Χαίρετε ΟΛΟΙ! 
Ανοίγω ακόμα ένα θεραπευτικό blog.
Αυτό του σαρκασμού και της ειρωνείας. Και τα δύο πράξεις που θεμελιώνουν μια καλή ιστορία γέλωτος.
Ο γέλως είναι απαραίτητος στους χαλεπούς καιρούς για το ανθρώπινο είδος.
Ξέρω ήδη πολλούς ανάμεσά μας που διαθέτουν το “χάρισμα” να τον σκορπούν πλουσιοπάροχα. Ως εκ τούτου όχι μόνο περιμένω αθρόα προσέλευση κατάθεσης κάθε μορφής τέτοιων εκδηλώσεων με κάθε μέσο, αλλά το απαιτώ. Ναι δεν είναι σκληρή η έκφραση, ούτε αυταρχική.
Μιλήστε,
βήξτε απλά,
σιωπήστε,
φωνάξτε,
βάλτε άλλους να το κάνουν για σας, αν η φύση σας στέρησε το “χάρισμα”...
Θα κάνω την αρχή μ’ αυτό το εξαιρετικό σκέτς, ποιών άλλων παρά των Monty Pythons, πολύ ταιριαστό με την κατάσταση στο σύστημα υγείας μας σήμερα...
Μην αρρωστήσετε παρακαλώ ή κι αν αρρωστήσετε κάντε πως δεν αρρωστήσατε...
Θα νιώσετε μιαν έκπληξη στην αρχή, όταν σας ανακοινώσουν πως αρρωστήσατε. Αυτοί με πολύ σοβαρό ύφος και με κείμενο, κρύβε λόγια να’χεις την ησυχία σου. Είναι γεγονός. Μετά θα σας περάσει η έκπληξη σχεδόν αυτοστιγμή...
Πιστέψτε με βάλτε τα γέλια...Θα τους κάνετε να το βάλουν στα πόδια από ευθυνοφοβία...
Δεν ξέρω τι θα κάνετε, στα δύσκολα καταφύγετε στην ομάδα γέλωτος που κατοικοεδρεύει στους ΦτΠ. Στην ανάγκη κι αν δεν μπορέσετε να λειτουργήσετε άνάλογα μόνοι σας...
Πάντως γελάστε γμτ...Σαρκάστε γμτ...Ειρωνευτείτε γμτ...
Μια ζωή την έχουμε. Ας τη χαρίσουμε στο διάβολο...νισάφι πια τόση αγιότητα και καλωσύνη...δεν τη χωράει ο τόπος...
Ανιχνευτής ψεύδους
Μου έκοψες τη χολή! Ελπίζω να το έλεγες σα σχήμα λόγου. Όχι να δώσω τη ζωή μου στον διάβολο!!! Ναι! Να γελάσω, να χαρώ, να ερωτευτώ (αυτό ως παντρεμένος μόνο σε θεωρητικό και πλατωνικό επίπεδο...), να τρέξω, να γνωρίσω, αλλά ταυτόχρονα θέλω να είμαι καλός, να αγαπάω τους άλλους, να χαίρομαι όταν χαίρονται, να συμπαρίσταμαι στη λύπη τους, να είμαι καλά με τον διπλανό μου. Αυτό δε θέλει πολλή προσπάθεια. Θέλει εσωτερικό φως που πηγάζει από την απλότητα και την αγάπη. Αγάπη για τη ζωή και ότι άλλο την προσφέρει.
Αντίθετα ο διάβολος παίρνει τη ζωή και τη χαρά και την κάνει δυστυχία. Γι' αυτό λέγεται έτσι, διαβάλλει ότι καλό υπάρχει, το χαλάει, "τρώει τα παιδιά του", όπως λέει ο λαός.
Αλλά για να μην πολύ βαρύνουμε το σύστημα, θα προσθέσω κι εγώ κάτι σαρκαστικό, αφιερωμένο στις γυναίκες-Μήδειες. Ένα ποίημα από τη συλλογή μου "Τα ανάποδα" (κάάάάάποια στιγμή θα εκδοθεί... Γι' αυτό παρακαλώ σοβαρή αντιμετώπιση...)
Γυναίκα –φόνισσα
Πολύ τον αγάπησε!
Θα του ‘δινε τα πάντα,
το σώμα της, το είναι της ψυχής της!
Για χάρη του, πατέρα πρόδωσε
Και αδερφό θυσίασε με πόνο
Για να τον σώσει!
Κι αυτός την πούλησε για μια Αργώ
Μακριά να φεύγει να διαβαίνει, να χάνεται!
Το φάντασμα της Κολχίδος το τέρας
Το δέρας το χρυσόμαλλο να κυνηγά στον κόσμο
Πουθενά να το’ βρει δε μπορεί.
Μα φεύγει μακριά, γλυτώνει, χάνεται!
Τώρα, γυναίκα του πιστή
Τι θ’ απογίνει στο μεγάλο άστυ;
Ποιος θα την πάρει, μια μάγισσα πλανεύτρα κυρά;
Πολύ φοβάται τώρα, τρέμει, τρέχει, κρύβεται.
Καρπούς δεν έχει απ’ αυτόν, τον μονοσάνδαλο,
Κι απ’ άλλον δεν έχει, ούτε θέλει
Παρόλο πού γνωρίζει!
Ποιόν τότε θα σκοτώσει; Αναρωτιέται.
Στό μέλλον βλέπει!
Γι’ αυτό φοβάται.
Μην κινήσει το λεπίδι
και κόψει τον δικό της
τον λαιμό!
Καί τά παιδιά;
Γ.Β.Τσούπρας
...το πούλημα της ψυχής μας στο διάβολο, μια και ο σαρκασμός και η ειρωνεία θεωρούνται αμαρτωλά μέσα επικοινωνίας. Δεν απαντώνται πουθενά στην κουλτούρα των δυτικών θρησκειών...Έχουμε ωστόσο τους γελαστούς Βούδες για παράδειγμα στην Ανατολή...
ΑΥΤΌΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ!!!
ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ ΤΡΕΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...
Στο 1.14.27 ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (Στέλιος) ρίχνει μεγαλόπρεπο αναδρομικό, είκοσι χρόνων, χαστούκι στην Μαίρη Αρώνη (Τζίνα ή αλλιώς Πασταφλώρα).
Στο 1.15.41 η Τζίνα/Πασταφλώρα βρίσκεται ξαπλωμένη προσπαθώντας να “συνέλθει” απ’ το χαστούκι. Ο Στέλιος ανήσυχος από πάνω της...
Τζίνα/Πασταφλώρα: Μα γιατί έχεις τόσο βαρύ χέρι;
Στέλιος: Στα νιάτα μου έριχνα ακόντιο. (Όλο αγάπη κι ενοχή) Σε πόνεσα, ρε Τζινάκι;
Τζίνα/Πασταφλώρα: (Όλο τρυφερότητα και χάδι) Όχι! Δεν με νοιάζει, αλλά άλλη φορά, σε παρακαλώ, να βγάζεις το δαχτυλίδι σου. (Δείχνοντας ναζιάρικα με το δάχτυλο το σημάδι) Κοίταξε, κάνει σημάδι...
Ο Στέλιος δίνει πεταχτό θεραπευτικό φιλάκι στο σημάδι.
Τζίνα/Πασταφλώρα: (κοφτά και δείχνοντας πως την πόνεσε το φιλάκι) α! α! α! Κομπρέσα (δείχνοντας με το δάχτυλο στο σημάδι)
Ο Στέλιος γεμάτος αγάπη ταμπονάρει με την κομπρέσα το σημάδι
Βρε Royal με απογοήτευσες. Το ξεκίνησες δυναμικά, σαρκασμός, ειρωνία, θυμηδία και τέτοια, και το ξενέρωσες. Ρίξε καμιά γερή ρε κοπελάρα, από σεισμό πάσχουμε όχι χάδια και σφαλιαρίτσες. Σεισμό θέλω γαμώτο μου. Για το γαμώτο ρε Ελλάδα.
Κάνε κάτι κι εσύ από’κει...μην τα περιμένεις όλα από μένα...τη νύχτα μου ήρθε κατα νου ο Lemmy Caution τι φταίω...συνειρμική είμαι...έτσι βγήκε σήμερα...slapstick...
Είναι μια εφεύρεση της φίλης μας της ktz. Η αγαπημένη Κάτε λοιπόν μας χάρισε το δικαίωμα να αυτοσχεδιάζουμε όλοι χρησιμοποιώντας ποικιλότροπα το ζεύγος της επινόησής της κι εγώ κάνω την αρχή...και είναι αλήθεια ότι το ζεύγος στην πρώτη του εμφάνιση μαζί μου συμφωνεί πως δεν φέρνω τον σεισμό που προανήγγειλα...
ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΧΑΜΗΛΑ. ΕΛΑΤΕ ΑΥΡΙΟ. ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ...
εδω δουλεύει ένστικτο...και αίσθημα παρέα...και διάθεση ανατρεπτική...η συζήτηση επιπέδου τώρα χόρεψε αρκούδα το χορό της κοιλιάς, μας χάλασε λίγο...πάμε για ξεκούραση κι αποτοξίνωση...όποιος είναι σε φόρμα για αστεία ας γράψει...εγώ σοβάρεψα επικίνδυνα...πάω για εκτόνωση κι επανέρχομαι όποτε...ή και ποτέ...είπαμε, ΕΝΣΤΙΚΤΟ-ΑΙΣΘΗΜΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ...
ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΨΩΝΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ...
...VINCENT..., που κρύβεται βαθιά στα σκοτάδια του...κι ονειρεύεται να γυρίσει τον κόσμο τ’ ανάποδα...απ’ την ασφάλεια των σκοταδιών του...μπρρρρρρρρρρρρ
NEVER MOOOOOOOOOORE!!!
κι επι τω ελληνικότερω............ΠΟΤΕ ΞΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! *
.
.
.
.
.
.
.
*η επωδός από ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ (THE RAVEN) του Edgar Alan Poe.
Il mio cuore caro amici, reste a sue casa ΝΟΝ PIU, έγραφε στον ασβεστωμένο τοίχο...και μετά άρχισε να ξετυλίγεται σε γοργές εικόνες η πιο κάτω μυθοπλασία:
.
.
.
.
Ήταν λοιπόν μια φορά στην πολιτεία των Αθηνών, ένας πασίγνωστος λόγιος, που καθόταν κάτω από μια κληματαριά κι άλεθε τον καφέ του σφυρίζοντας έναν σκοπό της εποχής που ακουγόταν πολύ στο ραδιόφωνο και του είχε καρφωθεί.
Δεν σταματούσε να σφυράει αυτόν το σκοπό που δεν ήταν μονότονος καθόλου, μονότονο τον έκανε η επίμονη επανάληψή του. Ακριβώς πάνωθέ του βρισκόταν γαντζωμένο από ένα κλαρί της κληματαριάς ένα μακρύ λαχταριστό τσαμπί σταφύλι.
Μεγάλες ζουμερές, μαύρες ρώγες, σφιχτά κολημένες η μια πλάϊ στην άλλη, η μια κάτω απ’ την άλλη. Ένα σπουργίτι ερχόταν δειλά στην αρχή, αλλά μετά καθώς τίποτα δεν το απειλούσε στο έργο του πιο τολμηρά…
…μετά ξεδιάντροπα εντελώς, βύθιζε το ράμφος του στις ρώγες του σταφυλιού κι απολάμβανε τον ολόφρεσκο χυμό του, που όμως σε ένα τεράστιο ποσοστό έπεφτε κάτω.
Πού θαρρείτε; Έπεφτε στο πάνω χείλι του λόγιου καθώς σφύριζε το σκοπό του κι άλεθε τον καφέ του.
Μακάριο να είσαι κι ευλογημένο στρουθίο, ψέλισε ο λόγιος, ξέροντας ότι μόνο το σπουργίτι τον άκουγε. Αλλά παρ᾽όλα αυτά δεν έλεγε να γλύψει το γλυκασμένο απ’ το χυμό του σταφυλιού χείλι του. Κυλούσε ο χυμός, κατρακύλαγε στο υπογένειό του και στεκόταν εκεί στις τρίχες του πηγουνιού του κάνοντάς τες να κοκκαλώνουν…
…κι όσο κοκκάλωναν τόσο αυτό το πηγούνι γινόταν δυσκίνητο…
λίγο-λίγο και ακινητοποιήθηκε εντελώς κι αλλοιώθηκε η μελωδία που μουρμούραγε όσο άλεθε τους κόκους του καφέ του…κι αυτή η άλεση έγινε ακαθόριστη κι άστοχη στο τέλος…
Ο χυμός κατέβηκε στο λαιμό του κι έκατσε στο λακάκι του…μια μικρή λιμνούλα, που έγινε μούστος κι άρχισε να τρυπάει το δέρμα του λίγο λίγο και το αίμα ανακατώθηκε με το μούστο…
Εισχώρησε στο στήθος του…κι ως ήταν ήρεμο και ψυχρό, το αντάριασε. Το θέρμανε υπέρμετρα…Ο σκοπός, η μελωδία όμως δεν έπαυε να βγαίνει απ’ το στόμα του, αλλά μ’ ένα τρόπο που κανένα αυτί δεν θα χαιρόταν…
…και οι κόκοι του καφέ κυλούσαν στο δάπεδο πια σαν γυάλινες μπίλιες…αδύνατον να τους ελέγξει, πολύ περισσότερο να τους αλέσει…
τότε ενστικτωδώς έψαξε στις τσέπες του, βρήκε την ταμπακιέρα με τα τσιγάρα που είχε επιμελώς στρίψει πριν αρχίσει να αλέθει τον καφέ του…διάλεξε ένα…το άναψε στον αέρα, γιατί το στόμα του ήταν σχεδόν ακίνητο…φύσηξε την άφτρα του κι οσμίστηκε τον καπνό που άρχισε να αναδύεται δειλά από μέσα της…
τότε ήρθε το τζίνι του τσιγάρου…ψηλό, ισχνό με κακή όραση, φορούσε μαύρα γυαλιά Ray-Ban. Μαύρο σαλβάρι, γυμνή η τάλια του...με το τατουάζ μιας μαυριδερής γοργόνας στο αριστερό του μπράτσο...και μιας κατάξανθης με χλωμά μάγουλα στο δεξί...
Πρόσταξε αφέντη...βροντοφώναξε και σταύρωσε τα χέρια του, υποταγμένο αλλά επιβλητικό...
Λύτρωσέ με απ’ το χυμό έκρωξε ο λόγιος όλος απελπισία...
Και τότε...μαγικά...έγινε το πιο γρήγορο backwards…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
…Ήταν λοιπόν μια φορά στην πολιτεία των Αθηνών, ένας πασίγνωστος λόγιος, που καθόταν κάτω από μια κληματαριά κι άλεθε τον καφέ του σφυρίζοντας έναν σκοπό της εποχής που ακουγόταν πολύ στο ραδιόφωνο και του είχε καρφωθεί…
Το απομεσήμερο ενός φαύλου
Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να 'ρθούμε πρώτοι εμείς! - οι στερνοί.
Τα στερνοπαίδια και τ' αποσπόρια
και τ' αποβράσματα και τ' αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι' άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.
Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά -
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!
Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου·
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:
το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα·
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά
σ' αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.
Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.
Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί
στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ -
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ.
Cava dei Tirreni, 7. 10. 1944
Για να μας κρατήσει στον απόλυτο γέλωτα όλο το σ/κ...και μετά βόλτα στον απόλυτο ανοιξιάτικο ήλιο κατά προτίμηση παρά θιν' αλός... και για να μην ψάχνει κανείς σε λεξικά στη θάλασσα κατ’ ευθείαν...
μια εντελώς όμως γελοία ΥΠΟΣΧΕΣΗ που δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε με πιστόλι στον κρόταφο...αλλά αφού έκανε ευτυχή την κ. Tracy Chapman...για μας ο ειρωνικός γέλως...
ΜΟΛΙΣ ΕΠΕΣΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΕΣΚΑΣΑ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ...ΕΛΠΙΖΩ ΚΙ ΕΣΕΙΣ...
δάκρυα τρέχουν απ’ τα μάτια μου...
να πώς κοιμάμαι ήσυχη τις νύχτες...διαβάζοντας τέτοια κωμικά γεγονότα... σας το συνιστώ...
Είμαι πλέον ή βεβαία ότι οι στίχοι στο πιο κάτω θαλασσινόν άσμα γράφτηκαν κατά το παιδικό παιχνίδι της ποιητικής δημιουργίας (εμείς το παίζαμε, εσείς;) η ομάδα να θέτει ομοιοκαταληξίες και ο παίκτης να συνθέτει το ποίημα...
Μου προέκυψε μετά από τρεις ωρίτσες αλέ ρετούρ σπίτι-Πειραϊκή-Φλοίσβο-σπίτι...
Το σύστημα; Τι είχες Γιάννη μ’; Τι είχα πάντα. Υπέροχα κριτσίνια (προσοχή όχι ψωμί, πρέπει να φύγουν τα κιλά του χειμώνα με τις ψωμούρες) στο φούρνο της Φρεαττύδας, αλλά και σ’ έναν κοντά σε φίλους στον περιφερειακό της Καστέλλας...
Λαμπύριζαν όλα...με λίγο πούσι και λίγη συννεφιά...νοτιάς γαρ... Κάηκε πάλι η φάτσα μου κι ας φόραγα αντιηλιακό πενήντα βαθμών...άτιμη φωτογήρανση...
στο δρόμο τραγουδούσα το άσμα “Στου Δουράμπεη” με εμμονικό τρόπο...αυτό που ο σαργός κι ο σπάρος ερωτευμένοι με μια σιναγρίδα χωρίς καμμιάν ελπίδα...βράσε ρύζι...αυτά τα χωρίς ελπίδα είναι θανατηφόρα είδικά αν πεισμώνει το ψάρι κι επιμένει να καρφώνεται...Τι να σου κάνει κι ο Δουράμπεης; Άντε τώρα κάποιος να ποιεί την τσιπούρα χωρίς να είναι...ειδικά πελαγίσια κι όχι ιχθυοτροφίου...
Ήρθαμε στα ίσια μας παρά θιν’ αλός πάλι...τσουρουφλισμένες εγώ κι ο περίεργος εαυτός μου συνομιλώντας άλλοτε γλυκά κι άλλοτε βιαίως κι ο Καρβουνιάρης αναγάλιασε μετά από πολύ καιρό με τον θρασύ κ. Ώμο να με χωρίζει απ’ τους αγαπημένους μου...Εγώ δε κάνω δημόσια δήλωση. Χειρουργείο (αν δεν το αποφύγω τελικά) δεν το κάνω όπου κι όπου και μ’ όποιον κι όποιον...
Έτσι δεν είναι;;;;
Κύριε Δουράμπεή μου τα υπόλοιπα σ’ εσάς...
Τι blog είναι τούτο Your Majesty;
Τι να κάνουμε θα προσαρμοστούμε...και τώρα για τα παραπάνω κιλάκια σου πάρε αυτό:
Όσο για τις δημόσιες δηλώσεις, δεν είπαμε σιωπή αντί για δημόσιες δηλώσεις;;; Μετά θα με ρωτάς για τα φεγγάρια και τ’ αστέρια και τα λοιπά...Που δεν είναι τα καλύτερά σου...Πολύ ήξεις αφίξεις ουκ εν πολέμω θνίξεις...κάτσε φρόνιμα κι άντε καμμιά βόλτα με τον Καρβουνιάρη Φακιδιάρα...κοκκινομούρα...αυθεντική τρικολόρε...σαν τη σκύλα σου, σκύλα κι εσύ...γέρασε, έπαθε και μυαλό δεν έβαλε...
Λίγο σ’ άφησα μόνη σου και τα’κανες πάλι θάλασσα. Αντε να τα μαζέψεις πάλι τα αμάζευτα!
Ευλόγησον...
ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΣΑΙ
ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΛΕΣ
Θα τραβήξεις δίκοπο μαχαίρι; Όταν σου κάνουμε κριτική, θα γίνεσαι Κρητική; Τι Κεφαλονίτισσες είμαστε ωρέ;
Ο Κύριος Λεμονάκις τόσκασε καβάλα σ’ ένα τάντεμ με μια κατά πολύ νεώτερη, την διδα Χιώτικο Μανταρινάκι. Η Κυρία Λεμονάκι το’χει ρίξει στο τζιν με τόνικ...Κλαίει μαύρο δάκρυ...θέλει τη συμπαράσταση όλων μας...Πάνω που ετοιμαζόντουσαν για την Ποδηλατική Αιμοδοσία κι έκαναν και σχέδια να συμβάλουν στο μενού...
Ρε συ Κάτε, άσε μας με τους Λεμονάκιδες...όσο για την άλλη τέτοια τσαούσα που είναι θα το’βρει έτσι κι αλλιώς...από μένα μην περιμένεις άλλες προβλέψεις...παλιοτσαούσα!
Κανείς ποτέ δεν ξέρει πόσα φίδια κρύβει ο κόρφος του...ΦΙΔΙΑ!!!
Μετά απ΄το αναζωογονητικό ηλιόλουτρο χτες, την ωραία χαλάρωση που με έκανε ικανή να αισθάνομαι όμορφα και να κρατάω πάλι τα όμορφα, σήμερα τα κεφάλια μέσα...
Κάθομαι και τσακώνομαι με τις φίλες μου απ’ το πρωΐ, αρπάζοντας έναν ωραίο και χαλαρωτικό χαβαλέ, ως να επικοινωνήσω με τον γιατρό της μαμάς, εκεί κατά τις μιάμιση, που πέρνει μιαν ανάσα απ’ τις ενδοσκοπήσεις που κάνει κι αυτός ο έρμος απνευστί...σ’ ένα δύσκολο νοσοκομείο, όπως ο Άγιος Σάββας.
Μάλλον οδεύουμε σε δύσκολες ατραπούς...Πάλι; Πάλι!
ΦΥΣΗΗΗΗΗΗ! ανόητη κι αμετροεπής!!! Τι δίνεις μακροζωΐα σε κάποια που το ένα μετά το άλλο τα μέρη του σώματός της αποχωρούν με ένα ταρατατζούμ απίστευτο;
Μόντυ Πάϊθονς τι θα γράφατε και τι θα παίζατε, αν η μάνα σας με το βιονικό έντερο (ένας καρκίνος παχέως εντέρου=αφαίρεση σιγμοειδούς και μια αφαίρεση του λεπτού κατά 90% λόγω ισχαιμίας) πιθανά να έχει ένα νέο καρκίνο κι ο γιατρός που της έκανε τις κωλονοσκοπήσεις της, σας έλεγε ψυχρά και θαρρετά, τώρα δεν κάνουμε καν κωλονοσκόπηση...θα μείνει έτσι...88; αστειευόμαστε ΠΑΙΔΙΑ;;; (τα παιδιά είμαστε εγώ κι ο ογκολόγος της, που είναι κατά καλή μου τύχη φίλος μας, αφού έχει κουράρει κι αυτήν και τον αδελφό της που δεν έζησε, έκπληκτος κι αυτός που αυτή έχει ζήσει δεκατρία χρόνια μετά τον καρκίνο).
Και είναι η μικρή θαρραλέα μαμά σας, που όχι μόνο δεν βαραίνει κανέναν, αλλά σας συγκλονίζει και την λατρεύετε όσο ο χρόνος περνάει όλο και περισσότερο, για τον ευσεβή πόθο της όσο ζει να ζει σωστά και όρθια στις υποχρεώσεις της μάνας και του ανθρώπου ακόμα, για τους συγγενείς και φίλους της, όσους της έχουν απομείνει, γιατί αδύναμη κι ασθενική ως είναι, στα περήφανα και μαχητικά 88 της, με την πίεση να χτυπάει κάθε τόσο 20άρια απ’ την ανησυχία και το άγχος, σπάει και το κεφάλι της, πώς να βοηθήσει το μέγα χάος που διαχειρίζεται το παιδί της κι ό πρώην γαμπρός της, ως μη όφειλε, αλλά και όλοι οι άλλοι ακόμα και τώρα...
Μαμά βοηθάς και μόνο άμα είσαι καλά η δική μου απάντηση...Σε παρακαλώ μην αγχώνεσαι μαμά μου, πόσο θ’ αντέξει το σώμα σου με τόσα έμφρακτα και τέτοια πίεση... Μαμά μου πρόσεχε μόνο, τίποτε άλλο...
Την έχει ταράξει στα λεξοτανίλ ο καρδιολόγος. Μερικές φορές γίνεται ζόμπι...προκειμένου να μην ανεβαίνει η πίεσή της στα βουνά...
Μόντυ ΠάΪθονς ΒΟΗΘΕΙΑ!!!
Δεν τα βγάζω πέρα σήμερα. Έπεσα και κοιμήθηκα αποκαμωμένη...ονειρεύτηκα τον θείο μου. Πάλι με είχε αγκαλιά πίσω απ’ την πλάτη. Δεν τον θωρούσα στο πρόσωπο. Γιατί αυτοί οι νεκροί που αγαπάς, νεκροί εδώ και χρόνια δεν φανερώνονται με τα πρόσωπά τους στον ύπνο μας; Τα δυό τεράστια χέρια του δένανε όλο τον κορμό μου. Πήρα το χέρι του και το φίλησα με όση λαχτάρα μπορούσα να νιώσω...Ξανά στην αγκαλιά του όπως πέρσι το Μάϊο που ήρθε η μέγιστη χαρά στη ζωή μου...το αίσθημα ότι δεν είχα πεθάνει ακόμα σαν γυναίκα...
Μάλλον έχω αποτύχει και σ’ αυτό το blog...Δεν μπορώ ούτε αστεία να βρω...ακριβώς το ίδιο συναίσθημα όπως ότι δεν αντέχω ούτε τα αισθήματά μου άλλο να βγάζω...
Δεν έχει νόημα...
Πιπεριά κλείδωσε! Κι άμα με πιάσει πάλι η μανία της επικοινωνίας του ο,τιδήποτε, ξανακλείδωσε Πιπεριά μου με το που το ανοίγω...το στόμα μου...