Αυτός

Εμείς στην σχολή κάνουμε κατάληψη. Έτσι τον είδα. Καθόμουν μαζί με τα παιδιά, όλοι μαζί. Ξέρεις: γέλια, ουρλιαχτά, χαμός, παιχνίδια, συζητήσεις που μεταξύ μας είναι το λιγότερο μέρος, χαρά, αδημονία για την επόμενη κατάληψη, για την επόμενη συνέλευση, για το αν, χαρά, ανυπομονησία, κυρίως ωραία συναισθήματα τέλος πάντων, πάνω από όλα υπάρχει το μαζί, υπάρχει το εμείς, υπάρχει το σύνολο, όχι το υποσύνολο.

Από την άλλη αυτός. Βγήκε λίγο να πάρει αέρα. Βγήκε λίγο να ξεσκάσει. Είναι αργά, μετά τις δύο και δεν τον παίρνει ο ύπνος. Ρώτησε και τον άφησαν να βγει. Ρώτησε πρώτα. Πρέπει να ρωτάει αλλιώς δεν μπορεί να βγει έξω. Εξαρτάται από άλλους. Δεν είναι ανεξάρτητος. Είναι υποσύνολο. Φοράει άσπρο παντελόνι και μπλε μπλούζα. Τα φοράει χαλαρά, να μην τον πιέζουν. Αυτό φαίνεται.

Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό το σκόρπισμα. Μαμά σκυλίτσα που μαζεύει τα μικρά. Αν είναι δύο είναι εύκολο. Αν είναι τρία δυσκολεύει το πράγμα. Αν πολλά αφήνει τα πιο αδύναμα στην απέξω. Αυτός δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το κάνει. Δεν δουλεύει έτσι. Δουλεύει αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Σίγουρα τον έχουν δείξει με το χέρι, με το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο που θέλω και θέλεις να λείπει από πολλούς ανθρώπους. Και το στόμα. Πίσω από το χέρι. Ξέρεις, όταν μιλάς για τον άλλον και δεν το καταλαβαίνει. Αυτός τα κατάλαβε όλα. Πραγματικά, όλα! Όλα τα δάχτυλα, όλα τα χέρια και όλα τα στόματα. Το μόνο που δεν κατάλαβε είναι οι σκέψεις. Οι δικές του σκέψεις. Ίσως και των άλλων αλλά σίγουρα φταίει αυτός. Φταίει ναι.

Έχει πρόβλημα, ψυχολογικό. Η σχολή και το ψυχιατρείο έχουν το ίδιο προάυλιο. Τους ακούμε. Τους βλέπουμε. Τον βλέπω και τον βλέπεις. Ακόμα και έξω. Όταν πάω σπίτι ανοίγοντας την τηλεόραση τον κλείνω. Αυτός δεν μπορεί να κλείσει τις σκέψεις του και εγώ, εσύ τον κλείνεις. Εμείς κάνουμε κατάληψη στο κτήριο αλλά και αυτός έχει την δική του κατάληψη. Στο μυαλό. Εκεί μακριά από το μπούγιο, μακριά από εμάς, μακριά από το πλήθος. Μακριά. Ζήτημα αν έχει κάποιον που να τον καταλαβαίνει. Συνήθως σε αφήνει και η κοπέλα σου και το πράγμα δυσκολεύει. Δεν είδα να υπάρχει κοπέλα του. Ξάπλωσε λίγο εκεί μακριά στο παγκάκι να ξαποστάσει. Να ξεφύγει από το μέσα, να βγει λίγο έξω στον κρύο αέρα. Να ενωθεί με τον αέρα, τον ουρανό και τα αστέρια μαζί. Να έχει παρέα. Την δικιά του παρέα έξω από το ψυχιατρείο. Να ξεκουραστεί και να ξαποστάσει. Δεν είναι καλά. Ποτέ δεν ήταν και το ήξερε. Κάτι έχει. Μια ενέργεια που κλείνεται και δεν γίνεται δημιουργία. Προσωπικά αν δεν ζωγράφιζα θα ήμουν μαζί του. Ζωγράφισε άνθρωπε. Ζωγράφισε σε παρακαλώ. Σου φωνάζω! Ζωγράφισε. Στο πάτωμα και στις κουρτίνες. Στην κουζίνα! Σκέψου και μίλα. Βγάλε το έξω. Μάλλον μίλα χωρίς να σκεφτείς. Αλλά που να μιλήσεις.

Είναι να μιλήσει. Είναι στο δωμάτιο. Η πολύτιμη μία ώρα την εβδομάδα. Αυτή η ώρα που την περιμένεις πως και πως. Αυτή την ώρα που ελπίζεις να αλλάξει κάτι από την προηγούμενη. Ο απέναντι κοιτάει το ρολόι. Ακατάπαυστα και συνέχεια. Βγαίνεις χειρότερα από πριν. Τα χάπια σε κάνουν ακόμα χειρότερα. Φοβάσαι το φως. Φοβάσαι τους ανθρώπους. Είναι φασαρία. Η σωτηρία είναι η φασαρία. Ο κόσμος αλλάζει. Τα πάνω έρχονται κάτω και τα κάτω πάνω. Πώς να σωθείς; Υπάρχει άραγε τρόπος; Πώς να σωθείς από αυτή την κατάληψη σκέψεων; Αφού αυτές είναι πιο μεγάλες από το μυαλό σου. Ίσα ίσα δεν βγαίνουν από τα αφτιά.

Τα μαλλιά σου πέφτουν. Δεν αλλάζει κάτι. Κοιμάσαι με την ελπίδα και κάθε φορά που σηκώνεσαι η ίδια ελπίδα σε πληγώνει. Η μόνη ελπίδα είναι η μητέρα σου. Σου έρχεται κάθε εβδομάδα. Από τότε που μπήκες. Κάθε εβδομάδα γαμώτο. Κάνει το ταξίδι. Όλα τα χιλιόμετρα δικά της. Ένα ένα ένα ένα. Ο πατέρας αδιαφορεί. Τα αδέρφια αδιαφορούν. Τώρα πια έχουν τα δικά τους. Φίλους, γκόμενες ή αλλιώς κοπέλες, έχουν χαρακτήρα και εξουσία. Γιατί να έρθουν; Πραγματικά, σκέψου το! Γιατί να έρθουν. Μόνο η μητέρα! Μόνο αυτή και κανένας άλλος! Είναι η ελπίδα που δεν πληγώνει. Είναι η πολύτιμη ώρα που δεν χάνεται ποτέ! Ποτέ;

- Γεια σου αγόρι μου! Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.

Η επόμενη εβδομάδα δεν ήρθε ποτέ. Η μάνα πέθανε. Η τελευταία ελπίδα σκοτώθηκε. Πατήθηκε κάτω και εξατμίστηκε μαζί. Εξαυλώθηκε. Χάθηκε. Πάει. Στα σίγουρα πάει. Την επόμενη εβδομάδα σε βγάλανε. Σε πετάξανε έξω μιας και τα κλείνουν ένα ένα. Γιατί να σε ταΐζουν ακόμα; Τι να κάνεις; Χαμένος από εδώ και από εκεί γυρίζεις χωρίς... Έχει σημασία χωρίς τι; Πραγματικά. Ένα χωρίς! Ένας χωρίς. Από εδώ και πέρα έτσι. Περιμένεις ένα τρένο που δεν θα έρθει. Η ελπίδα. Αν δεν υπήρχε η ελπίδα θα ήσουν νεκρός χωρίς να αυτοκτονήσεις. Χωρίς καν να το σκεφτείς. Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς. Χρόνος. Κάποτε άκουσα κάτι για το μέτρημα όλων των κόκκων της άμμου της γης. Έναν έναν κόκκο. Απλά προσπάθησε να φανταστείς κάτι που δεν μπορείς να το φανταστείς. Προσπάθησε όπως και να έχει. Όλα μια προσπάθεια δεν είναι; Άκουσα πως ακόμα και να τρως είναι δύσκολο. Αλήθεια είναι. Σκέψου το. Χρονοτριβείς γιατί δεν έχεις που να πας και τι να κάνεις. Θα μείνεις με τον πατέρα σου που δεν σε ξέρει και δεν τον ξέρεις. Με τον γέρο λοιπόν. Για όλο το υπόλοιπο. Με την τηλεόραση αντί για την γυναίκα του. Και την αρρώστια σου σαν ξένη.

- Έχετε ώρα;

- Τρεις και δέκα.

- Τι ώρα έρχεται, ξέρετε;

- Σε πέντε λεπτά.

- Ευχαριστώ.

Ξέρεις, μερικές φορές έρχεται πραγματικά το τρένο. Έρχεται για σένα. Τον μοναδικό. Τον έναν. Έρχεται και σε παίρνει και φεύγετε μαζί. Μπαίνεις μέσα και να ένα σύνολο! Ολοκληρωμένο. Ελπίζω να υπάρχει ελπίδα και για τις άλλες φορές που το τρένο δεν έρχεται ποτέ και προσποιείσαι ότι θα έρθει. Εγώ προσποιούμαι ότι θα έρθει!