Δεν χρειαστηκε κοπος..ενα απλο γκουγκλαρισμα μου εδωσε αυτο το αποτελεσμα του κυριου Παπατετοιου , οταν σκεφτηκα πως η royal oak εδω απλα επειδη ετσι γουσταρει καταθετει καποιες σκεψεις της και τι νοημα εχει η δικη μας κριτικη επι των σκεψεων αυτων..( αν το δουμε λιγο πιο ..ανοιχτα ας πουμε..αλλοιως θα μου πεις για το δικαιωμα στην κριτικη κλπ.κλπ.).
Βλεπω ομως πως ο κυριος Παπατετοιος καλα τα λεει , γιατι μαλλον ενοιωσες ο αμεσα θιγμενος και περασες στο επιπεδο του κρινομενου που χρειαζεται να αμυνθει ( απολογηθει ) για τις κρισεις του..
Οποτε ησυχασε ( γιαυτο αλλωστε ευχηθηκα καλο καλοκαιρι ) , μαλλον αυτη η ζεστη μας εχει εκνευρισει αρκετα σε συνδιασμο με οτι αλλο βιωνουμε ....
ΥΓ. Κιεγω μεχρι πριν καιρο ειχα σκυλακια τα οποια παντα ηταν απο τον δρομο και ποτε δεν τα κοιμιζα στο κρεβατι μου...αλλα αυτο και που το λεω δεν νομιζω πως αφορα κανεναν και πολυ περισσοτερο σαυτο το νημα της royal oak...( αν καταλαβαινεις τι θελω να πω..).
από πού έως πού ένα ζώο υπεισέρχεται στις ιδιαίτερες στιγμές μας σαν ανθρώπων ή όχι, εκεί πολλά θα είχα να πω...
να με υποχρεώνει κάποιος όμως να υποστώ τις φαντασιώσεις του, πως γλύφομαι με το σκύλο μου δηλαδή, είναι πολλαπλά αηδιαστικό και διαστροφικό θα έλεγα, γιατί ότι σκοπός του είναι να με γδάρει σαν προσωπικότητα αυτό κανείς σας δεν το βλέπει ...
ΞΕΡΕΙ αυτός πώς εγώ συνδέομαι με ανθρώπους και αποφαίνεται ότι οι σχέσεις μου με ανθρώπους είναι ανύπαρκτες και ότι όλη μου η ζωή είναι ένας σκύλος ... μάλιστα κάνει υπαινιγμούς για τον τρόπο που σωματικά επικοινωνώ με το σκύλο μου, για το αν κοιμάμαι μαζί του στο κρεβάτι μου, ευθέως λέει για την προσωπική μου υγιεινή πράγματα ανυπόστατα...
συγνώμη φίλοι όλο αυτό είναι απλά ένας χυδαίος εξευτελισμός της προσωπικότητάς μου και το σπουδαιότερο χωρίς να του δώσω κανένα μα κανένα δικαίωμα να το κάνει ...
λέει με ξέρει από μηνύματα, μηνύματα ελάχιστα στο πλαίσιο της κοσμιότητας, τον έχω αποκλεισμένο από το ταχυδρομείο μου λόγω παλαιότερης άθλιας συμπεριφοράς, γιατί η κοσμιότητα ελάχιστα κράτησε ... υπάρχει προϊστορία ... κι έκτοτε μέσα στο φόρουμ δεν του έχω απευθύνει ποτέ ξανά το λόγο ... ήρθε στο νήμα αυτό να κάνει τη δουλειά του με πρόφαση την τρυφερότητά μου στο σκύλο μου ...
δεν ήθελα να το αναφέρω, αλλά έτσι είναι ...
ας γίνει αυτό το νήμα από νήμα ελαφράδας το νήμα της διαστροφής του Πεταλιάρη ...
ούτε ένας απ' τους διαχειριστές δεν έχει την ευαισθησία να σταματήσει αυτό τον εξευτελισμό εκτός κι αν σκέφτονται πως δίκαια τον υφίσταμαι
κι αυτό με εντυπωσιάζει
Ροκαρόλα μου και Διδότου μου και Παπί μου και όλοι όσοι μιλήσατε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα,
το πάρτυ με κάθε είδους υπονοούμενα συνεχίζεται εις βάρος μου ... ό,τι κι αν γράψετε εσείς τίποτα δεν περιφρουρεί τις πραγματικές μου διαθέσεις και προθέσεις ...
πραγματικά δεν έχω κάτι άλλο να κάνω εδώ ... η ανενόχλητη και συνεχόμενη παρέμβασή του είναι πέρα απ' τη δική του πια δράση ...
με κάνει να σκέφτομαι που βρίσκομαι και γιατί ... με ποιούς συναναστρέφομαι και γιατί ...
χαιρετώ!
ακούστε, το διαδίκτυο είναι ένα ιερό εργαλείο, αλλά ταυτόχρονα μια υπόθεση με πολύ μα πολύ χώρο για απάνθρωπες συμπεριφορές ... ποτέ δεν έζησα μέσα του με τον τρόπο που ζουν οι χρήστες του ... προσπάθησα να φέρω την προσωπική σφραγίδα μου, μια σπιτίσια βρε αδερφέ ζεστασιά ...
Πεταλιάρη, μπορείς να κάτσεις στο πληκτρολόγιό σου ευτυχής και πλήρης που με διώχνεις, που μας έβαλες όλους σε μια δοκιμασία αντοχής των μεταξύ μας σχέσεων, ειδικά εμένα που είχα ένα σεβασμό στους ανθρώπους εδώ ... κατάφερες μια γερή ρήξη μέσα μου ... δεν είναι μόνο όσα μου καταλογίζεις με το διαστροφικό τρόπο που το κάνεις ... είναι πολλά περισσότερα ...
Πεταλιάρη ΝΙΚΗΣΕΣ! κι αυτό είναι ένα δείγμα του τι εννοείς εσύ λέγοντας ανθρώπινες σχέσεις ουσίας και τι εννοώ εγώ ...
Μα ο Πεταλιάρης αυτό προσπαθεί να κάνει. Να τραβήξει την προσοχή όλων με κάθε τρόπο, ξερνώντας χυδαιότητες και κακολογόντας όποιον βρει. Λίγο καιρό πριν έκανε το ίδιο πράγμα και για τον Άγι Κολυβά και ενίοτε έχει κάνει το ίδιο σε πολλούς άλλους με απώτερο στόχο όπως είπαμε να τραβήξει κάποια προσοχή στο ασήμαντο κατά τα άλλα άτομο του.
Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται σε αυτόν αλλά έγκειται σε εμάς τους υπόλοιπους είτε είμαστε είτε δεν είμαστε, κατά περίσταση, θύματα της συμπεριφοράς του και αυτό γιατί του κάνουμε το χατίρι και ασχολούμαστε μαζί του.
Αγνοήστε τον λοιπόν και αφήστε τον να λέει ότι του κατεβαίνει. Το κύρος στα λεγόμενα του καθενός έχει να κάνει με το πόσο σοβαρά θα τα πάρει αυτά τα λεγόμενα αυτός που τα ακούει ή τα διαβάζει. Όποιος του απαντάει σημαίνει ότι λαμβάνει υπόψιν του στα σοβαρά αυτά που λέει.
Είναι δυνατόν να καταδεχόμαστε να τον πάρουμε στα σοβαρά, να του απαντάμε ή και να στενοχωριόμαστε για τις χυδαιότητες που λέει ενάντια στον έναν ή στον άλλον κάθε φορά;
Royal συνέχισε εδώ το θέμα σου και αν ξανά μπει να γράψει οτιδήποτε ο Πεταλιάρης γράψε τον κανονικά στα παλιά σου υποδήματα και μην του απαντήσεις ξανά.
Το αυτό συνιστώ και στους υπόλοιπους, όπου μπει και όπου ξεκινήσει οποιοδήποτε άλλη συζήτηση. Μάλιστα θα πρότεινα να μποικοτάρετε και οποιοδήποτε θέμα έχει ανοίξει εδώ πέρα στο φόρουμ μέχρι να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη από την Royal για τις χυδαιότητες που αράδιασε εδώ εναντίον της.
Όποιος δεν έχει τρόπους δεν γίνεται να είναι μέλος σε καμία παρέα, κανονική ή ιντερνετική.
να σβηστούν οι χυδαιότητες που η κυρία αράδιασε. "Ο πίνακας δείχνει μιά μισοντυμένη ή μια ημίγυμνη"?! εγώ θεώρησα οτι οι λέξεις που χρησιμοποίησε, εκχυδαΐζουν την σχέση με τους πιό πιστούς μας σκύλους. Και επαναλαμβάνω, για να γίνει ειδική αναφορά και στους διαχειριστές ωστε να σβηστούν τα μειωτικά για τους ανθρώπους: δεν γράφεις "ξεροφιλάω", "το παλληκάρι μου" και άλλα σαχλά, σαλιάρικα, "οι άνθρωποι είναι πιό βρώμικοι" για να πολεμήσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορούν να νικηθούν οι άνθρωποι απο τα ζώα. Διδάσκονται μεν, αλλα αυτός τα εξημέρωσε. Μαζί πορεύτηκαν τόσους αιώνες.
Στην νοσηρή φαντασία της κυρίας υπήρχαν μηνύματα, αυτό είναι προσβλή για εμένα. Επιτέλους ας διαγραφτούν οι ανήθικες, μη κόσμιες αναφορές στα ζώα, που άλλωστε συνιστούν μιά ιδιαίτερη συμπεριφορά, που κανέναν άλλον δεν αφορούν παρά την ίδια.
Οι σκύλοι στις φωλιές τους, και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Επιτέλους, ας μπει μιά φωνή διαμαρτυρίας εδώ, και πλέον να βλέπουμε άνδρα να φιλάει ή να αγκαλιάζει μιά γυναίκα, και όχι να γεμίσουμε εικόνες και στιγμιότυπα τρυφεράδας τέτοιας που όλοι, μα όλοι να αγκαλιάζουμε και να φιλούμε πλέον ξηρά ή υγρά, αυτό έγκειται στην θέληση του καθ ενός και της κάθε μιάς. Είναι πρότυπα αυτά τώρα?! είμαι out που δεν φωτογραφίζω ή δεν περιγράφω αγκαλίτσες και φιλάκια με συμπαθή τετράποδα?! Όσοι έχουν σκύλο με καταλαβαίνουν. Να μην παρουσιάζουμε λοιπόν εδώ, το ανώμαλο ως ομαλό. Το εκκεντρικό ως must. Απλά είναι τα πράγματα, όποιος δεν καταλαβαίνει βλέπει απο άλλους κατόχους δεσποζόμενων ή αδέσποτων σκύλων
Και καπου εδω, θα ζητήσω κι εγώ διευκρινισεις (και επισης καπου εδώ, ο Πετρος δε θα ξαναγράψει καλή κουβέντα γιατι τον ζαλίσαμε!) Εεεε πως να το πω τωρα, αλλα... τα καλα τα λόγια ήταν για το didotou ή για μένα? Επειδη εγινε παράθεση η τριανταφυλλιά μου δηλαδη... Αν ηταν για μενα ευχαριστω!
Κατα τ αλλα, βελανιδια μου, θεωρω δεδομενο οτι...μόνος του τα λεει, μονος του τ ακουει, όπως κι όλα τα troll που εχουν εμφανιστει κατα καιρούς στο φορουμ, ή όσοι ψάχνονταν για καυγάδες... Μονο τον εαυτό του εκπροσωπει ο καθενας με το γραπτό του και μονο ο ίδιος χαρακτηριζεται και ολοι διαβαζουμε και κρινουμε, αλλά και, (εστω και πανω κατω, κι οσο ειναι δυνατον απο δω μεσα), μετά από τοσο καιρό γνωριζόμαστε... Ισως γι αυτό και η μη αντιδραση διαχειριστών και μη, που εσενα ως υπερευαισθητη σε πληγώνει... Στελνω φιλι διαδικτυακο, και να κατσεις εδω που καθεσαι, αντε!!
με τον Άγη μην λέμε τα ίδια, μου παρακράτησε nos πράγματα, παίζοντάς το τρελλίτσα μετά, (δεν ήξερα οτι τα ήθελες και λοιπά, μη παραδεκτά στην εμπορική πρακτική). Έχω τα παραστατικά ακόμα("δελτίο ποσοτικής παραλαβής")
Συνεπώς μην ψάχνεσαι για καυγάδες, αρκετά. Άλλωστε είδαμε και στο cyclist foroum πως σε αντιμετωπίζουν, εμείς σου μιλάμε πολιτισμένα. Εγώ δεν ψάχνω για πελάτες σε ποδηλατάδικο, αλλα προμηθευτές πραγματικούς και έντιμους. Αυτή είναι η ουσιαστική μας διαφορά
... τα καλα τα λόγια ήταν για το didotou ή για μένα? Επειδη εγινε παράθεση η τριανταφυλλιά μου δηλαδη...
Έτσι όπως τα έγραψα, τα έκανα κουλουβάχατα.
Ναι, το σχόλιο ήταν για σένα, ... το emoticon με το τριαντάφυλλο θεώρησα ότι θα ήταν πιο κατατοπιστικό... [.... δυσκολεύομαι .... ΑΚΟΜΑ, να στείλω τριαντάφυλλα / φιλιά / καρδούλες σε άτομα με ΧΥ χρωμοσώματα.... (για να είμαστε και PC, εεε?)]
αλλά έτσι όπως έθεσα την "απάντηση", μετά το σχόλιο του didotou..... άστα να πάνε....!!!!
Οπότε εκτός από γυαλιά θα χρειαστώ και μαθήματα χρήσης ΠιΣι.... Χχχχαχχα... (και πιθανόν και μαθήματα PC....)
.......
Όπως ίσως καταλάβατε, προσπαθώ να ελαφρύνω αρκετά το κλίμα, ... θεωρώ ανούσιο και άστοχο όλο αυτό.... ΕΝΤΕΛΩΣ όμως.
Προσωπικά, δεν θα χαλιόμουν... με την καμμία... αλλά αυτός είμαι εγώ και δεν περιμένω και από άλλους τέτοια αντιμετώπιση / τέτοια αντίδραση....
Αλλά, βρε παιδιά.... μιλάμε για το "ιντερνετ".... για ένα φόρουμ.... το κέφι μας, την πλάκα μας - και άντε που_και_που_κάτι_πιο_σοβαρό.....
Δεν νοίωθω ότι μειώνω, ή μειώνομαι, ή απειλούμαι, ή υποβιβάζομαι ή υποβιβάζω τον ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ εδώ μέσα στο φόρουμ. Είναι ένα ελληνικό φόρουμ, στο αχανές ιντερνετ.... και τίποτα παραπάνω.....
Οι προσωπικές σχέσεις, η επαφή, η συνομιλία, η συναναστροφή, ΕΚΕΙ ΕΞΩ, είναι κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.... σε μένα ήταν είναι και θα είναι πολύ ξεκάθαρο.....
Έλειψα για λίγο και ανακάλυψα ότι η ανάρτηση πήρε ένα δρόμο που μοιάζει με τίτλους που απέρριψε για τα έργα της η Όστιν. Πίκρα και Παρεμβατικότητα, Μίσος και Περιφρόνηση, Αηδεία και Απέχθεια, Καχυποψία και Κακεντρέχεια!
κρατάει το δρεπάνι του και το σέρνει στον κάμπο με τα ώριμα στάρια, τα θερισμένα λιχνίζει με το δικράνι του, ο άνεμος διαχωρίζει το στάχυ απ' το βαρύ καρπό, δένoνται τα στάχυα σε σωρούς κι ο βαρύς καρπός σωριάζεται στη γη, μεστός και μυρωδάτος ...
δεν ξέρω πόσες σταχομαζώχτρες έσμιξαν με τα ταίρια τους στη σκιά αυτών των σωρών, πόσες γέννησαν και βύζαξαν τα παιδιά τους εκεί ...
πόσοι καν ζωγράφοι απεικόνισαν αυτή την απόλυτη κι επάξια κορύφωση κι αποκομιδή των κόπων των πολλαπλών σταδίων δημιουργίας και των ρίσκων τους...
αυτά συλλογιέμαι μετά μια αργή και επίπονη περιπλάνηση στο κέντρο της πόλης, με τον άνεμο να απαλύνει κάθε σκέψη ...
τα τζιτζίκια να τραγουδούν τη ζέστη,
τον ερχομό,
τη σιωπή,
την απομόνωση,
αυτή την ακατάπαυστη αυτάρκεια, που μας κάνει απόλυτα βέβαιους για τις επιλογές μας ...
και τραγουδώ μαζί με τον Neil Young το τραγούδι του Αλωνάρη ...
καλό μήνα Αύγουστο!!! να μην ξεχάσουμε να μαζέψουμε και να φάμε άφθονα σύκα χωρίς παχιές μύγες όμως ...
συμβαίνει και στους καλύτερους να χάνουν τα λόγια τους, αλλά αμέσως τα διορθώνουν όλα
κοιτώντας τις επερχόμενες επίμονες θέρμες των 38 βαθμών, κάθομαι εν αναγνώσει ενός μυθιστορήματος των αρχών του 19ου αιώνα από έναν συγγραφέα άγνωστης βιογραφίας, το μόνο που ξέρουμε πως ήταν κι έγραφε στην ωραία Χαλκίδα, με θέμα έναν έρωτα αντάξιο του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας...
αλήθεια καλοκαίρι δεν αλληλοσφαγιάστηκαν οι Μοντέγοι κι οι Καπουλέτοι;
φοβερός ο παραληρηματικός μονόλογος του Μερκούτιου πριν τον πετσοκόψει ο σιχαμερός Τυβάλτος! έχει στήσει μια ωραία σκηνή στην ταινία του ο Τζεφιρέλι ...
κι έχω την εύλογη απορία ... τι απόγινε ο Στέλιος Βάσκος;;;
Ζήτω ο παραληρηματικός λόγος. Ζήτω ο λόγος που σφηνάρει την οργιάζουσα ποιητική φαντασία στην ωμή πραγματικότητα ... προσκυνώ αφέντη Σαίξπηρ!!!
τι είναι η φωνή; ένας άνεμος που βγαίνει απ' τα στήθια κι εκεί στο λαιμό και το στόμα γίνεται τραγούδι ...
η καλύτερη ώρα να ποτίζει κάποιος τα λουλούδια του ...
η καλύτερη ώρα να ποδηλατεί στους άδειους δρόμους με τον άνεμο να έχει καταλαγιάσει και τη θερμοκρασία να κάνει κράτει ως την ανατολή ...
4 η ώρα...
εγώ κι ο bp μάλλον κοιμηθήκαμε αρκετά ή δεν κοιμηθήκαμε ...
παίζω το παιχνίδι που ανοίγουμε τυχαία μια σελίδα σ' ένα τηλεφωνικό κατάλογο ...
παλιά τον καιρό των τηλεφώνων ως των μόνων επικοινωνιακών μέσων με ανωνυμία, καλούσαμε το τηλέφωνο που πέφταμε πάνω του τυχαία κι ακούγαμε τις φωνές που απαντούσαν εκνευρισμένες που κανείς δεν τους μιλούσε ... αυτό το κάνανε όλοι προς όλους ...
όχι δεν παίρνω κανέναν καλό άνθρωπο τηλέφωνο τώρα πια, βλακείες θα κάνουμε; αυτό που κάνω τώρα είναι να εντοπίσω το ονοματεπώνυμο και τον αριθμό τηλεφώνου, να τα αθροίσω και να βρώ τον τυχερό αριθμό της μέρας, να αγοράσω ένα λαχείο και με το κέρδος απ' το λαχείο να ταξιδέψω στο Θιβέτ, να ενταχθώ για ένα διάστημα σε ένα τάγμα μοναχών, να εξαγνίσω το σώμα και το πνεύμα μου, να αποκτήσω την ψυχολογία του ευγενούς ζεν ... και μετά να γυρίσω πίσω με ξυρισμένο κεφάλι και βλέμμα γαλήνιο ...
το άλλο παιχνίδι είναι να ανοίγεις τυχαία μια σελίδα σ' ένα παχύ μυθιστόρημα ... απόψε αυτό έκανα καναδυό φορές ...
συστηματικά έπεσα σε ασυμετρία χώρου και χρόνου κι έκλεισα το βιβλίο γιατί ήξερα το τοπίο πάνω κάτω ...
στις έξι, δηλαδή σε λίγο θα χαράξει, εκεί περιμένω τον Κύριο Ύπνο που θα μπει μέσα ξυνισμένος και θα θέλει κατάλυμα κι εγώ δεν ξέρω μ' αυτόν τον ακοινώνητο ...
να του το δώσω ή να κατηφορήσω προς τη θάλασσα με τον Καρβουνιάρη;
Jules et Jim (1962), η ωραία ταινία του Francois Truffaut, στα περβόλια και τους ανθισμένους κήπους του "Σταύρος Νιάρχος", μια ψάθα για να κάτσει κανείς κάτω, το ρόφημά του υποθέτω κι εκεί κατά τις 9.00μμ αύριο θα δούμε την Jeanne Moreau να μας τραγουδάει συν τοις άλλοις και το αγαπημένο Le tourbillon de la vie ...
φορούσε δαχτυλίδια σε κάθε δάχτυλο
τόνους βραχιόλια στους καρπούς της
κι έπειτα τραγουδούσε με μια φωνή
που με μάγεψε αμέσως
είχε μάτια, μάτια σαν οπάλι
που με τράβηξαν, με τράβηξαν
το οβάλ του χλωμού της προσώπου
μιας μοιραίας γυναίκας, που ήταν μοιραία για μένα
συναντηθήκαμε, αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον
χάσαμε και ξαναχάσαμε ο ένας το βλέμμα του άλλου
ξανασυναντηθήκαμε, ο ένας στη θέρμη του άλλου
μετά χωρίσαμε
ο καθένας μας χάθηκε
στη δίνη της ζωής
την είδα κάποιο βράδυ, ωχ, ωχ, ωχ!
την αναγνώρισα στον ήχο των πάντζο
αυτό το παράξενο μειδίαμα που τόσο μ' επηρέαζε
η φωνή της τόσο ακαταμάχητη, το χλωμό της πρόσωπο
με συγκίνησαν όσο ποτέ
μέθυσα ακούγοντάς την
το οινόπνευμα σε κάνει να ξεχνάς το χρόνο
ξύπνησα κι αισθανόμουν φιλιά στο φλεγόμενο μέτωπό μου
συναντηθήκαμε, αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον
χάσαμε και ξαναχάσαμε ο ένας το βλέμμα του άλλου
ξανασυναντηθήκαμε, ο ένας στη θέρμη του άλλου
μετά χωρίσαμε
ο καθένας μας χάθηκε
στη δίνη της ζωής
την είδα ξανά ένα βράδυ, αχ!
έπεσε πάλι στην αγκαλιά μου
αφού συναντηθήκαμε, αφού αναγνωριστήκαμε
γιατί να χάσουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου ξανά και ξανά;
ανοίγω το εργαλείο (αλήθεια τι κάναμε όταν δεν τα είχαμε; έχω ξεχάσει) κι εκτός του ότι πέφτω σ' ένα τραγούδι εκεί στο νήμα του bp με την αβυσσαλέα φωνή του Ψαραντώνη και με κάτι κρητικούς στίχους...ο Θεός να σε φυλάει ...
αλήθεια αυτός ο λαός είναι τρομακτικά ακριβολόγος κι έχει μια μανία να φοράει την πιο αρμόζουσα μουσική στον ακριβολόγο κι αισθαντικό του λόγο, που εγώ όσο σκληρός κι αν φαίνεται, σε άλλες του εκδηλώσεις, απλά γονατίζω ταπεινή, μα εντελώς ταπεινή και ναι αυτό το τραγούδι μου'κοψε τα γόνατα...είναι απ' αυτά που δεν το ξαναβάζεις για να συνέλθεις πρώτα και μετά να το ξανακούσεις μήπως και δεν κόψεις τις φλέβες σου από ένταση...
απ' την άλλη όμως συλλογιέμαι πως κανείς δεν είναι μόνος του σ' ό,τι του συμβαίνει κι όταν ένα τραγούδι μας το θυμίζει, ε, κάπως μαλακώνει ό,τι κι αν συμβαίνει ...
επίσης βλέπω και την ημερομηνία στο εργαλείο και παγώνω...Θεέ μου αυτή η ζωή μας πως τρέχει τόσο ραγδαία... πότε ήταν πρωτομηνιά και πότε έγινε 11 του μήνα δηλαδή σε τέσσερις μερούλες είμαστε στα μισά του κι εν τω μεταξύ σήμερα Παρασκευή, πάει κι αυτή η βδομάδα ... ύποφέρω με τα σαββατοκύριακα ... θέλω όλες οι μέρες να είναι Δευτέρες κι όλες οι μέρες πρωινά χαράματα ... όλες οι ελπίδες μου εκεί είναι εναποθεμένες (καλά το λέω άραγε εγώ με την μπάσταρδη γλώσσα;)
oh, what next? what next? next! next! next!!!
και κοιτώ το ημερολόγιό μου που δεν έχω και βλέπω πως πέρσι τέτοιο καιρό είχα κάνει κάποια μπάνια που φέτο χλωμό είναι αν θα τα κάνω και να ο πανικός
εν τω μεταξύ αυτό το επίμονο 38άρι κι έρχεται και νοτιάς τις επόμενες μέρες, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ απ' την κορυφή ως τα νύχια νιώθω, σαν κάποιος να με αλείφει με αναμμένα κάρβουνα και καθώς βάζω το AC με φειδώ ομολογώ, γιατί μου πιπερώνει άσχημα το άνω αναπνευστικό, δώστου και ζω μια ανισορροπία που θα τσάκιζε και τον πιο υπομονετικό άνθρωπο, όπως η αφεντιά μου ...
να πω για τον ασφένδαμο, το περίεργο αυτό δέντρο, κάτι ανάμεσα σε πλάτανο και βελανιδιά, με τον παράξενο σκληρό καρπό πο'χει φτερά τ' αγγέλου και τα φυλλούδια του είναι το σύμβολο στη σημαία του Καναδά ...
στο χωριό της Ανδριώτισσας νόνας μου, γιατί εγώ είμαι και Κεφαλονίτισσα απ' τον πατέρα μου κι Ανδριώτισσα απ' τη μάνα μου και η μια νόνα ήταν καλύτερη απ' την άλλη (ιστοριούλα έρχεται βιωματική) ... στο χωριό της λοιπόν ένα γερακοβούνι είναι στα 650μ υψόμετρο, η θάλασσα δεν φαίνεται ούτε με το κυάλι, μόνο γκρεμοί, που οι άνθρωποι μεσα στους αιώνες τιθάσευσαν κι έφτιαξαν τα χωράφια και τα πανέμορφα σπίτια τους και όμορφες ρεματιές είχε στα χαμηλά με βότανα και ομορφιά απαράμιλη, όπου φτιάξανε τους μύλους που άλεθαν το κριθάρι τους παρακαλώ κι όχι το σιτάρι τους
σ' αυτό το χωριό λοιπόν το σπίτι το πατρικό της γιαγιάς, όπως όλα τα σπίτια είχε εμασιές* γύρω-γύρω, κάπου τέσσερις πάνω και κάτω και δυό αριστερά, όπου φύτευαν τα άμεσης χρήσης χρειαζούμενα ... σ' αυτές όμως κανείς δεν πείραζε την διαχρονική χλωρίδα που ήταν πουρνάρια κι ασφένδαμοι κυρίως...
οι επάνω τέσσερις εμασιές λοιπόν στο πατρικό της γιαγιάς (το οποίο έζησα κι εγώ ως παιδάκι στα χέρια θείων απ' την οικογένεια της μεγάλης αδελφής της που είχε πεθάνει και είχε αφήσει τρία παιδιά ορφανά), ήταν γεμάτο ασφένδαμους ... και κατά την ντόπια συνήθεια να δίνουν ονομασίες κατά βούληση στις διάφορες ομάδες των χωραφιών τους, αυτή η ομάδα λεγόταν "το Ασφεντάμ" σε αντίστιξη με τα δυό πλαϊνά αριστερά που λέγονταν "το Καμπί", ο μικρός κάμπος δηλαδή ... μακρυγορώ αλλά μνήμη είναι αυτή, άντε να την τιθασεύσεις ...
και στην ουσία λοιπόν! πάνω απ' τ' Ασφεντάμ ήταν το νεκροταφείο του χωριού (κατά την ντόπια ονομασία "Το ταφείο") ... για να πάει κανείς εκεί είχε να διαλέξει είτε το μονοπάτι με τα στενά σκαλοπάτια πάνω απ' την εκκλησία, είτε τη διαδρομή μέσω των χωραφιών του Ασφενταμιού ...
η γυναίκα του αδελφού της γιαγιάς πέθανε στις αρχές του 80 ... είναι η μόνη κηδεία που ταξίδεψα για να παρευρεθώ και μάλιστα με τον κατοπινό άντρα μου, ο οποίος καθώς ψηλός και γεροδεμένος έβαλε γερό ώμο να μεταφερθεί η θεία, που ήταν κι αυτή ψηλή κι ευμεγέθης, μέσα στο κατακαλόκαιρο, αυτή την άβολη διαδρομή ... δεν θα το ξεχάσω ποτέ ... η κηδεία της θείας Μαρίας ... μέσα απ' τους ασφένδαμους που κατά κανόνα η μόνη εμπειρία που είχα ως τότε ήταν οτι στη σκιά τους, στα χωράφια δηλαδή, στηνόταν και το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, μετά τη λειτουργία, που ήταν δίπλα ακριβώς στο Καμπί, με φαγητά και κρασιά και βιολιά κα λαούτα κι εμείς καθόμασταν άβολα πάνω στα φύλλα και τους καρπούς των ασφενδάμων ...
ιστορικά η γιαγιά είχε να λέει, πως κάθε Αγίας Παρασκευής, για χάρη του αδελφού της που έπαιζε θεϊκό βιολί και τραγουδούσε εξ ίσου θεϊκά στα 17 του χρόνια, η προγιαγιά έστηνε τριών μερών πανηγύρι στο σπίτι τους κι ερχόντουσαν από παντού, για ν' ακούσουν το θείο Κωσταντή, που για ν' αντέχει το ξενύχτι όλο το τριήμερο η προγιαγιά τον τάιζε λουλουμάκια ...
Αυτά απ' αφορμή τον Ασφένδαμο ... πολλά αλλά χαμένα στο χρόνο κι όμορφα να τα σκέφτεται κανείς ...
*εμασιές: αλλιώς και κατά την τοπική ονομασία οι πεζούλες στις πλαγιές των βουνών, που στερεώνονται όπως και τα διακριτικά χωρίσματα της γης με ξερολιθιές, οριζόντια στιβαγμένες με μεγάλη τέχνη, αφού τίποτα ο χρόνος κι οι καιροί δεν έχουν χαλάσει, παρ' εκτός η φριχτή χέρα του ανθρώπου
η κοινωνικότητα του θαλάσσιου μπάνιου είναι ορισμένες φορές ενοχλητική, αλλά κι άλλες είναι σπουδαία...
δεν είμαι σνομπ, αλλά η αισθητική μ' ενδιαφέρει ... δεν μπορώ τα ραδιοφωνάκια που παίζουν στεντόρια μουσικές διάφορες, επίσης δεν αντέχω τα φασαριόζικα παιχνίδια που σε γεμίζουν νερά ή άμμο κι αυτά όμως όχι γενικά, αλλά στις ειδικές συνθήκες μιας λαϊκής παραλίας με αρκετό κόσμο, όπου ο ένας αναπόφευκτα δίπλα στον άλλο...επίσης με ανατριχιάζει, φαντάζομαι και τα ψάρια το ίδιο, όταν κολυμπάει, τρόπος του λέγειν, ο κόσμος φορώντας όλο το αντιηλιακό που υπάρχει σ' ένα σωληνάριο ...
τώρα κι εγώ μη θαρρείτε πως είμαι κανονική... η lyhadj δίκαια μου έχει δώσει τον τίτλο η "Β. με τα μπουκαλάκια της", γιατί ας πούμε για να καταλάβετε, αν κολυμπώ σερί κάπου 45 με 50 λεπτά, μετά δεν κάθομαι καθόλου στην παραλία... μαζεύω τα υπάρχοντά μου και φεύγω τρέχοντας...
ΟΜΩΣ μου παίρνει η τουαλέτα, απρέ το μπάνιο, γύρω στη μισή ώρα (ντρέπομαι να πω 40 λεπτά), για να ξεπλυθώ, να πασπαλιστώ με προστατευτικό κλειό για τον ήλιο (για λόγους υγείας εγώ κι ο ήλιος πρέπει να είμαστε στα μαχαίρια), μετά τα πολλά καβαλάω το όχημα και φεύγω ... ετοιμοπολεμότατη και για τον ήλιο και για τη ζέστη και για τον ιδρώτα ...
εκεί λοιπόν που κάνω όλα αυτά μια απ' αυτές τις μέρες, να' σου η κ. Ξ. από την Καρδίτσα (καταγωγή, αλλά Αθηναία παλαιόθεν, κομμώτρια, στα εβδομήντα κάτι της), έρχεται λοιπόν και κάθεται όση ώρα εγώ κάνω τα διάφορά μου κι έχει ένα βλέμμα σαν τη μάνα μου, όταν με επιθεωρεί, αν είμαι "καλοβαλμένη" κι αν δεν είμαι αρχίζει τον αναβαλλόμενο και τις διαταγές κι αρχίζει όμως η κ. Ξ., προς έκπληξή μου, όχι καλοπιστικού είδους κουβέντα, αλλά μια κουβέντα τρελή, περί ποδηλάτου!
κι αν θα μπορούσε να μάθει ισορροπία και πόσο θα ήθελε και τα τοιαύτα θερμά και μαχητικά, όσο δεν παίρνει, παρά τα άρρωστα γόνατά της, που μου έδειξε ενδελεχώς, αλλά όταν της είπα για την γνωστή μας υπέργηρη κυρία Σ. με την κούρσα, που παρεμπιπτόντως την είδα πρόσφατα να ανεβαίνει με το κουρσί της το δρόμο μου, της είπα ότι ποδηλατεί ως το Φλοίσβο και κολυμπάει και γυρίζει και μου είπε πως κι αυτή είναι χειμερινή κολυμβήτρια και πως δεν το βάζει κάτω και διάφορα ηρωικά, που διόλου δεν αμφισβήτησα, γιατί μόνο να βλέπατε τα γαλανά της μάτια τι είδους έκφραση είχαν ... το παγερό αγέρωχο ...
πάει αυτή όμως!
και πάμε σήμερα στην άλλη ... σαφώς αλβανή, κάποιας ηλικίας, κοντή, παχιούλα, λαϊκή φυσιογνωμία, αλλά δεν σας λέω την έκφραση ... μόλις μπήκα μέσα στο τραίνο, με ρωτάει δείχνοντας με το βλέμμα τον Καρβουνιάρη, "εσύ κάνεις;" αυτή ήταν μ' ένα μάουνταιν καραμπινάτο, μάρκας μ' έκαψες, κάτι ροδάκλες, ένας σκελετούδαρος, ένα βαρύ κι ασήκωτο πράμα και το χειρότερο μέγεθος πολύ μεγαλύτερο του σωματότυπού της, φως φανάρι...
της λέω "γιατί μη μου πεις ότι εσύ δεν κάνεις!" δείχνοντάς της το τρακτέρ ... μου λέει σεμνότατα "ναιαιαι!" και κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε με νόημα, φάτσα αγρότισσας ηπειρώτισσας δεκαετίας του 60 ...
της λέω, "δεν σε κουράζει τέτοιο βαρύ ποδήλατο;" μου λέει, "με σκοτώνει! αλλά μου έχουν κλέψει οκτώ (και δείχει με τα δάχτυλα τον αριθμό) και το ανεβάζω στον τρίτο με το ασανσέρ " της λέω, "πάρε καλή μου ένα ελαφρύ να ηρεμήσεις", λέει, "έτσι λες;" , της λέω "δεν το συζητώ, θα βρεις την υγειά σου!!!" ...
αυτά ανταλλάξαμε σε απόσταση μιας στάσης που βρεθήκαμε κι ανταμώσαμε στο πίσω βαγόνι του ΗΣΑΠ ...
τρελαίνομαι για γυναίκες απρόβλεπτες, που οι άλλοι τις θέλουν έτσι κι αυτές όμως είναι 180 μοίρες αλλιώς ... μέσα σε τρεις μέρες έπεσα πάνω σε τρεις ... το βρίσκω ιδιαίτερα αισιόδοξο ή μάλλον θέλω να το σκεφτώ καλύτερα, γιατί οι ηλικίες τους δεν ήταν καθόλου νεανικές και είχαν η καθεμιά και την ιστορία τους ...
άφησα την τρίτη για επιστέγασμα της "αναφοράς" μου στο ανθεκτικό είδος μου ...
κολυμπώ σαν σμέρνα πέρα δώθε κι έξαφνα με πλησιάζει μια κυρία κι αυτή κάποιας ηλικίας, "ωραία μέρα", μου λέει, "πολύ" της λέω μονολεκτικά, συνεχίζει "εμένα με φέρνει ο γιός μου κάθε μέρα" και δείχνει μια συντροφιά που παρεμπιπτόντως όταν έδενα τον Καρβουνιάρη, με κοιτούσαν με περιέργεια και το γνωστό χαζό, αμήχανο μειδίαμα ... και έστρεψα κατ' ευθείαν κι εγώ το βλέμμα μου σαν να ήταν το κενό κάπου όλοι αυτοί ...
ΑΛΛΑ, ένας απ' αυτούς, καθώς μου έδειξε ήταν ο γιός. Ετών 35, ο οποίος ηγείτο σοβαρότατης αντροσυζήτησης περί μίνι φούστας ή όχι ... (σντουπ!)
κι ακούω θέλοντας και μη την βαθύτερη ιστορία, που όλο καμάρι μου εξιστόρησε εν συντομία εντός του νερού κι έχοντάς με διακόψει απ' το κολύμπι και ν' αρχίσω και να κρυώνω ...
μένει έγκυος, χάνει το παιδί από κακή συμπεριφορά του συζύγου, βιοτέχνης, "είχαμε καλή δουλειά και πολλές εργάτριες (αυτό ειπώθηκε όχι απλά με νόημα αλλά κι ευθαρσώς), που ήταν ένας σιχαμένος προδότης και άστατος σύντροφος (και δεν τον χώρισε, απλά περίμενε να πεθάνει και πέθανε!!!)
χάνοντας το παιδί, του λέει, "θέλω τη συγκατάθεσή σου, να υιοθετήσω ένα αγόρι, αφού αγόρι ήταν το παιδί που χάθηκε", της τη δίνει και ως είπε "να τώρα ο λεβέντης μου!!!" αυτός που τον είχε υιοθετήσει από μωρό ...
κουρασμένη είμαι αλλά δεν άντεξα να μην τα γράψω αυτά εδώ
παρεμπιπτόντως με έχει σκοτώσει ο κόντρα αέρας στο ανέβασμα για να πάρω το μετρό (αιθεροβάμωνα μιλώ για τον άθλιο παράδρομο της Βουλιαγμένης) ... με βιτσίζει, πάει να με ρίξει, αλλά κι εγώ κεφαλονίτικο πείσμα ...
Χαχα..σε διαβαζω καθισμενος στον ισκιο ενος δεντρου διπλα στην θαλασσα καπου στο Θυμαρι..ξεκινησα απο το πρωι με σκοπο να κοιμηθω αποψε σε καποια παραλια..πληρης φορτος με ψυγιακι νερα τοστακια κατι ροδακινα που πηρα απρην Αναβυσσο και καφε και σεικερ μεταλικο με παγακια που ακομη δεν εχουν λειωσει..απελπισια πρωτη..ο απειρος κοσμος στις παραλιες οπου ολοι καθονται στις ξαπλωστρες και σε οτι δεντρακι με ισκιο υπαρχει εχουν απο κατω τα πολυτιμα τους αυτοκινητα να μην παθουν καμμια ηλιαση τα καημενα..
Απελπισια δευτερη..ο αερας..δυο φορες μου εριξε το ποδηλατο κατω και κινδυνεψα πραγματικα να περασω το κομματι του Χαρακα ως Λεγρενα..ευτυχως βρηκα αυτον τον ισκιο οπου καποιος εχει κτισει ενα πεζουλι γυρω απο το δεντρο και εχει στησει και μια κατασκευη τραπεζι μπροστα οποτε θα μεινω εδω μεχρι να πεσει ο αερας..
αιθεροβάμωνα, εκεί που κάθεσαι άκου αυτόν το ωραίο τραγουδιστή απ' τη Λέσβο που τραγουδάει το "αν πεθάνω στο καράβι" το κανονικό κι όχι το ρεμπέτικο, το μικρασιάτικο ... το μελέτησα σήμερα και το τραγουδούσα κολυμπώντας γιατί είχε πληθώρα ψαράκια που μας δάγκωναν τα ποδάρια ...
δεν θα πω για την έκλειψή του λέξη, τώρα εξ άλλου είναι στη χάση του ... θα πω όμως πως οι γάμοι των γαϊδάρων τέλειωσαν, κράτησαν κάτι μέρες είναι η αλήθεια (για όσους απορούν τι τσαμπουνάω - τσαμπούνα, όργανο, με ασκό και ράμφος, κάτι όπως οι γκάιντες στη Θράκη, ε, αυτό είναι στα νησιά - επί μέρες κολυμπώ και το φεγγάρι μισερό κρέμεται από πάνω μου μαζί με τον κυρ Ήλιο δίπλα δίπλα κι όπως λέει κι ο σοφός λαός, "ήλιος και φεγγάρι, παντρεύονται οι γαΪδάροι"; κάπως έτσι λοιπόν ... τέλειωσαν και οι γάμοι των γαϊδάρων ...
καλοκαίρι!!! πού πας καλό μου;;;
με τέτοια ζέστη παρηγοριόμαστε χωρίς αγκαλιά ...
έτσι και πιάσουν τα κρύα, τι θα κάνουμε;;; τι;;; ξέρετε "κρύο, καιρός για δύο";
όλο αυτό το διάστημα που κατάφερα να κολυμπώ σχεδόν κάθε μέρα, σαν στα παιδικά μου χρόνια, άτυπες διακοπές στην πόλη και τις παραλίες της, πολλά όμορφα κι άσχημα βιώνω ... όμως σήμερα η φύση με φίλεψε με ένα σπάνιό της δώρο για μια παραλία με κάμποσο κόσμο σαν κι αυτή που πάω ...
οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά ιδανικές για να συμβεί ό,τι συνέβη ... αφού η ακτή αυτή λόγω των καιρικών συνθηκών έχει μια καθαρότητα απολαυστική ... τα βράχια της είναι γεμάτα ακμαίους αχινούς, ένα μικρό ανέσυρε έναν ζωντανό αστερία κι όλοι του είπαμε ρίξ'το πίσω το σπάνιο πια είδος στις ακτές αυτές ...
ωραία!!!
στ' ανοιχτά ο Σαρωνικός είναι ήπια θυμωμένος αυτές τις μέρες, το νερό σε μια κατάσταση σπουμάντε όπως το λέω εγώ ...αλλά η ακτή με μια βιμπράτο ταραχή στην επιφάνεια, ενώ η πυκνότητα του νερού ιδιαίτερα αυξημένη, η διαφάνειά του εκπληκτική, και μια άνωση υπέροχη ...
σήμερα για να'μαι ειλικρινής έπαψα να κοιτώ το ρολόι και είπα, δεν βαριέσαι, όταν σε πονέσει το σώμα σου φεύγεις ... κι αν κάνει ζέστη στο δρόμο, δε βαριέσαι, τόσα μαλλιά, τα ξαπλώνεις βρεγμένα στην πλάτη και δροσίζεσαι σ' όλο το δρόμο ...
κι εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά, ξάφνου στον αφρό σκάει ένα κεφαλάκι, μετά ένας καμπυλωτός μακρύς λαιμός, ένα ράμφος κιτρινοπερίεργο και μακρύ, αλλά φίλοι, δυο ματάκια πονηροεπιθετικά και μαγευτικά ... μετά βγαίνει όλο το σώμα, αρκετά μεγάλο ... κι εκεί τρελαίνομαι κι ακινητοποιούμαι, υποτίθεται να μην το τρομάξω αυτό το θαύμα της φύσης ... τα παιδάκια άρχισαν τις φωνές, "μια πάπια! μια πάπια!" ...
όχι παιδιά! όχι παιδιά!
ΕΝΑΣ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΣ!
ΕΝΑΣ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΣ!
ήταν ένας υπέροχος κι άφοβος και εξοικειωμένος με την παρουσία του κόσμου κορμοράνος, που όση ώρα κολύμπησα ερχόταν σχεδόν δίπλα μου στ' ανοιχτά και έκανε γερά μακροβούτια και αργούσε να βγεί κι έβαζα στοίχημα πού θα βγει κι αυτός έβγαινε αλλού και μακρύτερα και δώστου πάλι το ίδιο, συνέχεια, ξανά και ξανά ...
άρχισα να του μιλώ τρυφερά και το κεφαλάκι με τα αγριωπά ματάκια με κοιτούσε και δεν έφευγε παρά τσαλαβούταγε και ναι σήμερα δεν μας δαγκώνανε τα ψαράκια ...
ήταν κι ένας τερατώδης γλάρος και νομίζω κάνανε και οι δυο γερό τσιμπούσι ...
ένας υπέροχος κωμικός που ήρθε η στιγμή και μας άφησε αλλά και τι μας έχει αφήσει για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ ... ναι, ξέρω μια κοινοτυπία μόλις έγραψα ... είμαι ανίκανη να πω κάτι γι' αυτόν που μ' έχει κάνει να γελώ από μικρό παιδί, ειδικά με δυο οριακές στιγμές που ήμουνα σε δύσκολη θέση και ανακάλεσα ταινίες του, για να μετατρέψω το σκηνικό σε γελοτοθεραπεία ...
το 1994, κάνω την πρώτη εγχείρηση δεν θα πω την αιτία, δεν έχει σημασία, θα πω όμως πως εξ αιτίας της είχα μια τομή αρκετά σεβαστή στην κοιλιά μου ... κι αυτό το λέω, γιατί ναι μεν την πρώτη μέρα ήμουνα φυτό, τη δεύτερη όμως που έβγαλα τα νοσοκομειακά και τη βαριά επίδεση, έβαλα την αμπιγιέ νυχτικιά μου και τις πέρλες τα σκουλαρικάκια μου και την ωραία κολώνια μου και έβαλα και την τηλεόραση, για να ξεχάσω τον πόνο και την αδυναμία και να νομίζω πως είμαι διακοπές, κάπου σε κάποιο ξενοδοχείο...
η τηλεόραση λοιπόν εκείνη την μέρα είχε τοNutty Professor κι εκεί έμαθα, πώς να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, χωρίς να τραντάζω την κοιλιά μου...
δεν θα βάλω σκηνές απ' αυτή την ταινία όμως ...
θα βάλω σκηνές από άλλη πολύ μεταγενέστερη στην καριέρα του, το "Smorgasbord" (δεν σημαίνει τίποτα, είναι απλά μια λέξη κλειδί, δείτε την ταινία για τα περαιτέρω) τις οποίες ανακάλεσα μια νύχτα που ταξίδευα στο Λονδίνο και είχαμε τέτοιες καταιγίδες σ' όλη τη διαδρομή που το μόνο φωτεινό σημάδι γύρω μας ήταν οι κεραυνοί και οι αστραπές ... ε, να πω πως ήταν ευχάριστο; δεν ήταν! μολονότι η εταιρεία, είχε σαν πολιτική να αλλάζει διαδρομή για να αποφεύγει τις κακοκαιρίες και αντί τρισήμισι ώρες, κάναμε τεσσεράμισι για να φτάσουμε και με μια απ' τις πιο φασαριόζικες προσγειώσεις, δεν το συζητώ ... εκεί λοιπόν ανακάλεσα αυτό το επεισόδιο της ταινίας και γελούσα και το πέρασα σαν αφήγηση και στον διπλανό μου, που παρ' ότι το επάγγελμά του απαιτούσε συχνά αεροπορικά ταξίδια, έπαιρνε τα χαπάκια για το στομάχι το ένα μετά το άλλο και ήταν ασπροκίτρινος σ' όλο το ταξίδι ... έλληνας καθηγητής σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία, μετά γίναμε φίλοι και συναντιόμασταν όποτε ερχόταν στο Λονδίνο για να θυμόμαστε το ζόρι εκείνης της νύχτας ...
Βαρια φρουρα...δεν ξερω....αλλα ναι , αιθεροβαμων αυτο ακριβως σημαινει..κυριολεκτικα και μεταφορικα..
Το θεμα ομως δεν ειμαι εγω και το..βαρυ ονομα..
Δεν χρειαστηκε κοπος..ενα απλο γκουγκλαρισμα μου εδωσε αυτο το αποτελεσμα του κυριου Παπατετοιου , οταν σκεφτηκα πως η royal oak εδω απλα επειδη ετσι γουσταρει καταθετει καποιες σκεψεις της και τι νοημα εχει η δικη μας κριτικη επι των σκεψεων αυτων..( αν το δουμε λιγο πιο ..ανοιχτα ας πουμε..αλλοιως θα μου πεις για το δικαιωμα στην κριτικη κλπ.κλπ.).
Βλεπω ομως πως ο κυριος Παπατετοιος καλα τα λεει , γιατι μαλλον ενοιωσες ο αμεσα θιγμενος και περασες στο επιπεδο του κρινομενου που χρειαζεται να αμυνθει ( απολογηθει ) για τις κρισεις του..
Οποτε ησυχασε ( γιαυτο αλλωστε ευχηθηκα καλο καλοκαιρι ) , μαλλον αυτη η ζεστη μας εχει εκνευρισει αρκετα σε συνδιασμο με οτι αλλο βιωνουμε ....
ΥΓ. Κιεγω μεχρι πριν καιρο ειχα σκυλακια τα οποια παντα ηταν απο τον δρομο και ποτε δεν τα κοιμιζα στο κρεβατι μου...αλλα αυτο και που το λεω δεν νομιζω πως αφορα κανεναν και πολυ περισσοτερο σαυτο το νημα της royal oak...( αν καταλαβαινεις τι θελω να πω..).
από πού έως πού ένα ζώο υπεισέρχεται στις ιδιαίτερες στιγμές μας σαν ανθρώπων ή όχι, εκεί πολλά θα είχα να πω...
να με υποχρεώνει κάποιος όμως να υποστώ τις φαντασιώσεις του, πως γλύφομαι με το σκύλο μου δηλαδή, είναι πολλαπλά αηδιαστικό και διαστροφικό θα έλεγα, γιατί ότι σκοπός του είναι να με γδάρει σαν προσωπικότητα αυτό κανείς σας δεν το βλέπει ...
ΞΕΡΕΙ αυτός πώς εγώ συνδέομαι με ανθρώπους και αποφαίνεται ότι οι σχέσεις μου με ανθρώπους είναι ανύπαρκτες και ότι όλη μου η ζωή είναι ένας σκύλος ... μάλιστα κάνει υπαινιγμούς για τον τρόπο που σωματικά επικοινωνώ με το σκύλο μου, για το αν κοιμάμαι μαζί του στο κρεβάτι μου, ευθέως λέει για την προσωπική μου υγιεινή πράγματα ανυπόστατα...
συγνώμη φίλοι όλο αυτό είναι απλά ένας χυδαίος εξευτελισμός της προσωπικότητάς μου και το σπουδαιότερο χωρίς να του δώσω κανένα μα κανένα δικαίωμα να το κάνει ...
λέει με ξέρει από μηνύματα, μηνύματα ελάχιστα στο πλαίσιο της κοσμιότητας, τον έχω αποκλεισμένο από το ταχυδρομείο μου λόγω παλαιότερης άθλιας συμπεριφοράς, γιατί η κοσμιότητα ελάχιστα κράτησε ... υπάρχει προϊστορία ... κι έκτοτε μέσα στο φόρουμ δεν του έχω απευθύνει ποτέ ξανά το λόγο ... ήρθε στο νήμα αυτό να κάνει τη δουλειά του με πρόφαση την τρυφερότητά μου στο σκύλο μου ...
δεν ήθελα να το αναφέρω, αλλά έτσι είναι ...
ας γίνει αυτό το νήμα από νήμα ελαφράδας το νήμα της διαστροφής του Πεταλιάρη ...
ούτε ένας απ' τους διαχειριστές δεν έχει την ευαισθησία να σταματήσει αυτό τον εξευτελισμό εκτός κι αν σκέφτονται πως δίκαια τον υφίσταμαι
κι αυτό με εντυπωσιάζει
Ροκαρόλα μου και Διδότου μου και Παπί μου και όλοι όσοι μιλήσατε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα,
το πάρτυ με κάθε είδους υπονοούμενα συνεχίζεται εις βάρος μου ... ό,τι κι αν γράψετε εσείς τίποτα δεν περιφρουρεί τις πραγματικές μου διαθέσεις και προθέσεις ...
πραγματικά δεν έχω κάτι άλλο να κάνω εδώ ... η ανενόχλητη και συνεχόμενη παρέμβασή του είναι πέρα απ' τη δική του πια δράση ...
με κάνει να σκέφτομαι που βρίσκομαι και γιατί ... με ποιούς συναναστρέφομαι και γιατί ...
χαιρετώ!
ακούστε, το διαδίκτυο είναι ένα ιερό εργαλείο, αλλά ταυτόχρονα μια υπόθεση με πολύ μα πολύ χώρο για απάνθρωπες συμπεριφορές ... ποτέ δεν έζησα μέσα του με τον τρόπο που ζουν οι χρήστες του ... προσπάθησα να φέρω την προσωπική σφραγίδα μου, μια σπιτίσια βρε αδερφέ ζεστασιά ...
Πεταλιάρη, μπορείς να κάτσεις στο πληκτρολόγιό σου ευτυχής και πλήρης που με διώχνεις, που μας έβαλες όλους σε μια δοκιμασία αντοχής των μεταξύ μας σχέσεων, ειδικά εμένα που είχα ένα σεβασμό στους ανθρώπους εδώ ... κατάφερες μια γερή ρήξη μέσα μου ... δεν είναι μόνο όσα μου καταλογίζεις με το διαστροφικό τρόπο που το κάνεις ... είναι πολλά περισσότερα ...
Πεταλιάρη ΝΙΚΗΣΕΣ! κι αυτό είναι ένα δείγμα του τι εννοείς εσύ λέγοντας ανθρώπινες σχέσεις ουσίας και τι εννοώ εγώ ...
Μα ο Πεταλιάρης αυτό προσπαθεί να κάνει. Να τραβήξει την προσοχή όλων με κάθε τρόπο, ξερνώντας χυδαιότητες και κακολογόντας όποιον βρει. Λίγο καιρό πριν έκανε το ίδιο πράγμα και για τον Άγι Κολυβά και ενίοτε έχει κάνει το ίδιο σε πολλούς άλλους με απώτερο στόχο όπως είπαμε να τραβήξει κάποια προσοχή στο ασήμαντο κατά τα άλλα άτομο του.
Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται σε αυτόν αλλά έγκειται σε εμάς τους υπόλοιπους είτε είμαστε είτε δεν είμαστε, κατά περίσταση, θύματα της συμπεριφοράς του και αυτό γιατί του κάνουμε το χατίρι και ασχολούμαστε μαζί του.
Αγνοήστε τον λοιπόν και αφήστε τον να λέει ότι του κατεβαίνει. Το κύρος στα λεγόμενα του καθενός έχει να κάνει με το πόσο σοβαρά θα τα πάρει αυτά τα λεγόμενα αυτός που τα ακούει ή τα διαβάζει. Όποιος του απαντάει σημαίνει ότι λαμβάνει υπόψιν του στα σοβαρά αυτά που λέει.
Είναι δυνατόν να καταδεχόμαστε να τον πάρουμε στα σοβαρά, να του απαντάμε ή και να στενοχωριόμαστε για τις χυδαιότητες που λέει ενάντια στον έναν ή στον άλλον κάθε φορά;
Royal συνέχισε εδώ το θέμα σου και αν ξανά μπει να γράψει οτιδήποτε ο Πεταλιάρης γράψε τον κανονικά στα παλιά σου υποδήματα και μην του απαντήσεις ξανά.
Το αυτό συνιστώ και στους υπόλοιπους, όπου μπει και όπου ξεκινήσει οποιοδήποτε άλλη συζήτηση. Μάλιστα θα πρότεινα να μποικοτάρετε και οποιοδήποτε θέμα έχει ανοίξει εδώ πέρα στο φόρουμ μέχρι να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη από την Royal για τις χυδαιότητες που αράδιασε εδώ εναντίον της.
Όποιος δεν έχει τρόπους δεν γίνεται να είναι μέλος σε καμία παρέα, κανονική ή ιντερνετική.
να σβηστούν οι χυδαιότητες που η κυρία αράδιασε. "Ο πίνακας δείχνει μιά μισοντυμένη ή μια ημίγυμνη"?! εγώ θεώρησα οτι οι λέξεις που χρησιμοποίησε, εκχυδαΐζουν την σχέση με τους πιό πιστούς μας σκύλους. Και επαναλαμβάνω, για να γίνει ειδική αναφορά και στους διαχειριστές ωστε να σβηστούν τα μειωτικά για τους ανθρώπους: δεν γράφεις "ξεροφιλάω", "το παλληκάρι μου" και άλλα σαχλά, σαλιάρικα, "οι άνθρωποι είναι πιό βρώμικοι" για να πολεμήσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορούν να νικηθούν οι άνθρωποι απο τα ζώα. Διδάσκονται μεν, αλλα αυτός τα εξημέρωσε. Μαζί πορεύτηκαν τόσους αιώνες.
Στην νοσηρή φαντασία της κυρίας υπήρχαν μηνύματα, αυτό είναι προσβλή για εμένα. Επιτέλους ας διαγραφτούν οι ανήθικες, μη κόσμιες αναφορές στα ζώα, που άλλωστε συνιστούν μιά ιδιαίτερη συμπεριφορά, που κανέναν άλλον δεν αφορούν παρά την ίδια.
Οι σκύλοι στις φωλιές τους, και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Επιτέλους, ας μπει μιά φωνή διαμαρτυρίας εδώ, και πλέον να βλέπουμε άνδρα να φιλάει ή να αγκαλιάζει μιά γυναίκα, και όχι να γεμίσουμε εικόνες και στιγμιότυπα τρυφεράδας τέτοιας που όλοι, μα όλοι να αγκαλιάζουμε και να φιλούμε πλέον ξηρά ή υγρά, αυτό έγκειται στην θέληση του καθ ενός και της κάθε μιάς. Είναι πρότυπα αυτά τώρα?! είμαι out που δεν φωτογραφίζω ή δεν περιγράφω αγκαλίτσες και φιλάκια με συμπαθή τετράποδα?! Όσοι έχουν σκύλο με καταλαβαίνουν. Να μην παρουσιάζουμε λοιπόν εδώ, το ανώμαλο ως ομαλό. Το εκκεντρικό ως must. Απλά είναι τα πράγματα, όποιος δεν καταλαβαίνει βλέπει απο άλλους κατόχους δεσποζόμενων ή αδέσποτων σκύλων
ΟΞΥΓΟΝΩΜΕΝΗ ... το χρησιμοποιώ συχνά για να περιγράψω καρδιές ποδηλατιστών... ακόμα πιο συχνά στις αιμοδοσίες που κάνουμε....
[άστα να πάνε, θέλω γυαλιά....]
Και καπου εδω, θα ζητήσω κι εγώ διευκρινισεις (και επισης καπου εδώ, ο Πετρος δε θα ξαναγράψει καλή κουβέντα γιατι τον ζαλίσαμε!) Εεεε πως να το πω τωρα, αλλα... τα καλα τα λόγια ήταν για το didotou ή για μένα? Επειδη εγινε παράθεση η τριανταφυλλιά μου δηλαδη...
Αν ηταν για μενα ευχαριστω!
Κατα τ αλλα, βελανιδια μου, θεωρω δεδομενο οτι...μόνος του τα λεει, μονος του τ ακουει, όπως κι όλα τα troll που εχουν εμφανιστει κατα καιρούς στο φορουμ, ή όσοι ψάχνονταν για καυγάδες... Μονο τον εαυτό του εκπροσωπει ο καθενας με το γραπτό του και μονο ο ίδιος χαρακτηριζεται και ολοι διαβαζουμε και κρινουμε, αλλά και, (εστω και πανω κατω, κι οσο ειναι δυνατον απο δω μεσα), μετά από τοσο καιρό γνωριζόμαστε... Ισως γι αυτό και η μη αντιδραση διαχειριστών και μη, που εσενα ως υπερευαισθητη σε πληγώνει... Στελνω φιλι διαδικτυακο, και να κατσεις εδω που καθεσαι, αντε!!
με τον Άγη μην λέμε τα ίδια, μου παρακράτησε nos πράγματα, παίζοντάς το τρελλίτσα μετά, (δεν ήξερα οτι τα ήθελες και λοιπά, μη παραδεκτά στην εμπορική πρακτική). Έχω τα παραστατικά ακόμα("δελτίο ποσοτικής παραλαβής")
Συνεπώς μην ψάχνεσαι για καυγάδες, αρκετά. Άλλωστε είδαμε και στο cyclist foroum πως σε αντιμετωπίζουν, εμείς σου μιλάμε πολιτισμένα. Εγώ δεν ψάχνω για πελάτες σε ποδηλατάδικο, αλλα προμηθευτές πραγματικούς και έντιμους. Αυτή είναι η ουσιαστική μας διαφορά
Έτσι όπως τα έγραψα, τα έκανα κουλουβάχατα.
Ναι, το σχόλιο ήταν για σένα, ... το emoticon με το τριαντάφυλλο θεώρησα ότι θα ήταν πιο κατατοπιστικό... [.... δυσκολεύομαι .... ΑΚΟΜΑ, να στείλω τριαντάφυλλα / φιλιά / καρδούλες σε άτομα με ΧΥ χρωμοσώματα.... (για να είμαστε και PC, εεε?)]
αλλά έτσι όπως έθεσα την "απάντηση", μετά το σχόλιο του didotou..... άστα να πάνε....!!!!
Οπότε εκτός από γυαλιά θα χρειαστώ και μαθήματα χρήσης ΠιΣι.... Χχχχαχχα... (και πιθανόν και μαθήματα PC....)
.......
Όπως ίσως καταλάβατε, προσπαθώ να ελαφρύνω αρκετά το κλίμα, ... θεωρώ ανούσιο και άστοχο όλο αυτό.... ΕΝΤΕΛΩΣ όμως.
Προσωπικά, δεν θα χαλιόμουν... με την καμμία... αλλά αυτός είμαι εγώ και δεν περιμένω και από άλλους τέτοια αντιμετώπιση / τέτοια αντίδραση....
Αλλά, βρε παιδιά.... μιλάμε για το "ιντερνετ".... για ένα φόρουμ.... το κέφι μας, την πλάκα μας - και άντε που_και_που_κάτι_πιο_σοβαρό.....
Δεν νοίωθω ότι μειώνω, ή μειώνομαι, ή απειλούμαι, ή υποβιβάζομαι ή υποβιβάζω τον ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ εδώ μέσα στο φόρουμ. Είναι ένα ελληνικό φόρουμ, στο αχανές ιντερνετ.... και τίποτα παραπάνω.....
Οι προσωπικές σχέσεις, η επαφή, η συνομιλία, η συναναστροφή, ΕΚΕΙ ΕΞΩ, είναι κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.... σε μένα ήταν είναι και θα είναι πολύ ξεκάθαρο.....
http://www.protagon.gr/epikairotita/ellada/epitelous...
Έλειψα για λίγο και ανακάλυψα ότι η ανάρτηση πήρε ένα δρόμο που μοιάζει με τίτλους που απέρριψε για τα έργα της η Όστιν.
Πίκρα και Παρεμβατικότητα, Μίσος και Περιφρόνηση, Αηδεία και Απέχθεια, Καχυποψία και Κακεντρέχεια!
Ας πούμε όμως και κάτι σχετικό με τον καιρό.
Έρχεται βροχή έρχεται μπόρα;
ή
θα έχουμε ήλιο;
(δηλαδή κάτι τέτοιο;).
μπα μάλλον τίποτα απ' αυτά.
Back to basics:
κρατάει το δρεπάνι του και το σέρνει στον κάμπο με τα ώριμα στάρια, τα θερισμένα λιχνίζει με το δικράνι του, ο άνεμος διαχωρίζει το στάχυ απ' το βαρύ καρπό, δένoνται τα στάχυα σε σωρούς κι ο βαρύς καρπός σωριάζεται στη γη, μεστός και μυρωδάτος ...
δεν ξέρω πόσες σταχομαζώχτρες έσμιξαν με τα ταίρια τους στη σκιά αυτών των σωρών, πόσες γέννησαν και βύζαξαν τα παιδιά τους εκεί ...
πόσοι καν ζωγράφοι απεικόνισαν αυτή την απόλυτη κι επάξια κορύφωση κι αποκομιδή των κόπων των πολλαπλών σταδίων δημιουργίας και των ρίσκων τους...
αυτά συλλογιέμαι μετά μια αργή και επίπονη περιπλάνηση στο κέντρο της πόλης, με τον άνεμο να απαλύνει κάθε σκέψη ...
τα τζιτζίκια να τραγουδούν τη ζέστη,
τον ερχομό,
τη σιωπή,
την απομόνωση,
αυτή την ακατάπαυστη αυτάρκεια, που μας κάνει απόλυτα βέβαιους για τις επιλογές μας ...
και τραγουδώ μαζί με τον Neil Young το τραγούδι του Αλωνάρη ...
καλό μήνα Αύγουστο!!! να μην ξεχάσουμε να μαζέψουμε και να φάμε άφθονα σύκα χωρίς παχιές μύγες όμως ...
συμβαίνει και στους καλύτερους να χάνουν τα λόγια τους, αλλά αμέσως τα διορθώνουν όλα
καλό δρόμο κ. Σέπαρντ ...
toi qui me parles d' elle
et toi qui me dit tout
à bientôt
κοιτώντας τις επερχόμενες επίμονες θέρμες των 38 βαθμών, κάθομαι εν αναγνώσει ενός μυθιστορήματος των αρχών του 19ου αιώνα από έναν συγγραφέα άγνωστης βιογραφίας, το μόνο που ξέρουμε πως ήταν κι έγραφε στην ωραία Χαλκίδα, με θέμα έναν έρωτα αντάξιο του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας...
αλήθεια καλοκαίρι δεν αλληλοσφαγιάστηκαν οι Μοντέγοι κι οι Καπουλέτοι;
φοβερός ο παραληρηματικός μονόλογος του Μερκούτιου πριν τον πετσοκόψει ο σιχαμερός Τυβάλτος! έχει στήσει μια ωραία σκηνή στην ταινία του ο Τζεφιρέλι ...
Ζήτω ο παραληρηματικός λόγος. Ζήτω ο λόγος που σφηνάρει την οργιάζουσα ποιητική φαντασία στην ωμή πραγματικότητα ... προσκυνώ αφέντη Σαίξπηρ!!!
εγώ έτσι πάντα θα σ' αγαπώ καλή! πάντα όμως!
ω, σπουδαίοι αρπισμοί στην κιθάρα ενός θλιμένου κοριτσιού ... θα κλάψουμε πάλι απόψε ...
γιατί κάποιους ανθρώπους τους θέλουμε πάντα εκεί κι ας τους ξεχνάμε;
γιατί τους ξεχνάμε ενώ τους θέλουμε πάντα εκεί;
πόσο άχαρη είναι η στιγμή, αλλά κι ανώφελη, που θυμώνουμε μ' εμάς γιατί τους ξεχάσαμε, όταν αντιληφθήκαμε ότι φύγανε και φύγανε για πάντα;
δεν ξέρω εσείς, αλλά αυτό έπαθα εγώ απόψε με την Αρλέτα ...
καλή αντάμωση κορίτσι,
εσύ με την ήσυχη φωνή την τόσο εκφραστικά θλιμένη ...
τι είναι η φωνή; ένας άνεμος που βγαίνει απ' τα στήθια κι εκεί στο λαιμό και το στόμα γίνεται τραγούδι ...
η καλύτερη ώρα να ποτίζει κάποιος τα λουλούδια του ...
η καλύτερη ώρα να ποδηλατεί στους άδειους δρόμους με τον άνεμο να έχει καταλαγιάσει και τη θερμοκρασία να κάνει κράτει ως την ανατολή ...
4 η ώρα...
εγώ κι ο bp μάλλον κοιμηθήκαμε αρκετά ή δεν κοιμηθήκαμε ...
παίζω το παιχνίδι που ανοίγουμε τυχαία μια σελίδα σ' ένα τηλεφωνικό κατάλογο ...
παλιά τον καιρό των τηλεφώνων ως των μόνων επικοινωνιακών μέσων με ανωνυμία, καλούσαμε το τηλέφωνο που πέφταμε πάνω του τυχαία κι ακούγαμε τις φωνές που απαντούσαν εκνευρισμένες που κανείς δεν τους μιλούσε ... αυτό το κάνανε όλοι προς όλους ...
όχι δεν παίρνω κανέναν καλό άνθρωπο τηλέφωνο τώρα πια, βλακείες θα κάνουμε; αυτό που κάνω τώρα είναι να εντοπίσω το ονοματεπώνυμο και τον αριθμό τηλεφώνου, να τα αθροίσω και να βρώ τον τυχερό αριθμό της μέρας, να αγοράσω ένα λαχείο και με το κέρδος απ' το λαχείο να ταξιδέψω στο Θιβέτ, να ενταχθώ για ένα διάστημα σε ένα τάγμα μοναχών, να εξαγνίσω το σώμα και το πνεύμα μου, να αποκτήσω την ψυχολογία του ευγενούς ζεν ... και μετά να γυρίσω πίσω με ξυρισμένο κεφάλι και βλέμμα γαλήνιο ...
το άλλο παιχνίδι είναι να ανοίγεις τυχαία μια σελίδα σ' ένα παχύ μυθιστόρημα ... απόψε αυτό έκανα καναδυό φορές ...
συστηματικά έπεσα σε ασυμετρία χώρου και χρόνου κι έκλεισα το βιβλίο γιατί ήξερα το τοπίο πάνω κάτω ...
στις έξι, δηλαδή σε λίγο θα χαράξει, εκεί περιμένω τον Κύριο Ύπνο που θα μπει μέσα ξυνισμένος και θα θέλει κατάλυμα κι εγώ δεν ξέρω μ' αυτόν τον ακοινώνητο ...
να του το δώσω ή να κατηφορήσω προς τη θάλασσα με τον Καρβουνιάρη;
Jules et Jim (1962), η ωραία ταινία του Francois Truffaut, στα περβόλια και τους ανθισμένους κήπους του "Σταύρος Νιάρχος", μια ψάθα για να κάτσει κανείς κάτω, το ρόφημά του υποθέτω κι εκεί κατά τις 9.00μμ αύριο θα δούμε την Jeanne Moreau να μας τραγουδάει συν τοις άλλοις και το αγαπημένο Le tourbillon de la vie ...
ανοίγω το εργαλείο (αλήθεια τι κάναμε όταν δεν τα είχαμε; έχω ξεχάσει) κι εκτός του ότι πέφτω σ' ένα τραγούδι εκεί στο νήμα του bp με την αβυσσαλέα φωνή του Ψαραντώνη και με κάτι κρητικούς στίχους...ο Θεός να σε φυλάει ...
αλήθεια αυτός ο λαός είναι τρομακτικά ακριβολόγος κι έχει μια μανία να φοράει την πιο αρμόζουσα μουσική στον ακριβολόγο κι αισθαντικό του λόγο, που εγώ όσο σκληρός κι αν φαίνεται, σε άλλες του εκδηλώσεις, απλά γονατίζω ταπεινή, μα εντελώς ταπεινή και ναι αυτό το τραγούδι μου'κοψε τα γόνατα...είναι απ' αυτά που δεν το ξαναβάζεις για να συνέλθεις πρώτα και μετά να το ξανακούσεις μήπως και δεν κόψεις τις φλέβες σου από ένταση...
απ' την άλλη όμως συλλογιέμαι πως κανείς δεν είναι μόνος του σ' ό,τι του συμβαίνει κι όταν ένα τραγούδι μας το θυμίζει, ε, κάπως μαλακώνει ό,τι κι αν συμβαίνει ...
επίσης βλέπω και την ημερομηνία στο εργαλείο και παγώνω...Θεέ μου αυτή η ζωή μας πως τρέχει τόσο ραγδαία... πότε ήταν πρωτομηνιά και πότε έγινε 11 του μήνα δηλαδή σε τέσσερις μερούλες είμαστε στα μισά του κι εν τω μεταξύ σήμερα Παρασκευή, πάει κι αυτή η βδομάδα ... ύποφέρω με τα σαββατοκύριακα ... θέλω όλες οι μέρες να είναι Δευτέρες κι όλες οι μέρες πρωινά χαράματα ... όλες οι ελπίδες μου εκεί είναι εναποθεμένες (καλά το λέω άραγε εγώ με την μπάσταρδη γλώσσα;)
oh, what next? what next? next! next! next!!!
και κοιτώ το ημερολόγιό μου που δεν έχω και βλέπω πως πέρσι τέτοιο καιρό είχα κάνει κάποια μπάνια που φέτο χλωμό είναι αν θα τα κάνω και να ο πανικός
εν τω μεταξύ αυτό το επίμονο 38άρι κι έρχεται και νοτιάς τις επόμενες μέρες, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ απ' την κορυφή ως τα νύχια νιώθω, σαν κάποιος να με αλείφει με αναμμένα κάρβουνα και καθώς βάζω το AC με φειδώ ομολογώ, γιατί μου πιπερώνει άσχημα το άνω αναπνευστικό, δώστου και ζω μια ανισορροπία που θα τσάκιζε και τον πιο υπομονετικό άνθρωπο, όπως η αφεντιά μου ...
ΟΗ! WHAT NEXT? WHAT NEXT? NEXT!!! NEXT!!!
να πω για τον ασφένδαμο, το περίεργο αυτό δέντρο, κάτι ανάμεσα σε πλάτανο και βελανιδιά, με τον παράξενο σκληρό καρπό πο'χει φτερά τ' αγγέλου και τα φυλλούδια του είναι το σύμβολο στη σημαία του Καναδά ...
στο χωριό της Ανδριώτισσας νόνας μου, γιατί εγώ είμαι και Κεφαλονίτισσα απ' τον πατέρα μου κι Ανδριώτισσα απ' τη μάνα μου και η μια νόνα ήταν καλύτερη απ' την άλλη (ιστοριούλα έρχεται βιωματική) ... στο χωριό της λοιπόν ένα γερακοβούνι είναι στα 650μ υψόμετρο, η θάλασσα δεν φαίνεται ούτε με το κυάλι, μόνο γκρεμοί, που οι άνθρωποι μεσα στους αιώνες τιθάσευσαν κι έφτιαξαν τα χωράφια και τα πανέμορφα σπίτια τους και όμορφες ρεματιές είχε στα χαμηλά με βότανα και ομορφιά απαράμιλη, όπου φτιάξανε τους μύλους που άλεθαν το κριθάρι τους παρακαλώ κι όχι το σιτάρι τους
σ' αυτό το χωριό λοιπόν το σπίτι το πατρικό της γιαγιάς, όπως όλα τα σπίτια είχε εμασιές* γύρω-γύρω, κάπου τέσσερις πάνω και κάτω και δυό αριστερά, όπου φύτευαν τα άμεσης χρήσης χρειαζούμενα ... σ' αυτές όμως κανείς δεν πείραζε την διαχρονική χλωρίδα που ήταν πουρνάρια κι ασφένδαμοι κυρίως...
οι επάνω τέσσερις εμασιές λοιπόν στο πατρικό της γιαγιάς (το οποίο έζησα κι εγώ ως παιδάκι στα χέρια θείων απ' την οικογένεια της μεγάλης αδελφής της που είχε πεθάνει και είχε αφήσει τρία παιδιά ορφανά), ήταν γεμάτο ασφένδαμους ... και κατά την ντόπια συνήθεια να δίνουν ονομασίες κατά βούληση στις διάφορες ομάδες των χωραφιών τους, αυτή η ομάδα λεγόταν "το Ασφεντάμ" σε αντίστιξη με τα δυό πλαϊνά αριστερά που λέγονταν "το Καμπί", ο μικρός κάμπος δηλαδή ... μακρυγορώ αλλά μνήμη είναι αυτή, άντε να την τιθασεύσεις ...
και στην ουσία λοιπόν! πάνω απ' τ' Ασφεντάμ ήταν το νεκροταφείο του χωριού (κατά την ντόπια ονομασία "Το ταφείο") ... για να πάει κανείς εκεί είχε να διαλέξει είτε το μονοπάτι με τα στενά σκαλοπάτια πάνω απ' την εκκλησία, είτε τη διαδρομή μέσω των χωραφιών του Ασφενταμιού ...
η γυναίκα του αδελφού της γιαγιάς πέθανε στις αρχές του 80 ... είναι η μόνη κηδεία που ταξίδεψα για να παρευρεθώ και μάλιστα με τον κατοπινό άντρα μου, ο οποίος καθώς ψηλός και γεροδεμένος έβαλε γερό ώμο να μεταφερθεί η θεία, που ήταν κι αυτή ψηλή κι ευμεγέθης, μέσα στο κατακαλόκαιρο, αυτή την άβολη διαδρομή ... δεν θα το ξεχάσω ποτέ ... η κηδεία της θείας Μαρίας ... μέσα απ' τους ασφένδαμους που κατά κανόνα η μόνη εμπειρία που είχα ως τότε ήταν οτι στη σκιά τους, στα χωράφια δηλαδή, στηνόταν και το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, μετά τη λειτουργία, που ήταν δίπλα ακριβώς στο Καμπί, με φαγητά και κρασιά και βιολιά κα λαούτα κι εμείς καθόμασταν άβολα πάνω στα φύλλα και τους καρπούς των ασφενδάμων ...
ιστορικά η γιαγιά είχε να λέει, πως κάθε Αγίας Παρασκευής, για χάρη του αδελφού της που έπαιζε θεϊκό βιολί και τραγουδούσε εξ ίσου θεϊκά στα 17 του χρόνια, η προγιαγιά έστηνε τριών μερών πανηγύρι στο σπίτι τους κι ερχόντουσαν από παντού, για ν' ακούσουν το θείο Κωσταντή, που για ν' αντέχει το ξενύχτι όλο το τριήμερο η προγιαγιά τον τάιζε λουλουμάκια ...
Αυτά απ' αφορμή τον Ασφένδαμο ... πολλά αλλά χαμένα στο χρόνο κι όμορφα να τα σκέφτεται κανείς ...
*εμασιές: αλλιώς και κατά την τοπική ονομασία οι πεζούλες στις πλαγιές των βουνών, που στερεώνονται όπως και τα διακριτικά χωρίσματα της γης με ξερολιθιές, οριζόντια στιβαγμένες με μεγάλη τέχνη, αφού τίποτα ο χρόνος κι οι καιροί δεν έχουν χαλάσει, παρ' εκτός η φριχτή χέρα του ανθρώπου
η κοινωνικότητα του θαλάσσιου μπάνιου είναι ορισμένες φορές ενοχλητική, αλλά κι άλλες είναι σπουδαία...
δεν είμαι σνομπ, αλλά η αισθητική μ' ενδιαφέρει ... δεν μπορώ τα ραδιοφωνάκια που παίζουν στεντόρια μουσικές διάφορες, επίσης δεν αντέχω τα φασαριόζικα παιχνίδια που σε γεμίζουν νερά ή άμμο κι αυτά όμως όχι γενικά, αλλά στις ειδικές συνθήκες μιας λαϊκής παραλίας με αρκετό κόσμο, όπου ο ένας αναπόφευκτα δίπλα στον άλλο...επίσης με ανατριχιάζει, φαντάζομαι και τα ψάρια το ίδιο, όταν κολυμπάει, τρόπος του λέγειν, ο κόσμος φορώντας όλο το αντιηλιακό που υπάρχει σ' ένα σωληνάριο ...
τώρα κι εγώ μη θαρρείτε πως είμαι κανονική... η lyhadj δίκαια μου έχει δώσει τον τίτλο η "Β. με τα μπουκαλάκια της", γιατί ας πούμε για να καταλάβετε, αν κολυμπώ σερί κάπου 45 με 50 λεπτά, μετά δεν κάθομαι καθόλου στην παραλία... μαζεύω τα υπάρχοντά μου και φεύγω τρέχοντας...
ΟΜΩΣ μου παίρνει η τουαλέτα, απρέ το μπάνιο, γύρω στη μισή ώρα (ντρέπομαι να πω 40 λεπτά), για να ξεπλυθώ, να πασπαλιστώ με προστατευτικό κλειό για τον ήλιο (για λόγους υγείας εγώ κι ο ήλιος πρέπει να είμαστε στα μαχαίρια), μετά τα πολλά καβαλάω το όχημα και φεύγω ... ετοιμοπολεμότατη και για τον ήλιο και για τη ζέστη και για τον ιδρώτα ...
εκεί λοιπόν που κάνω όλα αυτά μια απ' αυτές τις μέρες, να' σου η κ. Ξ. από την Καρδίτσα (καταγωγή, αλλά Αθηναία παλαιόθεν, κομμώτρια, στα εβδομήντα κάτι της), έρχεται λοιπόν και κάθεται όση ώρα εγώ κάνω τα διάφορά μου κι έχει ένα βλέμμα σαν τη μάνα μου, όταν με επιθεωρεί, αν είμαι "καλοβαλμένη" κι αν δεν είμαι αρχίζει τον αναβαλλόμενο και τις διαταγές κι αρχίζει όμως η κ. Ξ., προς έκπληξή μου, όχι καλοπιστικού είδους κουβέντα, αλλά μια κουβέντα τρελή, περί ποδηλάτου!
κι αν θα μπορούσε να μάθει ισορροπία και πόσο θα ήθελε και τα τοιαύτα θερμά και μαχητικά, όσο δεν παίρνει, παρά τα άρρωστα γόνατά της, που μου έδειξε ενδελεχώς, αλλά όταν της είπα για την γνωστή μας υπέργηρη κυρία Σ. με την κούρσα, που παρεμπιπτόντως την είδα πρόσφατα να ανεβαίνει με το κουρσί της το δρόμο μου, της είπα ότι ποδηλατεί ως το Φλοίσβο και κολυμπάει και γυρίζει και μου είπε πως κι αυτή είναι χειμερινή κολυμβήτρια και πως δεν το βάζει κάτω και διάφορα ηρωικά, που διόλου δεν αμφισβήτησα, γιατί μόνο να βλέπατε τα γαλανά της μάτια τι είδους έκφραση είχαν ... το παγερό αγέρωχο ...
πάει αυτή όμως!
και πάμε σήμερα στην άλλη ... σαφώς αλβανή, κάποιας ηλικίας, κοντή, παχιούλα, λαϊκή φυσιογνωμία, αλλά δεν σας λέω την έκφραση ... μόλις μπήκα μέσα στο τραίνο, με ρωτάει δείχνοντας με το βλέμμα τον Καρβουνιάρη, "εσύ κάνεις;" αυτή ήταν μ' ένα μάουνταιν καραμπινάτο, μάρκας μ' έκαψες, κάτι ροδάκλες, ένας σκελετούδαρος, ένα βαρύ κι ασήκωτο πράμα και το χειρότερο μέγεθος πολύ μεγαλύτερο του σωματότυπού της, φως φανάρι...
της λέω "γιατί μη μου πεις ότι εσύ δεν κάνεις!" δείχνοντάς της το τρακτέρ ... μου λέει σεμνότατα "ναιαιαι!" και κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε με νόημα, φάτσα αγρότισσας ηπειρώτισσας δεκαετίας του 60 ...
της λέω, "δεν σε κουράζει τέτοιο βαρύ ποδήλατο;" μου λέει, "με σκοτώνει! αλλά μου έχουν κλέψει οκτώ (και δείχει με τα δάχτυλα τον αριθμό) και το ανεβάζω στον τρίτο με το ασανσέρ " της λέω, "πάρε καλή μου ένα ελαφρύ να ηρεμήσεις", λέει, "έτσι λες;" , της λέω "δεν το συζητώ, θα βρεις την υγειά σου!!!" ...
αυτά ανταλλάξαμε σε απόσταση μιας στάσης που βρεθήκαμε κι ανταμώσαμε στο πίσω βαγόνι του ΗΣΑΠ ...
τρελαίνομαι για γυναίκες απρόβλεπτες, που οι άλλοι τις θέλουν έτσι κι αυτές όμως είναι 180 μοίρες αλλιώς ... μέσα σε τρεις μέρες έπεσα πάνω σε τρεις ... το βρίσκω ιδιαίτερα αισιόδοξο ή μάλλον θέλω να το σκεφτώ καλύτερα, γιατί οι ηλικίες τους δεν ήταν καθόλου νεανικές και είχαν η καθεμιά και την ιστορία τους ...
άφησα την τρίτη για επιστέγασμα της "αναφοράς" μου στο ανθεκτικό είδος μου ...
κολυμπώ σαν σμέρνα πέρα δώθε κι έξαφνα με πλησιάζει μια κυρία κι αυτή κάποιας ηλικίας, "ωραία μέρα", μου λέει, "πολύ" της λέω μονολεκτικά, συνεχίζει "εμένα με φέρνει ο γιός μου κάθε μέρα" και δείχνει μια συντροφιά που παρεμπιπτόντως όταν έδενα τον Καρβουνιάρη, με κοιτούσαν με περιέργεια και το γνωστό χαζό, αμήχανο μειδίαμα ... και έστρεψα κατ' ευθείαν κι εγώ το βλέμμα μου σαν να ήταν το κενό κάπου όλοι αυτοί ...
ΑΛΛΑ, ένας απ' αυτούς, καθώς μου έδειξε ήταν ο γιός. Ετών 35, ο οποίος ηγείτο σοβαρότατης αντροσυζήτησης περί μίνι φούστας ή όχι ... (σντουπ!)
κι ακούω θέλοντας και μη την βαθύτερη ιστορία, που όλο καμάρι μου εξιστόρησε εν συντομία εντός του νερού κι έχοντάς με διακόψει απ' το κολύμπι και ν' αρχίσω και να κρυώνω ...
μένει έγκυος, χάνει το παιδί από κακή συμπεριφορά του συζύγου, βιοτέχνης, "είχαμε καλή δουλειά και πολλές εργάτριες (αυτό ειπώθηκε όχι απλά με νόημα αλλά κι ευθαρσώς), που ήταν ένας σιχαμένος προδότης και άστατος σύντροφος (και δεν τον χώρισε, απλά περίμενε να πεθάνει και πέθανε!!!)
χάνοντας το παιδί, του λέει, "θέλω τη συγκατάθεσή σου, να υιοθετήσω ένα αγόρι, αφού αγόρι ήταν το παιδί που χάθηκε", της τη δίνει και ως είπε "να τώρα ο λεβέντης μου!!!" αυτός που τον είχε υιοθετήσει από μωρό ...
κουρασμένη είμαι αλλά δεν άντεξα να μην τα γράψω αυτά εδώ
παρεμπιπτόντως με έχει σκοτώσει ο κόντρα αέρας στο ανέβασμα για να πάρω το μετρό (αιθεροβάμωνα μιλώ για τον άθλιο παράδρομο της Βουλιαγμένης) ... με βιτσίζει, πάει να με ρίξει, αλλά κι εγώ κεφαλονίτικο πείσμα ...
Χαχα..σε διαβαζω καθισμενος στον ισκιο ενος δεντρου διπλα στην θαλασσα καπου στο Θυμαρι..ξεκινησα απο το πρωι με σκοπο να κοιμηθω αποψε σε καποια παραλια..πληρης φορτος με ψυγιακι νερα τοστακια κατι ροδακινα που πηρα απρην Αναβυσσο και καφε και σεικερ μεταλικο με παγακια που ακομη δεν εχουν λειωσει..απελπισια πρωτη..ο απειρος κοσμος στις παραλιες οπου ολοι καθονται στις ξαπλωστρες και σε οτι δεντρακι με ισκιο υπαρχει εχουν απο κατω τα πολυτιμα τους αυτοκινητα να μην παθουν καμμια ηλιαση τα καημενα..
Απελπισια δευτερη..ο αερας..δυο φορες μου εριξε το ποδηλατο κατω και κινδυνεψα πραγματικα να περασω το κομματι του Χαρακα ως Λεγρενα..ευτυχως βρηκα αυτον τον ισκιο οπου καποιος εχει κτισει ενα πεζουλι γυρω απο το δεντρο και εχει στησει και μια κατασκευη τραπεζι μπροστα οποτε θα μεινω εδω μεχρι να πεσει ο αερας..
αιθεροβάμωνα, εκεί που κάθεσαι άκου αυτόν το ωραίο τραγουδιστή απ' τη Λέσβο που τραγουδάει το "αν πεθάνω στο καράβι" το κανονικό κι όχι το ρεμπέτικο, το μικρασιάτικο ... το μελέτησα σήμερα και το τραγουδούσα κολυμπώντας γιατί είχε πληθώρα ψαράκια που μας δάγκωναν τα ποδάρια ...
δεν θα πω για την έκλειψή του λέξη, τώρα εξ άλλου είναι στη χάση του ... θα πω όμως πως οι γάμοι των γαϊδάρων τέλειωσαν, κράτησαν κάτι μέρες είναι η αλήθεια (για όσους απορούν τι τσαμπουνάω - τσαμπούνα, όργανο, με ασκό και ράμφος, κάτι όπως οι γκάιντες στη Θράκη, ε, αυτό είναι στα νησιά - επί μέρες κολυμπώ και το φεγγάρι μισερό κρέμεται από πάνω μου μαζί με τον κυρ Ήλιο δίπλα δίπλα κι όπως λέει κι ο σοφός λαός, "ήλιος και φεγγάρι, παντρεύονται οι γαΪδάροι"; κάπως έτσι λοιπόν ... τέλειωσαν και οι γάμοι των γαϊδάρων ...
καλοκαίρι!!! πού πας καλό μου;;;
με τέτοια ζέστη παρηγοριόμαστε χωρίς αγκαλιά ...
έτσι και πιάσουν τα κρύα, τι θα κάνουμε;;; τι;;; ξέρετε "κρύο, καιρός για δύο";
αυτό θα πω και μετά θα πάω για σιέστα ...
υπάρχει μια ιδιότυπη ρώσικη ρουλέτα που έπαιξα πριν λίγο ...
μαγειρεύεις σπανακόρυζο και ρίχνεις μία καυτερίτσα πιπερίτσα μέσα και την αφήνεις, δεν την αφαιρείς και τρώς ...
μία μπουκίτσα (τη γλύτωσα!), δεύτερη μπουκίτσα (την ξαναγλύτωσα!), τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, έκτη, έβδομη, όγδοη....εεεεεεεεεεε!!!!! στην ένατη έπαρτον κάτω!!!! πάει ο ουρανίσκος!!! εξερράγη!!!! ατυχώς πάσα γεύση σπανακορύζου ετινάχθη στον αέρα με πάταγο ...
όλο αυτό το διάστημα που κατάφερα να κολυμπώ σχεδόν κάθε μέρα, σαν στα παιδικά μου χρόνια, άτυπες διακοπές στην πόλη και τις παραλίες της, πολλά όμορφα κι άσχημα βιώνω ... όμως σήμερα η φύση με φίλεψε με ένα σπάνιό της δώρο για μια παραλία με κάμποσο κόσμο σαν κι αυτή που πάω ...
οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά ιδανικές για να συμβεί ό,τι συνέβη ... αφού η ακτή αυτή λόγω των καιρικών συνθηκών έχει μια καθαρότητα απολαυστική ... τα βράχια της είναι γεμάτα ακμαίους αχινούς, ένα μικρό ανέσυρε έναν ζωντανό αστερία κι όλοι του είπαμε ρίξ'το πίσω το σπάνιο πια είδος στις ακτές αυτές ...
ωραία!!!
στ' ανοιχτά ο Σαρωνικός είναι ήπια θυμωμένος αυτές τις μέρες, το νερό σε μια κατάσταση σπουμάντε όπως το λέω εγώ ...αλλά η ακτή με μια βιμπράτο ταραχή στην επιφάνεια, ενώ η πυκνότητα του νερού ιδιαίτερα αυξημένη, η διαφάνειά του εκπληκτική, και μια άνωση υπέροχη ...
σήμερα για να'μαι ειλικρινής έπαψα να κοιτώ το ρολόι και είπα, δεν βαριέσαι, όταν σε πονέσει το σώμα σου φεύγεις ... κι αν κάνει ζέστη στο δρόμο, δε βαριέσαι, τόσα μαλλιά, τα ξαπλώνεις βρεγμένα στην πλάτη και δροσίζεσαι σ' όλο το δρόμο ...
κι εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά, ξάφνου στον αφρό σκάει ένα κεφαλάκι, μετά ένας καμπυλωτός μακρύς λαιμός, ένα ράμφος κιτρινοπερίεργο και μακρύ, αλλά φίλοι, δυο ματάκια πονηροεπιθετικά και μαγευτικά ... μετά βγαίνει όλο το σώμα, αρκετά μεγάλο ... κι εκεί τρελαίνομαι κι ακινητοποιούμαι, υποτίθεται να μην το τρομάξω αυτό το θαύμα της φύσης ... τα παιδάκια άρχισαν τις φωνές, "μια πάπια! μια πάπια!" ...
όχι παιδιά! όχι παιδιά!
ΕΝΑΣ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΣ!
ΕΝΑΣ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΣ!
ήταν ένας υπέροχος κι άφοβος και εξοικειωμένος με την παρουσία του κόσμου κορμοράνος, που όση ώρα κολύμπησα ερχόταν σχεδόν δίπλα μου στ' ανοιχτά και έκανε γερά μακροβούτια και αργούσε να βγεί κι έβαζα στοίχημα πού θα βγει κι αυτός έβγαινε αλλού και μακρύτερα και δώστου πάλι το ίδιο, συνέχεια, ξανά και ξανά ...
άρχισα να του μιλώ τρυφερά και το κεφαλάκι με τα αγριωπά ματάκια με κοιτούσε και δεν έφευγε παρά τσαλαβούταγε και ναι σήμερα δεν μας δαγκώνανε τα ψαράκια ...
ήταν κι ένας τερατώδης γλάρος και νομίζω κάνανε και οι δυο γερό τσιμπούσι ...
ένας υπέροχος κωμικός που ήρθε η στιγμή και μας άφησε αλλά και τι μας έχει αφήσει για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ ... ναι, ξέρω μια κοινοτυπία μόλις έγραψα ... είμαι ανίκανη να πω κάτι γι' αυτόν που μ' έχει κάνει να γελώ από μικρό παιδί, ειδικά με δυο οριακές στιγμές που ήμουνα σε δύσκολη θέση και ανακάλεσα ταινίες του, για να μετατρέψω το σκηνικό σε γελοτοθεραπεία ...
το 1994, κάνω την πρώτη εγχείρηση δεν θα πω την αιτία, δεν έχει σημασία, θα πω όμως πως εξ αιτίας της είχα μια τομή αρκετά σεβαστή στην κοιλιά μου ... κι αυτό το λέω, γιατί ναι μεν την πρώτη μέρα ήμουνα φυτό, τη δεύτερη όμως που έβγαλα τα νοσοκομειακά και τη βαριά επίδεση, έβαλα την αμπιγιέ νυχτικιά μου και τις πέρλες τα σκουλαρικάκια μου και την ωραία κολώνια μου και έβαλα και την τηλεόραση, για να ξεχάσω τον πόνο και την αδυναμία και να νομίζω πως είμαι διακοπές, κάπου σε κάποιο ξενοδοχείο...
η τηλεόραση λοιπόν εκείνη την μέρα είχε το Nutty Professor κι εκεί έμαθα, πώς να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, χωρίς να τραντάζω την κοιλιά μου...
δεν θα βάλω σκηνές απ' αυτή την ταινία όμως ...
θα βάλω σκηνές από άλλη πολύ μεταγενέστερη στην καριέρα του, το "Smorgasbord" (δεν σημαίνει τίποτα, είναι απλά μια λέξη κλειδί, δείτε την ταινία για τα περαιτέρω) τις οποίες ανακάλεσα μια νύχτα που ταξίδευα στο Λονδίνο και είχαμε τέτοιες καταιγίδες σ' όλη τη διαδρομή που το μόνο φωτεινό σημάδι γύρω μας ήταν οι κεραυνοί και οι αστραπές ... ε, να πω πως ήταν ευχάριστο; δεν ήταν! μολονότι η εταιρεία, είχε σαν πολιτική να αλλάζει διαδρομή για να αποφεύγει τις κακοκαιρίες και αντί τρισήμισι ώρες, κάναμε τεσσεράμισι για να φτάσουμε και με μια απ' τις πιο φασαριόζικες προσγειώσεις, δεν το συζητώ ... εκεί λοιπόν ανακάλεσα αυτό το επεισόδιο της ταινίας και γελούσα και το πέρασα σαν αφήγηση και στον διπλανό μου, που παρ' ότι το επάγγελμά του απαιτούσε συχνά αεροπορικά ταξίδια, έπαιρνε τα χαπάκια για το στομάχι το ένα μετά το άλλο και ήταν ασπροκίτρινος σ' όλο το ταξίδι ... έλληνας καθηγητής σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία, μετά γίναμε φίλοι και συναντιόμασταν όποτε ερχόταν στο Λονδίνο για να θυμόμαστε το ζόρι εκείνης της νύχτας ...