Κοινοποιω εδω απο φατσοβιβλιο, για οσους δεν το χρησιμοποιουν:
Ας μη ξεχάσουμε τους πρόσφυγες, οι οποίοι/ες μας έχουν ανάγκες!
Την ώρα που οι ροές προσφύγων προς την Ευρώπη, συνεχίζονται, οι προστασία και οι άμεσες ανάγκες (έστω και των ευάλωτων) προσφύγων φαίνεται ότι δεν απασχολεί τις ελληνικές αρχές.
Ο Τσίπρας: «Περί τινός πρόκειται;»
Ο Σοίμπλε: »Περί του τίτλου ασυμπάθηστου πολιτικού Ευρώπης.»
Το χιούμορ πεθαίνει το τελευταίο 
Σας εύχομαι κάθε καλό 
Με μια μεγαλη δοση αυτοκριτικης
ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ιδού το ερώτημα:
Αν είναι πιο περήφανο στο μυαλό
Να Υποφέρει τους Φόρους και τις Απολύσεις του τρομερού Μνημονίου,
Ή, να πάρει τα όπλα ενάντια σε μια Θάλασσα από προβλήματα,
Και με την εναντίωσή του να τα τελειώσει:
Ελευθερία ή Θάνατος. Φτάνει. Όχι πια!
Και με το ΟΧΙ να πει σταματάμε.
Τον Πονοκέφαλο, τα χιλιάδες χτυπήματα που η σάρκα μας έχει κληρονομήσει;
Είναι η ολοκλήρωση που πρέπει να αναζητήσουμε με κατάνυξη.
Α... μα εδώ είναι το ζήτημα. Γιατί σ' αυτό το γλυκό ΟΧΙ, τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν θα έχουμε απαλλαγεί από αυτή την τρωτή μέγγενη του μνημονίου,