Έχω ένα χαμόγελο για σένα,
κρυμμένο πίσω από τα μάτια μου,
κρυμμένο μέσα στο παλτό μου.
Το παίρνω παντού μαζί μου,
μήπως κάπου σε συναντήσω.
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Το χαμόγελο
...έτσι κάπως ξεκίνησες...
αυτοί που είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη..θέλουν πολύ προσοχή..
Μάλλον κάτι έχεις στο νου σου, όταν λες ότι θέλουν προσοχή οι μονίμως μειδιώντες φίλοι και γνωστοί.ίσως έχει να κάνει με σκοπιμότητες και δημόσιες σχέσεις. Αυτό που υπάρχει στο κειμενάκι είναι πολύ επιλεκτικό,είναι μάλιστα κρυμμένο και περιμένει συγκεκριμένο αποδέκτη.
Ίσως ο ofios με πήρε στο λαιμό του λέγοντας ότι όποιος διαβάζει μπορεί και να γράψει.Θέλει όντως θάρρος να εκτεθείς στους άλλους, ακόμα και με κάτι τόσο μικρό και τόσο εσωτερικό, αλλά εγώ μόνο τέτοια γράφω.
Να περνάς όμορφα και καλές ποδηλατοβόλτες.
Ελένη.
πρέπει να το συνηθίσεις ...από τη στιγμή που μοιράζεσαι ή γράφεις κάτι δημόσια δεν ανήκει σε σένα μόνο...και οι αποδέκτες είναι πολλοί, όχι μόνο αυτός/ή που έχεις στο μυαλό σου...
πάντως μια χαρά κατάλαβες το σχόλιο μου..αυτό που δεν κατάλαβες , είναι ότι δεν πήγαινε για σένα ή για κάποιον άλλον προσωπικά ..αυτό που έγραψες ήταν απλώς μια ωραία αφορμή για μένα..γιαυτό και σου κότσαρα το 5άστερο..
Να μοιραστώ μαζί σας λίγες γραμμές από τον Ανδρέα Εμπειρίκο...
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
από την ενότητα ΄΄Ο Πλόκαμος της Αλταμίρας΄΄ της συλλογής ΄΄Ενδοχώρα΄΄.
Γνωστό κομμάτι, δε σας το φέρνω για νέο.Το άκουσα πριν χρόνια σε κάποιο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής, ίσως από τον Μπαμπινιώτη, δε θυμάμαι. Υπάρχει κανένας που, σαν και μένα, το βρίσκει μαγικό;
Με λεν Αρτέμη,ζω και δε ζω.
Βουίζουν τα αμφιθέατρα ποίηση (ειδικά από τον ετυμολογικό Μπαμπινιώτη/άντε από κανα Πελεγρίνη ίσως να ακούσω την εισαγωγή).
Ποίηση είναι πρώτα σιωπή / τα καλύτερα χαμόγελα είναι παιδιά (μπάσταρδα)της θλίψης.
Σοφά λόγια Αρτέμη μας.....υπάρχουν δάσκαλοι και Δάσκαλοι..
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Αρτέμη, [γιατί,όμως, ζεις και δε ζεις΄;] Η ποίηση είναι άπιαστη, ίσως δεν έχει ούτε ορισμό. Τα αμφιθέατρα αναφέρθηκαν όχι ως χώρος όπου γεννιέται ποίηση, μάλλον ανατέμνεται με το νυστέρι της ανάλυσης, αλλά τυχαία άκουσα εκεί για πρώτη φορά το κομμάτι του Εμπειρίκου ,που ήθελα να μοιραστώ ως εικόνα.
Βεβαίως τα καλύτερα χαμόγελα είναι παιδιά της θλίψης, που είναι καλή μου φίλη. Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ελένη.
Καλή μου Ελένη,το "Αρτέμης" το δίνω στα κουφάρια που ορθώνονται στα κάθε λογής έδρανα.
Δεν θα πω τίποτα γιατί θα γίνω αστείος.
Σημ.Μια ωραία απάντηση έβαλε ο αλητάμπουρας παραπάνω.
Σημ.2Το ελεύθερο στην γραφή είναι νόσος / η θλίψη οδηγός.
Τι εννοείς όταν λες ''το ελεύθερο στη γραφή είναι νόσος'';
Γιατί αν πεις περισσότερα θα γίνεις αστείος; Ελένη.
Αν το χαϊδέψεις,
είναι το σώμα του απαλό,
γεμάτο συγκινήσεις
και σκιρτήματα.
Καρδία στρουθίου,
παλλομένη και τρέμουσα.
[1991]
Το ελεύθερο στη
νγραφή πρέπει να έχει δουλειά από πίσω,διαφορετικά γράφει και ο Vale...Υπέροχο κυρία Δασκάλα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω εμπειρία από συνομιλίες σε διαδικτυακούς χώρους. Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς υπάρχει πίσω από τα σχόλιά σας, που είναι λιτά, κάπως ελλειπτικά στο ύφος.
Θέλω να πιστεύω πως είναι γενικά καλοπροαίρετα. Έτσι λοιπόν ''κυρία δασκάλα'' είμαι μόνο για τα πιτσιρικάκια μου στο σχολείο και δεν το προσπαθώ με άλλους, οποιαδήποτε ηλικία κι αν έχουν. Μπαίνω στο χώρο αυτό πιο πολύ για να διαβάσω, να μοιραστώ σκέψεις και οι γραμμούλες που είναι δικές μου πολύ απέχουν από την ποίηση και γενικά τη λογοτεχνία.
Είναι υπέροχο που είμαστε όλοι διαφορετικοί κι αυτός ο κόσμος έχει χώρο για όλους. Ε.
Καλημέρα Ελένη.
Προσωπικά λέω ότι πιστεύω.Δεν έκανα λάθος νομίζω.
Ήταν υπέροχο,υπάρχει δουλειά πίσω από το ποίημα(είναι ποίηση), είσαι και Δασκάλα(σίγουρα και πολύ καλή).
Συγγνώμη εάν είμαι σύντομος ή περίεργος στο τι γράφω αλλά ίσως επειδή λειτουργώ(;)άλλες ώρες μέσα στη μερα.
Σημ. Πρώτη φορά γράφω τέτοια ώρα...είναι ώρα για να βάλω τον Vale για νάνι.
Σημ.2Ελπίζω να δούμε και άλλα υπέροχα γραπτά.
Στον καθρέφτη
σηκώνω τα μαλλιά μου.
Βαθειά στα μάτια
την κοιτάζω,
βαθειά στα δάκρυα
τη φοβάμαι.
Στον καθρέφτη το βράδυ
συναντώ τη γυναίκα.
Πόσο μοιάζει της μητέρας μου.
[1991]
Σκύβω στην άμμο για κοχύλια,
βρίσκω ερωτόλογα και τα φυλάω.
Αν ποτέ συναντηθούμε,
είναι όλα δικά σου.
[2010]