλεις να λείπει από πολλούς ανθρώπους. Και το στόμα. Πίσω από το χέρι. Ξέρεις, όταν μιλάς για τον άλλον και δεν το καταλαβαίνει. Αυτός τα κατάλαβε όλα. Πραγματικά, όλα! Όλα τα δάχτυλα, όλα τα χέρια και όλα τα στόματα. Το μόνο που δεν κατάλαβε είναι οι σκέψεις. Οι δικές του σκέψεις. Ίσως και των άλλων αλλά σίγουρα φταίει αυτός. Φταίει ναι.