Είμαι...ερωτευμένος!

Είμαι ερωτευμένος! Σφόδρα!
Τέτοιος έρωτας, τέτοια αγάπη δεν μπορεί να μείνει κρυφή. Οπότε θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τούτο μου το συναίσθημα και να 'μαι ασταμάτητος πάνω στου πληκτρολογίου μου το άτι να ετοιμάζομαι να συνθέσω μία παγκόσμια και μοναδική ωδή στον έρωτα. Διαβάστε και θαυμάστε κυρίες και κύριοι (και κλάψτε μαζί μου).
Πώς όμως συνέβη σε μένα τούτο το κακό; Θα πρέπει να πιάσω τα πράγματα από την αρχή, οπότε κάντε λίγη υπομονή πριν μπω στο «ζουμί» της ιστορίας. Υπόσχομαι να σας ανταμοίψω με πολλές και «γαργαλιστικές» λεπτομέρειες.
Οφείλω τον ακριβέστατο ρυθμιστή βάρους μου όχι μόνο στα γονίδιά μου, αλλά και στις συνήθειές μου. Κυρίως στην όσφρησή μου. Αυτή που μυρίζει «τσίκνα» και δεν τη μεταφράζει σε ένα μακρόσυρτο «αααααχ» αγαλλίασης. Αυτή που μυρίζει βενζίνα και δεν ζητάει κι άλλο. Τούτη λοιπόν η μύτη μου με ωθεί να καβαλάω ποδήλατο αλλά και συχνότατα να περπατώ. Να περπατώ πολύ. Περπατώ περπατώ εις το δάσος όταν ο λύΚΟΚος δεν είναι εδώ. Συνήθως δε, σε τούτη την πόλη που ζω, ο λύΚΟΚος απουσιάζει παντελώς. Τι κι αν έξω κάνει ζέστη και λιοπύρι; Όταν φτάνω με τα πόδια στον προορισμό μου με ρωτάνε «με τι είσαι;» για να τους απαντήσω δείχνοντας τα παπούτσια μου: «με τα PUMA turbo XL».
Το ίδιο έκανα και σήμερα. Περπάτησα μία αρκετά μεγάλη απόσταση για να κάνω μερικές δουλειές. Κι εκεί που η περιπατητική μου «οδύσσεια» έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της αποφάσισα να περάσω διπλό δρόμο από φανάρι. Τι κάνεις βρε άνθρωπέ μου; Από φανάρι και διάβαση πεζών πας να περάσεις, τρελός είσαι; Ναι, τρελός είμαι και προσπάθησα να περάσω. Μπροστά μου ο «Γρηγόρης» καταπράσινος. Με καλούσε να φτάσω κοντά του έχοντας ο δύστυχος την εντύπωση πως έχει την παραμικρή εξουσία σε τούτο τον ασφάλτινο κόσμο. Δίπλα του ένα φανάρι παλόμενο (τάκα τάκα τάκα τάκα, το πολύ το τάκα τάκα κάνει τον οδηγό...ξέρετε τι τον κάνει) προειδοποιούσε μάταια τους οδηγούς τουτού της από εκεί πλευράς πως δεν έχουν προτεραιότητα έναντι των πεζών. Ποιων πεζών δηλαδή, μόνος μου ήμουν, μοναδικός πεζός κάτω από τον καυτό ήλιο και πάνω στην επίσης καυτή άσφαλτο.
Οπότε ο πρώτος πέρασε χωρίς να σταματήσει ως όφειλε. Έλα όμως τότε που πείσμωσα κι εγώ. Πίσω ωρέ παλουκάρια και σας έφαγα. Δικαιούμαι να περάσω και θα το κάνω. Αμ δε...
Εγώ προσπαθούσα, οι λαμαρινοδέσμιοι έγραφαν συστηματικά στα...ψαλίδια τους και το φίλο μου το «Γρηγόρη» και το παλόμενο και φυσικά εμένα. Και τότε είδα...ΕΚΕΙΝΗ!
Ω! Τι οπτασία στα μάτια μου! Μέσα στην αστραφτερή και μαύρη της «μερσεντέ» έχει μόλις κρεπάρει το μαλλί το πλατινέ. Είναι το χρώμα μου, διότι πάντοτε ήθελα να....(έλα ξέρεις τι ήθελα να κάνω, μη με βάλεις να το λέω κιόλας δημοσίως) μια ξανθιά αλλά δεν μου καθόταν ποτέ. Πρώτα η «μερσεντέ», μετά το κρεπαριστό το πλατινέ το ξανθό, μετά τι λες πως είδα; Μα αυτό το φιδίσιο σώμα των 148.45 κιλών να εξέχει εντός και εκτός της «μερσεντέ». Εκεί ήταν που κόλωσα. Ξέρεις τι είναι φίλε μου να θες να παχύνεις σε ένα κόσμο που η τηλεόραση έχει 8 εκπομπές ανά κανάλι για τη μαγειρική και την υπερκατανάλωση φαγητού και να μη το πετυχαίνεις λόγω κακών συνηθειών που δεν σε αφήνουν να αράξεις για πάνω από μισάωρο σε κάθισμα ταχυφαγείου αναλώνοντας μετά βουλιμίας τα λαχταριστά προϊόντα του; Δράμα μεγάλο. Εγώ φίλε μου, μία τέτοια γυναίκα ήθελα πάντοτε, να γίνει το άλλο μου μισό, να με συμπληρώνει με ό,τι μου λείπει. Κυρίως με τα κιλά που μου λείπουν. Και τη βρήκα μέσα σε μια μαύρη αστραφτερή «μερσεντέ»!
Το καλό όμως στο άφησα για το τέλος. Διότι οι άλλοι τουλάχιστον έδειχναν να γνωρίζουν πως το δίκιο είναι με το μέρος του πεζού όταν έχει εκείνος πράσινο και ο οδηγός έχει παλόμενο. Γιατί στη φάτσα τους είχαν εκείνο το «ξυνό» του στύλ «ξέρω πως έχεις προτεραιότητα, αλλά εγώ έχω τουτού». Εκείνη όμως ΔΕΝ το γνώριζε!!!! Και μη ρωτάς που το κατάλαβα. Το κατάλαβα όταν μου είπε (από απόσταση ασφαλείας) να πάω να...(έλα πάλι, ξέρεις τι να πάω να κάνω, μη με πιέζεις να τα λέω όλα) ο μαλάκας! Μα τι ερωτόλογο ήταν τούτο!
Μου πρότεινε κάτι που ποιος ξέρει πόσο καιρό έχει να κάνει (τουλάχιστον άνευ πληρωμής). Αν δεν είναι τούτο δείγμα αγάπης, τότε τι είναι;
Οπότε αγαπητέ μου αναγνώστη, αν τη δεις πες της πως τη σκέφτομαι πολύ. Τη σκέφτομαι γιατί έχω δει και το Γουώλυ (καθότι μπαμπάς, όλα τα παιδικά τα έχω δει). Ξέρεις, το Γουώλυ, εκείνο το καρτούν όπου οι άνθρωποι στο μέλλον είναι πλέον τόσο πλαδαροί από την ακινησία που δεν μπορούν πια να περπατήσουν αλλά κινούνται μόνο πάνω σε αιωρούμενες πολυθρόνες. Ε, την τύπισσα από το Γουώλυ μου θύμισε και πολύ χάρηκα που έχουμε τα ίδια κινηματογραφικά γούστα.
Οπότε, αν τη δεις, πες της κάτι για μένα. Φρόντισε μόνο να μη στέκεσαι σε διάβαση πεζών και κυρίως να μην έχεις φανάρι πράσινο για σένα. Άλλωστε το λέει και ο λύΚΟΚος: το πράσινο φανάρι για τους πεζούς ισχύει πάντοτε εκτός και αν το διερχόμενο αυτοκίνητο είναι μαύρο, πολυτελείας και οδηγείται από οπαδό της σέκτας των GYRO (με απ' όλα).

Categories: 
Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
0
0 ψήφοι
BookLuv
Εικόνα BookLuv
Απών/απούσα

Το θράσος περισσεύει στη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα.
Αν όντως είναι όπως την περιγράφεις και το δεις λίγο ψυχαναλυτικά, η υπέρβαρη κυρία ζηλεύει τρελά, θα ήθελε να είναι λεπτή σαν εσένα και καβάλα στο ποδήλατο, γι αυτό σου ''ρίχτηκε''.
Ποιός στη χάρη σου...

Pavlos K.
Εικόνα Pavlos K.
Απών/απούσα

...θα ξεροστάλιαζα στο φανάρι αυτό μήπως και την πετύχω ξανά... χμμμ, ή καλύτερα, μήπως με πετύχει εκείνη....

Podhlaths
Απών/απούσα

Έχεις δίκιο δεν είναι να τα παίρνουμε
στα σοβαρά αυτά που συμβαίνουν στο δρόμο.
Εγώ είδα χθες μια γιαγιά να με βγάζει
φωτογραφία καθώς ανέβαινα τη Λ. Συγγρού
(είχε βγει αρκετά έξω από το πεζοδρόμιο
για να έρθει στην ίδια ευθεία με μένα)
και αφού την πλησίασα με ρωτάει αγριεμένη:
"Έχεις άδεια γι' αυτό;"
"Έχω, έχω" τις απάντησα καθώς έφευγα.
Δεν πάει καλά ο κόσμος.

Alejandro
Εικόνα Alejandro
Απών/απούσα

Εγώ πιστεύω πως κι αυτή ένιωσε το ίδιο συναίσθημα γι'αυτό και σου ευχήθηκε.

RockaRolla
Εικόνα RockaRolla
Απών/απούσα

ποδηλατικό φόρουμ είμαστε....
Κάθε θρεντ που περιέχει την έννοια "έρωτας" και δεν περιλαμβάνει τις διαχρονικές αξίες "bianchi" ή/και "colnago".... πφφφφ.....
..
..
δεν θα ασχοληθώ άλλο..
..
..
..
..

..
..
..
..
[πες μου μόνο ότι είχε "καρφώσει" μια μπουγάτσα και τις τρέχανε οι άχνες... αυτό πες μου μόνο.... ΑΑΧΧΧ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ... δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ....]

Automation
Εικόνα Automation
Απών/απούσα

...και καημέ μου μεγάλε.
Σύντροχοι και φίλοι, σας ευχαριστώ θερμά για την κατανόηση και τη συμπαράστασή σας στο δράμα μου.
Από εχθές που την είδα έχω κα...(έλα πάλι, τι περιμένεις να πω, σε έπιασε το καλοκαίρι βρε;)...βαλήσει το ποδήλατό μου και έχω...τραβήξει (αααα εσύ δεν παίζεσαι πουλάκι μου, μη βιάζεσαι με το βρώμικο μυαλό σου, κάτσε να δεις τι θα γράψω ο ποιητής εκ του προχείρου) άπειρες ανηφόρες στην προσπάθειά μου να την ξαναβρώ.
Η προσπάθειά μου έχει αποδειχθεί μάταιη. Εκ των ουκ άνευ που λέει και μια γνωστή μου φιλόλογος.
Βέβαια δεν απελπίζομαι. Αν δεν βρω εκείνη θα βρω άλλη (και άλλους θα βρω, για να μη νομίζεις πως θεωρώ ότι μόνο οι γυναίκες οδηγοί κάνουν το περί ου ο λόγος ατόπημα, απλά επειδή είναι και ερωτικό το θέμα μόνο οι άλλες με ενδιαφέρουν και όχι οι άλλοι) που θα κάνει το ίδιο πράγμα.
Μια φορά που λες αγαπητέ μου φίλε, περνούσα στα πέριξ της Ακροπόλεως και το φανάρι έδινε πάλι προτεραιότητα στους πεζούς. Είδα τότε κάτι πελάτες της βαριάς μας βιομηχανίας (τουρίστες εξωτερικού τους λένε) να προσπαθούν οι άμοιροι να περάσουν πεζοί απέναντι. Ο οδηγάρας τους πέρασε διότι τι να μας πουν τώρα τα ξενέρωτα που έρχονται με το σακίδιο στην πλάτη να δουν λίγο μάρμαρο να ξεστραβωθούν τα κακόμοιρα; Τι κι αν διαμαρτυρήθηκαν, τι κι αν του έδειχναν επίμονα το πράσινο ανθρωπάκι και το πορτοκαλί τάκα τάκα; Ο άνθρωπας πέρασε διότι εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.
.
.
.
.
Μ' όλα αυτά θυμήθηκα κάτι κι έκλαψα (πάλι ο παλιοευσυγκίνητος). Θυμήθηκα τα δρομάκια που μεγάλωσα, την «κούρσα» του γείτονα που βρισκόταν μόνη κι έρημη στην άκρη του δρόμου και το παιχνίδι τα καλοκαιρινά βράδυα στις γειτονιές. Τότε που η δικτατορία του αυτοκινήτου δεν είχε επιβληθεί. Τότε που οι γειτονιές και τα παρκάκια γέμιζαν από κόσμο ΠΕΖΟ! Τότε που ο φίλος μου ο «Γρηγόρης» είχε ένα κύρος και δεν ήταν το παιδί της σφαλιάρας που είναι σήμερα. Μη φανταστείς (αν δεν το ξέρεις) πως ήταν πολλά χρόνια πριν. Απλά, όπως το λένε ο Λαυρέντης και ο Βασίλης από το '70 και μετά μας έχουν πνίξει τα μπετά και από το '90 και μετά μας έχουν πνίξει τα σκατά (sic).
Καλημέρα...

tkant
Εικόνα tkant
Απών/απούσα

Σου εύχομαι να την ξανασυναντήσεις, να γνωριστείτε, να παντρευτείτε, .................και να έρχεσαι μετά να ζητάς αύξηση.

Με τιμή
Ο Εργοδότης σου

http://4.bp.blogspot.com/_QtwHVMI5lOQ/TRcrrSuZ_HI/AAAAAAAABTQ/Iu11rVrtK5o/s1600/geliografies-004.jpg

Automation
Εικόνα Automation
Απών/απούσα

Σε ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σου.
Πάντοτε θαύμαζα τον Ζαχαρία και τη Χοντρή (χωρίς άλλο όνομα) γυναίκα του

to
Εικόνα to
Απών/απούσα

Automation wrote:
Τότε που οι γειτονιές και τα παρκάκια γέμιζαν από κόσμο ΠΕΖΟ!

Όντως! Με το μηχανάκι και το αυτοκίνητο ανεβαίνουν στην πλατεία ή μπαίνουν και στο πάρκο ακόμα...

(που να πεις για το βουνό).

i.alli.ellatha
Εικόνα i.alli.ellatha
Απών/απούσα

Τέτοια λουλούδια δεν πρέπει να μένουν στο ράφι. Να κάνει και πολλά παϊδάκια, μη χαθεί η ράτσα. Κι ας μη βρεις την ίδια, βρες μια ίδια, υπάρχουν τέτοιες πια στην πόλη, ας είν΄ καλά τα πρόβατα.

ath.nasi
Εικόνα ath.nasi
Απών/απούσα

Φανταστείτε τι έχει να ακούσει αυτός ο ένας, ο τρελός οδηγός από τούς πίσω του, όταν θα τολμήσει να παραχωρήσει στον πεζό την προτεραιότητα που δικαιούται…

Automation
Εικόνα Automation
Απών/απούσα

ath.nasi wrote:
Φανταστείτε τι έχει να ακούσει αυτός ο ένας, ο τρελός οδηγός από τούς πίσω του, όταν θα τολμήσει να παραχωρήσει στον πεζό την προτεραιότητα που δικαιούται…

Τι μου θύμισες τώρα. Μία φορά οδηγούσα αυτοκίνητο (ναι, το κάνω κι αυτό αραιά αραιά και που) και είχα μπροστά μου διάβαση πεζών. Πάνω στη διάβαση μία γριούλα, παραδοσιακή με τα μαύρα ρούχα και το μαύρο τσεμπέρι, κοιτάζει μια τη διάβαση και μια το δρόμο και αναρωτιέται πότε θα μπορέσει να περάσει απέναντι. Και τότε εμφανίζομαι εγώ και κάνω το αδιανόητο: ΣΤΑΜΑΤΑΩ! Η γιαγιά με κοίταξε πάρα πολύ περίεργα. Της έκανα νόημα πως μπορεί να περάσει και εγώ θα την περιμένω ακριβώς όπως οφείλω. Δειλά δειλά κάνει ένα βήμα κοιτάζοντάς με συνέχεια. Την κοιτάζω κι εγώ με φιλικό βλέμμα προσπαθώντας να την πείσω πως δεν είμαι εξωγήινος.
Τότε έρχεται από πίσω μου και σταματάει ο "έμπορας" με το ημιφορτηγάκι και την Άντζελα στη διαπασών να υποφέρει για έναν έρωτα το Σαββατόβραδο. Η γιαγιά έχει φτάσει ήδη μπροστά μου και τότε ο τίμιος επαγγελματίας αρχίζει να κορνάρει δαιμονισμένα και να με "λούζει" με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Εμένα, όχι τη γιαγιά για να βιαστεί. Προφανώς στο μυαλό του ήταν πολύ λογικό να πατήσω τη γιαγιά προκειμένου να πάμε μια ώρα γρηγορότερα να συνεχίσουμε την πρέφα που αφήσαμε στη μέση πριν μας πάρει αυτός ο περίεργος πελάτης και ζητήσει να του κάνουμε την παράδοση που περιμένει από προχθές.
Η γιαγιά έντρομη πάει να κάνει πίσω. Της φωνάζω από το παράθυρο "περάστε, μη σας νοιάζει, εγώ θα σας περιμένω".
Τελικά η γιαγιά πέρασε. Η Άντζελα τελείωσε τον καημό της (ίσα ίσα για να ξεκινήσει έναν ακόμα, οι καημοί δεν τελειώνουν) και ο...ημιφορτηγούμενος (κατά το εποχούμενος) οδηγός θα έχει να θυμάται και να λέει πως βρήκε άνθρωπο που σταμάτησε μπροστά σε κάτι που μοιάζει με ζέβρα και υπάρχει σε διάφορους δρόμους αλλά ακόμα δεν ξέρει σε τι ακριβώς χρησιμεύει.

Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
contact