Σ’ αυτό τον ίδιο ουρανό βλέπαμε χθες το παρελθόν στο φως των άστρων. Το παρελθόν αλλά και το μέλλον μας. Γιατί κι ο δικός μας ήλιος, κι ο δικός μας κόσμος μια μέρα θα γίνει ένα τέτοιο φωτεινό λαμπιόνι στον ουρανό κάποιου άλλου, σε ένα ακαθόριστο και μακρινό μέλλον, σε ένα μέλλον που εμείς δεν θα ζήσουμε, που η μνήμη μας δεν θα προλάβει να κατοικήσει. Θα έχουμε ξεχαστεί, όπως τόσοι άλλοι.
Τι κρίμα, πολλά δεν θυμάμαι από εκείνο το ταξίδι. Φωτογραφίζουμε, για να κρατήσουμε ό,τι ξεφεύγει από τη μνήμη, το μεγάλο σουρωτήρι. Άνοιξη του 1990. Mombasa, Nairobi, Maasai Mara. Δεν θα επιχειρήσω κανενός είδους χρονικό. Τυχαία θα ανασύρω τις εικόνες, όπως έρχονται.
ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ιδού το ερώτημα:
Αν είναι πιο περήφανο στο μυαλό
Να Υποφέρει τους Φόρους και τις Απολύσεις του τρομερού Μνημονίου,
Ή, να πάρει τα όπλα ενάντια σε μια Θάλασσα από προβλήματα,
Και με την εναντίωσή του να τα τελειώσει:
Ελευθερία ή Θάνατος. Φτάνει. Όχι πια!
Και με το ΟΧΙ να πει σταματάμε.
Τον Πονοκέφαλο, τα χιλιάδες χτυπήματα που η σάρκα μας έχει κληρονομήσει;
Είναι η ολοκλήρωση που πρέπει να αναζητήσουμε με κατάνυξη.
Α... μα εδώ είναι το ζήτημα. Γιατί σ' αυτό το γλυκό ΟΧΙ, τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν θα έχουμε απαλλαγεί από αυτή την τρωτή μέγγενη του μνημονίου,
Υπήρχε μια εποχή που οι φίλοι μου δεν ήταν οθόνες HD. Που δεν ήταν φωτογραφίες στο facebook και το instagram. Που δεν ήταν τσιτάτα στο twitter. Που δεν ήταν πινέζες απλωμένες στο χάρτη.
Υπήρχε μια εποχή που η ζωή έμοιαζε πιο εύκολη. Απλώναμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε την πλάση. Μετά παγκοσμιοποιηθήκαμε. Και θαφτήκαμε κάτω από συντρίμια χρυσού, ασημιού, και χαλκού. Ξεκινήσαμε για πολέμους σε μέρη που δεν ξέραμε να τα βρούμε στον χάρτη. Κι εμείς που μέναμε πάντα πίσω κλαίγαμε κάτω από τα σκεπάσματα την ώρα που άλλα κρεβάτια βομβαρδίζονταν χιλιάδες μίλια μακριά.