Μόλις διάβασα τη δημοσίευση για τα Ιωάννινα, πράγματι νοσταλγούσα· το 1992, όταν ήμουν νέα και όμορφη (τώρα είμαι μόνον και), πήρα υποτροφία Εράσμου για να σπουδάζω στα Ιωάννινα. Τότε τα τμήματα Ιστορίας και Φιλολογίας είχαν μετακομίσει στο χωριό Δουρούτη, όπου και ζούσαμε σε φοιτητική εστία πρώτης τάξης. Οι «αλλοδαποί» μαζί με τους μεταπτυχιακούς μοιράσαμε τον 2ο όροφο, μια χαρά.
Για να κοιτάξω κάτι, ήθελα τρία λεπτά από το δωματιό μου ως το σπουδαστήριο· ιδανικές συνθήκες.
Ένας συμφοιτητής είχε κάνει την απόσταση Θεσσ/νίκης μέχρι τα Ιωάννινα μέσα σε δύο μέρες στο ποδήλατο και με προσκάλεσε να κουβαλήσω στη σχάρα με μια πετσέτα από κάτω. Τότε δεν είχε πολλά ποδήλατα στον δρόμο, κι αφού δεν είχα ποδήλατο στη διάθεσή μου, έπρεπε να πάω με λεωφορείο.
Ένα παιδί από τη Βυρτεμβέργη μου πώλησε το δικό του όταν έφυγε· επιτέλους μπορούσα να ποδηλατώ! Τι χαρά... Βεβαίως τα φώτα μας λειτουργούσανε όταν ποδηλατούσαμε στο σκοτάδι.
Τα βράδυα διασκεδάσαμε σε διάφορα μπαράκια ή σε ταβέρνες. Αγαγνακτήσανε οι ντόποιο αφού δεν τους ήτανε δυνατό να βγούνε κάθε βράδυ· όταν ρώτησα που ν´αχουνε τα χρήματα, ένας φίλος απάντησε «Η Ελλάδα ζεί από τους πεθεράδες.»
Κάναμε οικονομία και φάγαμε στη Λέσχυ· την Τρίτη και την Τετάρτη είχε πολύ καλό φαγητό, τις άλλες μέρες ας τα.
Ζούσα τρείς ή τέσσερεις επικίνδυνες περιπτώσεις· την ομίχλη οπότε δεν ήξερα άν προχωρούσα σωστά και φοβόμουν. Το καλοκαίρι μια μέρα πήρα κοντή φούστα· όλα τα αγόρια Ηπείρου μου φάνηκε με ακουλοθούσανε σφυρίζοντες, μάλλον δεν είχανε δεί κάτι τέτοιο ποτέ στη ζωή τους· επαρχεία, τι να σας πω...
Ένα βραδάκι στα χαράματα ποδηλατούσα προς Δουρούτη με κοντά παντελόνια, και τι έγινε. Πλησίασε ένας παχούλης με μηχανάκι και ρώτησε· «Προπόνηση κάνεις;» Του είπα να με αφήσει να γυρίσω στην εστία. Μετά την έκτη ερώτησή του του είπα «Άντε γαμήσου μαλάκα!» κι έφυγε ο βλάκας.
Τέλος πάντων, πέρασα μια χαρά στα Ιωάννινα. Μου έμεινε μια φίλη, η Μαρία, η όποια άναψε τη φλόγα για τα ελληνικά στην καρδιά μου, την επισκέφτηκα καθημερινά, και είμαστε φίλες ως σήμερα.
Σας χαιρετά
το χαρούμενο φιλέλλεν γερασμένο κορίτσι
Στο τέλος μου τα χάλασες Κωστάντζα... από τα γραπτά σου κατά καιρούς, κάθε άλλο παρά γερασμένη μου φαίνεσαι...
Πάντως μου θύμισες τα όμορφα Γιάννενα και σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!
Δεν ξέρω αν είναι ο τρόπος που γράφεις, το συναίσθημα που βγάζεις, αυτά που μοιράζεσαι μαζί μας, αλλά κάθε φορά με κάνεις να δακρύσω...
Νά σαι καλά!
χαχαχαχα, άν με είχες γνωρίσει στα νιάτα μου, άλλα θα έγραψες
ως αφορά την καρδιά, μπορεί να έχεις δίκαιο
Οι αναμνήσεις πάντα πληγώνουν αλλά τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια!
...κάτι να χαμογελάσουμε:
...κοντή φούστα και αγόρια να σφυρίζουν...
-Στην αρχή ήταν έτσι:
Μετά ήταν κάπως έτσι:...αχ!...και χρεωκοπημένος θα πηγαίνω Σαντορίνη!!!
Προς το τέλος εποχής ήταν έτσι:
Τώρα τέλος,μονάχα αναμνήσεις(?) και πολύ παραμύθι για να νιώθουμε πως κάποτε υπήρχαν...τα καμάκια.
Σημ.Μην παρεξηγηθώ παιδιά,ένα παραμύθι είπα να χαμογελάσουμε λίγο, έτσι;
ιδιαίτερα για τα Greeklish του τελευταίου βίντεου, χαχαχαχαχα!
Μπράβο σου, Βάλε
σιγά να σκουπίσω τα γυαλιά μου από τα γέλεια