"Ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό"...

είμαι το Τετραντώ, το μπωλάκι με τους συνδετήρες, κάτι μικρά χρωματιστά μεταλλικά πράματα που η αφέντρα μου έχει πάψει προ πολλού να χρησιμοποιεί, απλά γιατί δεν στέλνει πια στο λογιστή κάτι συστάδες από χαρτιά διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων ... η αφέντρα μου είναι συνταξιούχα γι' αυτό χαριεντίζεται με το σκύλαρο, το θρασύ αυτό πράμα και του φιλάει και το κούτελο και τον πλένει και με αφρόλουτρο λεβάντα και μανόλια και του βάζει και σιτρονέλα για τα κουνούπια και ο βρωμόσκυλος μας έχει όλους παραμερίσει γιατί στο γραφείο της που επιμένει να διατηρεί ένα σωρό πράγματα που κάποτε χρησιμοποιούσε κατα κόρον, τώρα από συνήθειο δεν τα πετάει αλλά τα κρατάει για να μη χαλάσει το περιβάλλον η συντηρήτρια ... κατ' όνομα και κατ' έργον ... εν τω μεταξύ εγώ ξέρετε είμαι λόγιο ον, αυτή κάνει τόσα λάθη όταν γράφει απ' τη βιασύνη της ... θέλω να της τα φωνάξω άλλά με έχει γραμμένο στα παλαιά της υποδήματα που κι αυτά η συντηρήτρια τα διατηρεί άφθαρτα και ακέραια στον αιώνα τον άπαντα και δεν έχουμε χώρο να γυρίσουμε απ' τα ρούχα και τα παπούτσια της κι αυτό το βρωμόσκυλο, μαύρη ώρα που ερχόταν, θρασύμι και μια μύτη που όλο ροχαλίζει κι αυτή του τη φιλάει από πάνω και του λέει "μυτόγκα μου" κι αυτός όλο ρουθουνίζει λες κι έχει πρόκες και βότσαλα η μύτη του μέσα και τρογκαλίζουν, τρογκατρόγκ και δώστου τρογκατρόγκ ... έχει δε να με ξεσκονίσει κι εγώ δεν ξέρω από πότε και είμαι γεμάτο χνουδάκια και να πω την αμαρτία μου, έχω πεθυμήσει εκείνο το αγριόχερό της, που έβαζε τα δυό του δάχτυλα, το δείχτη και τον αντίχειρα, να διαλέξει το πράσινο συνδετηράκι που πήγαινε ωραία με τα χρώματα των χαρτιών που θα έστελνε στο λογιστή και δεν θα ξεχάσω το σημείωμα που επίσης έπιανε με το συνδετηράκι, Μανώλη ΜΟΥ εσώκλειστα θα βρεις τα λεφτά και Μανώλη ΜΟΥ και δώστου Μανώλη ΜΟΥ (άλλος κι εκείνος) ... όλοι ΜΟΥ της ήτανε, αλλά εμένα ποτέ δεν με είπε "Τετραντώ ΜΟΥ" ...

ω, τι τα θέτε, απλά ήθελα να πω στον κύριο από πάνω, πως η αφεντιά της ξεροφιλάει το βρωμόσκυλο συνέχεια και δεν τη νοιάζει ποιός και τι θα πει γι' αυτό, γιατί το βρωμόσκυλό της είναι το παληκάρι της και είναι πιο καθαρό απ' τον καθένα ...

ένα μπωλ με συνδετήρες θα μας κρίνει για τις σχέσεις μας;

αύριο αυτό το μπωλ θα εξαφανιστεί απ' το γραφείο μου για τα θάρρητα που πήρε ...

δεν θα απαντήσω επίσης στο θέμα του εκχυδαΪσμού του φόρουμ και των κακών παραδειγμάτων, προς αποφυγήν φαύλου κύκλου που καθόλου δεν είναι αυτού του νήματος ατμόσφαιρα, οπότε κάθε προσπάθεια εφεξής αναπάντητη θα μείνει ...

όμως επειδή θίχτηκαν λεπτά θέματα παρά το εδώ ανάλαφρο κλίμα, επιτρέψτε μου να πω ότι είμαι ακόμα υγιής μετά από πολλάάάά χρόνια συμβίωσης με σκύλους και γάτες ...

όχι τυχαία ...

όσοι το κάνουμε αυτό έχουμε τους τρόπους μας για όλα ... από σεβασμό στον εαυτό μας και τον συγκάτοικό μας, έχουμε κι εμείς τους κανόνες μας ... προϋποθέτει κόπο κι αγάπη, αλλά αξίζει και τα δυό μια τέτοια συνύπαρξη ...

και πράγματι ο κίνδυνος να πέσει ένα κομμάτι μάρμαρο από μια πολυκατοικία και να με σκοτώσει δεν έχει εκλείψει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα κυκλοφορήσω στα πεζοδρόμια της πόλης μου που βρίθει από πολυκατοικίες με μαρμάρινη επένδυση, όπως επίσης κι ο κίνδυνος να υποστώ κάποιο ατύχημα, ενώ ποδηλατώ δεν θα εκλείψει, αλλά αυτό δεν μ' εμποδίζει να ποδηλατώ ... στη ζωή υπάρχει και η βαθιά επιθυμία κι αγάπη ακόμα και για όσα ενέχουν κινδύνους ... και σημειωτέον απεχθάνομαι τον τζόγο ... αλλά ό,τι αγαπώ το υπερασπίζομαι με τον καλύτερο τρόπο, αλλιώς δεν το κάνω ...

για όλα εν ολίγοις υπάρχουν κανόνες και κάθε νουνεχής άνθρωπος που επιχειρεί, που δρα, που συνδέεται και δεν είναι κλεισμένος σε φιάλη με φορμόλη, σαν ιδανικό δείγμα ζωής, έχει τους τρόπους να ακολουθεί αυτούς τους κανόνες ...

και να είσαστε σίγουροι, πως αυτές οι κουβέντες εδώ ουδόλως φιλοδοξούν να συστήσουν πρότυπα ...

έπεα πτερόεντα είναι, αλλά και σκρίπτα που μάνεντ ... για όλους ... έχουν ελαφράδα αλλά και τη σοβαρότητα της έγγραφης καταγραφής ...

επίσης,

το παγκάκι αποφόρτισης που έχει εγκατασταθεί εδώ, αν αποδειχθεί αχρείαστο θα αποδομηθεί να είστε βέβαιοι, έχει συμβεί και στο παρελθόν αυτό ...

άντε και καλή καρδιά!

αν είσαι "ειδικός" της ψυχικής υγείας, δηλαδή ψυχίατρος ή ψυχολόγος ... κι αυτό για την ακαδημαϊκή κουβέντα, για να δω πώς ένας "ειδικός" έχει τόση ευκολία να καταφέρεται έτσι στους γύρω του ...

γιατί τώρα τι να απαντήσω, αν αποφαίνεσαι έτσι για κείμενα που έχουν σκοπό χαλάρωσης και είναι εν πολλοίς φιλοτεχνημένα γι' αυτό το σκοπό και φυσικά βασίζονται σε ερεθίσματα απ' την καθημερινότητα και φυσικά έχουν δοθεί κάπως αλλιώς απ' ό,τι ένα ειδησεογραφικό δελτίο ή ένα δελτίο καιρού ... σαν μια ιδιότυπη επιφυλλίδα, σαν μια ανοιχτή θεώρηση της ζωής ...

όπως βλέπεις εγώ η παραληρηματική και ψυχωτική έχω την ηρεμία να σε αντικρούω με βάσει το εκφραστικό ύφος παρ' ότι εσύ επιτίθεσαι με προσβλητικούς κατ' ευθείαν χαρακτηρισμούς...

δες το! απ' όσο ξέρω οι άνθρωποι της ψυχικής υγείας δουλεύουν πολύ με τον εαυτό τους πριν ασχοληθούν με τους άλλους ...

θα σου έλεγα να φροντίσεις να περνάς καλά! αυτό γλυκαίνει τις διαθέσεις σαν κι αυτές που έχεις ...

εγώ περνάω πολύ καλά παρά τις δυσκολίες που με βρίσκουν και την μοναχικότητά μου, πρόσεξε όχι μοναξιά, αλλά μοναχικότητα και φροντίζω να γεμίζω με αγάπη ό,τι καταπιάνομαι ... θέλω δε να πιστεύω πως αυτό το αισθάνονται οι γύρω μου, ελπίζω να το αισθάνονται ...

αν έχεις την καλοσύνη ή έστω ψήγματα καλοσύνης μην το συνεχίσουμε ... αν πάλι θες να τινάξεις τη λογική του νήματος στον αέρα, δεν είμαι εγώ αυτή που θα σε εμποδίσει, απλά γιατί δεν είναι ιδιοκτησία μου, μπορεί να το άνοιξα εγώ, αλλά το νήμα ανήκει σε όλους ... άρα δεν επιτίθεσαι σ' εμένα ουσιαστικά ... επιτίθεσαι και σε όσους διαβάζουν ή κι έχουν γράψει ...

Μ' αυτό το σχόλιο αποχαιρετώ αυτό το νήμα, ό,τι έγραψα το έγραψα με πολύ αγάπη και θέρμη ... δεν την έχω τώρα ... έχω μια αρχή στη ζωή μου ... ό,τι χαλάει δεν προσπαθώ να το φτιάξω, το αφήνω στην άνθιση και την φθορά του, γιατί όπως κι ο Μπρέχτ κάπου λέει

Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.

Δημοσιεύω αυτή την προσωπική φωτογραφία γιατί συμπυκνώνει αυτό που με έμαθε η οικογένειά μου να είμαι κι αυτό που βλέπετε στα γραφτά μου ...

εδώ έχει φωτογραφηθεί η πρώτη γενιά σκύλων που μεγάλωσε στα χέρια μου και παραδόθηκε σε οικογένειες για υιοθεσία ... είμαι 19 ετών ...

είμαστε στην αυλή μας στην Καλλιθέα ... με τα φυτά που περιποιούμασταν εγώ και η γιαγιά μου, η μάνα της μάνας μου, άρα κατανοείτε ίσως, πώς εμπλέκονται στις κουβέντες μου φυτά και ζώα πάντα ... απλά μεγάλωσα έτσι ... 

στην αγκαλιά μου έχω τα μωρά της Λούσης που είναι ξαπλωμένη δεξιά μου, με την κοιλίτσα και τα βυζάκια της ταλαιπωρημένα απ' τη γέννα και το βύζαγμα και του Αλέξη που στέκεται αριστερά μου και ήταν ο σύντροφός της, ο πατέρας... είναι τα πρώτα τους παιδιά και τα τελευταία ... αφού και τα δύο σκυλιά είχαν τραγική μοίρα λίγους μήνες μετά ...

βρίσκομαι σε βαθύ πένθος γι' αυτό και τα μαύρα ρούχα, είχε μόλις πεθάνει η γιαγιά, αρχές καλοκαιριού, με άσχημο τρόπο και η γέννα της Λούσης μας είχε δώσει μια καλή ανάσα αισιοδοξίας και παιχνιδιάρικης νότας, σ' ένα σπίτι που και η διαδικασία του θανάτου αλλά και η τελετή της κηδείας είχαν φορτίσει πολύ το χώρο, μια και τότε ακόμα οι νεκροί έφευγαν απ'τα σπίτια τους, αφού οι δικοί τους τους παράστεκαν κάπου ένα εικοσιτετράωρο, αφού μετά την κηδεία γευμάτιζαν το ψάρι σούπα, ως αργά το βράδυ κρατώντας συντροφιά στους πενθούντες, ναι έτσι γινόταν τότε ... πολύ βαριά ατμόσφαιρα κι όπως καταλαβαίνετε τέσσερα παιχνιδιάρικα κουτάβια ήταν ίαμα για μας.

Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς η Λούση δηλητηριάστηκε από γείτονα, ενώ λίγο μετά ο Αλέξης έφυγε απ' το σπίτι και δεν γύρισε ποτέ ... υποθέσαμε ότι κάπου σκοτώθηκε στην χειρότερη εκδοχή, ενώ στην καλύτερη άλλαξε οικογένεια, ίσως κάτω απ' το βάρος του θανάτου της κυράς του ... του πολύ μάλιστα άσχημου θανάτου της, γιατί ο κτηνίατρος δεν κατάφερε να τη σώσει και ξημερωθήκαμε να την παραστεκόμαστε να ξεψυχάει απ΄το φόλιασμα ...

Ας μου πει λοιπόν ο κάθε Πεταλιάρης πώς θα αγαπήσω εγώ τα σκυλιά μου, αν είμαι καθαρή, αν τα περιποιούμαι κι αν περιποιούμαι τον εαυτό μου και ένα σωρό υποθετικά που μου καταλόγισε και κανείς δεν τον αντέκρουσε (ευχαριστώ θερμά τους διαχειριστές για την ουδετερότητά τους), ο κάθε Πεταλιάρης που δεν με έχει συναντήσει ποτέ και πολύ περισσότερο αγνοεί τη ζωή μου, τους πόθους και το πώς αγαπώ ...

αυτός είναι ένας κόμπος που επιχειρούμε οι βιβλιοδέτες όταν ράβοντας τα τετράδια ενός βιβλίου ενώνουμε τα επί μέρους τμήματα των κλωστών... (να'σαι καλά Διδότου μου, σ' ευχαριστώ!) οι δε λεπτολόγοι κι επιδέξιοι βιβλιοδέτες προσέχουν οι κόμποι να γίνονται στη ράχη κι όχι μέσα στο βιβλίο και μάλιστα όχι όπου-όπου, αλλά ν' απορροφώνται πλάι στους σταθμούς του ραψίματος, όπου εκεί ασφαλίζονται καλύτερα κατά τη διαμόρφωση της ράχης ...

άκυρο ό,τι έγραψα ... δεν έχει νόημα ... τα πράγματα είναι απολύτως ασήμαντα ... η ζωή και οι σχέσεις είναι το σημαντικό ... όπου τις βρίσκεις, μένεις ... όπου δεν υπάρχουν, φεύγεις ...

καλό μας ξημέρωμα ...

 ... απλά έσβησα ένα κατεβατό επεξηγηματικό διαφόρων πραγμάτων, που μετά που το ξαναδιάβασα σιγουρεύτηκα πως κανέναν δεν θα ενδιέφερε ...

κοιμήθηκα ελάχιστα γιατί είχα πολλά γόνιμα να σκέφτομαι κι όσο κοιμήθηκα δεν θα το πιστέψετε, ονειρεύτηκα πως δούλευα ένα βιβλίο με σαφή χαρακτηριστικά κι έτσι ξύπνησα σε απόλυτο δημιουργικό οίστρο ...

προσπάθησα να πάω να κολυμπήσω και η προσπάθεια ναυάγησε γιατί πονάει πολύ το πόδι μου και η θάλασσα ήταν κάπως κυματώδης και η είσοδος κι έξοδος έχει πολύ άτσαλες πέτρες εκεί που πάω κι ομολογώ δείλιασα να μπω, μήπωςπαραπατήσω και πέσω και χτυπήσω πουθενά με τέτοιο ρεύμα που ήταν ορατό να υπάρχει, να σκεφτείτε ο κόσμος έκανε αεροθεραπεία, λίγοι κολυμπούσαν...

ποδηλάτησα όμως κατά βούληση κι ας έκανε μια περίεργη ζέστη, γιατί είχε θεϊκό φως και έναν αέρα ανακουφιστικό ... στην Καλλιθέα γίνονταν ιστιοπλοϊκοί αγώνες νέων μάλλον διεθνείς, στο Φλοίσβο περιποιήθηκα ένα γενναίο παγωτό και γυρνώντας τώρα άνοιξα πίνοντας κάμποσο νερό, να δω τι λένε οι φίλοι μου στο άλλο μετερίζι, αλλά κι εδώ, γιατί δεν κρύβω, πως όσον αφορά στα εδώ δυσάρεστα, σχημάτισα την αίσθηση πως η άποψη γύρω απ΄την παράνοιά μου θα είχε αρχίσει να με προβληματίζει, αν σωπαίνατε όλωσδιόλου όλοι...

δηλαδή ναι, κοιμήθηκα σκεφτόμενη πως δεν έχει κανένα νόημα να καταθέτω το ο,τιδήποτε πια εδώ ...

τώρα θέλω να πω πως μετά από τόσα χρόνια στην κοινότητα αυτή, κάποιοι με ξέρουν, όπως κι εγώ τους ξέρω, όχι με ανταλλαγή μηνυμάτων φυσικά...

το βασικό είναι πως δεν μισώ, γιατί τέτοια συναισθήματα με αρρωσταίνουν, ούτε τους εχθρούς μου δεν μισώ ... στη ζωή μου είχα ανθρώπους που μ' αγάπησαν πολύ κι άλλους που καθόλου ...

πάντα έφευγα όταν τα πράγματα δεν μου ταίριαζαν... εξέθετα τη διαφορετικότητά μου κι αν αυτό εκλαμβανόταν αρνητικά, εγώ μετά έφευγα ...

τι νόημα έχει; ποιόν να πείσεις και γιατί να τον πείσεις στο κάτω-κάτω της γραφής; δεν είμαστε το κέντρο της γης για να είμαστε πολύτιμοι για όλους ...

κι εν τω μεταξύ αν μπεις στη λογική να πείσεις κάποιον για το τι είσαι, έχει χαλάσει κάθε γοητεία στην επικοινωνία ... θεωρώ διαστροφικό να μην ταιριάζει κάποιος με κάποιους και να επιμένει, μετά από απανωτές αποτυχίες, να θέλει να τους στρέψει προς το μέρος του ή τ' ανάποδο ...

για λόγους καθαρά ψυχικής ισορροπίας κρατάμε όσους μας καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνουμε όπως λέει κι ο Ρίτσος, έτσι ευκολύνονται και τα ωραία έργα ...

"και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περσότερα..."

αυτά για τους ανθρώπους ...

για το σκύλο τώρα που φιλώ στο κούτελο κι αυτό βαριανασαίνει όλο απόλαυση, το κατατρεγμένο μου και πεταμένο μου ... ναι! ένας λόγος παραπάνω να τον κανακεύω ... το συζητούσαμε με τη γιατρό που τον θεραπεύει τον αρρωστούλη μου, πόσο κρατημένος κι επιφυλακτικός είναι ακόμα ... χιλιάδες αγκαλιές και χάδια θα του κάνω να γίνει ευτυχισμένο τόση πίστη κι αγάπη που μου δίνει, πολύτιμα και τα δυό στην δύσκολη φάση που περνώ καιρό τώρα ... η χαρά στο σπίτι μου ... είναι η μόνη σιγουριά που έχω όσο κι αν ακούγεται περίεργο ... ας μην ξεχνάμε πως ξήλωσα τα πάντα κι ακόμα δεν έχω φτιάξει την προσωπική μου ρουτίνα ... όχι γιατί είμαι τεμπέλα, αλλά γιατί υπάρχουν πολλά ζητήματα που παραμένουν αλλοτριωτικά, εκτός απ' ο,τιδήποτε άλλο ...

εγώ είμαι  εγώ λοιπόν κι εκείνος είναι ο Άραγκορν μου ...

έχω μια αδυναμία στα κέλτικα παραμύθια ... δεν έχω πολυβαθύνει δυστυχώς, σε τι έχω πολυβαθύνει δεν μπορώ να το πω ... πόσες ζωές να ήθελα να ζήσω επίσης δεν μπορώ να το πω ... ο χρόνος τρέχει απελπιστικά πολύ κι εγώ μολονότι μεγάλωσα πια, αντί να μειώνεται ο ρυθμός μου στα διάφορα έργα της ημέρας, αυξάνεται ... με διάφορες ευθύνες που δεν ήμουν εξοικειωμένη, γιατί η δουλειά ήταν μια υπόθεση απόλυτα ερωτική για μένα, δεν τη χόρταινα ...

είναι καιρός ωστόσο που  αυτές οι νέες άχαρες αλλά και γεμάτες σημαντική εμπειρία ευθύνες έχουν καταπιεί τη διάθεσή μου για ευθεία και καθαρή δημιουργικότητα...

το νήμα αυτό πενιχρά πασχίζει να φέρνει μια δροσερή νότα κι αν έγινε δυσάρεστη δεν ήταν ο στόχος τέτοιος... το νήμα αυτό είναι μια ξεκούραση για μένα κι ελπίζω, μια και πιστεύω στη μεταβίβαση των διαθέσεων, να υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που θα νιώσουν αυτή μου τη διάθεση ...

έτσι το ξεκίνησα ...

επίσης μ' αρέσει ο αυτοσαρκασμός και η τρυφερότητα στο σκύλο μου που είναι ο σταθερός μου σύντροφος, πολλές φορές έχει τρυφερό βρισίδι για μένα και γι' αυτόν ... κάνουμε αυτοσχέδιους καβγάδες κι ελπίζω, επειδή συνήθως γίνονται όσο μαγειρεύω στην κουζίνα, όσοι συγκάτοικοι μ' ακούνε, να γελάνε όπως εγώ ...

ο κανάγιας ξανθούλης είναι πάγια προσφώνηση ... και ναι, Παπί, σ' εσένα θυμίζει Μπλέηκ, εμένα θυμίζει Γκούφυ ή Ντισνεϋκαυγάδες ή κουκλοθέατρο Μπάρμπα Μητρούση, όπου κάποιος ρίχνει φάπα στον άλλον λέγοντάς του "πάρε κι αυτή Κανάγια, πάρε και την άλλη!"...

επίσης πρέπει να πω ότι τους συνδετήρες μου δεν τους έχω σε μπωλ,  το Τετραντώ είναι μια στιγμιαία φαντασίωση (ελπίζω να μην είναι κακό κι αυτό!)

τους έχω σε ένα περίτεχνο πήλινο κουτί που μου είχε φτιάξει φίλη κεραμίστρια πριν πολλά χρόνια κατά τη μαθητεία της και το'χω στο τραπέζι μου και λέω κάθε φορά που τ' ανοίγω "Θάλεια!, γειά σου Θαλίτσα" κι ας έχω χαθεί μαζί της όπως και με άπειρο κόσμο που ήρθα κοντά και χάθηκα, γιατί εγώ πληθωρική στις επαφές μου δεν μπορώ να είμαι και όλο ξεκαθαρίζει η ίδια η ζωή, ποιός και γιατί ανάλογα με το στάδιο που περνώ και τι μπορώ εγώ να δώσω και ν' ανεχτώ ...

πολλά είπα και δεν πολυπρέπει, το έκανα σαν απάντηση σε όσους έγραψαν όσα έγραψαν...

στην τελική αν το καλοσκεφτούμε κι ο Πεταλιάρης κάτι σχετικό με τον καιρό είπε σύμφωνα με τη δική του φιλοσοφία, άσχετα αν δεν συνάδει με τη δική μου ...

αυτά ξέρει αυτά λέει ο άνθρωπος ...

τώρα ποιός έχει μίσος και για ποιόν

και πώς το βγάζει

κι αυτό ας μας προβληματίσει πιό βαθιά κι όχι τόσο επιφανειακά ...

ευχαριστώ που ανατρέψατε συμπεράσματα χτεσινά, όσοι μπήκατε στον κόπο να το κάνετε ...

για να εξηγηθώ... δεν βλέπω τα σχόλιά σας σαν στήριξη έναντι κάποιου εχθρού ...

τα  βλέπω σαν σχολιασμό πάνω στην ουσία των λεγομένων ...

στο διάνθισμά του με γλυκές κουβέντες προς εμέ, αντιλαμβάνομαι την εκτίμηση που αλληλοτρέφουμε και τίποτε άλλο ... το ουσιώδες όμως είναι πως δεν επικυρώσατε με σιωπή όλες τις συκοφαντίες και κατηγόριες που δέχτηκα ...

ευχαριστώ θερμά ...

για τη φροντίδα της φωτογραφίας ... δεν πάσχισα καθόλου να την ομορφύνω, είναι κι αυτή

είναι πολύ κακοπαθημένες, τις είχε η μαμά μου στο σπίτι της, τραβηγμένες το '72, πένθος, πένθος και η πλατφόρμες πλατφόρμες, ήταν της μόδας τότε όπως και τώρα ... τα κοτσιδάκια έχουν για κοκαλάκια τα απόλυτα κλασσικά κόκκινα σκαθαράκια που έπιαναν με λαστιχάκι ... επίσης φανταστείτε ένα αδύνατο κορίτσι που ήμουνα και τα μαλλιά μου ήταν μια μάζα τριών και βάλε κεφαλιών...ένα κοτσιδάκι δικό μου ήταν τα κοτσιδάκια τριών κοριτσιών...ε, όταν έκανα μία κοτσίδα ήταν ανοικονόμητο πράγμα...

καμιά φορά συναντώ ανθρώπους από τότε και μου λένε βρε η κοτσίδα σου τότε ...

το συγκινητικό είναι οι τριανταφυλλιές στους τενεκέδες και στο δάπεδο από μωσαϊκό γιασεμάκια πεσμένα απ' το τεράστιο γιασεμί που είχαμε, είχαμε ένα τεράστιο γιασεμί, έναν τεράστιο κισσό μια μεγάλη κληματαριά και μια ακόμα μεγαλύτερη ελιά που κάναμε ελιές ...

νιώθω σαν να είμαι εκεί ... το νερό της βρύσης της αυλής ήταν πάντα κρυστάλλινο και η γεύση του ήταν αξεπέραστη ... ποτέ και πουθενά ξανά τέτοιο ωραίο νεράκι ... όπου κι αν έχω πάει ...

παρεμπιπτόντως πηγαίναμε κάθε μέρα στη θάλασσα και γυρνούσαμε και το πρώτο ξέβγαλμα γινόταν στην αυλή με το λάστιχο...ήταν υπέροχη αίσθηση μετά τα αλάτια, αλλά και τα υπολείμματα άμμου στα πόδια με τις σαγιονάρες, το κρύο νερό και καταβρέχαμε παντού και είχε μια ωραία δροσιά, ειδικά όταν βρέχαμε τον κισσό ...

όμως δεν χρειαζόταν να έχουμε πάει στη θάλασσα, με τις φιλενάδες μου φορούσαμε τα μαγιώ μας και κάναμε ψυχρολουσία όλες μαζί και πολλά γέλια και κραυγές και ουρλιαχτά απ' το σοκ του κρύου νερού στα ζεσταμένα σώματα ...

α, ναι και η κορομηλιά μας ήταν πολύ δημοφιλής στους πιτσιρίκους κλέφτες, η γιαγιά τους μάλωνε ότι θα τους πιάσει η κοιλιά τους, ειδικά όταν ακόμα τα κορόμηλα ήταν άγουρα ... σκαρφάλωναν τη μάντρα μας και τα κάγκελα για να τα κλέψουν κι αυτή τους φώναζε απ' το χωλ, γιατί είχαμε τα παραθυράκια της πόρτας ανοιχτά για να κάνει ρεύμα με τα παράθυρα της πόρτας της πίσω αυλής "βρε αφήστε τα να γίνουν και μετά κόψτε τα, θα σας πιάσει η κοιλιά σας"

το χωλ ήταν ένα μεγάλο μακρόστενο δωμάτιο που ένωνε τα ποδαράκια του Π που ήταν το σχήμα του σπιτιού ...είχε μια πόρτα μπρος και μια πόρτα πίσω... η εμπρός ήταν η είσοδος στο σπίτι και η πίσω η έξοδος στην πίσω αυλή ... άλλη βρύση εκεί, άλλα τσαλαβουτήματα και πλυσίματα των μαγιώ και των πετσετών ... άγιο καλοκαίρι ... και το βράδυ σινεμαδάκια συνεχώς, επίσης ή ποδαρόδρομοι ως το Φαληρικό Δέλτα όπου μουσικές υπέροχες απ' τα κέντρα διασκέδασης που ήταν εκεί και ψαροταβέρνες και υπέροχα πράγματα ως τις Τζιτζιφιές με τον κινηματογράφο του κ. Γκρέκα που μας είχε χαρίσει μια ζωγραφιά του σε μετάξι, ενός μωρού που το είχε εναποθέσει στη γη ένας γερανός ...πάνω σε σιέλ μετάξι όλο αυτό, το έχω στο μπάνιο μου και δεν πρόκειται να το αποχωριστώ ως να πεθάνω ...

εντάξει σας είπα το παραμυθάκι μου πάλι ...

μερσί Wicca ...

φίλοι, εγώ την αηδία που σκορπάει αυτός ο άνθρωπος εδώ δεν μπορώ να την ισορροπήσω...

αν μπορείτε εσείς έχει καλά ...σας ευχαριστώ πάντως...