Εντός του ''Πλαισίου''

''Δε φτάνει η κούραση από το σχολείο, πρέπει να τρέχω και στο Πλαίσιο, για τα χαρτικά της Ισμήνης'', σκεφτόταν ο Δημήτρης, βάζοντας πρώτη στην τελευταία μικρή ανηφόρα. ''Με τόσα αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ έξω, άντε να βρεις ένα δέντρο, να κλειδώσεις το ποδήλατο''.
Μεσημέρι, γύρω στις τρεις, το κατάστημα ήταν γεμάτο. Σε λίγα λεπτά, το παλιό, μαύρο Ideal τον περίμενε ασφαλές στη σκιά ενός δέντρου. ''Δύσκολη ώρα διάλεξα'', μουρμούρισε και χαμογέλασε στον ευγενικό υπάλληλο στην είσοδο. ''Θα ανεβείτε στον ημιόροφο, στα είδη σχεδίου''.
Η ξύλινη εσωτερική σκάλα σαν να κουνιόταν, του δημιούργησε μια αίσθηση αστάθειας. ''Σινική μελάνη, μαύρη και μπλε, σ αυτόν τον διάδρομο, χαρτιά Α3 στον επόμενο''. Η πωλήτρια δεν θα ήταν πάνω από είκοσι, στην ηλικία της Ισμήνης. Βιαστικός κατευθύνθηκε προς το ισόγειο, προς τα ταμεία. ''Μπαμπά, ξεχάσαμε τους ραπιδογράφους'', μια τραγουδιστή φωνή τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι. Ο Δημήτρης έμεινε άφωνος, όταν αντίκρυσε το κοριτσάκι. Μια μικρή έφηβη, γύρω στα δεκατέσσερα, μ ένα φωτοστέφανο σγουρά μαλλιά, στο χρώμα του καρότου. Η σκέψη του δάσκαλου ταξίδεψε χρόνια πίσω, κάπου τριάντα χρόνια.
Κατέβηκε μηχανικά τα σκαλιά, με τα χαρτιά σχεδίου ρολό στην αγκαλιά του. Αφηρημένος, φευγάτος. Η κοκκινομάλλα με τον πατέρα της ήταν κιόλας μπροστά στο ταμείο. Είχε λίγο χρόνο να περιεργαστεί τον ωραίο γκριζομάλλη με την αλογοουρά και το μικρό σκουλαρίκι. Ο Δημήτρης ακριβώς πίσω, άγγιζε σχεδόν την πλάτη του. Καθώς εκείνος άνοιξε να πληρώσει, καθυστερούσε λίγο, για να βρει τα ψιλά.
Μέσα στο πορτοφόλι του η φωτογραφία της Αντριάνας, ίδια κόκκινα σγουρά μαλλιά, ίδιο πείσμα στα μάτια. Είχε να τη δει από το 87 που χώρισαν, δεν είχε μάθει νέα της. Η κόρη της της έμοιαζε, ίδια μετενσάρκωση.