Τρία χρόνια τώρα, ακόμα παραμένω άκαπνος-καπνιστής γιατί, να πω την αλήθεια, που και που όλο και γυρίζει στο κεφάλι μου. Ο εγγλέζος με βοήθησε πολύ. Κατ' αρχήν είχε ήδη πετύχει το σκοπό του πριν καν ρολλάρει στο δρόμο. Με κράτησε μακριά απ' το τσιγάρο και μου ‘δωσε το στόχο. Φέτος είπα να τον κάνω καμιά βόλτα παραπάνω, να γυρίσουμε λίγο τη πόλη.
Νομίζω πώς έχει γίνει σαφές σε όλους μας πως το ποδήλατο θα αργήσει πολύ να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας στην Ελλάδα. Τουλάχιστον στις περισσότερες μεγάλες πόλεις. Αν ρωτήσεις, οι περισσότεροι το αποδίδουν στις ελλειμματικές υποδομές, στην έντονη γεωμορφολογία της χώρας ή στην επικίνδυνη οδήγηση των Ελλήνων οδηγών. Κατά την άποψή μου τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει ουσιαστική βάση στην περίπτωσή μας. Και θα γίνω πιο συγκεκριμένος.
Πριν μερικές βδομάδες ο καλός μου φίλος Δημήτρης από το inkognito μου πρότεινε να σχεδιάσω κάτι που με εκφράζει για να το μεταξοτυπίσει στο εργαστήριό του. Από την στιγμή που είχα την δημιουργική ελευθερία επέλεξα να σχεδιάσω κάτι που να πηγαίνει κόντρα στην τάση της σύγχρονης εποχής της γκλαμουριάς και του δήθεν. Από τις διαφημίσεις και την τηλεόραση μέχρι και τις ταινίες η γκλαμουριά και το στυλ είναι η νέα μας φυλακή.