the skywalker...

Το μπλέ ποδήλατο ανοίχτηκε στον ουρανό.
Απέφυγε επιδέξια ένα 747 της Ολυμπιακής για Ρόδο και στράφηκε πάνω από την θάλασσα του Αιγαίου.
Τα φορτωμένα κίτρινα σύννεφα άρχισαν να βρέχουν πολύχρωμες πεταλούδες και γεμιστές σοκολάτες. Τράβηξε λίγο το τιμόνι, κατέβασε το στάντ και ακούμπησε το μπλε ποδήλατο στο κοντινότερο σύννεφο.
Άρπαξε μια σοκολάτα από αυτές που κατέβαιναν με ταχύτητα προς τη Γη, την ξετύλιξε και άρχισε να την μασουλάει. Με την πρώτη μπουκιά είδε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου. Με την δεύτερη, είδε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και μέχρι να τελειώσει την σοκολάτα είχαν γεμίσει τα μάτια του χρώματα, πώς θάβλεπε πιά για να οδηγήσει;
Άπλωσε τα χέρια του και μάζεψε μια χούφτα πεταλούδες, τις έφερε κοντά στα μάτια του, να φτερουγίσουν δυνατά, να διώξουν τα τόσα χρώματα, να μπορέσει να ξανανέβει στην σέλλα, να πάει στην χώρα του πέρα-κι΄ακόμη πιό πέρα.

Οδήγησε κατ ευθείαν στην καρδιά ενός τυφώνα κι΄άρχισε να στροβιλίζεται μαζί με άλλους ποδηλάτες που κι εκείνοι περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να εκσφενδονιστούν ψηλά στο διάστημα.

Βζζινννννννν, πετάχτηκε προς τα πάνω, μόλις πρόλαβε να διακρίνει τους δακτύλιους του Κρόνου και προσγειώθηκε στον Ποσειδώνα. Θα προτιμούσε τον Δία, τον αδερφό του, ή τον Πλούτωνα, τον άλλο του αδερφό, αλλά, βρήκε έναν ωραίο κατεψυγμένο κρατήρα και αποφάσισε να καθήσει εκεί, να δροσιστεί απ’ την κάψα του ταξιδιού και να συνεχίσει.

Ο Ποσειδώνας, για όσους δεν το ξέρουν, συνηθίζει να περιποιείται προσωπικά τους επισκέπτες του. Έτσι λοιπόν, αφού του ετοίμασε μια παγωμένη, παχειά σοκολάτα, άρχισε να του λέει όλα τα καινούργια ανέκδοτα του πλανήτη, με τα οποία όμως δεν γέλασε καθόλου, μιας και δεν καταλάβαινε την γλώσσα. Όσην ώρα ο Ποσειδώνας ήταν απασχολημένος να μιλάει, εκείνος ανέβηκε στα κρυφά στο γαλάζιο του ποδήλατο (είναι παληός νόμος της αστροποδηλατικής: όσο πιό έξω βγαίνεις στο ηλιακό σύστημα, τόσο ξανοίγει το χρώμα του ποδηλάτου σου) και βούτηξε προς τα κάτω.

Μόλις έφτασε στην πλατεία Κυψέλης έρριξε μια ματιά στις εφημερίδες. Ευτυχώς, κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι πως έλειπε, γράφανε κάτι μόνον για τον Υπουργό Των Καταβυθίσεων και τον Γενικό Γραμματέα Μοκετών.

Έδεσε το ποδήλατο σε μια κολώνα, πήρε μια σοκολάτα απ΄το περίπτερο, την δάγκωσε και περίμενε, αφηρημένος, να δει χρώματα. Όχι, κανένα χρώμα. Ένα κορνάρισμα τον ξανάφερε στην πραγματικότητα.

Μπήκε στο διαμέρισμά του και άρπαξε βιαστικός το σακκίδιο με τα ρούχα της δουλειάς.
Κατέβηκε την Ερμού με το σακκίδιο στο χέρι, βρήκε μια γωνιά, έβαψε προσεκτικά το πρόσωπό του άσπρο, φόρεσε τον φαρδύ γαλάζιο μανδύα με τα αστεράκια και ανέβηκε στο ξυλόκουτό του, ακίνητος, άγαλμα.
Μετά από λίγα λεπτά το πρώτο πιτσιρίκι κρεμασμένο στο χέρι της μαμάς του πέρασε, τον κύτταξε και ‘ κείνος, όπως πάντα, έκανε τις κινήσεις μαριονέτας που χαιρετάει και γελάει.
Η αμήχανη μαμά του έρριξε ένα-δυό κέρματα και απομακρύνθηκε με το πιτσιρίκι να ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω του.

Μέχρι τις δύο το μεσημέρι είχε μαζέψει όσα χρειαζόταν για να αγοράσει εκείνη την υπέροχη κεντητή σέλλα και να φάει και μια τυρόπιττα από το «Άριστον». Έτσι κι΄αλλιώς λάστιχα δεν χρειαζόταν, αυτά που είχε τον έφταναν μέχρι την γκαρσονιέρα του. Από’ κει και πέρα, ε, είχε αυτός τον τρόπο του...